Vakantie Amerika 2016

Vakantie van 14 september tot en met 20 oktober

Voorwoord

Nadat we vorig jaar terug waren van een fantastische reis, begon het toch weer te kriebelen. We besloten om nog een keer op herhaling te gaan. Peter start met het uitzetten van de route. Deze keer gaan we in September. Reden hiervoor is het feit dat de jeugdigen van mijn werk in juni voor de vijfde maal de Mont Ventoux gaan beklimmen en ik toch wel weer erg graag mee wil naar Frankrijk om te supporteren.

Nadat de reisroute is uitgezet kunnen we de reis boeken, regelmatig bekijken we de sites om te kijken of er betaalbare reizen langs komen. Op het eind van het jaar komen we een leuk aanbod tegen. We vliegen met Delta airlines vanaf Brussel naar Atlanta en dan door naar Las Vegas, we hebben meteen plekken met meer beenruimte bijgeboekt iets meer comfort tijdens de lange rit is toch wel lekker. We blijven de eerste 2 nachten in Las Vegas waarna we aan de trip beginnen. Nu duidelijk is wanneer we zullen vertrekken begint het zoeken van hotelletjes, altijd een leuke bezigheid. Inmiddels is alles geboekt en kunnen we gaan aftellen.

Amerika here we come again!!!

Inmiddels is er een mail ontvangen van Delta Airlines onze vlucht is gewijzigd, we vliegen nu van Brussel naar New York en dan door naar Las Vegas. De terugreis is ook veranderd Las Vegas -->Atlanta --> Amsterdam -->Brussel, dus een extra tussenstop. Verder moeten we voor de terugreis opnieuw stoelen kiezen. Wanneer we dit doen en kiezen voor de stoelen met meer beenruimte moeten we ineens opnieuw bijbetalen. Dat wordt bellen naar Delta, dit heeft nogal wat voeten in aarde. We worden doorverbonden naar Amerika en na veel vijven en zessen mogen we dan toch in de comfortzone onze stoelen uitzoeken. Er zijn echter al veel stoelen vergeven en er blijven alleen de twee middelste stoelen in een rij van 4 over. We vinden dit minder prettig omdat je beiden iemand moet lastig vallen wanneer je naar het toilet moet of even je benen wil strekken. Er is echter geen andere keuze.

Aangezien we om 11.00 uur ’s morgens vertrekken en dus om 8.00 uur op de luchthaven moeten zijn hebben we voor de dag voordat we vertrekken een kamer geboekt in Brussel in het IBIS budget hotel. Dit om te voorkomen dat we ’s morgens vroeg in de file terecht komen en hierdoor onze vlucht kunnen missen. Vrienden brengen ons naar Brussel, wat we niet verwacht hadden was dat het op 13 september 34 graden zou zijn. Jammer dat we gekozen hebben voor de BUDGET variant. Deze kamer heeft namelijk geen airco, is niet al te groot en daardoor erg warm. Tja… vakantie vieren is niet altijd eenvoudig.

Dag 1: woensdag 14 september.

Na een slechte nacht, mede door de warmte, gaat om 6.45 uur het alarm op de telefoon af. Ik was al wakker en nadat we ons hadden aangekleed ben ik beneden in de hal een kop koffie gaan halen voor ons beiden. De meegebrachte broodjes smaakten hier goed bij en om 7.50 uur vertrekken we met de shuttlebus richting luchthaven. Na een wandeling langs een aantal bewakers die met hun mitrailleur in de aanslag klaarstonden mogen we inchecken. Een vriendelijke dame stelt ons tijdens het invullen van de papieren vragen over wat we gaan doen in Amerika en hoe onze reis zal verlopen.

Hierna begon het wachten, we moeten om 10.45 uur boarden, er is al bij verteld dat we met 10 minuten vertraging zullen vertrekken maar dat die tijd tijdens de vlucht ingehaald zal worden. De tijd werd gedood door lekker vanuit een luie stoel mensen te bekijken, hierna kuieren we op ons gemak richting gate B1 vanwaar onze vlucht zal vertrekken. Voordat we gaan boarden drinken we nog eerst een kop koffie bij Starbucks. Het blijkt dat de vertraging langer gaat duren. Om 11.00 uur wordt omgeroepen dat wij aan boord mogen gaan, het is inmiddels 11.26 uur en het vliegtuig komt langzaam in beweging, we rijden richting startbaan. Nadat de veiligheidsinstructies zijn verteld en uitgebeeld, kunnen we dan eindelijk vertrekken, de vertraging is inmiddels opgelopen tot ruim een half uur. Hopelijk heeft dit geen gevolgen voor onze vervolg vlucht in JFK, New York.

We hebben stoelen met extra beenruimte en dat is wel erg lekker. Het vliegtuig is verdeeld in 2-3-2. Wij zitten in de rij van 2 en hoeven dus niemand lastig te vallen als we op willen staan. Na ruim een half uurtje vliegen krijgen we ons eten, beiden kiezen we voor een maaltijdsalade met gebakken kip. Het smaakt goed, verder zit er een bakje gemengd fruit bij, een broodje en een chocolade pudding met sinaasappelsmaak. Al met al niet verkeerd. Er volgt een after diner dip en heb ik even met de ogen dicht verder gevlogen, echt slapen lukt niet. Daarom kijk ik naar de film "Der geilste Tag", een komisch tragische film over twee mannen die terminaal zijn, ze gaan er samen tussenuit en beleven een paar geweldige dagen samen.

Het is inmiddels 15.20 uur of te wel 9.20 uur tijd in New York, nog ruim drie en een half uur te gaan. Op dit moment komen ze rond en krijgen we een ijsje. Omstreeks 13.00 uur plaatselijke tijd word de landing ingezet, mijn oren flapperen heerlijk mee en om 13.35 uur staan we aan de grond en begint de run naar het punt waar we door de douane moeten. Het is er gelukkig niet druk en we zijn snel aan de beurt. Ook de koffers laten niet al te lang op zich wachten en even later kunnen we deze weer achter laten voor de reis naar Las Vegas. Wij moeten richting terminal 2 er gaat een treintje naar toe, hierna moeten we nog een stuk lopen en na de controle van de douane kunnen we doorlopen naar gate C70.

We zijn keurig op tijd en om 14.45 uur word gestart met boarden. Ook nu hebben we weer plekken met wat meer beenruimte, de stoelen zijn echter een stuk smaller dan op de eerste vlucht. Dit vliegtuig heeft twee rijen van drie stoelen. Naast ons zit een Italiaanse Amerikaan die in New York woont en voor zijn werk naar Las Vegas gaat. Om 15.45 uur vertrekken we en volgens de boordcomputer zullen we er vijf uur over doen, dit zal betekenen dat we om 17.45 uur plaatselijke tijd zullen arriveren in Las Vegas. Het klopt bijna, vijf minuten later maar een half uur vroeger dan de planning zet de piloot het vliegtuig veilig aan de grond en mogen we uitstappen. Ook op de luchthaven verloopt alles gesmeerd en om 19.00 uur staan we bij Alamo om de auto op te halen.

We rijden rond in een Jeep Patriot, bijna nagelnieuw met een tellerstand van 1275 mijl. We zullen ervoor zorgen dat hij goed ingereden weer terug gaat. Het begint inmiddels al wat donker te worden en we rijden de drukte van Las Vegas in, zonder problemen komen we aan bij het hotel, Main Street Station een oud maar geweldig mooi onderhouden hotel.

 

Ook het inchecken was "No problem" en de kamer is heerlijk ruim. We zitten op de elfde verdieping kamer 1107, gelukkig hebben ze een lift. Eten doen we in een van de restaurantjes in het hotel, we delen een pizza en krijgen hierbij een "kleintje cola".

In het restaurant is het behoorlijk druk met kwetterende mensen en er staan verder maar liefs 14 televisies aan, op verschillende zenders. Inmiddels begint bij mij de vermoeidheid toe te slaan. Na het eten halen we nog een broodje bij de Subway voor als we vannacht wakker worden en honger hebben. Terug in het hotel zoeken we ons bed op het is intussen 22.00 uur. In Nederland is het inmiddels 7.00 uur in de ochtend we zijn dus al 24 uur in touw. Hopelijk slapen we lekker, aan het bed zal het niet liggen, dat is groot en hoog!

Dag 2: donderdag 15 september.

Waar we al bang voor waren gebeurt inderdaad om 03.00 uur zitten we klaar wakker in bed. Peter gaat beneden in de bar een paar koppen koffie halen en nu zitten we lekker Facebook, en mijn dagboek bij te werken. Hopelijk dat we dadelijk nog een paar uurtjes kunnen tukken. Gelukkig lukt het om nog een uurtje te slapen maar om 7.00 uur zitten we gedoucht en wel in de auto op weg naar de Walmart. Hier halen we alle spullen die we de komende week nodig hebben. Inmiddels hebben we van dat shoppen honger gekregen en bij de inpandige Mac Donalds eten we een broodje en delen we een kop koffie.

Daarna vertrekken we naar de Red Rock Canyon, bij de ingang kopen we meteen de Annual Pass hiermee kunnen we dus wederom alle nationale parken in. In eerste instantie rijden we naar het Visitor Centre, dit is erg mooi gelegen en met name aan de achterkant buiten heb je een mooi uitzicht op de rode rotsenwand. Het vakantiegevoel werd hier nog eens extra versterkt het is er heerlijk rustig en we hebben dit lekker over ons heen laten komen.

We rijden de senic drive en de eerste stop is bij Calicio Hills waar we een klein stukje naar beneden lopen. We hebben besloten om vandaag nog geen trail te gaan lopen maar rustig te starten omdat we een aantal dagen toch wel erg weinig rust hebben gehad. Terug naar de auto geklauterd en weer verder tot Calicio Tanks, ook hier weer een klein stuk gelopen en kijken naar de anderen die ijverig aan het klauteren zijn tegen de berg op. De rest van de route hebben we rustig uitgereden en zijn daarna verder gegaan naar het outlet centrum.

 

Het is inmiddels 12.30 uur en we beginnen met een lunch, rijst met groenten en Orange Chicken, we nemen één portie die we samen delen. De porties zijn Amerikaans (groot dus). Hierna hebben we nog een paar winkels bezocht en met twee broeken (Truus) en een poloshirt (Peter) gaan we rond 15.00 uur naar de bad en bodyshop om nog wat bodylotion te kopen, waarna we richting ons hotel rijden. Het is erg druk op de weg en sommige stukken gaan zelfs stapvoets. Vanavond zullen we in principe onze vouchers inwisselen voor het gratis diner in Luxor. Maar gezien de drukte op de weg hebben we geen zin om dat te gaan doen, dit betekent dat we twee keer 4 mijl file moeten rijden. Op de kamer even een poging gedaan om te slapen, Peter lukte dat maar ik kon de slaap niet vatten.

Omstreeks 18.00 uur lopen we via hotel California (hier logeerden we in 2009) richting Fremont Street om bij Lillie's asian restaurant te gaan eten. Ook aan dit restaurant hebben we goede herinneringen, we hebben hier reeds tweemaal eerder gegeten en waren hier erg tevreden over. Peter nam garnalen en ik kies voor een heerlijke curry met kip (een van de specialiteiten van het huis), wederom heerlijk gegeten. Hierna kuieren we nog wat over Fremont Street en lopen langzaam terug naar het hotel, de vermoeidheid begint zijn tol te eisen en eenmaal terug zoeken we dan ook al snel ons bed op. Hopelijk slapen we deze nacht wat langer door.

Dag 3: vrijdag 16 september.

Ik word vannacht om 23.45 uur wakker en heb het gevoel dat ik al uren heb geslapen, toch maar weer omdraaien en verder slapen. Dit lukt redelijk goed, wel word ik af en toe wakker kijk dan hoe laat het is maar uiteindelijk toch tot 5.00 uur door geslapen. Ook Peter werd wakker en had naar eigen zeggen fantastisch geslapen en was goed uitgerust. Hij gaat koffie halen en ik zorg ondertussen voor het ontbijt, samen eten we. Peter gaat douchen ik maak de lunch klaar en begin met het inpakken van de koffers. Nadat ook ik gedoucht heb kunnen we vertrekken. Eerst uitchecken en de auto inpakken en om 7.30 uur zijn we op weg. Het begint alweer druk te worden bij het uitrijden van Las Vegas. Af en toe heb ik het idee gesandwicht te worden tussen twee grote vrachtwagens. Deze denderen met een hoge snelheid langs ons heen terwijl ik me toch netjes aan de toegestane snelheid hou.

Ons eerste doel is een tankstation, nadat de auto weer volgetankt is gaan we op weg naar Kelso sanddunes, de weg slingert door een niet erg afwisselend landschap maar na de drukte van Las Vegas daalt er wel een heerlijke rust over ons heen. De vakantie is nu echt begonnen. Om 10.15 uur komen we aan bij de sanddunes. Eerst worden de wandelschoenen aangetrokken en net toen we wilde vertrekken kwam er een andere auto aanrijden, deze draait echter een andere kant op en we hebben de duinen voor ons alleen.

De duinen staan erom bekend dat ze onder invloed van de wind een zingend geluid maken, wij hebben dit echter niet gehoord. In verband met de warmte hebben we maar een kleine wandeling gemaakt, het was in de schaduw zelfs 28 graden en in de zon zeker tien graden meer. Na de wandeling eten we in de schaduw van een boom een yoghurtje en gaan daarna op weg naar Amboy om bij Roy's tankstation aan de route 66 een kop koffie te gaan drinken, hier eten we meteen onze lunch op.

Onderweg zien we regelmatig hele lange goederentreinen langskomen, ze zijn zo lang dat je begin en eind niet tegelijkertijd kunt zien. Een stel heb ik geteld de trein bestond uit 118 grote wagons. Waarom.... niet omdat het moest maar omdat het kon. We rijden nog een poos verder over de route 66 doch na een tijdje werd de weg erg ruw en besloten we om het laatste stuk naar Barstow via de autobaan te rijden. Voordat we naar het hotel gaan rijden we eerst naar het Rainbow basin, dit is een verrassend hoogtepunt van de dag. Er loopt een eenrichtingsweg tussen de rotsen door, het lijkt een beetje op de Artist drive in Death Valley.

We stoppen regelmatig om foto’s te maken en een korte wandeling, het is echter te heet om lang buiten de auto te zijn. Plotseling steekt een Jack rabbit de weg over, hij blijft een poosje voor de auto uit rennen en duikt dan een zijpad in waar hij heel verbaasd bleef zitten kijken. We rijden de weg nogmaals nu met de go-pro op de voorruit. Peter reed het eerste rondje en ik mocht de tweede ronde rijden, blijft leuk om over onverharde wegen te rijden en ook deze auto hield zich kranig.

Hierna gaan we ons onderkomen opzoeken, het Budget Inn. We worden vriendelijk ontvangen door de eigenares, ook de kamer is netjes. We hebben een kamer op de begane grond deze is voorzien van magnetron en koelkast, we kunnen echter geen koffie zetten. Peter gaat bij de balie vragen of hij daar koffie kan kopen. We zijn echter een week te vroeg, ze zijn bezig met de installatie van een ontbijtruimte zodat ze meer service kunnen leveren maar het moet nog allemaal aangesloten worden. Dan maar geen koffie we eten daarom maar een perzik. Eten doen we bij de naast gelegen Denny's, Peter eet fisch en chips en ik neem een tacoschotel. De geplande wandeling langs de muurschilderingen hebben we in verband met de warmte geskipt. We zoeken de koelte van de kamer op en brengen de rest van de dag lezend door, ook werk ik onze Facebook pagina bij. Om 21.00 uur zoekt Peter het bed op en hij valt vrijwel meteen in slaap. Zelf heb ik erg veel last van onrustige benen, ik kijk nog wat TV en volg om 23.30 uur.

Dag 4: zaterdag 17 september.

Wederom een korte nacht, om 3.00 uur zijn we beiden wakker. Het dagboek bijgewerkt en nog wat gelezen. Daarna toch maar proberen om nog wat te slapen, dit lukt maar om 5.00 uur is het toch echt over. Ik sta op en zorg voor het ontbijt waarna het gebruikelijke ochtendritueel van start gaat, douchen, auto inpakken, uitchecken en bij Denny's een coffee to go halen.

We gaan op weg naar West Lake Village, hier woont een oud collega van Peter en daar gaan we een dagje op visite. Peter heeft gisterenavond een route uitgestippeld dwars door de bergen (Angels Forrest), dit duurt uiteraard iets langer dan de snelweg maar is wel vele malen mooier.

Omstreeks 12.30 uur arriveren we bij het bewakershuisje en worden we aangemeld bij de familie Frankcom. We krijgen een permit die we in de auto moeten leggen en mogen doorrijden. Mark staat ons reeds buiten op te wachten, even later gevolgd door Margret. De ontvangst is allerhartelijkst en buiten op het terras genieten we van een kop koffie gevolgd door een lekkere lunch. In eerste instantie gezellig zitten babbelen, hierna de koffers uit de auto gehaald waarna Peter even een schoonheidsslaapje gaat doen. Margret en ik duiken een uurtje het zwembad in, ondertussen babbelend over haar kinderen en het kleinkind dat in november geboren gaat worden. De tijd vliegt voorbij.

Omstreeks 17.15 uur vertrekken we richting Zumma Beach, het is een half uurtje rijden. We parkeren de auto en lopen in eerste instantie een poosje over het strand en daarna via een smal pad naar boven naar de top van een rots. Mark wacht op ons op het strand.

Vanaf de top zien we een aantal zeehonden liggen op een rotsrand, het is jammer genoeg een beetje heiig dus het uitzicht is minder spectaculair dan wanneer het helder weer is. Tja je kunt niet alles hebben. Langzaam beginnen we aan de terugtocht naar beneden en blijven op het strand genieten van de zonsondergang.

Plots ziet Mark een aantal dolfijnen langs zwemmen, het is een leuk gezicht om ze af en toe uit het water te zien springen. Het is jammer genoeg te ver weg en te donker om ze te fotograferen.

's Avonds eten we bij Gravina een Italiaans restaurant. Heerlijk gegeten onder het genot van een lekker wijntje. Rond 22.00 uur zijn we weer thuis, nog even de mail checken waarna we ons bed op zoeken.

Dag 5: zondag 18 september.

