Vakantie Amerika 2014

12 mei tot 16 juni 2014

Inleiding

Nadat onze reis in 2013 na 10 dagen een voor mij vervelende wending had, (enkel gebroken bij de Aztec Ruins) begon het toch aan het eind van het jaar weer te kriebelen. Gips eraf en weer opnieuw gaan lopen, bij controle in het ziekenhuis zag de arts geen reden om niet opnieuw naar Amerika af te reizen.

Voor Peter het sein om meteen aan de slag te gaan en te kijken op welke manier hij de afgebroken reis zo goed mogelijk kon inplannen in het nieuwe schema. Ook besloten we om via Atlanta te vliegen aangezien mijn neef Joost in April papa zou worden en dan konden we hier meteen een kraamvisite aan vast knopen. Het huwelijk van hem was immers de reden dat we voor de eerste keer de states bezochten.

Nadat Peter de route had uitgestippeld werden de tickets geboekt, auto gereserveerd en toen was het zoeken en boeken van de overnachtingen aan de beurt. Ook nu hebben we weer alles op voorhand geboekt.

We vliegen vanaf Düsseldorf naar Atlanta en gaan van daaruit door naar Las Vegas, de terugreis gaat in omgekeerde volgorde met dien verstande dat we een paar dagen in Atlanta blijven om de jongste aanwinst van de familie te bewonderen.

Dag 1: Maandag 12 mei 2014

Ja... Het is zover, de wekker is gezet maar voordat deze de kans krijgt om af te lopen zijn we beiden wakker en maak ik een kop koffie en eten we nog even wakker wordend in bed ons broodje op. Om kwart over vijf zitten we gepakt en gezakt in de auto en vertrekken naar Bert die ons naar de luchthaven in Düsseldorf zal brengen. Nadat we de koffers hadden verplaatst naar zijn auto konden we vertrekken, de reis verliep zonder problemen en we kwamen keurig op tijd om 6.30 uur aan op het vliegveld. Na een sanitaire stop konden we de koffers inchecken en wandelden we op ons gemak richting de gate, halverwege trakteerden we ons op een kop koffie en brachten de tijd door met het observeren van andere reizigers die op de luchthaven rondliepen. Om 8.15 uur liepen we naar gate C37 waar om 8.30 uur gestart werd met boarden. Netjes op tijd zat iedereen op z'n plek en vertrokken we zelfs 5 minuten eerder dan gepland was, volgens de gegevens zouden we 9 en een half uur vliegen dus dat wordt een lange zit, hopelijk kunnen we even de oogjes dicht krijgen. Het vliegtuig is verdeeld in drie rijen 2-3-2 Peter en ik zitten dus gezellig naast elkaar.We vliegen met een snelheid van 790 km per uur en buiten is het bar koud -49graden terwijl ik dit noteer moeten we nog ruim 5000 kilometer vliegen, dus nog 6.15 uur tot Atlanta. Afstand Düsseldorf naar Atlanta is 7.271 kilometer.

Tijdens de vlucht kregen we zoetzure kip, met rijst en salade te eten en tussendoor kwamen de stewardessen regelmatig langs met drinken en knabbeltjes, pinda or pretzels? Tussen het doezelen door nog naar een film gekeken. Op dit moment hebben we wat last van een slecht wegdek, we hobbelen letterlijk en figuurlijk richting Atlanta, de planning is nog ruim anderhalf uur het op het moment dat ik dit noteer. Dit betekent dat we rond half 7 Nederlandse tijd zullen landen. Toen het wat rustiger was op "de weg" kregen we nog een warm broodje en wat te drinken, je kon kiezen tussen een broodje met kip en tomaat of met kaas en tomaat, het was lekker en we hadden beiden inmiddels ook wel weer zin gekregen in iets te eten.

Netjes op tijd om 12.30 uur plaatselijke tijd zette de piloot het vliegtuig veilig aan de grond in Atlanta. Toen begon het wachten, aansluiten in de lange rij en zigzaggend naar de douane, na ruim een uur waren we eindelijk aan de beurt, gelukkig troffen we een heel vriendelijke heer die echt geïnteresseerd was in waar we naar toe gingen, hoelang we bleven en wat we allemaal gingen doen. Om 14.00 uur konden we de koffers oppikken die al vrolijk ronddraaide op de band, hierna verder waar de koffers weer in ontvangst werden genomen door een vriendelijke heer die ons veel geluk toe wenste in Vegas.

Inmiddels hadden we ervaring op de luchthaven van Atlanta en stapten we zonder blikken of blozen in de metro om ons naar de volgende gate te laten brengen. Het vliegtuig vertrekt vanaf gate A1, ondertussen is het 15.00 uur plaatselijke tijd en moeten we nog een klein uurtje wachten voordat we kunnen gaan boarden. De vlucht is gepland op 16.18 uur en het ziet ernaar uit dat we op tijd vertrekken. Nog even geduld dus. Een half uur voor vertrek werden we uitgenodigd om te gaan instappen, we hebben nu een vliegtuig met twee rijen van drie, we hadden niet het geluk dat de derde stoel vrij bleef. Deze werd in beslag genomen door een vriendelijke Amerikaan die een babbeltje met ons maakte over Amerika en Canada. Ook vroeg hij dat als hij naar Nederland zou komen wat hij dan zeker moest gaan bekijken. Peter gaf het advies dat hij dan Amsterdam zeker niet moest overslaan en als rechtgeaarde Limburgers adviseerden we om Maastricht ook te bezoeken.
Om 16.30 uur arriveerden we op de startbaan en kon er gas gegeven worden, we zijn nu weer  vier en een half uur onder de pannen. We moeten een afstand overbruggen van  2809 kilometer, dus we vliegen vandaag zo'n beetje de halve wereld rond. Om 2 minuten over zes zette de piloot het vliegtuig in Las Vegas aan de grond, in Nederland was het inmiddels drie uur in de nacht dus we hadden al een lange dag achter ons. Ook in Vegas ging je met een ondergrondse tram naar de plek waar de koffers binnenkwamen, onze koffers stonden al naast de band op ons te wachten. We waren er ook zeker van dat ze er zouden zijn omdat toen we in het vliegtuig zaten te wachten Peter kon zien dat ze ingeladen werden.
De taxistandplaats was snel gevonden en ook daar moesten we weer aansluiten in een rij, doch dit verliep heel georganiseerd waardoor we niet echt lang moesten wachten. De taxichauffeur zette ons netjes af bij hotel Harrahs waar we twee nachten verblijven.

Na het inchecken hebben we de koffers naar de kamer gebracht, we liggen op de vierentwintigste verdieping op kamer 14. Nadat we ons even opgefrist hadden en andere schoenen aan gingen we richting de strip, eten deden we bij de Panda express. Het was lekker en de prijs kwaliteit verhouding is goed. Nadat we nog een poosje rondgeslenterd hadden en foto's hadden gemaakt bij hotel Venetian, zijn we rond negen uur terug gelopen naar onze kamer waar we niet veel later het licht uitmaakten!
Einde van een lange dag, en een goede start van de vakantie.

Dag 2: Dinsdag 13 mei 2014

Yakkie, vannacht om 12 uur liep de wekker af, shit...... Nadat we hem de mond gesnoerd hadden zijn we toch gelukkig weer in slaap gevallen en pas weer om vijf uur wakker geworden. Dat doet een mens goed. Nu nog wat beter wakker worden en dan op, zoek naar een ontbijtje. We mogen voor 9 dollar p.p. gaan ontbijten bij Starbucks, wil je meer dan moet je bijbetalen we will see.

We begonnen aan het ochtendritueel, ondertussen dat Peter "toilet maakte" heb ik de koffers gereorganiseerd en alles wat we morgen voor de rondreis nodig hebben in het kleine koffertje gestopt zodat als we de auto gaan ophalen we zo weinig mogelijk losse spullen hebben en toch niet de grote koffers open hoeven te maken. Om 7.00 uur sloten we aan in de rij bij Starbucks, toen we ons ontbijt gescoord hadden hebben we dit meegenomen naar de kamer om het daar lekker op te peuzelen.

Peter had ondertussen internet aan de praat gekregen en we stuurden de thuisblijvers een mail dat we veilig waren aangekomen. Rond 8 uur gingen we op weg om Vegas "onveilig" te maken. In eerste instantie liepen we richting Venetië om daar via de loopbrug de weg over te steken naar Treasure Island, hier hebben we eerst binnen rondgekeken via een andere in- of uitgang kwamen we weer naar buiten en wandelden we boven over de weg richting winkeltjes, de meeste waren nog dicht zo vroeg in de ochtend. Bij een tentje waar ze zonnebrillen te koop aan boden vertelde de verkoopster dat in een gedeelte van Vegas stroomuitval was, toen ze dat vertelde viel ons inderdaad op dat een groot aantal reclamezuilen stil waren gevallen.

In hotel Wynn hebben we een poosje heerlijk onderuit gezakt op een bankje mensen zitten kijken en z'n sjieke winkels, hierna wandelden we via hotel Palazzo naar het San Marco plein in the Venetian. Het is een vreemde gewaarwording om 's ochtends binnen te lopen en de indruk te krijgen dat je aan het begin van de avond buiten loopt. Een dame die ons lokte met een gratis monstertje handcrème, deed een poging me een bijzonder product te verkopen waardoor al mijn rimpels voor de zon zouden verdwijnen, het was een natuurproduct met hetzelfde effect als Botox. Ze demonstreerde het bij mij en het resultaat was volgens Peter goed zichtbaar. Het was op de markt voor 700 dollar, maar zij kon het te koop aanbieden voor 200 dollar en dan kreeg ik er nog een reinigingsmiddel voor de huid bij en een bodylotion. We hebben afgesproken er nog even over na te willen denken.
Op het plein hebben we een heerlijke cappuccino gedronken en tevens uitgerust en ondertussen alle voorbijgangers bekeken, uiteraard werden nu ook weer de nodige foto's gemaakt. Hierna ging de wandeling verder, we staken wederom de strip over en liepen nu langs de buitenkant van Treasure Island in de richting van Ceasars Palace, aan de kant van de winkeltjes gingen we naar binnen we gingen kijken of we het restaurant nog konden vinden waar we in 2009 gegeten hadden, we denken dat we het gevonden hebben maar zijn ons niet helemaal zeker of de naam nog hetzelfde is. We verlieten het hotel via weer een andere uitgang, het was inmiddels bijna 14.30 uur en we besloten een pizzapunt te gaan halen en daarna richting ons hotel te gaan en een poosje te relaxen. We hadden ondertussen ongemerkt toch de nodige kilometertjes in de benen.

Terug in het hotel informeerden we naar de mogelijkheid om morgen naar het autoverhuur bedrijf te gaan, we kunnen met de hotel shuttlebus hiernaar toe gaan. Met een coffee to go zochten we de kamer op om even te genieten van de rust. Peter ontfermde zich over de foto's en kopieerde deze naar het notebook, ik werkte ondertussen ons dagboek bij. De middag werd verder lezend doorgebracht en rond zes uur verlieten we wederom de kamer en storten ons in de drukte van Vegas, eten deden we vanavond bij Cheese cake Factorie in Ceasars Palace. Toen we aankwamen was er nog niet meteen plek maar we kregen een bon mee en de naam werd genoteerd en het zou nog zo'n 10 minuten duren. Al met al duurde het toch nog iets langer voordat we aan tafel konden. Ik bestelde een vegetarische pasta met lekker veel groenten en Peter had spaghetti met garnalen, we hebben alle twee heerlijk gegeten en het was het wachten dubbel en dwars waard.
Na het eten liepen we nog even hotel Flamingo binnen doch hier was niet veel anders te bekijken dan de rammelende gokkasten, we waren daarom ook snel weer buiten. We hebben nog een poosje rondgeslenterd maar gingen toch weer rond 9 uur richting hotel, morgen willen we niet al te laat opstaan. We kunnen om 8 uur de auto ophalen en daarna moeten we eerst inkopen gaan doen voordat we richting Death Valley gaan, dus ook vandaag niet al te laat naar bed.

Dag 3: Woensdag 14 mei 2014

Goedemorgen, het is nog net geen vijf uur als ik wakker wordt, Peter ligt dan al een half uurtje te lezen in bed. We hebben beiden goed geslapen maar zitten nog niet helemaal in het ritme van Amerika.

Ook voor vandaag ziet het er weer er goed uit, alhoewel de voorspellingen zijn dat het iedere dag warmer gaat worden. In Vegas hadden we stralend zonnig weer en een aangename temperatuur van ongeveer 26 graden met een verkoelend windje.
Nadat we beiden gedoucht hadden zijn we beneden weer ons ontbijt gaan ophalen en ook vandaag aten we dit op de kamer op. Hierna weer alle spullen ingepakt en gingen we richting de shuttlebus die ons naar de luchthaven zou brengen.

De chauffeur was een praatgraag iemand die ons wat inside informatie gaf over Vegas, hij vertelde dat Vegas erg aan het uitbreiden is, er komen iedere maand 3000 inwoners bij. Ook vertelde hij een leuke anekdote over het nieuwe reuzenrad dat er gebouwd is, dit zou eerst door iemand anders op een andere plek in Vegas gebouwd worden hiervoor waren ook al twee metershoge betonnen palen in de grond gezet. Deze staan er nu nutteloos omdat iemand anders zei dat ga ik bouwen maar dan wel twee keer zo groot. In de bollen kunnen 40 personen, een ritje duurt 35 minuten en kost 30 dollar overdag en 40 dollar in de avond uren, snel verdiend dus! Ook vertelde hij over een hotel dat in aanbouw is het is bijna klaar maar is nog niet opgeleverd omdat de centen op zijn, de bouwplaats koste 130 miljoen dollar.....Tja what happend in Vegas stay's in Vegas.

Al babbelend waren we inmiddels bij de luchthaven aangekomen, om klokslag 8.00 uur stonden we bij de dame van Alamo die ons hielp bij het inchecken, hierna konden we op de eerste verdieping van de parkeergarage een auto gaan uitzoeken. Er stonden een vijftal SUV en na wat vergelijken kozen we voor een zandkleurige Ford Edge, deze staat tamelijk hoog op de "poten" (volgens Peter) en heeft vrij brede banden. Nadat we gecontroleerd hadden of we een reservewiel hadden en een krik konden we vertrekken.

De eerste stop was bij de Wallmart waar we onze inkopen gingen doen voor de komende dagen, een klein uur later en zo'n zestig dollar armer vervolgden we onze reis naar Death Valley, we volgden de Old Spanisch trail to Tecopa, de weg gaat door een uitgestrekt verlaten gebied. Opeens zagen we voor de auto een roze gekleurde slang de weg oversteken, dit ging zo snel dat het amper tot ons doordrong wat we gezien hadden.

Omstreeks 11.30 uur arriveerden we in Shoshone waar we een koffiestop hielden en een plaspauze, het was een leuk oud authentiek dorpje. Ook smeerde we hier een broodje en peuzelde dit bij de auto op. Ik nam het stuur over van Peter en we vervolgden onze reis door Death Valley via de 178 plotseling stak er, vlak voor de auto, een coyote over die gemoedelijk op de andere weghelft naar ons bleef kijken, stom... we waren te perplex om een foto te maken ok nu weer drong te laat tot ons door.

De rit ging verder richting Badwater, hier stopten we om er even rond te lopen en de nodige foto's te maken, de temperatuur was inmiddels opgelopen tot 99 graden Fahrenheit, dus zo'n 37 graden en ik kan zeggen dat dit behoorlijk warm is zeker omdat er geen schaduw is. Daarna reden we door naar Devils Golf Course, via een onverharde weg reden we hier naar toe. Het eerste stuk van de weg was er het slechtste aan toe, het lijkt wel alsof men de toeristen wil ontmoedigen om er naar toe te rijden, een stuk verder was de weg veel beter. Om ons heen leek het alsof het land slordig door een boer was omgeploegd. Van dichtbij zie je de zoutkristallen schitteren, ook is de bodem keihard. Na het schieten van een aantal plaatjes reden we weer verder.

Voordat we de loop Artists Drive reden monteerde Peter de GoPro op de auto voor de eerste film, we hebben de loop eerst een keer gereden zonder te stoppen bij de uitzichtpunten. Het is een one way road en dat is maar goed ook want de weg is op sommige punten smal en onoverzichtelijk. Net voordat we van start gingen kwam een Française op ons aflopen met de vraag af we Frans verstonden. Peet zei  "un Petit peu" en dit was voor haar een teken om los te barsten in het Frans. Ze vertelde dat er een auto langs de kant stond met pech en of we moesten helpen. Aangezien we niemand hadden gezien die om hulp vroeg gaven we aan dat dan blijkbaar niet nodig was. Voldaan met dit antwoord ging ze weer terug naar de auto en reed door.

Na de eerste rit heeft Peter de loop voor de tweede keer gereden en stopten we bij de diverse uitzichtpunten onder andere Artists palet en maakten we nog een korte wandeling.

We vervolgende de weg richting Furnace plotseling herkenden we het punt waar we in 2009 onze picknick hadden gehouden. We stopten en er moest dus even een foto gemaakt worden. Even later kwamen we bij het Visitor centre, hier liepen we naar binnen voor ons krantje en foldertje nadat ik eerst een foto had gemaakt van Peter bij de thermometer, inmiddels was het 107 graden Fahrenheit (41,6 graden celcius). Binnen informeerde Peter nog naar de situatie van de Titus Canyon Drive die we morgen willen gaan rijden. Volgens de Ranger was deze goed te rijden. Ook vroeg ik hoelang dit gebouw er reeds stond omdat ik me niet kon herinneren dat ik dit in 2009 gezien had, het blijkt al in de zestiger jaren gebouwd te zijn, conclusie we zijn er toen gewoon aan voorbij gereden.

En weer ging het verder nu richting Stove Pipe Wells, daar aangekomen waren we toe aan een kop koffie. Deze was echter zo slecht dat we die hebben laten staan. Het restaurant was nog gesloten dus keerden we om en stopten op de terugweg nog een keer bij de Sand Dunes.Toen via een senic road door naar Beatty waar we voor drie nachten een onderkomen hebben in, hoe kan het ook anders The Death Valley Inn. Nadat we eerst onze spullen binnen hadden gezet zijn we meteen doorgereden om te gaan eten. Dit deden we bij Denny's om bij het restaurant te komen moesten we eerst door een casino lopen en ook hier zaten verschillende mensen aan de gokautomaten.

Peter nam een steak en ik at een hamburger met lekkere frietjes en een salade, de cafeïne die we vanmiddag gemist hadden vulden we hier aan met een groot glas cola. Voordat we onze kamer opzochten heeft Peter nog eerst de auto volgetankt want je moet er niet aan denken om in dit gebied zonder benzine te komen staan.

Op de kamer eerst de spullen die we er maar gewoon gedropt hadden opgeruimd. Peter zorgde ervoor dat alle film en fotomateriaal veilig gesteld werd en even later kwam de man met de hamer. Het was rond 22.00 uur dat we het licht uitdeden. Mooie maar wel erg hete dag!

Dag 4: Donderdag 15 mei 2014

Vroeg slapen is ook vroeg wakker worden, om 4.45 uur was ik wakker en werkte ik liggend in bed ons dagboek bij. Peter ligt nog heerlijk te dutten, we zijn inmiddels een uur verder en ik zal hem dadelijk ook eens wakker maken want we willen in verband met de temperatuur vroeg op pad. Terwijl ik dit schrijf wordt hij wakker en starten we op de kamer met een ontbijt. Bij dit hotel was dit niet inbegrepen, omdat we dit wisten hadden we gisteren extra brood en beleg ingekocht. Na het ontbijt sprongen we onder de douche en om kwart over zeven zaten we schoon en wel in de auto en gingen we op weg. Na tien minuten kwam Peet tot de ontdekking dat hij zijn fotocamera op de kamer had laten liggen, dus draaien en terug.

Hernieuwde poging, dit verliep zonder problemen en we waren al voor achten bij de spoken van Rhyolite nadat we hier even rond wandelden en de nodig foto's schoten gingen we verder om de Titus Canyon Drive te gaan rijden, dit is een one way drive over een dirt road, in eerste instantie viel het me een beetje tegen. Het uitzicht was niet echt indrukwekkend en we werden behoorlijk door elkaar gerammeld doch op een gegeven moment veranderde het uitzicht en ging de weg vlak langs afgronden en slingerde langzaam maar zeker richting Red Pass.

Peter had inmiddels de camera op de auto gemonteerd en alles werd dus op filmbeeld vastgelegd. Ik reed tot aan ghost town Leadfield, hier volgde een foto stop waarna Peter het stuur overnam en verder reed richting de canyon. Waren we vanmorgen beiden nog een beetje lala maar bij het vorderen van de reis steeg het adrenaline gehalte behoorlijk, we konden er weer tegen voor vandaag. Het ohh en ahh was niet van de lucht. Het is de meest spectaculaire off raod die we tot nu toe gereden hebben.

Terug op de verharde weg gingen we verder naar Scotty's Castle, hier is door een rijke Amerikaan Johnson een kasteeltje uit de grond gestampt. Scotty had hem daar naar toe gelokt met een verhaal dat er een goudmijn te koop was. Ondanks dat Scotty hem had opgelicht werden ze toch goede vrienden en liet hij na zijn dood het kasteel na aan Scotty die er tot zijn dood in 1954 heeft gewoond. Hij is begraven op de heuvel achter het kasteeltje.

Nadat we hier hadden rondgewandeld en buiten op een bankje een cola hadden gedronken ging de reis verder naar de Ubehebe krater, hier hebben we als een paar Japanners alleen maar een paar foto's gemaakt, het was ons te warm om nog naar de kleine krater te lopen. We hebben hier even staan praten met een Amerikaan die ons het advies gaf om wat hoger de bergen in te gaan omdat het daar wat koeler is. Nadat we in de auto ons broodje hadden opgepeuzeld gingen we op weg naar Wildrose het was een trip van ongeveer 2 uur rijden over schitterend aangelegde wegen met een steeds wisselend panorama om je heen. Veel verschillende bloeiende planten lang de kant van de weg.

De laatste mijl naar Charcoal Kilns ging weer over een zandweg, maar het loonde de moeite. Ook hier weer de benen gestrekt en de nodige foto's gemaakt. Het nadeel is dat er niet echt wegen zijn die overgaan in een andere weg, je moet dus dezelfde route ook weer terug en je legt zodoende nogal wat mijlen af op een dag.

We besloten om toch vandaag nog naar Furnace kreek te rijden omdat we al halverwege waren en we morgen anders weer diezelfde route moeten rijden, het eerste plan was om daar wat te eten en dan verder te gaan naar Zabriskie Point. Aangezien het pas 16.00 uur was en de keuze in eten niet zo uitgebreid was, zijn we met een coffee en cola to go weer ingestapt en doorgereden naar Zabriskie Point. De temperatuur buiten was inmiddels opgelopen tot 110 graden en toen je uit de auto stapte leek het wel alsof er een föhn op je gericht werd. Het waaide maar het was een warme wind. Ook hier weer de nodige plaatjes geschoten, het was ook leuk om te herkennen wat we in 2009 ook al hadden gezien. Nu we hier toch eenmaal waren besloten we om nog even verder te rijden naar de Twenty Mule Team Canyon en hierdoor heen te rijden. Peter monteerde de camera op het raam maar voordat we gingen rijden bleek de batterij leeg te zijn en de reservebatterijen hadden we niet in de auto. We hebben de drive toch gereden maar hebben dus geen filmbeelden hiervan.

Hierna zijn we terug gereden naar Beatty en daar bij een plaatselijk eethuis gaan eten, we namen een pizza en een salade die we beiden deelden. We hadden heerlijk gegeten maar kregen de pizza niet helemaal op zo groot was die. De twee punten die overbleven werden voor ons ingepakt en kregen we mee.

Terug op de kamer ben ik eerst gaan douchen en het plan was om mijn dagboek bij te werken maar de man met de hamer was in de buurt en ik heb toegegeven aan de noodkreet van mijn lijf en ben lekker gaan slapen, Peter die lag te lezen deed niet veel later het licht uit.

Dag 5: Vrijdag 16 mei 2014

Aangezien we gisteren wel erg vroeg in slaap zijn gevallen waren we vanmorgen dan ook al om 4.30 uur wakker. Nadat ik een kop koffie had gezet hebben we eerst via Skype met Karin gebabbeld. Even de laatste nieuwtjes uitgewisseld.

Hierna ontbeten en de lunchpakketten gemaakt voor vandaag. Vroeg op betekent ook vroeg vertrekken, we vertrokken om 6.30 uur richting Lone Pine waar we naar de Alabama Hills wilden gaan, het was een lange rit. Volgens "Marijke" zouden we hier omstreeks 9.30 uur arriveren.

Om 7.15 uur maakte we een foto stop bij het Devils corn field, inmiddels stond de thermometer al op 80 graden, het beloofde dus een hete dag te worden. De weg naar Lone Pine voerde ons door een geweldig landschap en regelmatig hoorde ik dan ook "ohh wat schitterend" naast mij.

In Lone Pine aangekomen stopten we eerst bij het Visitor Centre, hier kregen we een kopietje van een wandeling door de Alabama hills. Daar aangekomen wandelden we naar de Mobius arch, we troffen hier een vijftal Belgen die ook reeds volop aan het fotograferen waren. Ook lag om de hoek de Lathe arch. Ook wij schoten de nodige plaatjes en een Belgische mevrouw vereeuwigde ons ook samen bij Mobius arch. Onderweg zagen we verschillende dieren in de rotsen, een vis, een beer, je kon je fantasie goed uitleven.

We hebben daarna nog een poos rondgetoerd tussen de verschillende rotsformaties. Het is een geweldig mooi gebied.