Heerlijk geslapen tot bijna 6.00 uur. Peter is ook wakker en we staan op en worden ontvangen door Baxter (de hond) die vriendelijk met zijn staart staat te zwaaien. Koffie zetten en ondertussen lekker zitten lezen tot ook Mark naar beneden komt. Nadat ook hij een kop koffie heeft gedronken gaan we samen de hond uitlaten, onder het wandelen vertelt Mark over de woningen waar we langs komen. Nadat we al een half uurtje gelopen hebben komt ook Margret aanrennen, zij rent normaal gesproken zeker een keer per week met de hond rond het meer (10 km), deze keer wandelt ze met ons verder.

Bij thuiskomst help ik haar met de voorbereiding voor het ontbijt, tussendoor brengt ze Mark nog naar de yoga. Hierna eten we gezamenlijk buiten op het terras. Langzaam maar zeker begint de temperatuur al op te lopen. Na het ontbijt gaan we douchen en onze koffers inpakken, alle spullen worden in de auto gezet en samen drinken we nog een kop koffie voordat we vertrekken. Ook Mark is inmiddels alweer terug van de Yoga.

Margret gaat nog naar de manege en deze ligt op de route die wij gaan rijden naar Visalia, we zijn eerst nog even met haar naar haar paard gegaan en maken een paar foto's van hun beiden.

We vertrekken omstreeks 12.30 uur bij de manege en het eerste doel is de auto vol tanken, aan de overkant van de weg ligt een Walmart, daar doen we de boodschappen en lunchen aansluitend in de auto op de parkeerplaats. Daarna gaan we op weg, deze keer via de autoweg maar ook deze slingert door een schitterend berglandschap, het is geen straf om hier te rijden. Plotsklaps gaat het over in een redelijk vlak landschap met veel fruitbomen, we zien perziken, druiven, avocado's en anderen vruchten waarvan ik de naam niet weet. Ook zien we een paar kolossale ranches met een groot aantal koeien. Deze staan vast aan ijzeren hekken met daarboven een overkapping zodat ze schaduw hebben.

Na een koffiestop en een ijsje onderweg komen we omstreeks 16.45 uur aan bij ons hotel, we verblijven in de Lamp Liter Inn. De kamer ziet er netjes uit maar heeft jammer genoeg geen airco, dit wordt centraal geregeld. Het is bij aankomst nog 38 graden. De ligging van het hotel was best bijzonder, de kamers liggen rondom een tuin, met daarin een mooi groot zwembad.

Nadat we de spullen op de kamer hebben gezet, gaan we naar het dorp. Ook nu tanken we weer eerst de auto vol en daarna gaan we eten bij Peters favoriet de "Panda Express".

Terug bij het hotel schieten we onze badkleding aan en verblijven we een aantal uurtjes in en naast het zwembad, het is om 20.00 uur nog steeds 29 graden. Aan de rand van het water is het aangenaam. Ondertussen werk ik het dagboek bij en Peter treft al voorbereidingen voor de dag van morgen. Op de kamer nog even lezen en om 22.00 uur doen we het licht uit. Ik kan door de warmte de slaap niet vatten en heb de achterdeur van onze kamer opengezet. Hier heb in een stoel voor de deur nog een uurtje gelezen.

Dag 6: maandag 19 september.

Ondanks de warmte toch uiteindelijk nog redelijk goed geslapen, we worden om 6.30 uur wakker. Peter duikt onder de douche en ik zorg voor het ontbijt (dit was niet inbegrepen bij het hotel, wel kon je bij de buren gaan ontbijten maar dit doen we niet). Ook maak het lunchpakket klaar. Nadat ook ik gedoucht heb wordt de auto ingeladen en vertrekken we naar Sequoia NP, Peter heeft wederom een mooie route uitgekozen en om 8.15 uur staan we aan de ingang van het park. Dit wil niet zeggen dat je er dan al bent, het is nog anderhalf uur rijden in het park. We komen om 9.45 uur aan en beginnen aan onze eerste wandeling naar Crescent Meadow.

Het is zonnig weer en rond de 20 graden. Het krioelt echter van de kleine vliegjes die heel vervelend rond je hoofd cirkelen, ik ben dan ook blij als we weer bij de auto zijn. De wandeling zelf is erg mooi. Hierna rijden we verder om nog een paar trails te lopen, onderweg stoppen we wel nog een paar keer om de reuze bomen te fotograferen.

Om 11.45 uur beginnen we aan de Big Tree loop, gevolgd door de Alta Hazelwood loop, uiteraard worden de nodige foto's gemaakt onderweg. Gelukkig is hier het aantal vliegjes een heel stuk minder. Als we teruglopen naar de auto zien we een dame stilstaan op het pad en een en dezelfde richting uit kijken. Er blijken twee “Yellow bellied marmots” te zitten die natuurlijk op de foto moeten.

Terug bij de auto eten we eerst onze lunch op en gaan daarna op zoek naar koffie. Het volgende doel is de General Grant Tree loop, halverwege deze trail ligt een van de enorme bomen om en deze is helemaal uitgehold je kunt er zo doorheen wandelen. Dit doen we natuurlijk, hij is zo groot dat je niet hoeft te bukken.

De General Grant is de een na grootste boom ter wereld, 81,5 meter hoog en een omtrek van 32,8 meter gemeten aan de grond. Een bos met zulke reuze bomen laat een diepe indruk op je na. Tenslotte lopen we nog de Big Stump trail, rond 16.00 uur beginnen we aan de wandeling, in eerste instantie is het alleen maar dalen en je weet dan dat je dat ook weer naar boven moet lopen. Na 10 minuten lopen zien we de eerste stronk liggen maar we zijn op zoek naar de meest spectaculaire de “Mark Twain Stump”, en je raadt het al die vinden we als allerlaatste.

Ook hier maken we weer een aantal foto’s en beginnen we aan de terugtocht naar de auto, om 17.00 uur staan we weer op de parkeerplaats. Het word langzaam tijd om de terugtocht te aanvaarden, volgens "Claire" (navigatiesysteem) moeten we nog anderhalf uur rijden naar ons hotel. Ook moeten we nog brood halen voor het ontbijt en de lunch en de auto had dorst en de tank moet gevuld worden.

Aangezien de weg terug nogal bochtig is duurt de rit langer dan gepland en we besluiten dan ook om bij de Walmart een maaltijdsalade te kopen en niet meer te gaan uit eten. Tja ook hier blijkt weer dat planningen niet altijd kloppen, salades....nooit van gehoord. We zijn toen maar voor het alternatief gegaan, een hamburger bij de grote gele M, deze ligt in de Walmart.

Om 19.30 uur komen we bij het hotel aan en nadat we de spullen op de kamer hebben gezet zijn we weer heerlijk gaan afkoelen bij en in het zwembad. Hier werk ik het dagboek bij en ook brengen we onze volgers via Facebook op de hoogte. Peter treft voorbereidingen voor de dag van morgen. Om 22.00 uur gaan we terug naar de kamer en niet veel later gaat het licht uit.

Dag 7: dinsdag 20 september.

Vannacht weer heerlijk geslapen, men heeft de airco iets koeler gezet dus het is minder warm op de kamer dan de vorige avond dit is, zeker om te slapen toch wel erg prettig. Om 6.00 uur word ik wakker en ook Peter ontwaakt, ik maak het ontbijt voor ons en Peter probeert te skypen met zijn zus, dit lukt en we zijn weer helemaal op de hoogte. Hierdoor zijn we wat later op weg dan de vorige dagen.

We vertrekken om 8.00 uur en het is een behoorlijke trip, volgens "Claire" zullen we er om 10.15 uur zijn. Het eerste stuk gaat over de snelweg en dan buigen we af en rijden verder over de 25, een erg mooie route door de een schitterend landschap. Je mag er 55 Mijl per uur rijden, maar dat is vragen om problemen. De weg is erg bochtig en soms lukt het niet om harder dan 30 Mijl te rijden. Langzaam maar zeker verschuift de aankomsttijd naar achteren en uiteindelijk staan we om 10.45 uur bij het Visitor Centre van het Pinnacles NP.

We halen binnen de folder en laten onze pas zien. Van de ranger krijgen we het advies om de Bear Guch Cave trail te lopen omdat het té warm is voor een grotere wandeling. We nemen dit ter harte en rijden naar de parkeerplaats waar de trail begint. Eerst middels een banaantje ons suikergehalte op peil brengen en dan de wandelschoenen aantrekken. Tijdens mijn plaspauze raakt Peter in gesprek met een heer die ook een stuk van de trail heeft gelopen, hij vertelt dat het met name in de Cave erg donker is. Hij is omgedraaid en terug gekomen.

Wij beginnen om 11.15 uur enthousiast aan de wandeling maar aangekomen bij de Cave zijn we deze maar een klein stuk ingelopen, aangezien we geen zaklamp bij ons hebben. We kunnen in het donker moeilijk zien hoe we moeten lopen. Ook wij draaien om en lopen nog een stuk van de Moses Spring trail hierna lopen we terug naar de parkeerplaats waar we omstreeks 13.00 uur aankomen. (Peter zegt dat hij tijdens de pauze op het werk niet gaat wandelen bij deze temperatuur, hier doet hij dat echter geheel uit vrije wil, en dan moet hij ook nog een hoogte van 80 meter overbruggen.)

We rijden een klein stukje verder tot de picknick Area, hier eten we onze lunch op en gaan daarna op weg naar Gilroy. Hier hebben we een kamer gereserveerd bij de Day's Inn, bij aankomst blijkt dat ze overboekt zijn en we krijgen een gratis upgrade naar het Ramada hotel dat aan de overkant van de weg ligt, volgens de man aan de receptie is het beter en heeft het ook een beter ontbijt, we zullen zien. De kamer is inderdaad ruim en netjes dus niets te klagen.

Als we de spullen op de kamer hebben gezet zijn we nog even gaan shoppen, er is hier een Outlet Centre dat zo groot is dat je een navigatiesysteem nodig hebt om de winkels te kunnen vinden. Midden door het Outlet loopt een driebaansweg weg. Peter scoort bij Columbia nog een poloshirt, en een overhemd. Hij kan er dus weer tegen.

Eten doen we vandaag bij Applebee's, we kiezen voor een dubbel menu (dit is een menu voor twee voor 25 dollar). Vooraf krijgen we een salade en daarna rijst met rundvlees en broccoli, het smaakt voortreffelijk. Ook tanken we de auto weer vol en de rest van de avond brengen we door op de kamer, lekker lezen en uiteraard via Facebook de achterban op de hoogte brengen van onze ervaringen. Verder spreken we af om morgenvroeg rustig aan te doen zodat we niet in de file rond San Fransisco terecht komen. We kunnen dus uitslapen, om 22.30 uur is het donker op de kamer en niet veel later slapen we.

Dag 8: woensdag 21 september.

Zoals gisteren afgesproken vanmorgen een rustige start. Om 6.30 uur wakker, eerst koffie zetten en de lunch klaar maken voor vanmiddag. Peter gaat in de tussentijd vast douchen. Vandaag hebben we voor het eerst een hotel met ontbijt, het was niet veel bijzonders maar je kunt er je maag mee vullen.

Om 8.00 uur gaan we op weg naar San Francisco, het is slechts 18 graden dus heel wat frisser dan dat we de laatste dagen gewend zijn. Het eerste uur kunnen we redelijk doorrijden doch daarna gaat het een beetje met horten en stoten, het is erg druk op de weg terwijl we toch echt het idee hadden dat de spits voorbij zou zijn. Als we in de verte San Francisco zien liggen zien we ook een enorme mistwolk boven de stad hangen, dat belooft niet veel goeds. Ook is het slechts 16 graden en er waait een frisse wind. We gaan in eerste instantie naar de Japanse tuin, we parkeren de auto, trekken een warm vest aan en gaan op zoek naar koffie. Het was inmiddels 10.30 uur.

Naast het koffietentje zit een vriendelijke heer die ons aanspreekt en vraagt waar we vandaan komen. We vertellen dat we uit Nederland komen ook nu weer volgt het grapje over het niet dragen van “wooden shoes”. We praten over onze reis tot nu toe en wat we nog gaan doen. Hij loopt met ons mee naar het barretje en besteld ook voor ons koffie. Als Peter wil betalen zegt hij dat het reeds is betaald.. Hij geeft me daarna een visitekaartje met de tekst: "Those who bring sunshine into the lives of others cannot keep it from themselves ".

We wandelen een uurtje door het park, een oase van rust in een wereldstad. Na een plaspauze gaan we verder San Francisco in, ik neem het stuur van Peter over en we gaan op weg naar "The Painted Ladies" dit zijn een zestal huisjes die bekend zijn van de serie Full House. We zijn hier niet alleen, op de heuvel tegenover de huisjes staan hele busladingen te fotograferen.

Het rijden in de stad is erg leuk, de hoogte verschillen zijn enorm en soms kun je niet over de motorkap heen kijken, je hebt dan geen idee hoe de weg verder gaat. Inmiddels is de zon doorgebroken en besluiten we om naar de Golden Gate Bridge te gaan. Peter heeft een mooi plekje uitgekozen (bij de Marine Drive) vanwaar we de brug mooi kunnen bewonderen. Uiteraard moeten er ook weer foto's gemaakt worden, via een trap lopen we naar een hoger gelegen punt zodat we een nog beter zicht op de brug hebben.

Hier ontmoetten we een Belgisch stelletje, David en Mieke. Ook zij zijn ijverig aan het fotograferen, Mieke springt een paar maal in de lucht en David en Peter proberen op het juiste moment een foto te maken. Dit lukt en we krijgen hun mailadres zodat we de foto aan hun kunnen doorsturen. Ook maken ze met ons toestel nog een paar foto's van ons. Beneden bij de parkeerplaats eten we onze lunch op en kijken ondertussen naar alle voorbijgangers die alle mogelijke moeite doen om samen met de brug op de foto te komen. We besluiten om ook maar meteen naar Lombardstreet te rijden omdat het ondertussen stralend weer geworden is en je niet weet hoe het morgen zal zijn. Peter monteert de GoPro op de auto en we gaan op weg, ik rij de slingerweg naar beneden, een erg leuke ervaring. Hopelijk geeft het filmpje de situatie duidelijk weer.

Tot slot rijden we nog naar Telegraph Hill, vanaf dat punt heb je een fantastisch uitzicht over de hele stad. Om boven te kunnen parkeren komen we in een file terecht. Peter stapt uit en is toen naar boven gelopen om een paar plaatjes te schieten, toen hij terug kwam zijn we omgedraaid en richting hotel gegaan. Nu moeten we zelf over de Golden Gate Bridge, ook dit is leuk om te ervaren. Uiteraard wordt ook dit op film vastgelegd.

We logeren de komende drie nachten in Marin Lodge, we hebben hier een royale en gezellig ingerichte kamer. Nadat we onze spullen naar binnen hebben gebracht heb ik nog even aan het dagboek gewerkt en Peter zoekt ondertussen een eetgelegenheid uit. De keuze valt op een Mexicaans restaurant een stukje verderop.

Het eten is overheerlijk. Op de kamer maakt Peter, alvast via internet, de tol over voor de brug die we morgen weer terug over moeten steken, (ongeveer 7,50 dollar). Daarna lezen we nog wat maar plots sloeg de vermoeidheid toe bij mij, aangezien we morgen erg vroeg op moeten staan besluit ik om lekker te gaan slapen. Ik doe om 20.30 uur aan mijn kant het licht uit, Peter volgt een uurtje later.

Dag 9: donderdag 22 september.

Vroeg gaan slapen betekent ook weer vroeg wakker, even wat gelezen en toen nog ingedommeld maar om 4.30 uur ben ik klaar wakker. Ik probeer nog te slapen maar dat lukt niet meer en om 5.15 uur sta ik op en zet koffie en zorg voor het ontbijt. Bij het hotel zit wel een ontbijt maar de ruimte gaat pas om 7.30 open en wij willen om 6.30 uur vertrekken. We hebben vanuit thuis reeds kaartjes voor een bezoek aan Alcatraz gekocht en moeten uiterlijk om 8.30 uur aanwezig zijn. Gezien de ochtendspits willen we dus tijdig weg. Vandaag rijdt Peter, met de drukte op de weg valt het alleszins mee op dit vroege tijdstip. Om 7.15 uur parkeren we de auto in de parkeergarage en gaan we op weg naar Pier 33 alwaar de boot zal vertrekken, we zijn dus ruimschoots op tijd.

Onderweg zien we een groot cruiseschip liggen, ook Telegraph Hill ligt er mooi bij in het ochtendlicht. Op het terras drinken we nog een kop koffie en om 8.15 uur begint het inchecken. Tijdens het wachten babbelen we wat met een heer die voor ons in de rij staat en met een Nederlands stelletje dat achter ons staat. Op deze manier gaat de wachttijd snel voorbij. De boot vertrekt om 8.45 uur en een kwartier en een aantal foto's later komen we aan op "De Rots".

Eerst even buiten rond lopen en daarna beginnen we aan de audio tour, het is een indrukwekkende ervaring om het verhaal uit de mond van de gevangen en hun bewakers te horen. Een van de gevangen heeft een boek geschreven over zijn ervaringen binnen de gevangenismuren en is aanwezig om vragen te beantwoorden en als je zijn boek koopt dit te signeren.

We hebben twee uur doorgebracht op het eiland en gaan met de boot van 11.00 uur terug. Weer terug op het vaste land kopen we kaartjes voor de Hop on Hop off bus (2 kaartjes kosten 70 dollar) en laten ons lekker rond rijden. Ondertussen maken we weer verschillende foto's van de bezienswaardigheden onderweg. De chauffeur Kirk stelt zich na elke stop opnieuw voor met hetzelfde zinnetje: "i am Kirk, i am your driver and guide on this tour".

We zitten bovenop het open dek en het waait daar behoorlijk. Gelukkig schijnt de zon en is het wederom kraakhelder weer. Ook gaan we weer de brug over, aan de andere kant van de brug is een vieuwpunt en kunnen we weer foto’s maken. Alleen staat de zon ongunstig wel maken we gebruik van de mogelijkheid om te plassen. Na de pauze gaat het weer verder, we rijden mee en stappen uit bij China town, hier wandelen we een poosje rond, ook kopen we hier een selfiestick. Soms zijn de armen te kort.