Koffie pauze hielden we lekker op een terras bij een saloon in Lone Pine, het was aangenaam warm onder de grote parasols. Ook wilden we het filmmuseum nog bezoeken doch toen we binnen kwamen viel dit wel erg tegen, we keken even rond in het winkeltje en besloten huiswaarts te gaan. 5$ per persoon en weinig wat ons leek aan te spreken vonden toch echt te veel. Voor 2$ hadden we wel even rond willen kijken......

Op de terugweg was het de bedoeling om naar de Darwin Falls te gaan, doch op de een of andere manier hebben we beiden de afslag over het hoofd gezien. Omdat we op de heenweg zo hadden genoten van de reis had Peter op de terugweg de GoPro op de auto gezet en werd een groot gedeelte van de weg op de film gezet. Vlugger dan verwacht stonden we dan ook al bij de Stove Pipe Wells, hier hebben we nog wat benzine getankt en met een grote beker cola onze broodjes opgegeten. Het was inmiddels 110 graden (43) geworden het waaide wel iets maar dit bracht geen verkoeling, het was een warme wind.

Het was inmiddels bijna 14.00 uur, na het eten gingen we op weg naar de Mosaic Canyon, we parkeerden de auto en begonnen aan de wandeling. Aan het begin van de wandeling zat een jongen in de schaduw die vertelde dat het een wandeling was van 2 mijl, dat zagen we bij deze temperatuur niet zitten, we liepen een stuk de canyon in en maakten wat foto's en draaiden weer om. Een half uur later waren we weer terug bij de auto en blij dat we uit de hitte waren.

We reden weer verder richting Furnace en stopten eerst bij Salt Creek, hier gingen we kijken of we de pup fisch konden ontdekken, dit zijn kleine visjes die in heel ondiep, erg gezouten water zwemmen. Ze worden zo genoemd omdat ze met elkaar spelen als puppies, grappig om te zien maar moeilijk om te fotograferen. We liepen de hele ronde maar het was heet, heet! Het laatste stuk voegde niet veel meer toe en we hadden beter eerder terug kunnen gaan naar de auto. Dit zijn geen temperaturen om bij te wandelen.

Aangezien we nu vlakbij de Twenty Mule team canyon waren besloten we toch maar door te rijden en deze keer hadden we alle batterijen geladen en kon er gefilmd worden. Toen Peter de camera op de auto aan het monteren was reed er een andere auto de canyon in, we hebben dus eerst nog even gewacht omdat er nogal wat stof opwaait tijdens het rijden en dit niet bevorderlijk is voor de filmbeelden. Helaas namen onze voorgangers zich ruim de tijd om regelmatig te stoppen en foto's te maken, ook wel begrijpelijk dat hadden wij gisteren ook gedaan. Gevolg....camera uit en dadelijk nog een keer opnieuw proberen. Poging 2 verliep zonder problemen en waarschijnlijk horen we bij de weinige die binnen een tijdsbestek van twee dagen de drive drie keer hebben gereden.

Via de 190 - 127 - 373 - 95 zijn we terug gereden naar Beatty waar we omstreeks 18.00 uur weer bij het hotel aankwamen. Even opfrissen en daarna eten, dit deden we vanavond weer bij Denny's, gewoon omdat er niet veel meer keuze was.

Ook vanavond kwam de man met de hamer redelijk vroeg op bezoek, even nog een adrenaline stoot toen ik dacht mijn telefoon kwijt te zijn, deze had zich echter naast me in bed onder de dekens verstopt. 21.30 uur licht uit!

Dag 6: Zaterdag 17 mei 2014

Ook vandaag was ik weer voor vijf uur wakker en noteerde onze belevenissen in het reisverslag. Peter lag nog lekker te slapen en om 5.30 uur kwam ook hij weer bij zijn positieven.

Ik maakte koffie en zorgde voor ons ontbijt en lunchpakket. Na het gebruikelijke ochtendritueel douchen en auto inpakken verlieten we Death Valley en gingen op weg richting las Vegas. Hier zouden we de inkopen gaan doen, onder andere een andere koelbox, we hadden eerst een piepschuim box gekocht doch deze was lek geraakt tijdens de rit door de Titus canyon en de liters water waren in de achterbak van de auto gelopen, ook deed hij z'n naam eer aan als je over een hobbelige weg reed begon hij spontaan te piepen.

Marijke vertelde ons dat we twee uur onderweg zouden zijn, en ze had gelijk want om 9.00 uur stonden we bij de Wallmart. Op ons gemak deden we de nodige inkopen en reden daarna richting AAA, Peter wilde kijken of hij daar recente kaarten van Amerika kon scoren, het was echter geen ANWB kantoor wat hij had gedacht maar een soortement verzekeringskantoor dat ook nog eens gesloten was op zaterdag.

Bij de Starbucks troosten we ons toen maar met een kop koffie, toen we buiten op het terras zaten raakten we aan de praat met een Amerikaans echtpaar. Ze woonden in Las Vegas en waren helemaal in Love of that city. Omstreeks 11.00 uur liepen we terug naar de auto om onze reis naar Overton te vervolgen. Peter had uitgezocht om naar de Anniversary Narrows te gaan, het was eerst een stuk rijden over een zandweg en toen we bijna ter plekke waren was de weg afgezet  met een verboden toegang bord. Tja het was even dubben gaan we langs de afzetting of houden we ons aan de regels en rijden we terug, we kozen toch maar voor het laatste.

Rond 12.00 uur stopten we op een parkeerplaats om te lunchen, hier zaten twee motorrijders te pauzeren en ook zij vroegen waar we vandaan kwamen, hoelang we bleven en waar we overal naar toe gingen. Het waren twee gezellige babbelaars en de tijd ging zodoende snel voorbij, het waaide licht en daardoor hadden we niet in de gaten dat de zon behoorlijk brandde. Nadat we de motorrijders uitgezwaaid hadden gingen wij ook weer verder, bij de volgende parking stopten we om een paar foto's te maken, maar wij vonden het te heet om de hike te lopen.

Op weg naar het hotel stopten we nog bij de Echo Bay on lake Mead. Hier hebben we even staan kijken naar de boten die in- en uit het water gehaald werden. Maar ook hier brandde de zon ongenadig. Hierna keken we nog even bij de ingang van Valley of Fire state park hoe laat we daar terecht kunnen en hoe het werkt met betalen. We namen meteen een envelop mee zodat we alles al kunnen invullen, het is de bedoeling om morgenvroeg op tijd op te staan en voordat het echt heet wordt al een gedeelte bekeken te hebben.

We besloten door te rijden naar het hotel (North Shore inn) en in te checken, om 15.00 uur hadden we de spullen op de kamer en genoten we van een kopje vers gezette koffie.

Nadat we de thuisblijvers via de mail hadden laten weten dat nog alles goed met ons was, zijn we lekker aan het zwembad gaan afkoelen. We zijn trouwens erg te spreken over het motel. De eigenaars runnen dit zelf en je merkt dit aan alles: gastvrij, behulpzaam en alles is tip top in orde. Ook het 'self made' ontbijt was heerlijk. We hebben ze dit ook verteld en ze waren blij met het compliment.

Peter had in een info folder die op de kamer lag gelezen dat er in Logandale een dorpje verderop een Chinees restaurant was, hier zijn we naartoe gereden om te gaan eten. We raakten hier aan de praat met twee mannen die naast ons aan een tafeltje zaten, ze gaven ons wat tips over de omgeving en vertelde dat zij juist de drukte van Vegas ontvlucht waren, zij hielden van het buitenleven. De een was een makelaar en de ander hypotheekverstrekker.

Nadat we van de maaltijd hadden genoten hadden zijn we weer huiswaarts gegaan. Op de kamer nog een kop koffie gezet en gekeken of er iets leuks op TV was maar dat viel tegen en de oogjes begonnen zwaar te worden. Omdat we morgen echt om 6 uur aan het ontbijt willen zitten en vroeg weg willen naar het park, zijn we vanavond al gaan douchen zodat we morgenvroeg op tijd klaar zijn. Om 21.30 uur ging het licht uit!

Dag 7: Zondag 18 mei 2014

We hadden de wekker vanmorgen gezet maar dit was niet echt nodig, om kwart voor vijf werd ik wakker en nadat ik even de mail had gecheckt zijn we ons gaan aankleden.

 Klokslag 6.00 uur was het ontbijt klaar en nadat we gegeten hadden pakten we de lunchspullen bijeen en vertrokken we naar Valley of Fire State Park, omdat we de White Domes loop wilde gaan lopen en het later op de dag toch wel warm zou gaan worden reden we eerst de weg hiernaar toe. Peter monteerde bij het startpunt de GoPro op de auto en daar vertrokken we. Het was een magnifiek gezicht bij de opkomende zon en er waren nog niet zoveel andere toeristen op pad. Bij de eerste bocht stond iets lager langs de weg een dik horn sheep, ben benieuwd of deze ook op de film te zien is.

De White Domes Road loopt dood bij de parkeerplaats bij een hoge, kleurrijke zandsteenformatie. Hier begint de trail, in het begin loop je een stuk door losse zand en dan gaat het via grote rots treden flink omlaag. Je komt bij de ruïne waar ooit een film is opgenomen. Hierna ga je verder door een slot canyon, het was erg mooi van kleur en de temperatuur was ook nog goed te hebben. Op een gegeven moment moesten we toch wel een hoge opstap maken, dit durfde ik niet met mijn voet en Peter was toen ook nog in de veronderstelling dat we langs dezelfde route terug moesten. We namen geen risico en draaide om. Later bleek dat het een loop was die rond liep, we hebben nu wel twee keer de slot canyon kunnen bewonderen. Op de terugweg stopten we nog een paar keer bij viewpoints en onze fotocamera's maakten weer overuren.

Ook liepen we de Rainbow Vista trail, ook hier wandel je eerst door wat losse zand om daarna via een brede canyon over wat rotsen te klauteren, uiteindelijk kom je bij het einde en heb je een schitterend uitzicht over de Fire canyon. Eigenlijk was de temperatuur voor ons al te hoog opgelopen dus we rusten regelmatig bij een schaduwplekje uit en dronken behoorlijk wat water. Terug bij de auto peuzelde we de meloen op die we hadden meegenomen, deze was nog lekker koel en zoet dus ons suikergehalte is weer op peil.

Vervolgens reden we door tot aan het Visitor Centre, hier hebben we ook nog een paar plaatjes geschoten en een paar Amerikanen op de foto gezet die ons ook fotografeerden.

We vervolgden de weg langs allerlei bezienswaardigheden, Atlantl Rock, Arch en Piano Rock en moesten natuurlijk regelmatig stoppen om foto's te maken. De onverharde weg werd nogmaals gereden en nu met de GoPro op de zijruit. Bij de Beehives hebben we weer even rondgelopen, hier zijn we omgedraaid en bij de picknick plek aan de voet van de Seven Sisters aten we onze boterhammen op, het waaide intussen behoorlijk hard en je moest de spullen goed vasthouden zodat ze niet van de tafel zouden afwaaien. Het laatste plaatje wat we nog moesten maken vandaag was een foto van de Olifant dus gingen we op zoek, ondertussen ontdekten we nog de Arrowhead Arch, langs de weg. Omdat het toch wel erg warm was geworden en de energie een beetje was opgeraakt besloten we toen we de Olifant hadden gevonden, om terug te gaan naar het hotel en onze voetjes even rust te gunnen, de hoge temperatuur vreet energie.

Op de kamer eerst een kop koffie gezet en daarna de ogen en voetjes laten rusten. Terwijl een machine was draaide zochten wij afkoeling aan het zwembad.

Omdat er qua eten niet al te veel keuze was in de omgeving besloten we terug te gaan naar het chinees restaurant waar we gisteren ook heerlijk gegeten hadden. Toen we net zaten kwam een stel binnen waarvan met name de vrouwelijke helft behoorlijk druk was, we hadden de indruk dat ze veel te veel gedronken had nog voordat ze binnen was.

Terug op de kamer zorgde Peter voor het technische gedeelte en ik heb de was gestreken en opgeruimd. Nadat we gedoucht waren nog even TV gekeken maar ook nu hielden we de ogen net niet tot 22.00 uur open.

Dag 8: Maandag 19 mei 2014

Vanmorgen een rustige start, we hebben heerlijk ontbeten en zijn om 7.15 uur vertrokken. "Marijke" vertelde ons dat we drie uur onderweg zouden zijn tot Cathedral Gorge State Park, Peter reed vandaag en met name het eerste stuk was nogal eentonig dus ook vermoeiend rijden. Plotseling ging de weg over in een senic road en dat zorgde voor meer afleiding. We zagen zelfs een echte cowboy die zittend op zijn paard de koeien bij elkaar dreef, uiteraard waren we ook nu weer te laat voor een foto.

Om 9.45 uur hielden we koffie pauze in Caliente, bij Knotty Pine, na een grote beker koffie voor 1 dollar ging de reis weer verder. We passeerden Panaca waar we vannacht zullen blijven en kwamen omstreeks 10.30 uur bij de noord ingang van het park waar we de auto parkeerden.

Toen we bij het informatiebord stonden te kijken stak er een slang over, deze keer kwam hij wel op de foto maar hij lag grotendeels in de schaduw dus moeilijk te zien. Bij Miller Point kun je in dit ravijn afdalen, nadat we hier zo'n uurtje hadden rondgelopen en de nodige foto's hadden gemaakt waren we weer terug bij de auto en aten eerst ons fruithapje.

Hierna reden we naar de zuidkant waar het Visitor centre is, nadat we de fee betaald hadden en wat informatiefolders mee kregen gingen we op ontdekkingstocht bij de caves. In de rotsformaties zijn door wind- vorst- en watererosie smalle kloven ontstaan, je kunt deze kloven inlopen maar op sommige punten worden ze zo smal dat je niet meer verder kunt. Er zijn allerlei unieke vormen ontstaan die je doen denken aan de ornamenten die je ziet bij grote kathedralen hieraan dankt het park zijn naam.

Tussen door aten we onze lunch op weer een bijzonder plekje. En weer ging het verder op ontdekkingsreis in de kloven, ook ontdekten we een nest van een soort kraai. Doordat een van de vogels behoorlijk kabaal maakte zagen we het nest, anders waren we er zo aan voorbij gelopen.

Bij het Visitor Centre hadden we ook nog een folder gekregen van het Echo state park, de ranger vertelde dat daar ook een mooie trail was om te lopen. Aan de hand van de folder gaf ze uitleg waar deze van start ging. We gingen op weg en het was nog even zoeken geblazen, uiteindelijk vonden we waar we moesten zijn doch na een stukje gelopen te hebben bleek het behoorlijk klim en klauter werk te worden en draaiden we om terug richting de auto, we vonden het risico te groot. We zijn nog gaan kijken bij het eigenlijke startpunt van de trail en bij dat bord stond ook de moeilijkheidsgraad aangegeven, we waren blij dat we omgedraaid waren.

We zijn toen op ons gemak op weg gegaan naar onze overnachtingsplek. Vandaag hebben we voor de eerste keer een B&B the Pine Tree Inn and Bakkery in Panaca, we werden ontvangen door de vrouw des huizes die ons de kamer wees en uitleg gaf over de huisregels. Zelf woonde ze een paar huizen verder, de grootouders van haar man hadden het huis gebouwd en haar schoonouders hadden het later verbouwd tot een B&B. Nu beheerde zij het. We hebben een kamer op de eerste verdieping en namen alleen het hoogst noodzakelijke mee naar boven en lieten de rest in de auto achter.

Aangezien er in het dorp geen eetgelegenheid is en we weer minimaal 8 mijl moesten gaan rijden naar het volgende dorp kochten we in de supermarkt van Panaca een magnetronmaaltijd en aten in "ons huis". We hadden het huis helemaal voor ons alleen, er was nog een andere gast, deze zou rond 16.00 uur thuis komen. We hadden ijs meegenomen en gingen heerlijk buiten op het terras zitten, nadat ik het ijs op had spoelde ik met de tuinslang even het stof van de auto.

De rest van de dag brachten we door met lezen, "koken" en de foto's kopiëren naar het notebook. De andere gast kwam pas om 21.00 uur binnen, hij was eerst in Caliente gaan eten. Hij was voor zijn werk hier (wegwerkzaamheden) en vertelde waar hij de laatste tijd overal geweest was voor zijn werk. Hij had ook in Death Valley aan de weg gewerkt en we vertelde dat we dat zelf hadden kunnen constateren.

Om 22.00 uur gingen we een etage hoger en niet veel later maakten we het licht uit.

Dag 9: Dinsdag 20 mei 2014

Ik ben als een blok in slaap gevallen en heb ruim vier uur heel vast geslapen. Hierna heb ik nog wat liggen doezelen maar bijna elk uur op de wekker gekeken. Uiteindelijk ben ik om 4.30 uur maar opgestaan en ons reisverslag bijgewerkt. Het is hier een stuk minder warm dan we gewend zijn en in Bryce dat voor vandaag op het programma staat, heeft het afgelopen nacht nog 3 graden gevroren. Het wordt dus een lange broek voor vandaag. Ook gaan we een uur terug in de tijd, dus we verliezen een uur van de dag.

We hebben afgesproken dat we graag om 7.00 uur willen ontbijten, de commentaren die we lezen roemen het ontbijt dus ik ben heel benieuwd wat we krijgen. Het ontbijt was inderdaad goed verzorgd, we hadden geroosterd brood, gebakken ei, hamburgertje, aardbeien, druiven, yoghurt, sinaasappelsap en uiteraard koffie. De gastvrouw was niet echt spraakzaam, ze had de B&B overgenomen van haar schoonouders en we vragen ons af of dit wel haar eigen keuze is geweest? Voor een nacht was het niet verkeerd doch wat ons betreft niet voor herhaling vatbaar.

Om kwart over zeven zaten we weer in de auto en verlieten we Panaca. Ook vandaag was het eerste stuk van de weg niet zo bijzonder, vooral lang, doch dit veranderde toen Peter ontdekte dat de weg naar  Cedar Breaks national monument, al open was. De weg slingerde hoog door de bergen naar boven. Toen we boven uitstapte merkten we pas hoe koud het was. De vesten en de jas werd uitgehaald en we liepen naar het uitzichtpunt. Het waaide daar zo hard dat je het fototoestel bijna niet kon stilhouden en zijn toen maar weer snel de auto ingegaan en naar het volgende uitzichtpunt gereden. Voordat we hier gingen kijken heb ik toch maar eerst mijn sokken en dichte schoenen aangetrokken.

"Marijke" leidde ons daarna langs een prachtige weg door Dixie National Forest via Hatsch naar Bryce canyon. Peter is nog een keer uitgestapt om een paar foto's te maken, het leek op een gegeven moment of we door een krater gebied reden heel indrukwekkend.  Ook het laatste stuk van de weg naar Bryce toe is erg mooi, dit moest uiteraard dan ook gefilmd worden. De zon kleurde de rotsen prachtig mooi rood.

Aangekomen in het park was het tijd om te lunchen, doordat we een uur verloren hadden was het 12.45 uur. Na de lunch begonnen we aan onze geplande trail (De gecombineerde PeekaBoo Queens Garden Trail)  en we zijn gestart bij de Navajo loop bij het Sunset point hier liep het voor mij toch wel vrij steil naar beneden, ik was dan ook erg blij met mijn stokken. Regelmatig moest er gestopt worden om alle mooie plekken in me op te nemen en foto's te maken.

Eenmaal beneden bleek dat het vervolg van de loop PeekaBoo was afgesloten en zijn we conform planning verder gelopen via de Queens Garden Trail. Het was een erg mooie route en we kwamen bij Sunrise point weer de canyon uit. Het is wel klimmen en dalen geblazen en de conditie is nog niet optimaal, gelukkig hebben we een excuus om op adem te komen door te zeggen dat we weer een foto willen maken. We hebben er zo'n drie uur over gedaan en terug bij de auto gingen we op zoek naar koffie, we reden naar het Visitor centre doch daar was van alles te koop echter geen koffie.

Tja dan maar doorrijden naar ons onderkomen voor de komende drie nachten. We zijn toch wel benieuwd, we hebben namelijk een cabin gehuurd.

We werden door de eigenaar vriendelijk ontvangen en we kregen hutje 1 toegewezen. Het was even zoeken want het huisnummer was slecht leesbaar, maar het ziet er gezellig uit en we kunnen het hier wel drie nachten uithouden. Nadat we de spullen binnen hadden gezet heb ik eerst koffie gemaakt, die hadden we wel verdiend. Peter is nog wat extra pads gaan halen zodat we morgen bij het ontbijt ook koffie kunnen zetten.

Eten deden we vandaag in het plaatselijk restaurant, Peter had spareribs en ik had kip, aangekleed met ham en kaas. Eenmaal terug in onze cabin sloeg de vermoeidheid toe, we hebben nog even TV gekeken en onze mail doorgenomen maar om 21.30 uur ging toch weer het licht uit. Mooie dag maar door de grote temperatuur verschillen en de harde wind ook vermoeiend.

Dag 10: Woensdag 21 mei 2014

Vannacht heel goed geslapen tot 4.30 uur, in bed het dagboek bijgewerkt. Peter heeft nog iets langer geslapen. Toen hij wakker was heeft hij de verwarming aangemaakt, het was op dat moment pas 3 graden. Ook zorgde hij voor een kop koffie. Hij deed een poging om met Karin te Skypen doch die was niet online. We deden vanochtend alles op ons gemak, eerst ontbijten en meteen de lunchpakketjes maken voor vanmiddag. Nadat we gedoucht hadden gingen we om 8.00 uur op pad dikke vesten aan want het was pas 10 graden.

We wilden vandaag de Devils- en de Heksen garden gaan bezoeken dus dat wordt grote stukken dirt road rijden. Onderweg stonden een aantal sproeiers aan en we vroegen ons af wat er verbouwd werd, een stukje land zag er grijzig uit. Plotseling ontdekten we dat het water op de grond bevroor, hier moest uiteraard een foto van gemaakt worden.

Het vinden van de Devils Garden leverde in eerste instantie wat problemen op, Peter reed op de navigatie en deze leidde ons op een gegeven moment een weg in die alsmaar smaller werd en grote gaten vertoonde, Peter moest hier al zijn stuurmanskunsten uit de kast halen. We namen het van de navigatie over en gingen terug. Nadat we nog even in de papieren hadden gekeken besloten we nogeen eindje verder te rijden op de "grote" onverharde weg en ja hoor daar stond opeens een bord dat ons naar de parkeerplaats leidde.

Devils Garden bestaat uit een verzameling grillig gevormde rots sculpturen vanzandsteen. Er zijn drie verschillende kleuren te onderscheiden, er zijn geen wandelpaden, je kunt er tussen de rotspilaren rond dwalen. Ook hier werden weer de nodige plaatjes geschoten. Nadat we zo'n anderhalf uur hadden rondgedwaald gingen we op zoek naar de Heksen garden. Ik zou rijden zodat Peter kon navigeren. Nadat we zo ongeveer een half uur hadden gereden en volgens de GPS nog zo'n 2 kilometer (in vogelvlucht) van de Heksengarden verwijderd waren werd de weg dusdanig slecht dat we ervan afzagen om verder te gaan, er lag allemaal los zand en we hebben jammer genoeg geen 4X4. Terug rijden dus.

We gingen op weg naar Spooky canyon ook hiervoor moesten we 20 kilometer rijden over de dirt road, op de parkeerplaats hebben we eerst onze boterhammen opgegeten, het was inmiddels 12.15 uur. Toen we daar stonden zagen we een aantal auto's nog verder rijden dus zijn we ook die kant opgegaan. We parkeerden de auto bij de anderen en keken even wat er ging gebeuren, iedereen begon met zich in te smeren en er werden doeken om hoofd en hals gewikkeld. Sommige bonden zelfs een doek voor hun mond. Evan later werd duidelijk waarom, een windvlaag deed de zand behoorlijk opwaaien, dus bescherming hiervoor leek niet overbodig.

Hierna haalden wij de spullen uit de auto en volgden we de groep, we hebben een stuk van de trail gelopen maar toen we zagen dat we via een smalle richel naar beneden moesten zagen we toch maar van deze expeditie af. Ik zag me dit echt niet doen en we zouden daar ook weer langs naar boven moeten, dus ook nu weer omdraaien en terug, better safe dan sorry. Jammer, we hebben vandaag alles bij elkaar zo'n 75 miles over zandwegen gereden, en tot op dat moment maar een van de bezienswaardigheden die gepland waren kunnen bekijken.

We hadden nog een alternatief voor vandaag, Moki marbles, hè gelukkig er zijn ook nog gewone wegen in Amerika hihi, maar niet lang, we werden wederom een onverharde weg op gestuurd en na zo'n tien kilometer konden we de auto aan de kant zetten en begonnen we aan de wandeling richting de marbels.

Peter had dit in de WandelGPS geprogrammeerd en daar gingen we, dwars door het veld. Na een poos gelopen te hebben zagen we al een heleboel "knikkers" liggen, sommige waren doorgebroken, het zag er erg leuk uit. Maar de GPS zei dat we nog verder moesten lopen, ineens stond daar in de middle of nowhere een auto en kwamen de eigenaren ook aan lopen. We hebben nog even met ze staan babbelen en konden bij hun onze waterfles nog een keer vullen. Hierna nog een eind verder gegaan ook daar vonden we nog veel ballen de een wat groter dan de ander. Omdat ze alleen op deze plek in Utah voorkomen zijn ze vrij uniek. Nadat we ze als bewijs dat we daar waren op de foto hadden gezet, en toch ook een halve hebben meegenomen moesten we weer terug om de auto te zoeken. Dan is de GPS toch een erg handig apparaat, feilloos wandelden we de goede richting uit en we waren rond 16.30 uur weer terug bij de auto.

Onderweg naar Tropic hebben we eerst nog getankt, de benzine was hier namelijk 20 cent per gallon goedkoper dan in Tropic. Twee uur later stonden we weer bij onze cabin en werd het tijd dat we lekker konden douchen, ik rook mezelf en het zand knarste tussen mijn tanden. De spijkerbroek ook meteen maar uitgespoeld en koffie gezet.