We nemen de bus terug naar de pier en drinken daar op het terras koffie, hierbij eten we een zakje chips en kijken naar de toeristen die nog steeds in grote getale naar Alcatraz gaan.

Aan het tafeltje naast ons gaat Faith zitten die en pak koekjes open maakt, ik zeg tegen Peter “Hmmmm lekker koekjes” me niet realiserend dat ze in Amerika cookies heten, het klinkt bijna hetzelfde. Ze lacht en komt ons een koekje aanbieden, we raken met elkaar aan de praat. Ze komt uit een plaatsje in de buurt van Boston en is vandaag aangekomen. Ze zijn met een vriendengroep en de anderen zijn naar Alcatraz, zij heeft ervoor gekozen om met een nichtje af te spreken dat in SF woont. Ze heeft ook al een aantal jaren in Engeland gewoond en toen diverse landen van Europa bezocht. Toen haar vrienden met de boot terugkwamen nam ze afscheid en bedankte ons voor het gezelschap. Verder wenst ze ons een voorspoedige reis. Ook wij lopen weer terug naar de garage waar we onze auto geparkeerd hebben, hij heeft hier voor 18 dollar de hele dag gestaan. Het iss nog even spannend om de goede garage terug te vinden maar mijn oriëntatie werkt nog perfect.

Hierna rijden we nog een keer richting Lombard Street om deze nu vanaf de onderzijde te fotograferen. Peter rijdt deze keer en dit gaat soms gepaard met een, holy shit en joehoe, wanneer het erg steil naar boven of beneden gaat. Het is een drukte van jewelste, mensen van allerlei pluimage staan onder aan de weg om foto's te maken. Ook hier weer veel Aziaten die zich van de instructies van de verkeersregelaars weinig aantrekken, ook gaan ze asociaal voor je staan als je een foto wilt nemen. We zijn dan ook weer snel vertrokken.

Vandaag wil Peter nog graag een keer naar de Panda Express omdat we die de komende tijd niet meer tegen zullen komen. Ook nu eten we weer Orange Chicken, nog steeds erg lekker. Ik maak een foto en stuur deze door naar Bart en Evy, via hun zijn we hier terecht gekomen. Ook bij Bart is dit een favoriet gerecht en in zijn blog noemt hij dit regelmatig. Hij reageert meteen op de foto en zegt dat ze afgelopen dinsdag dat ook hebben gegeten. De rest van de avond vullen we met het veilig stellen van alle foto's, dagboek bijwerken en nog even lezen. Dat laatste is echter erg vermoeiend en aangezien we vanmorgen al vroeg uit de veren waren gaan we ook vandaag om 22.00 uur slapen.

Dag 10: vrijdag 23 september.

Vandaag mogen we uitslapen, toch ben ik alweer om 5.00 uur wakker en ga  wat liggen lezen en dommelen tot ook Peter wakker wordt. Hierna volgt het gebruikelijke ochtendritueel, nadat we gedoucht en aangekleed zijn gaan we bij het kantoortje nog een kop koffie en een bladerdeegbroodje gevuld met kersen halen. Het ontbijt bestaat ook nu weer uit louter zoete dingen.

Vandaag staat een wasdag op het programma, bij het hotel kan dit niet maar er is een wasserette iets verderop. Aangezien we de komende tijd steeds maar een overnachting hebben in de hotels gaan we vandaag op weg naar de wasserette. Het is inmiddels 9.45 uur en we zitten braaf te wachten tot onze wasmachines klaar zijn, volgens alles zal dat 27 minuten duren, dan nog drogen dus we zijn wel een klein uurtje onder de pannen. Gelukkig hebben we de IPads meegenomen, kan ik mijn verslag bijwerken en wat lezen. Middels ons Mifikastje hebben we ook internet. Om 11.00 uur zit alles weer schoon en droog in de koffer en gaan we op weg naar de Safeway om nog wat boodschappen te halen.

Daarna rijden we eerst langs het hotel zodat we de boodschappen kunnen opbergen. Onze lunch eten we voor de deur van onze kamer op in het tuinstel dat daar staat. Hierna rijden we via een mooie bergweg naar Muir Beach, we parkeren de auto en wandelen naar het strand. Ondanks dat het mooi zonnig is en zo'n 25 graden is het rustig aan het strand, we wandelen een stuk langs het strand, Peter op blote voeten half in de branding.

Nog even op een bankje mensen kijken en daarna met de auto verder richting Muir Woods, hier is het aanzienlijk drukker dan op het strand. De parkeerplaats staat helemaal vol en ook langs de weg staan veel auto's. Uiteindelijk hebben we een plekje gevonden doch ik realiseer me opeens dat ik geen sokken heb meegenomen voor in de wandelschoenen, met blote voeten loopt dat niet echt lekker en we zijn toen maar verder gegaan. De weg slingert hoog door de bergen, best mooi eigenlijk dat er op een half uurtje rijden van SF zo'n prachtig natuurgebied ligt. We rijden richting tankstation, het is tijd dat onze bolide van brandstof wordt voorzien. Rond 15.00 uur komen we langs de keten met de grote gele M, hier halen we een ijsje dat we buiten in het zonnetje opeten. Ook lopen we nog even langs de winkeltjes in het winkelcentrum doch we kopen verder niets.

Peter had gezien dat er in de buurt een meertje lag en we besluiten om te kijken of we dit kunnen vinden, de eerste poging mislukt het is een doodlopende weg. Omdraaien, poging twee lukt wel. We lopen naar een bankje aan het water waar het in de zon heerlijk toeven is. Peter doet nog een kort dutje, en ook ik zit heerlijk met de oogjes dicht in de zon, een heerlijke rustdag.

Om 17.15 uur gaan we op weg naar het Outback Steakhouse, ook dit restaurant ligt bij een winkelcentrum. Eerst nog bij Ross' dress for Less naar binnen, hier koop ik een spijkerbroek. hierna lopen we naar het steakhouse waar we beiden heerlijk eten. De bediening is niet helemaal je van het, we zijn nog niet klaar met eten of de rekening wordt al op tafel gelegd, hierna duurt het echter nog zeker 20 minuten voordat hij de creditcard komt ophalen en we uiteindelijk kunnen betalen. Dit scheelt weer wat fooi voor de goede man.

In het hotel heb ik de schone was weer verdeeld over de koffers, en legt ik de kleren klaar voor morgen. Hierna maak ik het verslag , Peter kopieert ondertussen alle foto's naar het notebook. De rest van de avond onder het genot van een kop koffie en een lekker koekje nog wat gelezen, maar omstreeks 21.30 uur word dat toch wat moeilijk. Tandjes poetsen, pyjama aan en slapen.

Dag 11: zaterdag 24 september.

Vannacht weer heerlijk geslapen, rond 5.30 uur word ik wakker en nog even gelezen totdat een half uur later ook Peter begint te bewegen. Koffie zetten en een klein ontbijtje maken, tevens de lunch klaargemaakt. Douchen, aankleden en om 7.30 uur halen we in de ontbijtruimte nog een kop koffie en een muffin. Om 7.45 uur verlaten we met een coffee to go het hotel, beiden vinden we het jammer dat we de mooie ruimte achter moesten laten. Via de snelweg verlaten we San Francisco, en gaan op weg naar Fort Brag, hier hebben we een kamer geboekt bij Travelodge. Na een klein uurtje rijden verlaten we de snelweg en draaien de kustweg op, ik weet dat ik in herhaling val maar ook dit is wederom een schitterende route. Om 9.03 uur hebben we bij Coleman Beach onze eerste fotostop, er zullen er nog vele volgen.

Om 10.15 uur beginnen we aan de wandeling bij Salt Point state park, een smal paadje loopt naar beneden richting de rotskust, de Warren Creek. Hier zijn schitterende tafoni's te bewonderen. We boffen geweldig met het weer, strak blauwe lucht en 18 graden, we wandelen een poosje langs de kustlijn en het fototoestel krijgt geen tijd om af te koelen. Mooi om te zien hoe het water met geweld op de rotsen beukt. Op een beschut plekje eten we ons fruithapje op en staren over het water. Rond 10.30 uur begint er plotsklaps mist vanaf zee landinwaarts te trekken en we besluiten om terug te lopen naar de auto.

We vervolgen de reis en omstreeks 12.30 uur zoeken we een plekje langs de weg op om onze boterhammen op te eten. Om 13.00 komen we aan bij Queenie’s Roadhouse café in Elk hier word een plaspauze ingelast en tevens drinken we er een kop koffie.

Vervolgens rijden we door naar het van Damme state park, hier ,lopen we de korte Pygmy trail. De bomen die hier staan zijn meer dan honderd jaar oud, doch zijn allen slechts enkele meters hoog, vandaar de naam Pygmy

Ons laatste doel is het Jughandle state Park, via een smal pad loop je richting de kust en sta je metershoog boven op de rotsen een geweldig mooi gezicht waar we dan ook een poos van hebben staan genieten. Hier nog een poosje staan praten met een echtpaar die vanuit Vancouver op de fiets waren en van plan waren om door te fietsen tot San Francisco, knap. Terug naar de auto besluiten we een ander pad te lopen dan op de heenweg, we komen op een totaal andere plek uit en lopen in eerste instantie de verkeerde kant op gelukkig hebben we dan de GPS die ons de goede richting aangeeft. We zien vandaag opvallend veel graspluimen en bloeiende brem langs de kant van de weg staan, ook dit moet uiteraard op de foto.

Omstreeks 16.30 uur komen we aan bij de Travelodge, we hebben een kamer op de 2de verdieping, een stuk kleiner dan we de laatste dagen gewend waren maar het is maar voor 1 nacht. Eten doen we bij Denny's, dit is op loopafstand en we hebben niet veel zin om nog ver te rijden. Op de kamer probeer ik om wat te posten op Facebook doch internet is bar slecht. Nog wat gelezen en weer tijdig gaan slapen. Vannacht op 3.00 uur waren we beiden klaar wakker, internet is dan wat beter dus toen de stukken gepost op Facebook zodat onze volgers weer op de hoogte zijn.

Dag 12: zondag 25 september.

Om 6.00 uur word ik wakker en zet koffie ook zorg ik voor ons ontbijt en lunchpakket. Ook in dit hotel hebben ze alleen zoete broodjes bij het ontbijt, we nemen er een mee voor onderweg en een kop koffie. Om 7.45 uur vertrekken we, we passeren de Pudding Creek en laten Fort Bragg achter ons. De dag doet zijn naam eer aan, we worden vergezeld door een stralend zonnetje. Het is kraakhelder weer maar slechts 13 graden. Ik val in herhaling maar ook vandaag rijden we een fantastische route, soms vlak langs de kust die nog gehuld is in de ochtendmist, om daarna een stuk omarmd te worden door bomen, het lijkt soms of we door een natuurlijke tunnel rijden. Dit moet uiteraard op de foto.

Plotsklaps meldt de boordcomputer van de auto "Low tyre pressures". Ik zet de auto aan de kant zodat Peter kan controleren, er is echter niets te zien en Peter denkt dat het met de temperatuurswisseling te maken kan hebben. Ook tijdens het rijden voel ik niets vreemds. We vervolgen de rit richting The Red Woods, na een poosje lijkt het toch alsof de auto een ander geluid maakt, nogmaals naar de kant en de rechter achterband is behoorlijk leeg. Wisselen geblazen...spullen uit de auto, reserveband eruit. We zijn nog aan het worstelen met de krik als een voorbijganger omkeert en vraagt of we hulp nodig hebben. Beiden antwoorden we in koor graag. Het blijkt dat het wisselen van banden zijn vak is geweest en hij heeft de reserveband (dit was een thuiskomertje, dit hadden we niet gezien in Las Vegas) voor ons op de auto gelegd. Dat hij ervaring had was merkbaar want binnen 20 minuten was het zaakje gepiept. Toen hij bijna klaar was stopte er nog iemand die ons had zien staan en kwam ook zijn hulp aanbieden, vanaf de weg had hij niet gezien dat er al iemand bezig was. Supertof.

Met het thuisbrengertje op de auto vervolgen we onze weg over de Avenue of the Giants, een geweldig mooie weg, Peter monteert de GoPro op de ruit en hopelijk is op de films de schoonheid van de weg goed te zien. Onze eerste stop was bij The Humboldt Rockefeller loop. We wandelen tussen de immens grote en hoge bomen, opvallend is dat de meeste kaarsrecht zijn. Uiteraard liggen er ook de nodige bomen horizontaal. Na deze wandeling rijden we verder naar The Big Tree Area, de weg er naar toe is plaatselijk heel slecht en we doen af en toe een schietgebedje dat de banden ons niet in de steek laten.

Aangekomen eten we eerst onze lunch op en wandelen daarna tussen de reusachtige bomen naar de "Giant Tree" dit is een van de grootste bomen in dit bos, 111 meter hoog, gemeten in november 1991, hij zal dus inmiddels wel weer wat groter zijn. Aansluitend lopen we nog een stuk van de "Bull Creek south". Je voelt je erg klein tussen al die reuzen, er heerst een indrukwekkende rust en het ruikt er heerlijk naar dennengeur.

Als laatste lopen we nog een trail bij Humboldt Greig, French en Bell grove, opmerkelijk hier is dat er tussen de mooie bomen heel veel groene bodembedekking te zien is, heel veel klaver, ik zoek nog naar een klaviertje vier doch dat vind ik niet. Opvallend is dat de lucht hier veel vochtiger is, waarschijnlijk komt het hierdoor dat het daar zoveel groener is dan op de andere stukken waar we liepen. Misschien ten overvloede maar ik wil toch nog een keer vermelden dat de route die we gereden hebben van voor tot achter fantastisch was/is.

Na de wandeling gaan we op weg naar ons hotel in Eureka, de Day's Inn, we hebben een kamer op de derde verdieping, gelukkig is er een lift en hoeven we niet met de koffers te sjouwen. De kamer is netjes. Nadat we alles geïnstalleerd hebben gaan we eerst bij de Safeway brood halen en nemen we bij de Starbucks een kop koffie mee. Aan de overkant krijgt ook de auto nog te drinken en aansluitend worden ook onze magen gevuld, twee huizen verder dan het hotel ligt een Denny's. Omdat we bij de Day's Inn logeren krijgen we daar 20% korting, dus gaan wij als rechtgeaarde Nederlanders daar eten, we nemen beiden een lekkere salade en een heerlijke hamburger met frietjes. De rest van de avond word op de gebruikelijke manier doorgebracht met lezen, foto's kopiëren en bekijken en nog een lekkere kop koffie drinken. Ook vanavond gaan we niet te laat naar bed. Morgen eerst naar de bandenservice die toevallig net naast ons hotel ligt.

Dag 13: maandag 26 september.

Ik word weer om 6.00 uur wakker, we beginnen aan ons ochtendritueel, en om 7.35 uur staan we bij de buren in de zaak om te vragen of ze onze band kunnen repareren. Dat is geen probleem, we kunnen de auto brengen en om 8.00 uur beginnen de garagemedewerkers met werken, het zal ongeveer een á anderhalf uur in beslag nemen. Ook hier worden we heel vriendelijk geholpen. Nadat we de auto afgeleverd hebben zijn we in het hotel gaan ontbijten, ook hier alleen maar zoetigheid als ontbijt. Met wat yoghurt/melk en cornflakes zijn we naar de kamer gegaan om daar te ontbijten en uiteraard nemen we ook koffie mee. Nu wachten tot we de auto weer kunnen ophalen.

Om de tijd te doden maken we een rondwandeling door de stad langs een groot aantal Murals (muurschilderingen), er zijn een paar erg mooie bij. Zeker die aan de achterkant van de concertzaal was heel toepasselijk. Beiden vinden we de clown aan de overkant van de straat erg mooi. Hij likt ieder moment te gaan knipogen, hij was bijna levensecht. De zon scheen ook vandaag weer en het is een heerlijke ochtendwandeling.

Rond 9.45 uur komen we weer bij de garage aan en ze hebben geen goed nieuws voor ons. Ze hebben een stukje van een boortje uit onze band verwijderd. Het stukje metaal heeft de band aan de binnenkant behoorlijk beschadigd en deze kan dus niet gerepareerd worden. De eigenaar heeft al diverse zaken gebeld doch het type band dat we nodig hebben was in de hele stad niet op voorraad en kan er op zijn vroegs pas morgenmiddag zijn. Goede raad is duur, wat te doen. We besluiten dat we vandaag ons programma gaan invullen en dan morgen maar terug moeten gaan. Dit betekent echter dat we vandaag 100 mijl moeten rijden naar onze overnachtingsplaats en dan morgen dat stuk weer terug moeten gaan.

De garagehouder gaat bellen met Alamo om de situatie uit te leggen en te vragen hoe het gaat met de kosten. Wij kunnen betalen en kunnen de rekening indienen bij Alamo als we de auto terugbrengen. Peter moet daarna ook aan de telefoon komen en toen ze hoorde dat we vandaag 100 mijl gingen rijden en morgen weer terug vinden ze dit onverantwoord omdat het wiel echt dient om een zo kort mogelijke afstand te overbruggen. Alamo komt met het volgende voorstel, we kunnen de auto omruilen bij Enterprise (een ander verhuurbedrijf) een straat verderop. Dit klinkt ons als muziek in de oren. We bedanken de garagehouder heel vriendelijk voor zijn hulp en betalen de rekening voor het werk dat ze verricht heben. Peter gaat even terug naar het hotel om door te geven dat het misschien iets later zal worden maar dat we zo snel mogelijk onze bagage komen oppikken.

Bij Enterprise worden we ook weer vriendelijk te woord gestaan, ze hebben geen jeep maar nu rijden we in een mooie rode Dodge Journey, geen slechte ruil. Ook deze auto is vrijwel nieuw, tellerstand 1554 mijl. Met de Jeep hadden we inmiddels 1601 mijl gereden. Blij dat alles zonder problemen is opgelost togen we naar het hotel om onze bagage op te halen en omstreeks 11.15 uur kunnen we onze reis voortzetten. Peter is helemaal in zijn nopjes met de Dodge, dus een geluk bij een ongeluk.

We gaan op weg naar de Lady Bird Johnson Grove Redwood National Park, hier komen we om 12.15 uur aan en voordat we aan de wandeling beginnen eten we eerst onze boterhammen op. Ook hier lopen we weer tussen de geweldig grote bomen, het is hier wat drukker dan gisteren en gezellig babbelend met een viertal Amerikanen (Debbie, Par, Lee en David) lopen we de trail. Het gesprek ging ook nog even over de situatie rondom de presidentsverkiezingen. Ze zijn er duidelijk niet blij mee hoe dit verloopt. Ze zeiden letterlijk dat we maar blij moesten zijn dat we in Europa wonen, maar hier is uiteraard ook niet alles rozengeur en maneschijn. Voordat we verder gaan geven we hun nog een tip over het hotel dat wij hadden in Las Vegas en nemen bij de auto hartelijk afscheid.

Omdat de Newton B Drury senic parkway afgesloten is wegens wegwerkzaamheden zijn een tweetal andere trails niet bereikbaar. Via de kust zijn we toen doorgereden naar Crescent City. We logeren in Front Street Inn hotel, het is al een wat ouder hotel maar alles is schoon dus we zullen het hier wel een nacht uithouden. Voordat we gaan eten nog eerst langs de Safeway. Aangezien we hier ook geen ontbijt hebben doen we daar de boodschappen voor morgenvroeg. Tijdens het winkelen komen we een mevrouw tegen die haar papegaai bij zich had, hij kwebbelde er vrolijk op los. In eerste instantie kreeg hij een standje want hij had gepoept in de winkel en zij moest “de shit” opruimen. Heel grappig om te zien, later zien we haar nogmaals en Peter vraagt haar of we er een foto van mogen  maken, dat was OK. De papegaai gaat er ook echt voor zitten.

We gaan eten bij "Marlo's restaurant Greek & Italian Food", we krijgen beiden een lekkere salade vooraf en Peter kiest garnalen met pasta en ik voor lasagne. Beiden hebben we erg lekker gegeten. Terug op de kamer bestudeert Peter met behulp van het instructieboekje de gegevens van de auto. We klappen de achterbank naar beneden en delen hem opnieuw in. Onder de voorstoel zitten ook nog vakjes die we vullen met de spullen die we niet iedere dag nodig hebben. Daarna werk ik ons dagboek bij en we kunnen weer met een gerust hart gaan slapen.

Dag 14 dinsdag 27 september.

Vanmorgen ben ik alweer vroeg wakker 4.30 uur, ik probeer om nog wat te slapen maar dit lukt niet. In bed lees ik tot we op kunnen staan. Het onderkomen is nogal gehorig dus we willen het de buren niet aandoen om nu al te gaan douchen. Volgens ons is dan iedereen meteen wakker. Om 6.00 uur ga ik toch maar koffie zetten en het ontbijt maken, daarna durven we het toch aan om de douche te gebruiken, ook hier weer een bijzondere kraan je hebt het gevoel dat je het hele geval uit de muur trekt. Maar alles is goed gegaan.

Om 7.30 uur draaien we de parkeerplaats af het is voor het eerst deze vakantie behoorlijk mistig, en slechts 11 graden. We rijden richting Jedediah Smith Redwoods State Park, het laatste stuk gaat 4 mijl over een onverharde weg die kronkelend tussen reusachtige bomen naar boven draait, inmiddels is hier de mist opgetrokken en komt voorzichtig de zon door.

Om 8.00 uur beginnen we aan de wandeling richting Stout Memorial Grove, dit is een loop van 0.6 mijl, we lopen hier helemaal alleen en met de opkomende zon is het een prachtig gezicht. We genieten van onze laatste wandeling in de Redwoods. Om 8.45 uur vervolgen we onze route, de auto word nog volgetankt en met een coffee to go gaan we weer verder.

Het uitzicht verandert van zonnig bos naar een mistige oceaan we rijden in eerste instantie richting een industrieterrein, plotsklaps staan we oog in oog met een vijftal hertjes. Deze moeten uiteraard op de foto en een van hun ging er echt voor staan. Een stukje verder is een parkeerplaats, hier laten we de auto achter en lopen richting Chetco Point, jammer genoeg is de zee nog in een dichte nevel gehuld, het is dus erg moeilijk om mooie foto’s te maken. Er staan een tweetal Amerikanen met elkaar te praten. Het is duidelijk dat een van de twee er overnacht heeft, hij is zijn tent en slaapzak aan het opruimen. De ander ziet er een beetje slonzig uit, slecht gebit en ook de kleding was sjofel, in Nederland zou je hem een zwerver noemen. Hij was echter heel vriendelijk en zei dat rond 11.00 uur de mist helemaal verdwenen zou zijn en dan hadden we een mooi zicht over de zee. Hij geeft ons de tip om naar Whaleshead Beach te gaan. Misschien dat we daar nog walvissen kunnen spotten.

We rijden weer verder en de volgende stop was bij Lone Ranch Beach, hier lopen we naar beneden naar het strand, de mist is hier een stuk minder en we wandelen een stukje langs de branding. Hierna volgen nog een paar Viewpoints, maar bij Whaleshead Beach maken we weer een langere stop en genieten we van het spel van de golven die via de rotsen het strand oprollen. Zittend op een aangespoelde boomstam smikkelen we van een zakje chips en druifjes.

Omstreeks 12.15 uur zijn we weer terug bij de auto en eten onze lunch. De weg gaat verder langs de kust en bij de Kissing rock (geen idee waarom deze die naam heeft), parkeren we de auto en sluiten we beiden even de ogen. Het waait ondertussen behoorlijk en je wordt buiten compleet gezandstraald. Vanuit de auto hebben we zicht op het strand en ik geniet van een man die met zijn hond speelt in de golven, het beest vindt het fantastisch. Later vertelt de man dat het voor de hond de eerste keer is aan zee en dat hij er van genoten heeft. Dat is ook duidelijk te zien.

Hierna gaat het verder naar Gold Beach waar we vannacht zullen verblijven. In eerste instantie rijden we door tot het eind van het dorp waar we in een restaurantje een kop koffie gaan halen. Om de hoek ligt ook een leuk restaurant de "Port Hole Cafe". We bekijken de menukaart en besluiten om daar vanavond te gaan eten.

We rijden terug naar het hotel "Gold Beach Resort". Onze kamer is echter nog niet in orde, we moeten tot 16.00 uur wachten. Eerst even op het terras onze koffie op drinken waarna we naar het strand lopen. Ook hier waait het behoorlijk dus we hebben er maar even gezeten en zijn toen weer terug gewandeld. Inmiddels is onze kamer in orde en brengen we de koffers naar beneden, het hotel bestaat uit drie etages, beneden 15 trappen naar beneden, 1ste verdieping ligt op niveau van de parkeerplaats, 2de verdieping 15 trappen omhoog. Wij hebben kamer 507 op de onderste etage, vanuit onze kamer kunnen we de zee zien maar niet de branding, dit zijn de goedkoopste kamers .

Eten deden we dus bij het Port Hole Cafe, Peter neemt de specialiteit van het huis, fisch en chips en ik krijg een vegetarische hamburger, gemaakt van een portobello. Het is beide erg lekker en de bediening is heel vriendelijk doch niet overdreven. Peter bestelt een biertje en laat zich adviseren door Carrie, het meisje dat ons bedient. Hij krijgt een groot glas bier zonder schuimkraag, het ziet eruit als lauwe .... maar volgens hem smaakt het voortreffelijk. Op de terugweg rijden we nog langs de supermarkt om water en kaas te halen. Eenmaal op de kamer slaat nadat we een kop koffie hebben gedronken de vermoeidheid toe, of dit komt door de zeelucht en het ruisen van de zee ik weet het niet maar om 21.30 uur is het donker op de kamer.

Dag 15 woensdag 28 september.

Gisteren hebben we afgesproken om vandaag rustig te starten en dat doen we dan ook. Om 6.30 uur eerst koffie gezet die we lekker in bed opdrinken. Hierna douchen waarna we richting ontbijtruimte lopen, het is een iets uitgebreider ontbijt dan de voorgaande, ze hebben gekookte eieren en gravy. Ook kun je wafels bakken dus we hoeven geen honger te lijden. Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer en plotseling komt er een vleermuis uit de gang gevlogen, ik weet niet wie er harder schrok, ik of de vleermuis. Later zie ik hem in de gang aan de muur hangen.

Hierna rustig de auto ingeladen en rond 9.00 uur draaien we de parkeerplaats af en gaan op weg naar Battle Rock Wayside Park. Onderweg hebben we al verschillende keren tegen elkaar gezegd dat de kustweg ons doet denken aan onze reis door Nieuw Zeeland. We komen om 10.15 uur bij Battle Rock aan en we hebben net onze schoenen gewisseld als een ranger ons attent maakt op het feit dat er een aantal walvissen zitten. Af en toe zie je de waterfonteinen omhoog spuiten doch meestal net weer te laat om het op de foto te krijgen, het is ook nog redelijk ver uit de kust. We kuieren hier ruim een uur langs het strand en uiteraard en we zijn weer een aantal foto’s rijker. Was het vanmorgen nog mistig toen we vertrokken, hier schijnt weer een heerlijk zonnetje.

Omdat we vanavond rond etenstijd op het strand willen zijn besluiten we om vanmiddag warm te lunchen, we stoppen bij een Chinees restaurant in Coosbay. We zitten nog maar net of we krijgen al thee en water aangeboden. We kiezen voor een lunch gerecht, Peter heeft rijst met zoet/zure kip en ik neem rijst met gestoomde groenten met de bedoeling om beide gerechten te delen. Vooraf krijgen we ook nog een kopje soep. Een collega van Peter maakte na zijn Amerikareis de opmerking dat Amerika erg duur was als vakantieland. Wij schrikken ook als we de rekening krijgen....$11,50 we denken eerst dat het een vergissing is doch het klopte helemaal, in Nederland krijg je hier niet eens een broodje met koffie voor. We hadden heerlijk gegeten en laten daarom een royale fooi achter.

De reis ging verder naar Shore Acres State Park, we betalen de fee en parkeren de auto. Je staat hier hoog boven de oceaan, op een bepaald stuk heb je verschillende formaties van stenen liggen, mij deed het even denken aan de cracked eggs bij bisti Badlands. De zee is hier ook wat ruwer wat soms voor indrukwekkende golven zorgt, waarschijnlijk zal dit bij hoog tij nog erger zijn. Voor het eerst liet de zon het af weten, er hangt een nevel over het water en het ziet eruit of het ieder ogenblik kan gaan regenen. Het blijft toch droog.

We hebben nog even staan praten met een wat ouder Amerikaans echtpaar, erg sympathieke mensen die ook geïnteresseerd waren in The Netherlands en het verschil met Holland. We hebben getracht aan hun uit te leggen dat Noord en Zuid holland slechts twee provincies zijn van Nederland. De man vergelijkt het met de staten van Amerika maar dan veel kleiner.

Later rijden we naar Bandon waar we de nacht doorbrengen. Hier maken we nogmaals een strandwandeling, bij Face Rock. Bij eb is het strand behoorlijk breed en vallen een aantal rotsen droog, soms zitten er tegen de rotsen zeesterren, en zeeanemonen. Het is erg leuk om deze te zoeken en uiteraard te fotograferen. Het waait behoorlijk hard en het is nog maar 13 graden, dus na een uur houden we het voor gezien en komt het water ook alweer wat hoger. Het is erg leuk om tussen de rotsen door over het strand te dwalen en soms komt het water alweer sneller dan je het verwacht. Laag tij is voorbij.

Hierna lopen we terug naar ons hotel (Sunset Oceanfront Lodging) dat tegenover het strand ligt. Hiervoor moeten we wel een behoorlijk stuk naar boven klimmen, dit gaat via een houten trap. We zijn ondertussen een beetje verkleumd, gelukkig is het binnen lekker warm. We maken koffie en eten hierbij een boterham, warm eten hebben we vanmiddag reeds gedaan. Al met al wederom een heel bijzondere dag, met iets minder zon en een stevige wind.

Dag 16 donderdag 29 september.

Vannacht slapen we wederom heerlijk, om 7.00 uur sta ik op en zet koffie die we lekker in bed op drinken. Om 8.00 uur gaan we ontbijten, ook hier is de keuze beperkt maar we kunnen er weer even tegen.

Om 9.00 uur maken we de laatste foto's bij face rock. Afhankelijk van het punt waar je staat lijkt de rots op een gezicht dat naar boven kijkt. Het verhaal gaat dat een meisje ’s nachts is gaan zwemmen in zee en via een betovering versteend is geraakt toen ze op haar rug zwemmend naar de maan keek. Het wordt een korte stop het is nevelig en slechts 11 graden. We gaan op zoek naar het Lighthouse dat hier ook ergens langs de kust moet staan, nadat ook dat is vastgelegd op de foto verlaten we Bandon.

Ofschoon de weg die we rijden niet als senic road te boek staat vinden wij hem toch erg mooi, hij glooit door een bosrijk gebied. Onderweg hebben we nog even wat oponthoud in verband met wegwerkzaamheden.

Om 11.15 uur stoppen we in Roseburg bij de Walmart om onze mondvoorraad aan te vullen. Bij de Walmart loopt een manager rond met een geel hesje aan, op haar hoofd heeft ze een soort pruik met gele haren en op haar achterhoofd een gele smiley, ze ziet me kijken en vertelt dat de managers sinds kort een geel hesje moeten dragen in plaats van een blauw, zij heeft een hekel aan geel vandaar dat ze zich zo heeft uitgedost! Ik mag haar op de foto zetten. Peter haalt bij de Subway een coffee to go, en ook de auto krijgt zijn drinken en we kunnen de reis weer voortzetten.

We gaan verder over een senic road de zon is weer doorgekomen en schijnt op de hier en daar al gekleurde bladeren van de bomen langs de weg, aan de rechterzijde stroomt een heldere rivier (North Umpqua River) met hier en daar enkele stroomversnellingen. Het is een feest om te rijden en met een lekker muziekje aan glijden de mijlen onder ons weg en gaan we op ons doel af. Onderweg stoppen we op een pittoresk plekje om een paar foto's te maken.

We vervolgen de reis naar de Toketee Falls. We parkeren de auto, trekken onze wandelschoenen aan en gaan op weg, de trail is ongeveer een halve mijl (enkel) maar je moet 97 trappen op en 125 treden weer naar beneden. Terug is dit uiteraard andersom. Maar dan heb je ook wat, Toketee is echt een supermooie waterval. De trail eindigt bij een met hekken afgezet platform, vanwaar we de waterval kunnen bekijken. Toketee Falls bestaat uit twee trappen. Eerst valt het water 8,5 meter omlaag, het komt dan terecht in een poel midden in alcove hoog in de rotswand. Vanuit die alcove gaat het water over de rand heen en valt dan nog eens 26 meter verder naar beneden. En dat alles levert echt een supermooi plaatje op, Toketee Falls is fantastisch! Bij het platform staat nog een ander stel waar we mee aan de praat raken. Zo'n drie kwartier nadat we gestart zijn komen we weer terug bij de auto. De Watson Falls slaan we over omdat Peter van dat andere stel gehoord had dat er weinig water naar beneden kwam. Ook willen we graag de trail lopen naar Lemolo Falls.

Eerst zijn we gaan inchecken bij ons onderkomen voor vannacht het "Lemolo Lake Resort". Midden tussen de bomen staan diverse houten cabins en houten huisjes, en achteraan zien we het meer liggen waarnaar het Resort is vernoemd. In eerste instantie zien we niemand maar even later komt een jongen aanslenteren die vraagt of hij ons kan helpen. We vragen of we al kunnen inchecken en het blijkt dat de sleutel van ons huisje buiten naast het kantoor annex winkeltje al klaar hangt. Het huisje is eenvoudig ingericht het meubilair is heel simpel, maar het is schoon, het is ruim, er is een nette douche, een koelkast, een magnetron…… wat wil je nog meer?

We zijn hier omstreeks 15.30 uur en zetten meteen onze spullen binnen en na een plaspauze gaan we op weg, de eerste poging is de verkeerde weg, omdraaien en de goede weg nemen...helaas wordt hier aan de weg gewerkt en na een halve mijl kunnen we niet meer verder en moeten we weer omdraaien. De derde poging lukt, we komen via een alternatieve route op de goede weg uit, het laatste stukje is rijden met één band door de berm en de andere over het verhoogde middenstuk, de weg is dusdanig uitgesleten dat we anders bang zijn dat de bodemplaat de grond zal raken, maar het lukt.

Even na 16.00 uur beginnen we aan de wandeling op het eerste gedeelte van het pad liggen erg veel losliggende stenen wat het lopen niet echt makkelijk maakt, verder gaat het steeds bergaf. Na een poos kunnen we de waterval duidelijk horen maar zien is lastig. Af en toe kun je door de bomen een klein stukje zien. We worden echter ingehaald door de tijd, het is intussen 16.45 uur en we moeten nog een heel stuk dalen. Wat is wijsheid, we besluiten om terug te gaan. We willen niet het risico te lopen dat we in het donker moeten rijden. Zeker over de uitgeholde weg is dat dan geen pretje. Jammer maar better safe than sorry. We beginnen aan de klim naar boven die we net naar beneden zijn gelopen, halverwege pauzeren we en delen we een trailmix. Ik ben toch wel blij dat we het besluit hebben genomen om terug te gaan. De weg terug naar het resort is nu makkelijk te vinden en ook Claire weet weer waar we zijn.

Bij het resort is geen mogelijkheid om te eten, afgelopen juni hebben ze brand gehad en het restaurant is afgebrand. Het is de bedoeling om in de wintermaanden een start te maken met een nieuw restaurant. Peter haalt in het winkeltje een blik kippensoep en een blikje ravioli wat we kunnen warmen in de magnetron, met een broodje en wat coleslaw hebben we toch onze buik kunnen vullen. We hebben geen internet, geen tv dus het is lekker primitief, we doden de tijd met lezen en ik kijk een film op m'n Ipad. Om 22.00 uur gaan we slapen.

Dag 17 vrijdag 30 september.

Vannacht niet al te best geslapen, ik heb nog wat gelezen en een spelletje gespeeld op de Ipad, maar om 3.00 uur ben ik nog steeds wakker. Peter slaapt gelukkig wel goed. Toch ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen en om 7.00 uur word ik wakker. Nadat we gedouchte hebben maak ik het ontbijt en zorg voor de lunch, als we klaar zijn met ontbijten kunnen we vertrekken. Om 8.30 uur is het slechts 5 graden, gelukkig schijnt wel de zon alweer. Onderweg maken nog een paar foto's van Lemolo Lake en onderweg stoppen we bij Diamond Lake, dit laatste valt ons een beetje tegen.