Fris gewassen en met schone kleren vertrokken we naar de pizzeria die hier een eindje verder op lag. Samen deelden we wederom een middelgrote pizza en namen hier een salade bij, we waren blij dat we het op kregen. In de naastgelegen supermarkt nog een brood gehaald, zodat we morgen weer kunnen
ontbijten.

Terug in de cabin de foto's naar het notebook gekopieerd en natuurlijk moesten we even kijken hoe ze gelukt waren, er zitten mooie plaatjes tussen. Ook nu kwam rond 21.00 uur de man met de hamer langs, snel nog even tanden poetsen en nog voor half 10 lagen we in bed en ging de lamp uit.

Dag 11: Donderdag 22 mei 2014

Heerlijk geslapen vannacht, ik werd pas om 6.00 uur wakker en ook nu weer de kachel aan, het vriest hier 's nachts nog dus we zijn blij met de verwarming. Het ochtendritueel ging weer van start, koffie zetten, lunchpakket maken en ontbijten.

Om 8.00 uur zaten we alweer in de auto en vertrokken we naar Kodachrome Basin State Park hier kwamen we om 8.30 aan bij het Visitor Centre, dit was nog niet open en we moesten de fee in een envelop doen en de gegevens invullen, tja hoe doe je dat zonder pen??? Net op dat moment kwam de Ranger aan en hij nam de envelop in ontvangst.

Als eerste reden we naar de Chimney Rock, nadat we hier eerst een paar foto's van hadden gemaakt reden we een eindje terug en parkeerden de auto bij de start van de Shakespearce Arch trail we wandelden tot aan de Arch legden deze vast op de foto en liepen weer terug naar de auto. De arch was mooi maar niet spectaculair.

We reden weer terug richting Visitor Centre en stopten op de parkeerplaats van waaruit we de Angels Palace Trail gingen lopen.

We gingen omstreeks 10.00 uur van start, het eerste stukje ging vrij geleidelijk omhoog even later gevolgd door een wat pittiger stuk uiteindelijk liepen we boven over de rotsen en hadden vandaar uit een schitterend uitzicht over de Valley. Het was even klimmen maar dan heb je ook wat!
Een uur en 15 minuten later waren we weer terug bij af, geen 250 dollar.... maar een banaan was de prijs.

De reis ging verder over de Cottonwood Canyon Road waar we in eerste instantie afbogen om de Grosvenor Arch te gaan bekijken, het is een behoorlijk grote Arch die in 1949 ontdekt is door Dr. Gilbert Grosvenor, vandaar de naam. We hebben geprobeerd om er zo'n mooi mogelijke foto's van te maken.

Lunchen deden we aan een van de picknicktafels samen met Jean-Paul en ??? uit Someren, ook zij waren al vaker in de States geweest en er werden wat ervaringen uitgewisseld.

Om 13.00 uur namen we afscheid van elkaar en gingen terug naar de Cottonwood Canyon Road we reden verder naar het meest spectaculaire deel van de road. De rotsen hebben hier schitterende kleuren en tussen de rotsen zie je de weg steil omlaag gaan. Dit stuk wordt ook wel Candyland (2de zadel) genoemd.

Hierna zijn we omgedraaid en nadat Peter de GoPro gemonteerd had reden we de weg in omgekeerde volgorde weer terug, het is een onverharde weg en net voordat je het asfalt weer bereikt moet je de Hackberry Creek oversteken, hier stond nog wat water in maar dat was voor onze auto geen probleem.

Het was 14.00 uur toen we weer op de verharde weg aankwamen. Tja wat nu nog gaan doen. In eerste instantie wilden we nog even teruggaan naar Bryce Canyon maar onderweg stopten we nog bij het Visitor Centre waar we langskwamen in Escalante om een folder te gaan halen. De vrouwelijke Ranger gaf ons de tip om naar Willis Creek te gaan, we konden daar een wandeling maken door de Narrows, we moesten eerst een stukje terugrijden en dan nog zes miles over een zandweg tot daar waar de trail begon.

We zijn erg blij dat we de tip hebben opgevolgd, het was een erg mooie trail. We hebben drie, van de vijf  slot canyons gelopen. We zijn om kwart over drie gaan lopen en waren om kwart voor vijf weer terug bij de auto. Hier hebben we nog even staan praten met een Amerikaan die op de motor onderweg was. Hij vertelde dat hij, samen met zijn zoon die aan wielrennen deed, en zijn vrouw wel eens in Nederland en België was geweest.

We kwamen om kwart voor zes Tropic binnen rijden en besloten eerst te gaan eten. Peter koos vandaag voor shrimps en frieten, is had een pasta Primavera. Lekker! Aansluitend bij de naastgelegen winkel brood en fruit gehaald en toen naar "huis". In onze cabin lekker koffie gezet en alle foto en filmmateriaal veilig gesteld. Ook het thuisfront middels foto's en mail weer op de hoogte gebracht van de stand van zaken. Nu nog douchen en daarna plat!

Dag12: Vrijdag 23 mei 2014

Vannacht iets minder goed geslapen dan afgelopen nacht. Ik was al om 4.00 uur wakker, en ben toen wat gaan lezen in bed. Toch nog even weggedoezeld maar om 5.30 uur was het echt over en heb ik koffie gezet. Peter was inmiddels ook wakker geworden en na het gebruikelijke ochtendritueel hadden we om 7.00 uur de auto geladen en konden we vertrekken richting Hanksville waar we de komende twee nachten een onderkomen hebben in het Whispering Sands Motel.

Het was vandaag een beetje Nederlands weer, bewolkt en maar 10 graden maar de weg was weer schitterend mooi. Om 8.30 uur maakten we een koffiestop bij Hills Hollows in Boulder hier hebben we in 2011 ook gepauzeerd alleen was het weer toen veel beter. Onderweg zagen we al op verschillende plekken donkere wolken hangen dus het plan om de Cathedral Valley Loop te gaan rijden vandaag viel letterlijk in het water, gisteren had het hier in de omgeving ook al geregend en bij het Visitor Centre in Capitol Reef National Park werd het ook nog een keer afgeraden. De weg is dan erg modderig en de modder blijft aan de banden van de auto kleven. Hierdoor heb je geen grip meer op de weg. Helaas,,,, maar beter veilig verder dan ergens vast zitten in de Middle of Nowhere.

Om 10.00 uur kwamen we aan bij Capitol Reef National Park. Bij het Visitor Centre keken we eerst naar een informatie film en reden daarna de weg door het park tot waar de Capitol Gorge road begon. Hier aten we op de parkeerplaats onze boterhammen op, en reden daarna terug. Omdat het lichtjes regende had Peter de GoPro van de auto afgehaald en stopten we een paar keer om foto's te maken.

Deze keer stopten we wel bij het Gifford Farm House, en gingen naar binnen om te kijken of we een kop koffie konden kopen, dit lukte en met een coffee to go vervolgden we onze reis. We reden nog een stuk richting Notom maar de uitzichten vielen door de regen en de donkere wolken tegen, dus dan maar doorrijden naar Hanksville, hier kwamen we om 14.00 uur aan en dus een uur te vroeg om in te checken.

Om de tijd te doden gingen we naar de supermarkt, hier kochten we brood en beleg. Ook trakteerden we ons op een ijsje dat we buiten aan de picknicktafel op aten.
Ondertussen hadden we de papieren uit de auto gehaald om de plannen voor morgen door te nemen. Ik las dat Little Egypt niet zo ver verwijderd was en je hier na zo'n twee uur wel weer uitgekeken was, verder was het voor het maken van foto's het beste om dit in de late namiddag te doen. De zon was ondertussen weer gaan schijnen. Dus....inpakken en rijden.

Hoe dichter we de afslag naderde hoe donkerden de lucht werd. Het zat ons niet echt mee vandaag, ook nu besloten we om te draaien.

Om 15.30 uur stonden we voor de tweede keer die dag bij het hotel en konden onze kamer sleutel ophalen. De dame aan de balie was erg vriendelijk en gaf ons gelijk dat we niet waren doorgegaan naar Little Egypt.

We maakten van de nood een deugd en deden onze was, alles is weer schoon en we kunnen dus nog even langer blijven. Toen we op de Weather Channel keken werd gewaarschuwd voor onweersbuien en dit klopte omstreeks vijf uur brak het onweer los en viel de regen met bakken naar beneden. We waren toen toch wel blij dat we ons verstand gevolg hadden en niet doorgereden waren naar Little Egypt.

Het hotel is grotendeels volgeboekt met een groep motorrijders uit Californië, ze zijn met 28 en toeren door het westen, ze waren vanmorgen vanuit Bryce Canyon vertrokken en sommigen hadden onderweg sneeuw gehad. Nadat ik de was had opgeruimd en de regen iets minder was zijn we gaan eten bij Duke's Slickrock Grill, ik had een wrap besteld, deze was qua smaak goed maar werd koud geserveerd dat viel een beetje tegen zeker omdat het ook buiten behoorlijk was afgekoeld, het is nog maar 9 graden.

Toen we terug kwamen op de kamer heeft Peter koffie gezet, ook keken we nog even naar de foto's en stukjes van de film die we vandaag hebben gemaakt. De rest van de avond werd luierend doorgebracht. Ondanks dat ik moe was kon ik de slaap niet vatten en heb nog wat liggen lezen in bed.

Dag 13: Zaterdag 24 mei 2014

Het duurde gisteren iets langer voordat ik in kon slapen! Ik had last van onrustige benen, of dit kwam omdat we vandaag minder actief zijn geweest, ik weet het niet. We werden omstreeks 5.30 uur wakker maakten een kop koffie en deden een poging om met Karin te Skypen, ook vandaag was ze niet online.

Nadat we gedoucht hadden gingen we bij het naastgelegen restaurant Stan's Burger Shak om kwart voor zeven ontbijten. Dit zat bij de prijs van het hotel in begrepen.

Om kwart voor acht zaten we kant en klaar in de auto en waren we onderweg naar Goblin Valley State Park hier kwamen we omstreeks 8.30 uur aan en we hebben hier twee uur tussen de Goblins rondgewandeld en er meerdere op de foto gezet. Het was erg leuk en met name kleine kinderen kunnen zich hier uren vermaken door overal op- en overheen te klimmen en te klauteren.

Om 10.30 uur gingen we verder naar de Little Wild Horse Canyon, het was maar 10 minuutjes rijden en we zijn om kwart voor elf gestart met de hike. Het eerste stuk loop je gewoon door the wash, daarna wordt de ingang versperd door een aantal grote rotsblokken. We zijn hier langs geklommen en moesten daarna weer een stuk omlaag klauteren naar de ingang van de Canyon. De Canyon is vooral erg gevarieerd, van brede stukken waarin bomen en struiken groeien tot hele smalle stukken waar het zelfs moeilijk wordt wanneer iemand wil passeren. Wat ons opviel was dat het erg druk was en veel ouders met nog wel erg kleine kinderen. Gelukkig was er in de Canyon regelmatig schaduw en het was niet al te heet.

Ondanks dat het gisteren behoorlijk had geregend stond er alleen aan de ingang van de Canyon water. Nadat we tot het smalste gedeelte waren gewandeld zijn we weer omgedraaid en terug gelopen naar de auto. Vooral het laten passeren van andere hikers zorgde af en toe voor hilarische momenten, rugzakken moesten af anders kon je niet langs elkaar door. Twee uur na vertrek stonden we weer bij de auto, en aten de meegenomen boterhammen op.

Het plan voor vanmiddag was om nogmaals een poging te doen om naar Little Egypt te gaan, het was een uur rijden en onderweg begon het net als gisteren weer helemaal te betrekken. We kozen eieren voor ons geld en besloten er een rustige middag van te maken. The weather channel gaf zelfs een weeralarm af voor deze omgeving.

Toen we in het hotel aankwamen hebben we nog een paar keer geprobeerd om Karin te bereiken doch dit lukte niet, ook zagen we dat zij ons had proberen te bereiken. Helaas, morgen nog maar een keer proberen.

Tussendoor nog een machine was gedraaid, alles is nu weer lekker schoon en fris. Het was ook wel weer eens lekker om niets te hoeven doen. We zijn allebei uitgebreid in bad gegaan en verder wat liggen lezen. Hopelijk slapen we vanavond wel goed, want morgen willen we vroeg vertrekken.

We gingen weer eten bij Duke's Slickrock Grill, Peter had een zalmforel en ik had rundvlees het was erg lekker. We gaven de mensen die naast ons aan tafel zaten (ook Nederlanders) advies over wat wij lekker vonden.

Na het eten bij de supermarkt nog wat yoghurt gehaald en een ijsje dat we lekker buiten voor onze kamer hebben opgegeten.

Wat het weeralarm betreft, het slechte weer is net langs ons doorgetrokken, het is wel even erg donker geweest maar het heeft niet geregend. We zijn de eigenares van het hotel nog gaan bedanken omdat we die morgenvroeg waarschijnlijk niet meer zullen zien, en maakten er verder een rustige avond van.