We vervolgen de weg naar Crater Lake, het meer is ontstaan toen meer dan 7000 jaar geleden de hoge Mount Mazama instortte als gevolg van een vulkanische uitbarsting. Regen en sneeuw vulden de caldera met diepblauw water. Het is het diepste meer van de VS. We rijden hier de Rim Drive en we stoppen regelmatig om van de mooie uitzichten te genieten, het is jammer genoeg wat heiig en het waait soms behoorlijk. De weg slingert ook nu weer geleidelijk aan naar boven.

Omstreeks 11.00 uur staan we bij het viewpoint waar "The Phantom Ship" te zien is, het is een eiland dat lijkt weg te zeilen, vandaar de naam. Het andere eiland in het meer heet Wizzard Island, terwijl na de implosie van Mount Mazama de caldera zich vulde met water, stroomde er nog steeds lava in de krater hierdoor is het eiland gevormd. Op de top van het eiland bevindt zich een kleine krater. Omdat de vorm van de kegel doet denken aan een tovenaarshoed, kreeg het eiland de naam Wizzard eiland. Tijdens de Rim Drive passeren we ook de Vidae Falls, het is maar een klein stroompje maar met name de struiken erom heen die aan het verkleuren zijn zorgen voor een mooi plaatje.

De middag vullen we gedeeltelijk met het wandelen van de "Annie Creek Canyon Trail", de lengte is 2,7 km, maar het hoogteverschil is 60 meter. Je begint de wandeling op een hoogte van 1760 meter, boven het water aan de rand van de canyon, ook nu weer slingert het pad naar beneden richting het water, en ja what go's down must go up! Het geeft je wel een voldaan gevoel als het lukt. Het is weer een topdag. Goed dat we vandaag hier waren, voor morgen verwachten ze namelijk 10 cm sneeuw.

Toen verder naar ons hotel in Klamath Falls, eerst nog tanken. Het blijkt dat je in de staat Oregon niet zelf mag tanken volgens de mevrouw die ons helpt. Gisteren vroegen we ons ook al af waarom er een medewerker stond om ons te helpen. Toen de slang was afgeslagen hing Peter hem terug en liep naar binnen om te betalen. De mevrouw was niet zo blij met zijn hulp, volgens haar kon haar dat 5000 dollar boete kosten.

We verblijven vannacht in Microtel Inn en Suites, kamer 217. Eten doen we bij een Thais restaurant "Thai Orchid café", ik had een curry en Peter iets met gebakken rijst. Het was erg lekker. Dit was op advies van de baliemedewerkster in het hotel die ons het adres van het restaurantje gaf.

De avond wordt zoals gebruikelijk gevuld met het bijwerken van het dagboek en Peter stelt in de tussentijd weer alles foto's veilig door ze te kopiëren naar het notebook. Ook gaat alle apparatuur weer aan de lader en is het klaar voor morgen. De wekker gezet op 6.00 uur en om 22.00 uur gaan we slapen.

Dag 18 zaterdag 1 oktober.

Deze morgen loopt om 6.00 uur de wekker af, ik ben al wakker en heb al een kop koffie gezet. Hierna douchen, lunch klaarmaken inpakken en gaan ontbijten. We hebben vandaag voor het eerst een hot breakfast, roerei en stukjes frikandel. Na al die tijd weer eens erg lekker. Als we buiten komen moeten we voor het eerst deze vakantie ruiten krabben, de zon schijnt maar het was -1 graden. Uiteraard hebben we geen krabber maar met de verwarming hoog in de auto lukt het ook. Om 7.45 uur gaan we op weg naar Lava Beds National Monument, volgens Claire is dat een uurtje rijden. Onderweg komen we langs een groot meer (Clear Lake) waar wel duizenden vogels en eenden verblijven, de zon staat ongunstig voor het maken van foto's hiervan. Wel poseren een drietal herten voor de camera. Het is een opvallend mooie omgeving.

Als we in het park arriveren is het wachthuisje nog niet bezet, we rijden door tot het Visitor Centre, doch ook dat is nog niet open. We wandelen richting "Mushpot". Als we daar aankomen lopen we voorzichtig naar beneden de duisternis in, zaklamp op de telefoon en aan en voetje voor voetje schuifelden we verder. We zijn blij verrast als opeens in de grot het licht gaat branden, we lopen tot we niet meer verder kunnen en draaien dan om. Het is een heel aparte belevening als je bedenkt dat de grot ontstaan is uit een vulkaanuitbarsting. Ze worden ook wel Lavatunnels genoemd. Inmiddels is het Visitor Centre bezet, we lopen naar binnen en kijken eerst naar de filmbeelden over het ontstaan van de caves. Hierna krijgen we van een van de rangers tips over de caves. Ook krijgen we beiden een zaklamp te leen die we na afloop weer terug moeten brengen.

In eerste instantie rijden we naar de "Skull Cave", gewapend met de GoPro lopen we naar binnen, lamp aan en voetje voor voetje de duisternis is, de Cave is enorm groot en we zijn al een groot aantal trappen naar beneden gegaan en zien dat er nog vele volgen. Omdat we het niet leuk vinden om alleen maar trappen te lopen draaien we om en gaan terug.

Hierna rijden we de Cave Loop Road, Peter heeft thuis al wat voorbereiding gedaan en we zullen de "Paradise Alleys" gaan bezoeken, doch deze is afgesloten. We lopen daarna nog een stuk van de "Lower Sentinel" in, deze groeve is een kilometer lang doch mede door tijdgebrek zijn we ook hier omgedraaid. We rijden terug naar het Visitor center en Peter levert de zaklampen weer in. Via de 139 verlaten we het gebied, het is een mooie route.

Bij Canby draaien we de 299 op en maken in Adin een stop, hier halen we in een grappig restaurant c.q. winkeltje een kop coffee to go en eten onder het rijden onze lunch op. Ook dit is wederom een senic road.

Om 13.50 uur arriveren we bij Lassen Volcanic National Park. We komen aan de noordkant het park binnen en zullen het aan de zuidkant weer verlaten. De weg slingert langzaam maar zeker naar boven het hoogste punt dat we vandaag bereiken is 8511 feet, (2595 meter).

We stoppen even bij Manzanita Lake om een paar foto's te maken en rijden weer verder tot Lake Helen, ook dat meer ziet er prachtig blauw uit, en moet op de foto. Na een plaspauze gaan we verder naar de parkeerplaats waar de "Bumpass Hell trail" van start gaat. We nemen de wandelstokken en de rugzak met drinken en gaan op pad, de trail wordt aangegeven met een matige moeilijkheidsgraad. Je loopt over rotsachtig terrein met mooie uitzichten. Hij is 4,8 km lang en start op een hoogte van 7700 feet, (2346 meter) in eerste instantie stijg je 150 meter. Dit gaat vrij geleidelijk om daarna weer 75 meter te dalen, dit pad is steiler, om dan te eindigen bij het uiteindelijke doel de Bumpass Hell een hydrothermal basin met mudpots en fumaroles. Dankzij het stralende weer ziet het er prachtig uit. Even voor 15.00 uur beginnen we aan de wandeling en om 17.15 uur zijn we weer terug bij de auto. Op de terugweg nog een korte pauze ingelast om een trailmix te eten. Het is wederom een dag met verschillende WOW effecten.

We programmeren Claire en vertrekken richting Red Bluff waar we vannacht verblijven, volgens alles zullen we hier om 18.30 uur aankomen. Ons hotel (Hampton Inn) was gereserveerd en betaald dus gaan we eerst naar Applebee's om te eten. We starten met een salade gevolgd door spareribs, frietjes en gegrilde groenten. Het is erg lekker, we eten er onze vingers bijna bij op.

Ook de auto heeft weer voeding nodig dus naar Arco en de tank vullen, ramen wassen en klaar voor de rit van morgen. Om 20.00 uur boeken we in en met een kop koffie zoeken we de kamer op. Nog even zitten lezen maar na een dik uur slaat de vermoeidheid toe en zoeken we ons bed op.

Dag 19 zondag 2 oktober.

Ook vannacht heb ik niet al te best geslapen, reden…geen idee. Ben maar opgestaan en heb wat zitten lezen en het dagboek bijgewerkt. Later toch nog een paar uurtjes geslapen. Om 6.30 uur ben ik opgestaan en begin ik aan ons ochtendritueel. Om 7.00 uur zitten we aan het ontbijt, ook vandaag hebben we een hot breakfast. Na het eten wordt de auto ingeladen en gaan we weer verder, we vertrekken om 7.45 uur. Inmiddels is het zwaar bewolkt en af en toe valt er een spat regen, wij gaan echter de goede kant op (het zuiden) daar is het al een stuk lichter en breekt zelfs de zon weer door.

We hebben voor vandaag een rustdag ingepland, tevens willen we de was gaan doen. We rijden vanaf Red Bluff tot Sacramento autobaan, met 70 mijl per uur en de cruise control aan schiet dat lekker op. De eerste stop is na 18 mijl in Corning bij de Safeway om de boodschappen te halen en koffie voor onderweg. Bij het Shell tankstation dat er tegenover ligt vullen we de banden met lucht, Peter vindt namelijk dat de banden wat bol staan. Het vullen gaat automatisch je hoeft er verder niets voor in te stellen! Ook is het gratis. In een autozaak kopen we een ruitenkrabber, ze hebben voor de komende nachten namelijk vorst voorspeld.

Om 8.45 uur gaan we weer verder en volgens Claire zullen we om 12.15 uur aankomen in "Columbia Historic State Park", dus het is een lange zit. Peter neemt het grootste gedeelte van de rit voor zijn rekening, het laatste uurtje rij ik weer. Voordat we het oude plaatsje inlopen eten we eerst bij de parkeerplaats aan een picknicktafel onze lunch op.

Columbia is een erg leuk oud Amerikaans stadje, veel winkeltjes zijn nog authentiek ingericht en ook de medewerkers dragen kleding uit die tijd. We hebben er ruim een uur rondgewandeld en foto's gemaakt. Ook haalden we in een van de winkeltjes een ijsje. Vanuit Columbia is het nog maar 20 minuten naar het hotel in Jamestown, de Country-Inn-Sonora. Onze kamer was al in orde en we kunnen meteen inchecken, we hebben kamer 207.

Op weg naar het hotel zijn we langs een wasserette gekomen, het hotel heeft geen mogelijkheid om te wassen dus rijden we terug naar de wasserette. We draaien drie machines was en alles is weer schoon en droog in de koffers, we kunnen dus nog even blijven. Peter heeft tijdens het wachten bedacht om naar de Walmart te gaan, hij had daar vorige keer een paar joggingbroeken gezien maar had toen geen zin om te passen. Nu hebben we wat meer tijd dus hij komt met 2 stuks naar buiten, zelf koop ik nog een sportshirt. Aansluitend gaan we eten bij Peters favoriete zaakje de Panda Express, ja hoor wederom Orange chicken.

Op de kamer ruim ik de was op in de koffers en de avond wordt verder lekker rustig doorgebracht. Ik werk aan mijn dagboek en via facebook brengen we onze volgers ook weer op de hoogte. Peter zit op z’n gemak te lezen.

Dag 20 maandag 3 oktober.

Heerlijk geslapen vannacht, we zijn om 6.00 uur wakker. Koffie zetten en we besluiten om niet te wachten op het ontbijt in het hotel dit is pas om 7.30 uur. We zitten om 7.00 uur in de auto en maken even later een foto van de opkomende zon, die begint ook al wakker te worden.

Ook vandaag gaat onze rit hoog door de bergen, in Groveland een klein dorpje waar we door heen komen halen we bij een tankstation een grote beker koffie. We gaan vandaag door Yosemite National Park, het is een fantastisch mooie rit via de Tioga Road tot Olmsted Point.

Hier hebben we een korte trail gewandeld maar het was steenkoud -1graad en het waait behoorlijk hard. We zijn blij als we weer in de warme auto zitten. Vanwege de kou hebben we twee andere wandelingen die we gepland hebben bij Tenaya Lake en de Tuolumne Meadows maar laten schieten. We maken er alleen een paar foto's.

Boven op de Tioga Pass (3513 meter) sneeuwt het, hij blijft niet liggen en door de harde wind wordt hij over de weg geblazen. Peter stapt toch even uit om een paar foto’s te maken, zelf blijf ik in de warme auto en met het raampje open (en het knipperlicht aan) maak ik met de telefoon een kort filmpje.

Omdat we door het slechte weer wat tijd over hebben zijn we doorgereden naar het (volgens de weersvoorspellingen) zonnige Bodie. Bodie is een verlaten goudzoekersstad, een zogenaamde Ghost Town. Van de oorspronkelijke bebouwing is nog zo'n 5% intact. Het is een van de best bewaarde spookstadjes van de VS. Het voorspelde zonnige weer pakt iets anders uit, ook hier slecht 9 graden met een gevoelstemperatuur van -5. We eten eerst onze boterhammen op in de auto en hopen dat de zon ondertussen zal gaan schijnen. Maar het tegenovergestelde is waar, ook hier begint het te sneeuwen toch hebben we er ondanks de sneeuw en de kou nog ruim anderhalf uur rondgelopen. Het is een erg fotogeniek dorpje. Ik tref er zelfs een voor mij bekende Nederlander aan op een oude poepdoos.

Vervolgens gaan we naar Mono Lake, het is een van de oudste meren in heel Noord Amerika. Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever, de zogenaamde Tufa's. Het water van het meer is erg zout, 8 keer zo zout als zee water. We hebben zowel de noord als de zuidzijde bezocht en zijn dus weer tientallen foto's rijker. Toen we er waren trok de lucht open zodat we de tufa's konden fotograferen met zon, en een deels zwaarbewolkte hemel. De lucht ziet er dan ook soms heel dramatisch uit.

Uiteindelijk rijden we door naar ons hotel in Mammoth Lakes waar we rond 17.30 uur aankomen. We logeren in Motel 6, bij het inchecken staan twee jongens voor ons in korte broek en een dun vestje. Ze komen vanuit Las Vegas en hebben alleen zomerspullen meegenomen. Ze vragen hoe warm het is in Yosemite als ze horen dat het er behoorlijk koud is schrokken ze. De voorbereiding van hun reis is dus niet al te best. Gelukkig voor hun kun je hier in het stadje van alles kopen.

Wij krijgen kamer 151 toebedeeld hierin hangt een nogal vreemde geur, we zijn toen gaan vragen om een andere kamer en krijgen die zonder problemen. Nadat we alle spullen binnen hebben gezet zijn we de boodschappen gaan halen bij Vons. Hierna een overheerlijke pizza gegeten bij Nik En Willies pizza and sandwiches. Tijdens het eten worden we aangesproken door een heer die daar een broodje eet, hij vraagt of we Duitsers zijn, als Peter antwoordt dat we Nederlanders zijn vertelt hij dat zijn vader uit Friesland kwam en zijn moeder uit Zeeland. Zijn ouders waren beiden op jonge leeftijd naar Amerika gekomen en hadden zich in Amerika leren kennen. Zelf was hij een paar keer in Nederland op bezoek geweest bij familie die daar nog woont. Zijn naam is Harold Hoekstra, hij woont in Bakerfield. Hij heeft daar samen met zijn broer een grote koeienfarm, zo'n 6000 stuks vee. Zijn broer doet de farm en hij doet ook nog in onroerend goed. Hij heeft in Mammoth Lakes een huis dat ze gebruiken voor de wintersport. Hij had z'n hondje bij zich Lola en op de vraag van Peter of de hond graag in de auto zit, kreeg hij als antwoord in de auto wel maar vliegen doet ze niet zo graag. Blijkt dat hij hier is met een privé vliegtuig, je kunt dus met recht zeggen dat hij goed geboerd heeft. Toch komt hij eenvoudig en niet opschepperig over, een erg vriendelijke man. Hij wenst ons nog een voorspoedige reis en met een stevige handdruk neemt hij afscheid van ons.

Wij gaan weer terug naar onze kamer en de rest van avond vullen we met de gebruikelijke zaken. Een lange maar schitterende dag met diverse soorten weer.

Dag 21 dinsdag 4 oktober.

Vannacht slapen we ook weer heerlijk, vanmorgen een koude start. Letterlijk en figuurlijk, wel schijnt de zon alweer en hebben we een strak blauwe lucht. We blijven 2 nachten in dit hotel en hoeven ons vandaag niet te haasten. Het hotel heeft geen ontbijtservice, wel koffie. Peter haalt twee kopjes koffie en ik zorg intussen voor ontbijt en lunch.

Na het ontbijt gaan we op weg naar "Devils Postpile National Monument". Op de parkeerplaats van het park raken we aan de praat met een viertal dat oorspronkelijk uit India afkomstig is. Ze wonen nu in Londen. Met behulp van onze landkaart worden een aantal ervaringen van ons uitgewisseld. We geven ze de tip om Bryce beslist niet over te slaan.

Devils Postpile is een verzameling basalt stenen veroorzaakt door een lava eruptie welke in mooie gelijke stukken uit elkaar is gevallen. De muur is zo'n 18 meter hoog. We maken de korte wandeling naar de muur, en lopen daarna weer terug naar de auto.

Hierna rijden we door naar "Sotcher Lake", hier maken we een wandeling rondom het meer (4 km), in eerste instantie loopt het pad redelijk omhoog en krijg je een mooi uitzicht over het meer. Daarna loopt het geleidelijk naar beneden en loop je zowat langs de rand van het meer verder. Hier en daar is het wat drassig en op een gegeven moment zak ik met een schoen in de blubber, het gaat er gelukkig net niet overheen. Het viertal uit Londen volgt ons op de wandeling. Als we een mooi overzicht over het meer hebben en hier een foto van maken, sprak een van de heren ons aan, hij heeft tegen z'n vrouw gezegd “als zij dat kunnen dan kunnen wij dat ook”. Een van de dames is echter wat huiverig maar ook zij loopt de trail uit. Wel kijken ze regelmatig welke kant we opgaan. Ze vinden dat we goed uitgerust zijn met GPS en wandelstokken.