Dag 14: Zondag 25 mei 2014

Heerlijk geslapen tot 5.50 uur, koffie gezet en ons ondertussen gaan aankleden. Bij de buren/bij het otbijt was het in eerste instantie een Europese invasie, 6 Nederlanders en 2 Belgen. De ontbijtruimte was nog niet open, doch hier kwam snel verandering in. Na het ontbijt de rest van de spullen van de kamer gehaald, ingeladen en vertrokken.

Omstreeks 7.30 uur begonnen we aan de reis naar Moab, het was een koele bewolkte dag en hoe dichter we ons doel naderde hoe troostelozer het uitzag, even later begon het te regenen.

Ons eerst doel was het Dead Horse Point state park. Van hieruit heb je een prachtig uitzicht over de Colorado Valley. Even ging het fout... We misten de afslag en waren Moab alweer uitgereden, draaien dus en terug.

Omstreeks 10.00 uur stopten we bij het Visitor Centre, echt veel info konden ze ons daar niet verschaffen, buiten kochten we aan een kraampje een koffie to go en reden verder tot het uiteinde van het park naar het uitkijkpunt, of ook wel de Dead Horse Point Overlook genaamd. Vroeger werden wilde paarden door
cowboy's naar dit punt gedreven, waarna de smalle doorgang met een hek werd afgesloten. De beste paarden werden getemd, de overig werden gewoon weer vrijgelaten. Volgens een oude legende is het een keer voorgekomen dat de opgesloten paarden bovenop het rotsplateau aan hun lot werden overgelaten, door gebrek aan water zijn de dieren gestorven. Het park dankt zijn naam aan deze oude legende.

Het maken van foto's was erg moeilijk vandaag door de regen en de laaghangende wolken. De lucht zag er dramatisch uit en dat paste ook wel een beetje bij het verhaal over de paarden. We zijn teruggegaan naar de auto omdat anders onze koffie te koud zou worden. We besloten maar meteen onze boterham op te eten. Om 11.10 uur begonnen we ondanks de regen aan een wandeling langs de Rim, langzaam werd het droger en
klaarde het ook een beetje op. Al met al hebben we toch ruim twee uur rondgestruind langs de Rim. Je hebt af en toe spectaculaire uitzichten. We moeten eigenlijk nog een keer terug als het helder weer is.

Nadat we weer terug waren bij de auto hebben we een ritje gemaakt langs de Colorado river, we reden de weg richting Potash. Het is een mooie route maar ik denk dat als het helder weer zou zijn deze nog meer tot zijn recht zou komen. Onderweg zijn we eerst gestopt om een paar foto's te maken van de Petroglieven op de rotswanden, ook waren een aantal klimmers bezig die probeerden de wand te beklimmen. Verderop nog gestopt en gaan kijken bij een campground, hier stonden wel erg veel tentjes bij elkaar op een paar vierkante meters, tja ook dat is vakantie. Na een aantal mijlen ging de weg over in een zandweg (de potash road) en gaat na verloop van tijd over op de Schafer trail, aangezien deze weg hoog door de bergen gaat en je echt een 4x4 auto nodig hebt zijn we weer omgedraaid.

Voor een fotomoment zijn we gestopt bij de Jug Handle Arch. Het was inmiddels bijna 15.30 uur en we besloten om richting hotel te gaan, we waren hier vanmorgen toen we verkeerd reden al langs gekomen dus we hoefden niet meer te zoeken. We slapen nu vier nachten in The Sleep Inn in Moab.

De dame aan de incheckbalie straalde niet echt toen we binnenkwamen maar gaf ons de info die we nodig hadden, we liggen op de tweede etage, kamer 232 en konden via de achteringang onze koffers naar boven brengen. De kamer ziet er netjes uit, hier houden we het wel een paar nachten uit.

Nadat alles een plekje had gekregen en we ons een beetje hadden opgefrist zijn we naar het dorp/stadje gegaan om te eten, dit deden we bij Fiesta Mexicana. Je raad het al, Mexican Food. Erg lekker gegeten en volgens Peter voor herhaling vatbaar.

Toen we terug waren op de kamer nog een kop koffie gezet en TV gekeken. Aangezien we morgenvroeg op tijd naar Arches willen gaan (alle Amerikanen zijn namelijk vrij morgen) deden we ook vandaag tijdig het licht uit.

Dag 15: Maandag 26 mei 2014

Vanmorgen al voor half vijf wakker, even de mail doornemen, en even later werd ook Peter wakker. Ik maakte koffie en zorgde voor de lunch en Peter keek of hij zijn zus kon bereiken via Skype, en ja hoor vandaag ging het wel goed. Even de wederzijdse nieuwtjes uitgewisseld. Hierna douchen en de spullen pakken.

Klokslag 6 uur zaten we aan het ontbijt, we waren echter niet helemaal de eerste. Het is vandaag Memorial day, dus het wordt naar verwachting bijzonder druk in Arches. Na het ontbijt meteen vertrokken, bij de ingang van het park was nog geen Ranger aanwezig dus we konden zo doorrijden. Nog voor zeven uur schoten we de eerst foto's in het park. Het was prachtig zonnig weer. Het plan was om eerst naar Delicate Arch Viewpoint te gaan. Hoe hoger we kwamen hoe slechter het zicht werd, op een gegeven moment reden we helemaal door de mist. Toen we wat meer gingen dalen werd ook het zicht weer beter. De weg naar het Viewpoint was echter om onbekende reden afgesloten.

Omdraaien dus en verder richting Sand Dune Arch, we parkeerden de auto en begonnen aan de wandeling, het was nog vroeg en dat was aan de temperatuur te merken, vest aan, jas erover tegen de wind en om 7.30 uur vertrokken we. Het was maar een klein stukje lopen tot de Arch maar er was verder nog niemand.

Nadat we een paar foto's hadden gemaakt, liepen we de trail naar de Broken Arch. Ook nu hadden we het idee alleen op de wereld te zijn, op weg ernaar toe zagen we niemand. Toen we een paar foto's hadden gemaakt stond opeens een stelletje in de boog, zij waren vanaf de campground gekomen. We vervolgden de trail en met een kleine omweg stonden ook wij aan de andere kant van de boog.

Onderweg kwamen we een bordje tegen waarop vermeld werd dat de Tapestry Arch nog 300 yards was. Hier gingen we dus ook nog even kijken maar het bleek wel erg veel klauterwerk te zijn, van een afstand heb ik nog een foto gemaakt en toen zijn we de weg terug gegaan en de originele trail weer opgepakt.

Bij de campground moesten we een klein stukje over de weg lopen en daarna ging het pad weer verder tussen de rotsen. Het was niet overal gemakkelijk om te lopen, en op een gegeven moment kwam Peter toch wat sneller naar beneden dan gepland. Dit zorgde bij mij toch wel even voor een overslag van mijn hart. Op een van de stenen hebben we even in de zon gezeten en uitgerust.

Uiteindelijk kwamen we om 10.10 uur weer bij de auto aan. We waren dus zo'n kleine drie uur onderweg geweest, maar het was de moeite dik en dubbel waard. Peter zou zeggen, maar goed dat we niet alles van te voren weten anders hadden we het misschien niet gedaan.

Nadat we een banaan hadden opgepeuzeld zijn we naar The Windows Section gereden, het was inmiddels zo druk dat het moeite koste om een parkeerplaats te vinden. In de onderste regio vonden we nog net een plekje.

In eerste instantie wandelden we naar de Double Arch, en toen we daar een paar plaatjes hadden geschoten klommen we de trappen op richting de North and South Window.

Hier was het moeilijk om een foto te maken zonder dat er iemand bij de Arches stond. We maakten het rondje af langs de Turret Arch en liepen weer terug naar de auto.

Om plaats te maken voor andere kijkers verlieten we de parkeerplaats en aten op een pull out plek onze boterhammen op.

Het was inmiddels bijna 12.00 uur toen we het park achter ons lieten en de 128 opdraaiden. In 2011 hebben we deze weg ook gereden en het was een erg mooie route langs de Colorado River en tussen hoge rode rotsen door. Op een gegeven moment ook nog gestopt om foto's te maken van een paar stellen die met een soort kano de rivier afdaalden, op dat punt zat een soort stroomversnelling zodat het nog moeilijk was om het goed op de foto vast te leggen.

Na een poos verlieten we de 128 en sloegen rechts af om de La-Salle loop te rijden, de weg slingerde hoog door de bergen met steeds verrassende vergezichten. Sommige stukken gingen weer door een bosrijk gebied en ook moesten we af en toe oppassen voor de koeien die hier gewoon langs de weg lopen te grazen.

Via de Spaanse Valley kwamen we Moab weer inrijden en reden we meteen door naar het hotel. Beneden in de hal tapten we een kop koffie en vertrokken we naar onze kamer. Peter is niet veel later in slaap gevallen en heeft een uurtje geslapen. Ik werkte aan ons reisverslag en genoot van de koffie. Ook intussen de mail gelezen en beantwoord.

Ik had in een van de reisverslagen van anderen gelezen dat Zax een erg goed Italiaans restaurant was en we spraken af daar vanavond te gaan eten. We waren al redelijk vroeg in het stadje en Peter liep bij het restaurant binnen om te vragen of we vooraf moesten reserveren, doch dit was niet nodig. Toen we binnen waren realiseerde ik me pas dat we hier in 2011 zelf ook gegeten hadden en hier heel tevreden over waren.

We liepen eerst nog wat heen en weer over de winkelstraat, en keken hier en daar wat er voor lelijke dingen verkocht werden. Rond etenstijd liepen we weer bij Zax naar binnen en deelden buiten onder de overkapping een heerlijke Pizza BBQ Chicken en een gemengde salade. Terug op de kamer dronken we nog een kop koffie, keken nog even TV maar nog voor half 10 waren we beiden zo moe dat we gingen slapen.

Dag 16: Dinsdag 27 mei 2014

Vanmorgen werd ik om kwart over vijf wakker omdat Peter wat aan het rommelen was. Start van het ochtend ritueel...koffie zetten, lunchpakket maken en ondertussen ging Peter douchen. Ik had gisteren uitgebreid gedoucht en mijn haren gewassen dus na een kattenwasje vanmorgen was ook ik klaar.

De auto werd weer ingeruimd en vandaag waren we dus echt de eerste aan het ontbijt. De eerste rit ging naar Dead Horse Point, aangezien we hier alleen maar regen foto's van hebben. Nu kwam de zon al voorzichtig door en het is meteen een heel ander gezicht.

Hierna weer verder naar Canyonlands National Park. Het park wordt door de Colorado River en de Green River verdeeld in drie districten. Het Island in de Sky district, het Needles district en het Maze district. Vandaag bezochten we het Island in de Sky district om de trail te lopen naar Mesa Arch het was een loop van een kleine kilometer, om 9.30 uur maakten ik daar mijn eerste foto en ook bijna de laatste want de batterij van mijn fototoestel was leeg....helaas.  Met mijn telefoon nog af en toe een foto gemaakt maar ik baalde best wel. Ook de kabel om op te laden lag op de kamer dus ook in de auto kon ik niet bijladen.

Bij de Arch hebben we zeker een kwartier helemaal alleen gezeten en genoten van het uitzicht en de stilte om ons heen. Hier maakten we ook een selfie om Rinie te kunnen feliciteren voor haar 65^ste verjaardag.  Van een Amerikaans echtpaar maakte Peter op hun verzoek nog een foto voor de Arch en daarna liepen we weer terug naar de auto.

We reden door tot het Grand View Point, en liepen daar de trail deze is drie kilometer lang. De wandeling loopt tot het uiterste einde van Island in the Sky Mesa. Het is een mooie afwisselende wandeling qua uitzichten, op het einde van de wandeling kwamen we het Amerikaanse echtpaar ook weer tegen, ze kwamen uit South Carolina en vierden hun 35 jarig huwelijksfeest. Gezellig met hun in de schaduw zitten praten over wat we al gezien hebben en nog gaan doen.

Toen we terug kwamen bij de auto aten we een boterham en wat yoghurt. We reden een eindje terug en liepen toen de White Rim Overlook trail, dit is een wandeling van ongeveer 2,5 kilometer.

Op zich een mooie wandeling maar inmiddels was het toch wel erg warm geworden en er was nergens schaduw, het laatste stuk heb ik zingend afgelegd, de kleuter kwam in me naar boven. Als je zingt lijkt het allemaal minder erg, maar ik was wel erg blij om weer bij de auto te zijn. We reden hierna nog langs een aantal viewpoints maar we wilden de goden niet tarten en sloegen Murphy Point en de Aztec Butte over.

Wel zijn we nog gestopt bij het uitzichtpunt van de Shafer Trail en hier even staan kijken.

Peter informeerde later bij het Visitor Centre naar de omstandigheden van de weg, volgens de Ranger was de weg in redelijke conditie halverwege zou hij wat slechter worden maar dan kon je nog altijd omdraaien. Omdat we al een lange dag achter ons hadden stelde ik voor om deze dan eventueel morgen te rijden als we beiden goed fit waren. We zijn toen nog maar even voor de afwisseling naar de Dead Horse Point State Park gereden om nog een paar foto's te maken nu de zon anders stond dan vanmorgen en reden daarna meteen door naar Moab.

Hier haalden we bij de supermarkt weer wat te eten voor morgen en een after sun creme, vandaag behoorlijk gekleurd/verbrand tijdens de wandelingen.
Terug op de kamer eerst alles opgeruimd, ons wat opgefrist en daarna de auto voorzien van wat benzine. Eten deden we weer bij de Mexicaan, gewoon omdat we hier alle twee heerlijk gegeten hadden en Peter nog wel wat was tegengekomen op de menukaart wat hij erg lekker zou kunnen vinden. Uiteraard was het voor Peet iets uit de zee...garnalen omwikkelt met bacon en ik had 2 tortilla's een met kip en een met rundvlees.

Tegen half acht waren we weer "thuis" en rommelde nog wat, rond half tien werden mijn oogjes wel erg zwaar en nadat ik mijn tandjes had gepoetst dook ik mijn nestje in. Peter lag nog wat te lezen en ik heb niet meer gemerkt dat hij het licht heeft uitgemaakt.

Dag 17: Woensdag 28 mei 2014

Gisteren als eerste gaan slapen en vanmorgen als eerste wakker....eerst mijn taakjes gedaan,koffie zetten en lunch klaarmaken.Peter was ondertussen ook boven water, gisteren hadden we na wat leeswerk toch maar besloten om de Shafer Trail niet te gaan rijden. Peter had een paar alternatieven uitgezocht, het was de bedoeling om er vandaag een rustige dag van te maken. Het zou warm worden en gisteren had ik tijdens de hikes een lichte zonnebrand opgelopen, dus vandaag iets minder zon proberen te pakken.

Nadat we gedoucht en ontbeten hadden vertrokken we met een kop koffie richting Gemini Bridge Road, we draaiden even na zeven de weg op. Nadat we ongeveer een kwartier heen en weer geschud waren en de weg er eerder slechter dan beter op werd hadden we beiden zoiets van ... vinden we dit nog wel leuk????    Nee...omkeren dus.

Tweede alternatief was Onion Creek Road, deze stond op internet aangegeven als Family Fun Road. Het was een zijweg van de 128, een van mijn favoriete wegen in Amerika. Het was nog even zoeken maar om acht uur hadden we de afslag gevonden. Ik had de eer om de heenweg te rijden, even later passeerden we voor de eerste maal de Creek, dit zou zich nog tientallen keren herhalen. Het was een leuke weg die zich tussen de rotsen door slingerde, regelmatig kwamen we langs plekjes waar andere mensen hun tentjes hadden opgeslagen. Na een half uur rijden verslechterde de weg, we hadden dit ook al gelezen in de reisverslagen van andere Amerika gangers, om geen risico's te nemen keerden we om en reden in de tegenovergestelde richting weer terug.

Het was nu de beurt aan Peter om te rijden en voor de terugweg werd ook weerGoPro ingezet. Benieuwd of alle filmpjes zijn wat we ervan verwachten. Ik kon gaan tellen en we bleken de creek 23 maal overgestoken te zijn.

Terug op de grote weg vervolgden we de reis. Plotseling zagen we aan de linkerkant van de weg een grote groep jongeren en een aantal raft boten liggen. Stoppen en uiteraard gaan kijken, het bleek een groep jongeren uit Aspen te zijn die vanuit school gingen Raften. Ze hadden daar de nacht doorgebracht en konden ieder moment vertrekken, we bleven ook daar om te kijken. Terwijl we daar stonden kwamen steeds meer organisaties met mensen die daar de Coloradorivier opvoeren. We hebben daar een hele poos staan kijken, het leek wel een mierenhoop.

Toen de meeste boten vertrokken waren gingen wij ook weer verder, we reden de weg tot aan de Tsplitsing, en dachten in Cisco wel een kop koffie te kunnen scoren. Fout fout....Cisco zal ooit een klein dorpje zijn geweest, nu stonden er slechts een paar vervallen huisjes. We draaiden om en hadden de keuze, dezelfde weg terug of via de autobaan, aangezien de 128 een geweldige weg is om te rijden gingen we gewoon weer over dezelfde weg terug.

Langs de rivier waar de boten weer aan de wal werden gehaald aten we onze boterhammen op en liepen even rond. In de schaduw van een afdakje hebben we nog een poosje zitten wachten om te kijken of er al boten aankwamen, doch we hebben er geen meer gezien en hadden ook geen idee hoelang het nog kon duren.

We reden terug naar Moab en reden nog een stuk van de Kane Creek Road, daarwaar hij overging van asfalt in onverharde weg zijn we omgedraaid, ook dit was weer een verrassend stuk weg, onderweg nog een paar keer gestopt om foto's te maken. Rond 15.00 uur waren we weer terug in het hotel en gingen eerst de spullen op de kamer zetten en opruimen. Hierna namen we nog een duik in het zwembad om even helemaal af te koelen. Naast ons was er ook nog een Amerikaans echtpaar in het zwembad waar we gezellig mee aan de babbel raakte. Plotseling begon het flink te waaien. De parasol waaide bijna op en die hebben we maar dichtgemaakt, en zijn naar binnen gegaan in de hot tub.Toen we terug gingen naar de kamer hebben we nog een kop koffie meegenomen en lekker liggen luieren en lezen.

Joost belde nog op om te vragen hoe het ging en wilde wat afte spreken voor als we naar Atlanta komen. Hij zal proberen om vrij te zijn om ons op te halen van het vliegveld. Voordat we gingen eten haalden we nog wat brood en yoghurt in de supermarkt. Hierna gingen we door naar het Chinees restaurant Mandarin Szechuan, hier hebben we in 2009 ook al een keer gegeten. De bazin was een zeer chagrijnige vrouw die mank liep. Je zou er compleet voor vertrekken, maar omdat we goede herinneringen aan het eten hadden zijn we gebleven. We namen een vleesgerecht en een vegetarisch groentegerecht. Lekker gegeten en toen weer naar de auto gewandeld en terug naar het hotel.

De avond werd gevuld met mails versturen, foto's en films kopiëren en TV kijken.Een rustige dag en toch nog veel verrassende dingen gedaan en gezien.

Dag 18: Donderdag 29 mei 2014

4.47 uur,Truus is weer wakker, even de mail lezen en dan weer langzaamaan gaan starten. Vandaag verlaten we Moab en gaan via het Needles district naar Bluff, waar we twee nachten zullen blijven. Nadat we de auto hadden ingepakt en ontbeten vertrokken we om 6.45 uur het was weliswaar bewolkt maar nog steeds 80 graden, dus bijna 27 graden Celsius. We reden over de 191 richting het zuiden. We passeerden het Hole in the Rock punt maar zijn hier alleen maar gestopt om een foto te maken.

Langzaam maar zeker steeg de weg en zakte de temperatuur, om 7.10 uur maakte ik een foto van de Wilson Arch en toen was het nog maar 20 graden een stuk aangenamer.

Op een gegeven moment moesten we rechtsaf naar het Needles district, voor het geval dat je denkt dat je er dan bijna bent, nee dus... Dan moet je nog een 53 kilometer rijden tot het Visitor Centre.

Om 7.40 uur maakte ik de foto van de Newspaper, en om  even over acht reden we Canyonlands National Park binnen en nadat we bij de Ranger in het Visitor Centre wat info hadden gekregen over de trails gingen we op weg. We besloten een paar korte trails te lopen, de eerste was de Slickrock trail deze was 4 kilometer lang. Toen we wilden vertrekken om 9.45 uur verscheen er een donkere wolk aan de hemel, Peter vertrouwde het niet helemaal en we namen de rugzak met daarin de regenkleding mee.

Tijdens de wandeling kwamen we langs diverse uitkijkpunten. En uiteraard stonden we regelmatig stil om foto's te maken, doordat het de hele tijd zwaar bewolkt bleef zullen deze iets minder mooi zijn. Het voordeel was wel dat het niet al te heet werd en er af en toe en lekker verkoelend windje langs kwam. Het was klimmen en dalen over de gele rotsen maar niet echt moeilijk. Ruim twee uur later zagen we de auto alweer staan en raakten eerst nog aan de praat met een Amerikaan die bovenop een rots zat en The Needles probeerde te tekenen.

We reden nog even door tot de Big Spring Canyon overlook om hierna de weg te vervolgen naar de Elephant Hill, de laatste drie mijl van de weg zijn onverhard maar waren goed te rijden. Op sommige plaatsen komen "blinde" bochten in de weg voor maar dat staat goed aangegeven. Het was een verrassend mooie weg.

Het volgende doel was de Cave Spring Trail, op de parkeerplaats aten we eerst onze boterhammen op en begonnen aan de wandeling, de lengte is slechts 1 kilometer maar het verschil in hoogte is redelijk groot, tweemaal moet je een ladder opklimmen maar dit was goed te doen.

De overhangende rotsen werden vroeger door cowboy's als kampement gebruikt, er liggen nog een aantal oude gebruiksvoorwerpen van hun. Een Amerikaans echtpaar die even kwamen praten met ons toen we aan het lunchen waren, kwamen terug gelopen en lieten ons een foto zien van de ladder die we op moesten, zij hadden er voor gekozen om daar om te keren. Wij maakten het hele rondje af.

Uiteraard moesten we de laatste Roadside Ruine ook nog gaan bekijken. Hier zijn de resten te zien van een kleine graanopslagplaats, die ongeveer 700 jaar geleden is gebouwd door Anasazi Indianen.

Opvallend tijdens deze vakantie is dat er zo ontzettend veel bloemen in allerlei kleuren in bloei staan, of dit te maken heeft met het feit dat het regelmatig geregend heeft de laatste tijd?

Rond half een verlieten we het park en gingen op weg naar Bluff, eerst nog getankt in Blanding en om 15.45 uur stonden we voor ons hotel (La Posada Pintada) waar we de komende 3 nachten verblijven. De eigenaresse had een briefje ophangen dat ze afwezig was en er om 16.30 uur weer zou zijn.

We hebben de tijd gedood door bij het Twin Rocks Cafe buiten op het terras koffie te gaan drinken. Toen we het idee hadden dat de eigenaresse wel weer aanwezig zou zijn, zijn we terug gegaan en hebben ingecheckt. We hebben een erg leuke kamer met een eigen balkon en super gezellig ingericht. We voelen ons echt thuis!

Eten deden we ook bij de Twin Rocks, ik had een groenteschotel met kip en rijst (best pittig) en Peter had Fish and Chips.

Na het eten raakten we aan de praat met een groep van het project Peace Run, het is een wereldwijd project. Mensen rennen en vragen aandacht voor vrede over de hele wereld. We werden nog op de foto gezet met de fakkel in de hand, ook vertelde ze dat ook in Nederland kwamen, we konden op de website opzoeken wanneer dat zou zijn. Een paar dagen later toen we op de site gingen kijken zagen we dat de foto van ons was toegevoegd aan hun site (ondertiteling New Friends).

Terug op de kamer kwam de man met de hamer, nog even de hoogst noodzakelijke dingen gedaan waarna we gingen slapen.

Dag 19: Vrijdag 30 mei 2014

Het begint traditie te worden, een wekker zetten is niet nodig want zo rond vijf uur ben ik gewoon wakker. Na het ochtendritueel gingen we naar beneden waar onze gastvrouw voor een overheerlijk ontbijt had gezorgd, eigen gebakken brood, muffins (nog warm). Scrambled eggs en gebakken bacon, erg lekker allemaal en met liefde klaargemaakt. We zaten heerlijk buiten op het terras, het was al aangenaam warm en de kolibries vlogen af en aan. La Posada Pintada is echt een aanrader. Achteraf zijn we erg blij dat de 'Desert Rose inn' volgeboekt zat. Ons stekje is ronduit heerlijk met een zeer gastvrije hostess.

Na het eten begonnen we aan ons dagprogramma, eerst naar de Valley of the Gods, in 2011 had ik deze weg bij ondergaande zon in de andere richting gereden maar nu in het ochtendlicht was het weer een nieuwe belevenis.

Peter had de GoPro weer geïnstalleerd en omstreeks 7.30 uur begonnen we aan de rit, in eerste instantie moesten we door een grote plas water maar daarna was de weg heel goed te rijden. Aansluitend reden we ook nog de Moki Dugway, dat waren de eerste twee toppertjes voor vandaag.

Het tweede deel van het programma was, House on Fire. Dit is een clifdwelling van de indianen welke is gebouwd onder een overhangende rots. Op een bepaald moment wanneer de zon op de rode ondergrond weerkaatst lijkt de overhangende rots in vuur en vlam te staan.