Hierna gaan we verder naar de Twin Lakes Falls, waar we eerst onze lunch opeten en ook daar een korte wandeling maken naar het meer, er zit niet al te veel water in de Falls, en ook staat de zon ongunstig om er een foto van te maken. Ook gaan we nog naar Lake Mamie en Lake Mary.

Vervolgens gaan we nogmaals naar Mono Lake. Gisteren was de lucht erg dreigend en de foto's die Peter had gemaakt waren niet naar zijn tevredenheid. De belichting was verkeerd dus nu een nieuwe kans. We hebben vandaag een schitterende blauwe lucht, en het lijkt er niet op dat dit zal veranderen. We nemen dus extra lang de tijd om er rond te dwalen. Sommige stukken zijn echt sprookjesachtig, wij vinden het in ieder geval geweldig mooi.

Als we er naar toe rijden zien we twee jongens bij een auto staan die duidelijk uit de bocht is geraakt, hoe dit mogelijk is bij een snelheid van slechts 25 mijl en een onverharde weg is ons een raadsel. Als we weer wegrijden zien we de twee heren te voet aankomen, de auto staat er nog en is behoorlijk beschadigd. Zo te zien hebben ze nog geprobeerd om de auto weer op de weg te krijgen. De voorwielen hebben zich echter helemaal vastgedraaid in het losse zand.

Vanavond gaan we eten bij "Ronaldo's café" (een Mexicaans restaurant), erg lekker maar de porties zijn veel te groot. Op de kamer lezen we nog wat, Peter kopieert de foto's en ik werk het dagboek. Via Facebook brengen we onze achterban op de hoogte.

Dag 22 woensdag 5 oktober.

Vannacht ben ik een paar keer wakker geworden, een keer van de buren die om 1.30 uur nog TV gaan kijken, even later gevolgd door de bovenburen die thuis komen. Het is toch wel erg gehorig dus Motel 6 gaat het niet meer worden.

Vandaag een vol programma en daarom vertrekken we op tijd. Het eerste doel was de Chidago Canyon, dit is een 18 mijl lange zandweg die op een gegeven moment door een schitterende canyon voert. Het word een stuk een heen en weertje, terug met de GoPro hopelijk zijn de beelden net zo mooi als dat wij het ervaren. Daarna hebben we de auto aan de kant gezet en lopen een stuk door de canyon om foto's te maken. Je ziet in de rotsen allerlei figuren als je je fantasie zijn gang laat gaan.

In Bishop stoppen we in eerste instantie bij Vons om nog wat boodschappen te halen, waarna we ook de auto van drinken voorzien. Naast de grote weg zien we de bakkerij van Erick Schat's liggen, hier word uiteraard gestopt en halen we een brood. Het is erg moeilijk kiezen er liggen er zoveel, het personeel vinden we niet echt vriendelijk en behulpzaam. Op een snauwerige toon word gezegd dat er geen foto's gemaakt mogen worden, alsof we met het geheime recept aan de haal zullen gaan. Morgen kunnen we proeven van het brood.

We rijden verder naar Ancient Bristlecone Pine Forrest. Dit is een hele klim, zelfs met de auto. Het Visitor Centre ligt namelijk op 3046 meter hoogte. We komen hier om 12.00 uur aan en gaan eerst naar het Visitor Center. De Ranger (een dame op leeftijd) die we daar aantreffen raakt helemaal enthousiast als ze hoort hoe we vandaag gereden hebben en toen we vertelde wat we nog willen gaan doen. Ze haalt een landkaart te voorschijn en er wordt nog een boek bijgehaald om de weg uit te leggen die we moeten rijden. Ze wordt er helemaal hyper van.

In de auto eten we eerst onze lunch op om daarna aan de Discovery Trail te beginnen. Het is een korte wandeling (1,6 km) maar de combinatie van ijle lucht en dat we tijdens de wandeling ook nog 100 meter naar boven moeten klauteren maakt het toch wel pittig. Tijdens de wandeling zie je bomen staan van meer dan 4000 jaar oud. Sommige lijken wel kunstwerken, er worden dan ook weer de nodige foto’s gemaakt. Ook nu hebben we weer een strakblauwe hemel, de zon schijnt maar de wind is hier en daar verraderlijk, gelukkig hebben we een windjack aan en dat is geen overbodige luxe. Nadat we hier ruim twee uur hebben doorgebracht, moeten we een groot gedeelte van de weg weer naar beneden.

Via de CA168 rijden we richting Gold Point, Peter vergelijkt deze weg met een kermisattractie, het lijkt net een oneindige achtbaan, uiteraard een waarbij we gelukkig niet over de kop gaan. Tijdens de reis mijn vermoeide voetjes even rust gegund, schoenen uit, stoel naar achteren en de voeten hoog op het dashboard.

Gold Point is een spookstad, het heeft niets met goud te maken. Er is wel een zilvermijn kampement. Een aantal van de huizen die er staan zijn nog bewoond. We hebben hier een half uur rondgelopen maar geen van de huidige bewoners gezien. Het lijkt uitgestorven, je krijgt er een surrealistisch gevoel. Peter heeft het idee dat er ieder moment iemand met een revolver naar buiten kan komen om te vragen wat we er doen.

Via Goldfield rijden we over een lange rechte weg naar Tonapah waar we logeren in een oud, doch authentiek casino hotel, Tonopah Station Hotel and Casino. Bij het inchecken mag Peter een apparaatje omdraaien met daarin drie dobbelstenen, wanneer er drie gelijke zijden boven liggen heb je de kamer gratis, helaas 2maal 1 en een 4. De meningen over dit hotel zijn nogal verdeeld, wij vinden het een prima onderkomen. Internet was prima en de bedden waren goed. Niets te klagen dus, of je moet niet houden van bloemetjes behang. In het restaurant van het hotel gaan we eten, beiden nemen we de soep van de dag (champignon/roomsoep). Ze is lekker maar behoorlijk gebonden, eigenlijk is soep een verkeerde naam, ragout zou beter passen. Daarna krijgen we kip met gegrilde groenten en rijst, ook dit was erg lekker.

Vanavond op de kamer alle apparatuur weer opgeladen. Tot 21.30 uur gelezen maar dan slaat bij mij de vermoeidheid toe. Tandjes poetsen en slapen. Peter volgt niet veel later.

Dag 23 donderdag 6 oktober.

Heerlijk geslapen, ik word om 6.00 uur wakker, koffie zetten en ontbijt maken. Peter probeert ondertussen te skypen met zijn zus maar dat lukt niet. Even later neemt ze zelf contact op en kunnen ze lekker bijpraten. Daarna gaan we douchen en inpakken. Om 8.00 uur vertrekken we en het eerste dat ik hoor nadat Peter "Claire" (navigatie) heeft geïnstrueerd is: rij 168 mijl. Een lange rechte weg ligt voor ons, pas na 18 mijl zit er een flauwe bocht in de weg. Cruise control aan en het enige verschil met de bijrijder is dat je het stuur met twee vingers vasthoudt, verder doet de auto zijn werk.

Twee en een half uur later zijn we in Ely, ons rode monster heeft dorst en ook wij zijn toe aan koffie. Hierna gaan we verder naar Great Basin National Park, ook nu meld "Claire" rij 56 mijl. Het zijn lange rechte wegen en er lijkt geen eind aan te komen. Langs de hele weg staan langs de kant gele bloemen in bloei, met de zon erop ziet dit er erg kleurrijk uit. We stoppen in Baker bij het kantoortje van ons onderkomen voor vannacht. Het is nog gesloten doch even later komt de eigenaar aanrijden op een quad en vraagt of hij ons kan helpen. We vertellen dat we een kamer hebben geboekt doch die is nog niet klaar. Geen probleem komen we straks gewoon weer terug.

Om 11.51 uur stoppen we bij het Visitor Center. Hier kopen we een stel speelkaarten met allemaal afbeeldingen van bezienswaardigheden in het westen. We krijgen de infofolder en rijden de Wheeler Peak senic drive, we stoppen bij Mather Overlook. Hier maken we een paar foto's en op een bankje heerlijk in het zonnetje eten we onze lunch op. Eerlijk gezegd zijn er slechtere plekken om te lunchen.

We rijden de weg verder af tot het punt waar we in 2011 niet meer verder konden omdat er toen nog sneeuw lag. De boom die ik toen gefotografeerd had, moest er nu ook weer aan geloven. Een heel ander plaatje denk ik dan toen met een witte achtergrond.

Toen verder naar het eindpunt van de weg, je zit dan op een hoogte van 3013 meter. Schoenen wisselen, jassen aan (het was slechts 2 graden) en beginnen aan de wandeling naar Teresa Lake. De wandeling gaat over smalle paadjes met veel gevaarlijk overstekende boomwortels, verder liggen er ook erg veel losse rotsstenen wat het lopen niet echt makkelijk maakt. De trail was 4 km lang en je overbrugd een hoogteverschil van 105 meter.

Als we uiteindelijk bij het meer aankomen blijkt dat er nog maar heel weinig water in zit, een teleurstelling. Op een boomstam die eigenlijk midden in het meer zou liggen uitgerust en daarna weer terug naar de auto gelopen. Waarschijnlijk zijn we erg verwend maar we vinden beiden deze wandeling niet echt mooi, de omgeving spreekt ons minder aan, er liggen heel veel omgevallen bomen en het wandelpad is erg ongelijk met losse stenen waarop je regelmatig wegglijdt. Bij het Lehman Caves Visitor Center kijken we naar een filmpje over Great Basin.

Hierna vertrekken we naar ons onderkomen voor vannacht, zoals reeds gezegd hebben we een kamer in Baker "Whispering Elms". We hebben deze plek via Google gevonden en weten niet precies wat we moeten verwachten. We hebben een charmant huisje met alles wat we nodig hebben. Aan de binnenkant is het helemaal met hout bekleed, het toilet is behangen met bloemetjes behang, heel romantisch. Ook is er een zitje, maar je zakt diep weg in de stoelen en erg gemakkelijk kom je er niet meer uit.

Vanavond eten we bij Lectrolux, een klein maar erg geinig eettentje. Er hangen meerdere Electrolux stofzuigers aan het plafond, waarvan een verkleed als een heks op een bezemsteel. Ik wil graag chili con carne eten, doch dat is niet voorradig, dan maar net als Peet een hamburger, we krijgen er een lekkere salade bij en kunnen er weer tegen tot morgenvroeg.

Bij terugkomst in ons verblijf schrijf ik het verslag, vul Facebook voor onze volgers en de rest van de avond lekker gelezen. Ook ben ik nog naar buiten gegaan om de sterrenhemel te bekijken, doch het is bewolkt dus het zicht is niet optimaal.

We bekijken de speelkaarten en we komen er achter dat we het grootste gedeelte van de plaatsen die erop staan al bezocht hebben. Wederom gaan we niet al te laat naar bed. Het veel in de buitenlucht zijn zorgt ervoor dat we moe zijn dus….slapen.

Dag 24 vrijdag 7 oktober.

Ook vannacht weer goed geslapen. Om 6.00 uur wakker, koffie zetten en ontbijt maken. Nadat we gedoucht zijn eerst mijn broer gebeld die vandaag jarig is.

Vandaag staan drie wandelingen op het programma, maar voordat we daar aan kunnen beginnen moeten we eerst 3 uur rijden, daar komt nog eens bij dat we naar een andere tijdzone gaan en we 1 uur extra kwijt zijn. Om 7.00 uur zitten we gepakt en gezakt in de auto en om 11.17 uur (nieuwe tijd) konden we aan de eerste trail beginnen.

Bij "Losee Canyon" lopen we de Arches trail. Hij is ongeveer 1 km lang, maar het is niet de lengte maar het verschil in hoogte wat de wandeling moeilijk maakt. De klim is op sommige plekken steil, maar eenmaal boven heb je een prachtig uitzicht over de omgeving. Ongeveer een uur later staan we weer bij de auto en eten eerst lekker, gezeten op een boomstam in het zonnetje, onze boterhammetjes op.

Hierna gaat het verder richting Red Canyon, nadat we bij het Visitor Center wat informatie hebben gevraagd lopen we de "Pink Ledges Trailhead", ook dit is een wandeling van ongeveer anderhalve km en ook deze begint met een klim naar boven. Tijdens de trail zie je allerlei rotsformaties om je heen in een diep rode kleur. Het is dan ook erg moeilijk om te stoppen met foto's maken.

De laatste trail voert ons naar "Mossy Cave", en ik val in herhaling als ik zeg dat we ook nu eerst omhoog moeten lopen, eigenlijk is de weg er naar toe mooier dan het uiteindelijke doel de Cave. Waarschijnlijk is dit ook te wijten aan het tijdstip dat we er zijn, de cave ligt namelijk helemaal in de schaduw. Wel kun je nog een andere richting op lopen naar de waterval, deze schitterde in het zonlicht. Wederom een fotomomentje. Alle drie de trails zijn niet in Bryce Canyon, twee er vlak voor en een erna.

Hierna gaan we op weg naar ons hotel in Cannonville, waar we 2 nachten verblijven in de Grand Staircase Inn. We hebben een kamer op de derde verdieping, ze is wel lekker ruim en het internet is perfect. Er is echter geen lift dus over de buitentrap met de koffers naar boven.

We gaan eten bij Rustlers restaurant in Tropic, Peter heeft spare ribs en ik een vegetarische pasta.

We zijn omstreeks 19.30 uur weer terug in het hotel en klimmen naar onze kamer. Nadat we de achterban op de hoogte hebben gebracht van onze activiteiten zijn we als een blok in slaap gevallen.

Dag 25 zaterdag 8 oktober.

Vanmorgen alweer op tijd wakker, dit mede doordat we gisteren al vroeg zijn gaan slapen. We hebben eigenlijk een bezoek aan de Cottonwood Narrows gepland, hiervoor moeten we een stuk onverharde weg rijden en de weersvoorspelling is niet al te best, bewolkt met kans op regen. Het alternatief was 170 km rijden naar de Falls, hoe gek moet je zijn? Na het ontbijt gaan we toch op weg naar Grand Staircase Escalante National Monument. Het ligt ongeveer halverwege Escalante en Boulder. De weg (nummer 12) er naar toe is een feest om te rijden, na elke bocht heb je weer zo'n WOW gevoel.

Doordat er vandaag op die weg een marathon wordt gelopen geeft het de weg nog wat extra's. Ongelofelijk bijna niet te doen een marathon bergopwaarts. Bij een van de uitzichtpunten zijn we gestopt en raken daar aan de praat met een Amerikaans echtpaar, ze staan te wachten op hun 2 zonen en een kleinzoon die alle drie meelopen. Het is ongeveer halverwege het parcours. Even later komt ook de schoondochter erbij, ze heeft de auto vol kinders van de twee papa's die meelopen. De kleinzoon is de eerste die langs komt, niet veel later gevolgd door de zonen. Een knappe prestatie. Wij gaan weer verder en zien er nog velen de berg op gaan.

We komen omstreeks 9.40 uur aan en parkeren de auto, schoenen omwisselen, rugzak klaarmaken en op weg naar de "Lower Calf Creek Falls". Het is een hike van ongeveer 10 km, op zich is de afstand niet zo'n probleem maar we moeten regelmatig over stenen omhoog en omlaag klauteren en op diverse stukken is er sprake van mul zand, ook hebben we praktisch nergens schaduw. De wandeling gaat door een prachtig rotslandschap met hoge kliffen die bestaan uit Navajo Sandstone.

Met nog zo'n kwartier te gaan komen we Leen en Nellie uit Schiedam tegen, hier maken we een praatje mee. Ze hebben een dochter die met haar gezin in Houston woont en komen dus geregeld naar Amerika. Gezellig om weer even Nederlands te babbelen. We vervolgen de wandeling en staan niet veel later oog in oog met een schitterende waterval. Het is er wel een stuk koeler en we zijn blij dat we een vest hebben meegenomen. Na ons komt een stelletje aan waarvan het meisje zelfs even het water in duikt, dapper want het water is behoorlijk koud. Nadat we de nodige foto's hebben gemaakt, eten we gezeten aan de waterkant onze boterham op. Goed uitgerust beginnen we aan de terugtocht en met de nodige rustpauzes komen we om 15.30 uur weer terug bij de auto. Voor ons gevoel hebben we zeker 25 km gelopen. We waren beiden na afloop dan ook best wel moe. Maar het is de inspanning dubbel en dwars waard.

Bij het KIVA coffeehouse halen we een welverdiende kop koffie en raken daar aan de praat met Steven en Rosie uit Reno die ook aan het reizen zijn. We nemen plaats bij hun aan de tafel en vertellen wat we zoal gedaan hebben deze vakantie het is heel gezellig en de tijd vliegt voorbij. Voordat we vertrekken hebben we nog foto's van elkaar gemaakt waarna we op weg gaan om te gaan eten. Ook vandaag rijden we door naar Tropic, waar we naar de Pizzeria gaan. We bestellen een salade en een pizza die we beiden delen. Toen we twee jaar geleden in Tropic logeerden zijn we hier ook gaan eten evenals bij de zaak die we gisteren bezochten.

Als we terug rijden naar ons hotel springen er een aantal hertjes de weg over, de auto voor ons kan maar net op tijd stoppen. Er is bij dat groepje van 5 een heel kleintje. Op de heenweg had ik ze ook al in de wei zien staan, toen vroeg ik me nog af of het wilde beesten waren of dat ze thuis hoorden in die wei. Het is een prachtig om te zien hoe ze zich voortbewegen. Ze springen met 4 poten tegelijk en zijn best snel. Peter probeerde om ze op de foto te krijgen. Benieuwd of het gelukt is.

Terug op de kamer nog wat geluierd en ook vandaag gaan we niet al te laat naar bed.

Dag 26 zondag 9 oktober.

Vanmorgen alweer op tijd wakker, omdat we driehoog een kamer hebben nemen we de koffers al mee naar de auto als we gaan ontbijten. Op zondag is het ontbijt pas vanaf 7.00 uur. Na het ontbijt halen we de laatste spullen op en gaan we op weg. Ik was de bocht nog niet om en vroeg aan Peter, heb je de sleutel ingeleverd? Oeps vergeten, omdraaien en terug brengen. We verlaten de prachtige omgeving rondom Bryce en gaan op weg naar Page.

We vertrekken omstreeks 8.30 uur. Het eerste plan is om de Cottonwood Canyon road te rijden, dit is een onverharde weg van zo'n 45 mijl. Bij navraag gisteren in het Visitor Center vertelde de ranger dat het hier en daar nogal modderig was na de regen van afgelopen week. Omdat we één lekke band tijdens de vakantie wel voldoende vinden besluiten we om de langere route via de 89 te nemen. Dit betekent een rit van tweeëneenhalf uur. Gelukkig krijgen we weer een uur cadeau, de klok gaat weer een uur terug. Onderweg nog even een stop gemaakt bij een watertje waarin een rots prachtig weerspiegelde, dit moet uiteraard op de foto.

Ons doel is de Toadstool Hoodoos, twee jaar geleden waren wij hier ook maar zijn toen gevlucht voor de vervelende kleine vliegjes die er met honderdduizend tegelijk om onze hoofden vlogen. Nu dus een herkansing, geen vlieg te zien en ook qua mensen was het redelijk rustig, lekker op ons gemak kunnen we rondstruinen.

Dan gaan we op weg naar de Horse Shoe Bend, van te voren de auto afgetankt en ook wij eten onze lunch op. Het is redelijk druk op de parkeerplaats maar we vinden toch nog een plekje, ik geloof dat het inmiddels de derde keer is dat we er langs komen maar nu ging het er dan eindelijk van komen we gaan het nu echt zien. Fototoestellen paraat drinken mee en op weg, eerst loop je een heel stuk naar boven en wanneer je denkt dat je er bijna bent moet je zeker vijfmaal dezelfde lengte naar beneden lopen. Al babbelend met een ander Nederlands stel lopen we naar de rand van het fenomeen. Het is er behoorlijk druk en sommige halen rare stunten uit aan de rand van de afgrond. Ik moet zeggen het is een pracht gezicht, diep beneden je de rivier met daarop een paar bootjes, ook liggen er een paar kano's aan de kant en zie ik een paar tentjes staan. Een unieke plek om te kamperen volgens mij. Nadat we een half uurtje genoten hebben van het uitzicht beginnen we aan de terugtocht, het is ondertussen zo'n 26 graden heel wat warmer dan toen we vanmorgen vertrokken. Met af en toe een rustpauze op de bankjes die langs de kant staan, lopen we rustig naar boven. Boven aangekomen komt er plotsklaps een karretje aanrijden met een vijftal mensen, beneden bij de parkeerplaats staan twee ambulances met knipperlichten te wachten. Het karretje gaat helemaal door naar beneden tot aan de rand van de Horse Shoe Bend. Geen idee wat er precies aan de hand is, hopelijk komt het allemaal nog goed.

De rest van de middag word gevuld met boodschappen doen en ook bezoeken we nog twee view punten, een bij de Glen Canyon Dam en bij Lake Powell. Bij hetmeer zitten we op een bankje in de schaduw en amuseren ons met kijken naar een Chinees stelletje. Ze doen alle mogelijke moeite om in allerlei poses op de foto te komen. Dit gebeurt met behulp van een statief en ook de selfiestick komt regelmatig te voorschijn. Het ziet er allemaal nogal lachwekkend uit.

Uiteindelijk zoeken we ons hotel op in Page, het Best Western Plus waar we de 2 komende nachten zullen blijven. We hebben een mooie kamer, wederom op de derde etage (341) maar gelukkig hebben ze hier een lift. Enige minpunt is dat de WiFi offline is en het is zondag dus zal dit niet gerepareerd worden.

Twee jaar geleden aten we in een Indiaas restaurantje, bij een (zou Peter zeggen) lief klein meiske. Ook nu wil hij daar wel naar toe. Nu is het echter een Chinees restaurant en je kunt er alleen maar van het buffet eten. Ook lekker maar anders dan we verwachten. De avond brengen we door op de kamer, Peter kijkt naar het debat van Trump en Clinton. En ik werk ons verslag alvast bij. Om 22.00 uur gaat bij beiden, en ook op de kamer het licht uit.

Dag 27 maandag 10 oktober.

Vanmorgen om 6.00 uur wakker (nieuwe tijd), aan kleden en gaan ontbijten. We hebben in dit hotel voor het eerst een heel uitgebreid ontbijt, er is veel keuze. Er word geadviseerd om vroeg te gaan eten omdat er anders een behoorlijke drukte kan ontstaan. Dit hebben we ook gedaan, terug op de kamer zijn we eerst lekker gaan douchen. We hebben voor vandaag een rustige dag ingepland. Het is dan ook al 8.30 uur voordat we vertrekken.

In eerste instantie rijden we naar de "New wave in Page". Eerst rijden we een klein stukje onverharde weg en als we niet meer verder kunnen parkeren we de auto langs de kant en gaan we lopend verder. Er zijn erg mooie rotsformaties te zien en we dolen er bijna 2 uur rond. Een geweldige ervaring, we waren hier helemaal alleen.

Het volgende doel is "Stud Horse Point ", ook nu moeten we weer een heel eind een zandpad volgen, op een gegeven moment word de weg zo slecht dat we het verstandiger vinden om terug te gaan. We hebben geen zin om daar nog een paar km te gaan lopen, het is een heuvelachtig gebied. Dit gebied heeft Peter gezien bij Google maar of het goed te begaan was moest de praktijk uitwijzen ... nee dus. Missie niet gelukt.

Doel nummer drie "Wildcat tank", en voor de derde keer een onverharde weg, het uiteindelijke doel valt ons wat tegen.

Uiteindelijk rijden we de weg langs het meer, de Lake Shore drive. Bij een van de view punten ontmoeten we een kranige Duitse dame (Gedrun) van 73 jaar die in haar uppie zo'n drie maanden op de bonnefooi door Amerika aan het reizen is. Ze heeft een gezellige babbel en het is een leuke afsluiting van onze route langs het meer. Ze vraagt naar de bezienswaardigheden in Page en wat ze beslist moet gaan zien. We geven haar het advies om zeker naar Antilope canyon te gaan en hiervoor reeds te reserveren. Met behulp van de landkaart aangegeven waar ze moet zijn. Ook de Horse Shoe Bend is nog een mooie activiteit voor die middag. Na een hartelijk afscheid gaat ze enthousiast op weg. Er staan nog twee jonge dames bij die aan het accent te horen uit Oostenrijk kwamen, ze logeren ook hier in het hotel misschien dat we het dan nog aan hun kunnen vragen. Samen gaan we nog op de foto.

Gisteren lag in het hotel internet plat dus konden we niets posten, vanmiddag even gebruik gemaakt van de WiFi bij de grote gele M, tevens een lekker ijsje gegeten. Bij de naastgelegen Walmart halen we nog een tray water omdat we aan de laatste fles bezig zijn. In de winkel kopen we een maaltijd salade, we hebben beiden geen zin om vanavond weer te gaan uit eten. Ik vul mijn dagboek terwijl we lekker liggen te cocoonen aan het zwembad.

Omstreeks 18.00 uur gaan we weer naar de kamer en eten daar de salade met een zak chips.

De avond brengen we verder in alle rust door, ik maak ons verslag in orde en Peter kijkt in de tussentijd TV, en soms met zijn ogen dicht. Om 21.30 uur is het dan ook stil en donker op onze kamer.

Dag 28 dinsdag 11 oktober.

We waren vanmorgen om 5.30 uur wakker en zijn meteen opgestaan. Eerst douchen en toen naar het ontbijt. Ons nog eens lekker laten verwennen, gebakken ei, pannenkoekjes met vers fruit, jammie. De beide dames die we gisteren ontmoet hebben, hebben we niet meer gezien. Ik denk niet dat het zo’n vroege vogels zijn, maar wij waren dan ook wel erg vroeg vandaag. Na het ontbijt de auto ingepakt en op weg naar Kanab waar we weer twee nachten blijven. We verliezen vandaag weer een uur, we vertrekken om 7.30 uur maar nieuwe tijd is het al 8.30 uur.

Ons doel is een bezoek aan "Brown Pocket" ook wel bekend als Brain Rocks of EdMaiers Secret. Om er te komen moeten we 4,4 mijl over de onverharde House Rock Valley Road, deze weg doet zijn naam eer aan, we worden best wel door elkaar gerammeld door het wasbord effect maar er liggen ook veel losse stenen op de weg. Als we bijna bij de parkeerplaats zijn is de weg zover uitgehold door het water dat we hier niet doorheen zijn gegaan maar de auto in een zijpad hebben gezet.

Meteen daarna beginnen we aan de hike, in totaal zo'n 10 km. Het grootste deel van de tijd loop je door de wash (een soort droogstaande rivier). Als je er doorheen wandelt klinkt het alsof je over chips loopt, de grond is kurkdroog en de modder is in krullen opgedroogd.

Onderweg komen we twee heren tegen die alweer op de terugweg zijn. We raken aan de praat en Peter herkent een ervan als de eigenaar van een restaurant in Kanab het Rocking V café. Hier hebben we twee jaar geleden 3 keer gegeten, dit doen we normaal gesproken nooit. Het eten was er erg lekker en ook de bediening was goed, er heerste een prettige sfeer in het restaurant. Ook voor vandaag staat het op ons programma maar de eigenaar deelt ons mede dat ze de komende twee dagen gesloten zijn. Jammer, hij geeft ons wel een ander adres als alternatief, Sego restaurant is volgens hem ook erg goed. Dit gaan we dus vanavond uitproberen.

De weg naar Brown Pocket is schitterend en bij het einddoel hebben we zo'n 2 uur rondgestruind, telkens zie je weer iets anders. De omgeving is erg afwisselend, het meest opvallende kenmerk van Edmaiers Secret zijn de vele brainrocks, de rotsen lijken een beetje op een menselijk brein. De meesten zijn roodbruin van kleur. We zien ook heel veel dunne randen op de rotsen, filigraan genoemd, het lijkt wel kantwerk. We zijn weer de nodige foto's rijker. Je kunt hier uren ronddwalen. Nadat we op een schaduwrijk plekje onze lunch hebben opgegeten, zijn we weer op weg gegaan, om 14.15 uur zijn we weer terug bij de auto. Ik ben best wel moe en ik vind dat we voor vandaag voldoende actie hebben ondernomen.

We rijden terug naar ons hotel in Kanab, Flagstone Studio's. Peter heeft een mail gekregen dat we bij een ander hotel moeten inchecken maar als we daar aankomen blijkt dit niet meer nodig te zijn. Dan gaan we op zoek naar ons onderkomen, we zijn er tot tweemaal toe langs gereden voordat we uiteindelijk de naam zien staan, beetje verwarrend. Het is tevens een soort eet/grill restaurant Peekaboo, en die naam zien we staan. Het is niet meteen duidelijk dat het om hetzelfde hotel gaat. Het is inmiddels 16.30 uur en we zitten voor ons "huisje" en genieten van het uitzicht en het mooie weer, zo'n 24 graden.

We hebben het advies van de eigenaar van Rocking V café ter harte genomen, Peter heeft inmiddels via internet een tafeltje gereserveerd bij Sego, ik laat me verrassen. We hebben heerlijk gegeten bij Sego. Er worden allerlei kleine hapjes geserveerd die je samen moet delen. Het was super lekker en met een flesje wijn erbij werd het reuze gezellig.

Ook onze tipgever kwam er eten, en voordat we weg gaan nemen we nog afscheid van hem en bedanken we hem voor de tip. Op een plagerige toon zei ik dat we blij waren dat hij gesloten was, hij kon het grapje wel waarderen. Het was financieel gezien de duurste avondmaaltijd in Amerika, en gezien de prijs willen we dit toch niet elke avond herhalen.

Dag 29 woensdag 12 oktober.

Om 5.30 uur zijn we wakker, we hebben in dit hotel geen ontbijt. Op de kamer zet ik koffie en smeer ik de boterhammetjes. We hebben een soort van ontbijt op bed. Na het douchen probeert Peter te skypen met zijn zus, er word echter niet opgenomen. Even later belt Karin zelf terug. Er zijn nog steeds problemen bij haar met Ziggo, er word bijgepraat en we zijn wederzijds weer op de hoogte. Het wordt dus een rustige start. Rond 9.00 uur vertrekken we richting "Coral Pink Sand Dunes State Park".

Op weg er naar toe rijden we bijna twee hertjes van de sokken, ze steken pardoes voor de auto de weg over. Dankzij mijn snelle reactievermogen kunnen ze het nog navertellen. Niet veel later denken een paar koeien hetzelfde trucje uit te halen, die blijven echter gewoon midden op de weg staan. Ik moet er letterlijk omheen slalommen. Zonder verder overstekend wild komen we omstreeks 10.00 uur aan. Eerst gaan we kijken of we mee kunnen met een ATV toer, maar de eigenaar heeft een bord in de auto hangen dat hij weg is met een toer en om 12.30 uur terug zal zijn. We rijden dan maar naar de parkeerplaats en beginnen aan een wandeling door het zand.

Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, drie stappen naar voren en je zakt er weer twee terug. Het zand van de duinen is erg fijn en heeft een mooie rood/bruine kleur (Rose). We hebben er ruim een uur rondgesjouwd. Ik voel het behoorlijk in mijn kuiten. We besluiten te wachten en toch te proberen om met de volgende ATV toer mee te kunnen. Ondertussen eten we aan een picknicktafel onze boterhammen op.

Om 12.30 uur komt Coby terug en na even overleggen over welk vervoermiddel we kiezen en de tijd kunnen we op weg. We hebben gekozen voor twee uur en als vervoermiddel hebben we een open autootje, we kunnen naast elkaar zitten. Coby (de gids) rijdt voor ons uit op een quad. Omdat het zelfstandig rijden erg gevaarlijk is rijdt hij voorop en moeten wij zijn spoor volgen. (Je kunt in dat gebied gemakkelijk verdwalen en sommige stukken zijn zo steil dat je over de kop kunt gaan).

We hebben gekozen voor de twee uur durende toer door het duinengebied, en we hebben beurtelings alle twee gereden. De eerste stop is bij een punt waar afgelopen jaar door een noodweer een soort Canyon is ontstaan. Coby vertelt dat tot dan hier meters hoog de zand heeft gelegen, we klauteren door en langs de canyon en vervolgen de weg richting Rattlesnake Hill.

Deze heuvel draagt zijn naam omdat er ratelslangen wonen, we hebben er geen gezien. Volgens Coby komt dat omdat het ’s nachts al behoorlijk koud is, wel zien we een spoor waar ze gekropen hebben. Het is een supergave ervaring. Er zijn zulke steile stukken tussen dat als we dit op eigen houtje hadden moeten doen echt niet gedurfd hadden. Het was het wachten dan ook dubbel en dwars waard.

Nadat we afscheid hebben genomen en onze gids hartelijk bedankt hebben voor de super ervaring gaan we weer terug richting Kanab. Bij de plaatselijke supermarkt Honey's doen we de boodschappen en drinken een kop koffie met een lekker koekje. De rest van de middag wordt gevuld met de was doen en ook hebben we de auto een wasbeurt gegeven. Na de verschillende dirt roads is de originele kleur behoorlijk vervaagd. Hij ziet er nu weer netjes uit. Zelf zijn we ook toe aan een grote wasbeurt, het zand knarst tussen mijn tanden en voor het eerst deze vakantie heb ik twee keer op een dag mijn haren gewassen. Alles is nu weer schoon voor de laatste week.

Vanavond eten we bij Peekaboo, het restaurantje lijkt onderdeel te zijn van het hotel waar we verblijven en we kunnen er dus lopend heen. Beiden eten we weer heerlijk, Peter heeft pasta met kip en mozzarella, en ik heb een vegetarische paste met heerlijke groenten. Peter heeft ook nog gebakken groenten besteld bij de pasta doch die laten op zich wachten. Na tweemaal vragen komen ze alsnog. Ik heb nog een bijgerecht besteld, flespompoen die gekarameliseerd is met bruine suiker en honing, erg lekker. Toen de rekening kwam blijkt er toch iets fout te zijn, er staan gerechten op die we niet gehad hebben, dus opnieuw.

Ondertussen raakten we aan de praat met een Amerikaans koppel die naast ons aan een tafeltje zitten. Ze zijn duidelijk geïnteresseerd in wat we allemaal al gedaan hebben sinds we hier zijn. Ook komt de presidentsverkiezing nog even ter sprake en duidelijk is dat ze zich ernstig zorgen maken hoe dit zal aflopen.

Omstreeks 20.00 uur zijn we weer terug in onze kamer, nog een kop koffie zetten. Peter zorgt ervoor dat de foto's gekopieerd worden en alle apparaten weer opgeladen worden voor de dag van morgen. Twee uur later is het donker in onze kamer en niet veel later zijn we in dromenland.

Dag 30 donderdag 13 oktober.

De interne wekker loopt om 6.15 uur af, Peter gaat naar het toilet en ook ik word wakker. Het gewone ochtendritueel gaat weer van start. Omdat we gisteren na de zandtoer nog gedoucht hebben zijn we vanmorgen snel klaar. We moeten weer alles spullen inpakken, we reizen weer verder nu naar St. George. De route die we rijden gaat over een van de mooiste wegen in Amerika door Zion NP, de SR9. Op een gegeven moment staat er een pronghorn langs de kant van de weg, hij blijft mooi staan voor de foto.

Peter heeft weer een drietal trails uitgezocht die we kunnen gaan lopen. In eerste instantie parkeren we de auto om de trail te lopen naar "The Many Pools", hiervoor moeten we een voor ons wel erg steil stuk naar beneden lopen, we besluiten dit niet te doen.

De tweede trail was een stuk verder namelijk de "Zion Canyon Overlook Trail". Hij start ter hoogte van de tunnel. De trail wordt omschreven als makkelijk, 1,6 km en een hoogte verschil van 50 meter. Over het algemeen klopt dit wel, doch op een paar plaatsen was de richel waar je overheen moet lopen wel erg smal en de afgrond heel diep. Toch hebben we hem helemaal uitgelopen en aan het eind heb je een prachtig uitzicht over hoe de weg zich door het landschap slingert, en kun je zien hoe de auto's aan de andere kant de tunnel weer verlaten.

Als we boven zijn aangekomen vraagt een Belgisch stelletje (Jeroen en Kyra) of we een foto van hun willen maken. Nadat ik dit heb gedaan maken zij er een van ons en vertellen we in het kort wat we al gedaan hebben. Zij gaan verder naar Bryce, we wensen elkaar nog veel plezier. Nadat we nog even rond gekeken hebben beginnen we aan de terugtocht naar de auto. Opvallend is dat het ondanks dat het toeristen seizoen inmiddels is afgelopen het erg druk was in het park.

De derde wandeling (Watchman trail) die we willen maken hebben we geskipt omdat er geen parkeerplaats te krijgen is, alles staat vol. We rijden daarom door naar "The Red Cliffs Water Canyon", hier wandellen we de Red Reef trail, een mooie wandeling die voor ons eindigt bij een watertje. Volgens een paar dames die daar ook zijn is het in het voorjaar erg mooi, dan is er ook een klein watervalletje dat als glijbaan kan dienen.

Als we er staan uit te rusten en te genieten van het uitzicht komen er bovenop de rots een paar personen te voorschijn. Het blijkt een gezin uit de buurt van LA te zijn, vader Ben, moeder Cindy en de kinderen Sam en Kim. Ze klauteren langs de rots naar beneden en we hebben een poosje met ze staan praten. Volgens hun kun je dus nog verder klimmen maar hier zien we toch maar van af. We krijgen hun mailadres zodat we de foto's die we maakten tijdens hun klauterpartij aan hun kunnen doorsturen. Zij kamperen op de camping in hetzelfde gebied.

We zijn daarna weer terug gelopen naar de auto en rijden door naar het hotel "Clarion Suites" waar we omstreeks 15.00 uur aankomen. We zullen hier de komende drie nachten verblijven. We hebben een mooie kamer met een zitje op de tweede etage (nummer 253). Inchecken, badpakken aan en nog een paar uurtjes aan het zwembad liggen. Even afkoelen, dan in de hot whirlpool en lekker liggen lezen.

Eten doen we bij de naastgelegen Denny's, ik heb een kip gerecht en Peter vis. Vooraf delen we een appetizer, een soort aardappelbolletjes met ui en bacon. Best lekker. Voor een toetje gaan we naar de Mac, een klein ijsje voor ieder en we kunnen er weer tegen tot morgenvroeg. Wederom een geslaagde dag, heerlijk zonnig weer en het is nu om 19.45 uur nog steeds 25 graden. De rest van de avond gelezen en onze foto's bekeken op de computer. Verder brengen we onze volgers via Facebook op de hoogte van ons doen en laten.

Dag 31 vrijdag 14 oktober.

Heerlijk geslapen vannacht, we worden beiden pas om 6.15 uur wakker. Lekker op ons gemak douchen en daarna eerst lekker genieten van het uitgebreide ontbijtbuffet dat in dit hotel geserveerd wordt. Om 9.00 uur gaan we op weg naar "Snow Cayon State Park" en een half uur later beginnen we aan de "Whiterocks trail". De rotsen zijn gevormd door versteende zand. Het eerste stuk gaat over een zandpad met hier en daar wat restanten van versteende lava maar het is goed te lopen tot dat je aan het gedeelte komt waar de rotsen beginnen. Hier moeten we wat klauteren maar ook dat valt niet tegen. Al met al hebben we er een klein uur rond gelopen.

Hierna gaan we op weg naar "Jenny's canyon", dit is een trail van een halve mijl met weinig hellingen en hier en daar een paar trappen. De trail eindigt in een smalle slotcanyon, die behoorlijk hoog is. Het is vooral voor kleine kinderen erg leuk om er rond te dolen, het is voor hun een kruip door sluip door feest. Er zijn dan ook veel kindjes aanwezig. Ook wij vinden het een mooie indrukwekkende canyon.

De laatste wandeling is de "Johnson Canyon Trail", de trail is 2 mijl lang en gaat over een aantal rotsachtige hellingen en trappen. Wij zijn gelopen tot we de Arch zien, deze heeft een spanwijdte van 60 meter. Ondertussen is de zon goed doorgekomen en het om te lopen is het al behoorlijk warm, er is bijna geen schaduw. We besluiten om terug te lopen naar de auto. Al met al zijn we toch alweer een uur verder. We eten onze boterhammen op en zeggen tegen elkaar dat we vakantie hebben....terug naar het hotel en lekker luieren aan en in het zwembad.

Als we weg willen rijden bij de parkeerplaats worden we door een man geattendeerd op het feit dat er iets los hangt onder de auto. Het is een stuk kunststof, dit was losgeschoten bij het oprijden van de parkeerplaats. Dit was al eerder gebeurd en Peter had dit eerder al een keer vastgezet doch nu lukt dat niet meer. De man helpt met het verwijderen van het loshangende gedeelte waarna we weer verder kunnen rijden.

Als we bij het hotel aankomen trekken we onze zwemkleding aan een gaan lekker ontspannen aan/in het zwembad. Het is weer fantastisch, de zon schijnt een aan een tafeltje in de schaduw brengen we de rest van de middag door.

We gaan vanavond eten bij de buren, "Black Bears Diner". Het is er best wel druk maar er loopt genoeg personeel rond zodat je niet echt lang hoeft te wachten. Peter bestelt Fisch and Chips, en ik krijg een Taco salade met varkensvlees. De porties zijn behoorlijk groot en we hebben het alle twee dan ook niet helemaal opgegeten. De avond verloopt zoals gewoonlijk rustig, lezen wat TV kijken, dagboek vullen en tijdig gaan slapen.

Dag 32 zaterdag 15 oktober.

Vanmorgen worden we pas om 6.30 uur wakker. Douchen en daarna ontbijten. Voor vandaag staat eigenlijk een wandeling gepland in het Pioneer Park, The Narrows. Maar......we hebben beiden niet zo veel zin. We besluiten dan ook om er een echte vakantiedag van te maken. Lekker uitrusten en niet te veel ondernemen, we zijn ook wel moe.

Omstreeks 10.00 uur vertrekken we naar de Walmart, nog een paar boodschappen halen. Hier staat inmiddels alles in het teken van Halloween, zelfs de koekjes. Het ziet er vrolijk maar suikerzoet uit. Het glazuur springt bijna van je tanden alleen al bij het zien ervan.

Daarna gaan we naar het outletcentrum hier in St. George. We hebben niet echt iets nodig maar je moet wat om de tijd te doden. Tot 13.00 uur wandelen we langs de diverse winkels. En ook dit jaar nemen we weer meer kleding mee naar huis dan waar we mee gekomen zijn. Eten deden weer bij de Panda Express. Dat zal Peter wel gaan missen als we weer thuis zijn.

Het is hier voor de tijd van het jaar best wel warm, 30 graden dus heerlijk weer om aan het zwembad te vertoeven. We gaan dan ook terug naar het hotel en hier hebben we lezend een aantal uurtjes doorgebracht aan de pool.

Goed uitgerust gaan we morgen op weg naar Overton waar we ook weer twee nachten blijven. Omdat we vanmiddag al warm hebben gegeten eten we vanavond een broodje op de kamer, ook hebben we nog broccolisalade meegenomen en een lekker yoghurtje. De rest van de avond kijken we TV gekeken en Peter zit heel relaxt te lezen, hij heeft volgens eigen zeggen een spannend boek.

Dag 33 zondag 16 oktober.

6.15 uur, we zijn alle twee wakker en gaan meteen in de startblokken. Douchen, ontbijten inpakken en wegwezen. Om 8.00 uur zijn we al op weg naar "Valley of Fire State Park", omdat we ook weer een uur cadeau krijgen zullen we daar om 8.30 uur plaatselijke tijd aankomen. Eerst de Fee betalen, dit is inmiddels al $10,00.

Bij het Visitor Center maken we een sanitaire stop. Dan rijden we richting de parkeerplaats waar de hike naar de Fire Wave trail van start gaat. Om 9.00 uur starten we met de wandeling, deze is ongeveer 2 km. De weg er naar toe gaat ook weer over een rotsachtig zandpad en wordt duidelijk aangegeven. Als wij er aankomen is er nog niemand en even later komen er twee mannen aan.

We hebben dus ruim de tijd voor het maken van foto's, net als we willen vertrekken (het is intussen 10.00 uur) word het drukker en ook op de terugweg komen we steeds mensen tegen die nog op weg zijn. In de auto eten we eerst een paar druiven en gaan dan de andere kant op richting Fire Cave en Crazy Hill, dit is iets meer klauteren en zoeken naar het wandelpad. De Gps komt hier goed van pas. De temperatuur is ondertussen opgelopen naar zo'n 30 graden, gelukkig waait het behoorlijk zodat het een stuk koeler aanvoelt. Als we weer terugkomen bij de auto is het 12.30 uur en we rijden een stukje terug om een lunchplek te zoeken. Uiteindelijk lunchen we in verband met de wind in de auto. Hierna stuinen we nog wat rond in de omgeving maar het is te warm voor een lange wandeling. Morgen meer...

We rijden richting Overton waar we eerst bij de Mac Donalds een ijsje gaan eten en een kop koffie drinken, dat hebben we wel verdiend. Omstreeks 15.15 uur checken we in bij het North Shore hotel en een half uur later zitten we aan het zwembad. Peter waagt zich in het water, ik vind het te koud en kies voor de whirlpool. Ook hier waait het behoorlijk hard (stormachtig windkracht 7) maar we hebben toch een plekje uit de wind gevonden en genieten nog even van de warmte.

Eten deden we vanavond bij de overburen, hier is sinds een jaar een Mexicaans restaurant gekomen, La Fonda we hebben er heerlijk gegeten. We kiezen voor een specialiteit van het huis fajita's met beef.

Naderhand op de kamer nog een kop koffie gezet en wat gelezen maar het extra uur vandaag eiste zijn tol en om 9.00 uur ging bij ons het licht uit.

Dag 34 maandag 17 oktober.

Heerlijk geslapen tot 6.15 uur, ook Peter is wakker. Douchen en ontbijten en dan gaan we weer op weg. Vandaag staat Valley of Fire State Park nogmaals op het programma. Ik wil graag de olifant aan het begin van het park van meerdere zijden fotograferen en hiervoor moet ik naar boven klimmen. Peter bleef beneden op me wachten, hij was niet zo blij met mijn actie.

De volgende stop was bij the seven sisters, dit zijn een zevental rotsblokken die langs de kant van de weg staan. Het is niet zo eenvoudig om ze allemaal tegelijk op de foto te krijgen, maar volgens mij is het toch gelukt.

Dan rijden we de White Domes Road tot helemaal aan het einde om de White Domes Loop Trail te lopen. Twee jaar geleden hebben we hier ook een stuk van gelopen maar zijn we halverwege omgedraaid. Deze keer willen we hem een keer helemaal uitlopen. De trail is 2 km lang en in eerste instantie loop je via grote rots treden flink omlaag. Je komt dan bij een ruïne van een movieset, waar een speelfilm (the Professionals) is opgenomen. Daarna bereik je een korte slotcanyon (400 meter). Hierna loop je door een gebied met mooie pastelkleurige rotsen terug naar de parkeerplaats. Het gaat heel geleidelijk omhoog.

Als laatste rijden we vandaag naar de parkeerplaats waar de Mouse's Tank Trail begint, je loopt door een bochtige canyon die zo'n halve kilometer lang is. Op verschillende plekken tref je petroglyphs aan. Het is een "dood lopende trail" en je loopt dezelfde weg weer terug.

Aan het eindpunt eten we onze lunch op en genieten van de stilte. Op dat moment zijn we er maar alleen. We wandelen weer terug naar de auto en rijden op ons gemak terug naar Overton, onderweg stoppen we bij de kringloopwinkel en laten hier een aantal T'shirts en de koelbox achter. Die hebben we morgen niet meer nodig en misschien is er iemand anders nog blij mee.

De rest van de middag verblijven we weer in de schaduw aan het zwembad. Als we aankomen zijn daar ook een drietal Duitsers, een echtpaar met hun dochter. Paul, Eva en Kaya. We praten gezellig over onze Amerika ervaringen en wisselen tips aan elkaar uit. De middag vliegt voorbij. We vertellen dat we gisteren bij de Mexicaan gegeten hebben en dat het erg lekker was. We hebben geen zin om nog het dorp in te gaan en gaan dus gewoon weer aan de overkant eten.

Als we willen vertrekken staan ook de Duitsers klaar in de hal, samen gaan we naar het restaurant en nemen samen een tafeltje. Het is moeilijk kiezen uit alle lekkere gerechten op de kaart en we laten ons adviseren door de eigenaar. Ook nu weer een overheerlijk gerecht, de porties zijn echter zo groot dat je lang niet alles op eet.

We tafelen gezellig na en gaan om 20.30 uur terug naar het hotel. Hier drinken we nog een kop koffie en duiken daarna ons bed in.

Dag 35: dinsdag 18 oktober.

Vroeg gaan slapen is ook vroeg wakker worden, het is 5.30 uur en Peter zit al in bed te lezen. Nadat we gedoucht hebben en ontbeten, hebben we de koffers al zo compact mogelijk ingepakt.

Ik krijg een mail van Delta Air Lines dat we kunnen inchecken, we doen dit in alle rust te in het hotel in Overton en niet te wachten tot in Las Vegas.

Omstreeks 8.30 uur gaan we op weg, we kiezen ervoor om de Lake Mead boulevard te rijden, dit is een senic road en we komen er welgeteld 3 auto's tegen, op een uur tijd. Wel zien we plotseling een aantal Pronghorns aan de kant van de weg staan, die moeten even op de foto, doch ze kruipen bijna tegen elkaar aan dus echt duidelijk is het niet.

Bij de Walmart halen we nog een paar broodjes voor vanavond en morgenvroeg. Dan gaan we de auto aftanken en inleveren, dit verloopt zonder problemen ondanks dat we met een heel andere auto terug komen als waarmee we vertrokken zijn. We geven door dat er schade is aan de voorkant van de auto en Peter haalt het kunststof stuk uit de auto. De man kijkt ernaar en bekijkt de auto, hij gooit het in de prullenbak en zegt dat het oké is. De teller staat op 4570 mijl. Met deze auto hebben we dus 3016 mijl gereden. Totaal met beide auto’s 4617 mijl ofwel 7430 km.

Bij de balie kunnen we de centen ophalen die we aan het bandenreparatiecentrum hebben betaald. Ook dat verloopt probleemloos.

Met de shuttlebus gaan we naar de luchthaven en van daaruit met een taxi naar het hotel MGM Grand, en het is groot. We zitten op de 12 verdieping kamer 516. De kamer is eenvoudig maar netjes en per slot van rekening zitten we er gratis, via het MyVegasspel.

We installeren de spullen op de kamer en gaan op zoek naar een eetgelegenheid. Het is nog een hele puzzel maar met behulp van de plattegrond en vragen aan een hostess hebben we het dan toch gevonden. We eten bij een chinees eettentje een warme maaltijd dan hoeven we vanavond alleen maar een broodje te eten. Als we klaar zijn gaan we terug naar de kamer. We hebben geen zin om nog de stad in te gaan, en doen een middagdutje. Voor alle zekerheid zetten we de wekker. Om 19.00 uur gaan we namelijk naar de voorstelling van Cirque du Soleil. Ook deze kaartjes hebben we middels het MyVegas spel. De voorstelling is ook in het MGM, maar het is nog een kwartier lopen vanuit de kamer naar de schouwburg. Vooraf eten we nog een broodje.

De voorstelling duurde ongeveer twee uur, het was spectaculair en echt de moeite waard. Het was een prachtige afsluiting van een schitterende vakantie. Na afloop gaan we terug naar de kamer en duiken niet veel later ons bed in.

Dag 36: woensdag 19 oktober.

4.00 uur, de wekker loopt af en we staan meteen naast ons bed en in de startblokken. Snel douchen en dan op weg. We gaan met de taxi naar de luchthaven. We kunnen vrijwel meteen onze koffers inchecken bij een vriendelijke dame. We eten onze meegenomen broodjes op en na nog een laatste kop koffie in Las Vegas, begint nu het wachten tot we mogen boarden. Dan kan de reis van zo'n 14 vlieguren beginnen.

Het eerste stuk gaat van Las Vegas naar Atlanta, vertrektijd is 7.15 uur. Het tijdverschil met Atlanta is 3 uur. We vertrekken op tijd en het is vier uur vliegen. We hebben twee plaatsen gereserveerd met een stoel ertussenin, hopelijk is het vliegtuig niet vol en blijft deze stoel leeg. Dit is ijdele hoop, als we aankomen zien we al een mevrouw zitten in onze rij. Tijdens de vlucht lees ik wat en speel een paar spelletjes op de Ipad. Op tijd landen we in Atlanta en met het treintje rijden we naar de gate van waar de vlucht naar Amsterdam vertrekt.

Netjes op tijd vertrekken we naar Amsterdam, we hebben nu ook weer comfort stoelen. We hebben echter de twee middelste stoelen in een rij van vier. Naast me zit een heer die vanaf dat we zitten totdat we opstijgen alleen maar zit te bellen. Naast Peter zit een zakenman die druk is met z’n werk. Peter heeft een Nederlandse serie gedownload en die kunnen we kijken op de Ipad, dit breekt de tijd. Na het eten doe ik een poging om te slapen maar ik kom niet veel verder dan een stuk vliegen met mijn ogen dicht. Een uur voor de landing krijgen we nog een ontbijt en 9 uur nadat we vertrokken zijn in Atlanta staan we weer op Nederlandse bodem. We gaan langs de douane en lopen verder naar de gate waar de vlucht naar Brussel vertrekt.

We moeten nog ruim een uur wachten voor we vertrekken, ook deze vlucht gaat volgens planning. Tijdens de vlucht krijgen we nog iets te drinken en een muffin. De stewardessen moeten zich haasten om alles rond gebracht en opgehaald te krijgen.

Netjes op tijd wordt de landing ingezet en even later mogen we het vliegtuig verlaten. Nog even wachten op onze koffers. Mijn broer komt ons ophalen, hij belt dat er file is maar dat hij er bijna is. Het is nog een sport om de luchthaven te verlaten, er staat nergens duidelijk aangegeven waar de uitgang is. Uiteindelijk vinden we elkaar toch na een paar telefoontjes en zonder kleerscheuren komen we om 10.00 uur aan in Weert. 21 uur nadat we in Las Vegas uit ons bed stapten.