Nadat Peter de Fee had betaald moesten we nog een klein stukje verder over een onverharde weg, en vandaaruit begon de trail. We begonnen om 9.15 uur te lopen ook dit pad kruiste regelmatig de rivier, die helemaal droog stond. Ook hier stonden de bloemen in allerlei kleuren en geuren hun best te doen om er een mooie dag van te maken. Op weg ernaar toe kwamen we twee mannen tegen die er al geweest waren en zeiden dat het huis nog in de schaduw lag. We kwamen rond kwart over tien aan en hadden even het rijk voor ons alleen, heerlijk in de schaduw zitten en genieten. Niet veel later kwam een man, afkomstig uit Denver ons gezelschap houden. Hij was er bij toeval terecht gekomen, hij had wat auto's zien staan en dacht hier moet iets te zien zijn. We hebben gezellig zitten babbelen en weer een poos later kregen we gezelschap van een jongeman die een complete foto uitrusting had meegenomen, het toestel werd op een statief geïnstalleerd en met tussenpozen werd er driftig gefotografeerd.

Hadden wij gelezen dat het rond 11.00 uur op zijn mooist was, hij vertelde dat het om 12.00 uur zover zou zijn. Wachten dus....Langzaamaan werd de groep groter, een vader kwam aan en niet veel later volgden zijn beide zoons. Bij het maken van de foto's werd wel door iedereen rekening gehouden met elkaar. Als laatste kwam nog een Frans echtpaar aan. Ze trokken rond in een camper, zij bleek een Duitse en hij was een Fransman.Toen we vonden dat we voldoende mooie plaatjes hadden geschoten namen we afscheid en begonnen aan de terugtocht naar de auto.

Hier hebben we eerst onze boterhammen opgegeten en daarna vertrokken richting Natural Bridges National Monument.

Nadat we bij het Visitor Centre een map hadden gehaald van het park reden we via de Bridge View Drive richting de Sipapu Bridge. Uiteraard moest de bridge op de foto en gingen we verder naar het uitzichtpunt van de Kachina Bridge, deze was wat moeilijker te fotograferen en we zijn daarom maar weer verder gegaan tot aan de Owachomo Bridge.

Bij het viewpoint stond Peter naar de brug te kijken zonder deze te zien hihi. We zijn teruggelopen naar de auto en hebben de rugzak meegenomen met water en meloen en zijn toen de trail naar beneden gelopen, onder de brug in de schaduw hebben we de meloen heerlijk zitten oppeuzelen. Uiteraard werden er ook weer de nodige foto's gemaakt voordat we aan de weg naar boven begonnen, onder de brug zie ook pas goed hoe groot deze is. Hierna vonden we dat we eigenlijk wel weer voldoende hadden gedaan voor vandaag en reden we weer huiswaarts.

Ook nu reden we weer via de Moki Dugway maar nu van boven naar beneden, deze keer zat Peter aan het stuur. Halverwege nog gestopt voor de foto en rond half vijf kwamen we aan bij het hotel. De eigenaresse vroeg naar onze dag en maakte snel een kop verse koffie die we beneden bij haar op het terras hebben opgedronken. We hebben het reuze naar onze zin in dit onderkomen, het is ook pas vanaf vorig jaar geopend maar we zullen het zeker aan andere aanbevelen. Eten deden we weer bij het Twin Tower Cafe, Peter een Rib ey en ik een Hamburger. Ook vanavond maakten we het weer niet al te laat, deze dagen vergen toch wel energie, zeker 's middags wanneer de temperatuur omhoog gaat tot boven de dertig graden.

Dag 20: Zaterdag 31 mei 2014

Goedemorgen....heerlijk weekend och nee nog mooier....Vakantie!!!

Ook vanmorgen weer heerlijk ontbeten, deze keer hadden we Blue Corn Pancakes met vers gemaakte perzikgelei voor eroverheen, erg lekker. En geloof het of niet, we zaten met een kop koffie nog even uit te buiken toen er twee andere gasten kwamen ontbijten. Een van de heren begon een praatje met ons en vertelde dat hij jaren in Zuid Afrika had gewoond en daarom nog wat ZuidAfrikaans kon spreken dat voor een Nederlander goed te verstaan is. Toen hij naar binnen liep om zijn ontbijt te halen zei ik tegen Peter, hij lijkt wel erg veel op die man die we in september bij de Tentrocks in de buurt van Santa Fe hebben ontmoet. Toen hij weer naar buiten kwam vroeg Peter aan hem of het klopte dat hij in september in Santa Fe was omdat wij dachten dat we hem herkende. Het klopte hij was het en hij vertelde dat wij hem ook al bekend voorkwamen.Tja....toeval? Alhoewel in Nederland zeggen ze, toeval bestaat niet! Het was dus de tweede keer binnen een jaar tijd dat we Charles and Jason in Amerika tegen kwamen, wij uit Nederland en zij uit Australië. Doordat we met hun hebben zitten babbelen vertrokken we wat later dan we gewend zijn.

De eerste stop was bij, Goosenecks of the San Juan river, nadat Peter de fee had voldaan konden we doorrijden. Het is een mooi gezicht om te zien hoe de rivier door de canyon slingert maar erg moeilijk om te fotograferen uiteraard hebben we geprobeerd vanuit allerlei punten of het toch zou lukken, resultaat misschien twee redelijke foto's.

Ook hier troffen we Charles en Jason weer, zij zouden vandaag door reizen naar Kanab.

Wij gingen verder via Mexican Hat reden we de weg op naar Monument Valley, uiteraard volgde een foto stop op de weg.

We weten dat we in Indianen land zijn, dus ook hier moesten we weer fee betalen 20 dollar. We besloten om te proberen of we de valley road zelf konden rijden, mocht dit niet lukken omdat de weg te slecht zou zijn konden we als nog een tour boeken. GoPro werd geïnstalleerd en was ik in 2009 de chauffeur dit keer hield Peter zelf het stuur in handen.

Het eerste stuk van de weg was erg hobbelig en zat vol kuilen maar gaandeweg werd het weer wat beter. We hebben genoten van de rit en zijn ook nog gaan kijken bij het punt waar we in 2009 onze picknick hadden, en ja hoor de tafel stond er nog steeds.

Hier maakte ik ook nog een foto van een van de passagiers van een open truc die een tour hadden geboekt, ze was onherkenbaar ingepakt.

Na de rit had onze auto een iets andere kleur gekregen dan voor het vertrek. Inmiddels was het tijd voor koffie, buiten op het terras van het visitor centre in de schaduw dronken we deze op en schoten nog enkele plaatjes waarop de valley road goed te zien is.

Hier raakten we aan de praat met een ander Nederlands stel, die ons vereeuwigde op de foto voor de rechter en de linkerhand. Hun nog wat tips gegeven over wat er leuk is om te doen. Hierna gingen we weer verder, ondertussen nog ergens onze boterham opgegeten, en toen weer richting Mexican Hat.

Nu stond de zon wat gunstiger en moest er natuurlijk een foto gemaakt worden van de Mexicaanse hoed.

We reden verder naar Recapture Pocket, "Claire" wist ons feilloos tevertellen hoe we moesten rijden. Ook dit ging weer over een zandweg maar deze was goed te rijden.

We maakten weer de nodig foto's en elke keer zag je wel weer een ander figuur in de formaties, erg leuk. Buiten ons tweeën was er verder niemand.

Nadat we hier een poos hadden rondgedoold en in de schaduw een yoghurtje hadden verorberd zijn we weer teruggereden naar het hotel, hier hebben we eerst nog een poosje op het terras gezeten en wat gedronken waarna we op de kamer het stof moesten gaan afspoelen.

Heerlijk gedoucht en schone kleren aan en dan gaan eten, heel veel keuze is er niet in Bluff...dus... Twin Rock Cafe. Peter had een pittige groenteschotel met kip en rijst en ik koos vandaag voor de maaltijdsalade met kip. Ook trakteerden we ons nog op een ijsje dat we buiten op aten. Hierna liepen we op ons gemak terug naar het hotel, hier kwamen we twee Franse stellen tegen die ons vroegen wat ze komende twee dagen konden gaan doen. Ze hadden de tips van het hotel erbij gehaald en vroegen wat er haalbaar zou zijn op een dag. Hun in het kort wat uitleg gegeven waarna zij vertrokken richting restaurant. De rest van de avond nog wat gelezen en aan het reisverslag gewerkt, ook maakte ik nog een foto vanaf ons balkon.

Zo rond 21.30 uur is dan toch echt de puf eruit, tanden poetsen en slapen.

Dag 21: Zondag 1 juni 2014

Onze derde week zit er alweer bijna op, wat vliegt de tijd.

We moeten vandaag ons gezellige onderkomen in Bluff verlaten en reizen verder naar Bloomsfield. Nadat we weer heerlijk ontbeten hadden, en nog even gepraat met een Belgisch stelletje (het was een beetje een Europese invasie in het hotel). Hebben we de koffers in de auto gezet en rond 7.30 uur waren we op weg naar de Lybrook Badlands, volgens "Claire" zouden we hier rond 10.30 uur arriveren. Ik was de chauffeur vandaag en de eerste twee uren vlogen voorbij, daarna werd de weg iets eentoniger en we waren blij toen we de richting van Chaco Canyon indraaiden, volgens de routebeschrijving van Hans en Henriette moesten we die richting uit en dan een stuk verderop naar links. Dit klopte en we reden de zandweg op.

Na ongeveer 6 mijl was deze weg afgesloten met prikkeldraad, we hebben nog even rondgelopen om te kijken of we er toch nog door zouden kunnen maar dit ging niet lukken volgens ons...omkeren en zoeken naar een alternatief. Peter zocht inmiddels naar een alternatieve route, ondertussen had ik nog een paar foto´s gemaakt. We volgden in eerste instantie de aanwijzingen op die "Claire" ons vertelde maar plotseling werd de weg wel heel erg slecht en om te voorkomen dat we vast kwamen te zitten zijn we ook nu weer onverrichter zake omgekeerd. Op verschillende plekken zagen we ja knikkers staan.

Poging drie... Weer een hele tijd een zandweg gevolgd doch ook van die kant uit lukte het niet. Inmiddels was het middag en vulden we eerst onze magen met het eigen gebakken brood dat we vanmorgen bij ons onderkomen gekocht hadden.Tja en wat nu, we spraken af om de arches te gaan zoeken die hier in de buurt moeten zijn. Eenmaal op de grote weg had Peter toch nog zoiets van ik heb nog alternatieve coördinaten die corresponderen met die van H&H, we hebben deze ingevoerd en gingen opnieuw op weg, maar helaas ook nu weer reden we ons vasten lieten we de Lybrook Badlands definitief voor wat ze waren en reden we meteen door naar het Best Western Hotel in Bloomsfield.

Het was twee uur toen we aankwamen en we hadden geluk, onze kamer was klaar en we konden meteen inchecken. De rest van de middag hebben we gevuld met wassen en ondertussen dat de machines hun werk deden vermaakten wij ons aan het zwembad. Het is ook wel eens lekker om helemaal niets te moeten. Toen de was klaar was vertrokken we met een kop koffie naar de kamer en streek ik de spullen en Peter zocht alle info bij elkaar die we morgen nodig hebben. Ook zocht hij uit waar we konden gaan eten en de boodschappen doen.

Eten deden we bij de Panda Chinees, deze was gehuisvest in een leuk houten pand, het leek erop dat dit voorheen een soort saloon was geweest. We namen beiden een specialiteit van het huis, Peter had iets met drie soorten vlees en groenten en ik had rundvlees met groenten, erg lekker maar ik kreeg het toch niet helemaal op. Nadat we betaald hadden nam Peter bij het naar buiten gaan een andere deur dan toen we binnenkwamen, toen ik hier een opmerking over maakte reageerde hij met "dat moest nog kunnen". Toen hij echter buiten niet meteen de auto kon vinden moest hij toch toegeven dat ik gelijk had. Hij toert bijna blindelings door Amerika maar raakt bijna de weg kwijt in een restaurant hihi. Hierna gingen we op zoek naar de supermarkt, eerst belanden we in de 2 maal 7 /11, hier hadden ze echter niet wat we zochten dus kijken waar er nog een was, aan de andere kant van de weg zagen we er een liggen en nadat we gekocht hadden wat we nodig hadden gingen we weer naar de kamer. Nadat alles was opgeruimd en we nog even TV hadden gekeken, zochten we ons bed op, morgen willen we vroeg starten omdat het later op de dag te heet gaat worden. Ondanks het feit dat we de Hoodoos niet hebben kunnen vinden was het toch een lekkere rustige zondag.

Dag 22: Maandag 2 juni 2014

Ja hoor mijn inwendige wekker doet het goed, ook vandaag was ik weer om kwart voor vijf wakker, even later deed ook Peter zijn luikjes open en kon de dag beginnen.

Koffie, lunchpakket maken, douchen, ontbijten we hadden vandaag een uitgebreid hot breakfast bij het hotel. Nadat de auto was ingepakt gingen we op weg, vandaag was ons doel de Bisti Badlands. Onderweg zagen we het ziekenhuis van Farmington liggen en kwamen herinneringen naar boven. We zijn maar vlug doorgereden. We waren om kwart voor zeven gestart en volgens "Claire" zouden we rond acht uur aankomen. En ook nu had ze weer gelijk.

Schoenen werden gewisseld, rugzak ingepakt, twee liter water mee, fruit en cola en daar gingen de globetrotters op weg. Eerst nog even gepraat met een Amerikaans echtpaar uit Durango, ze stonden daar met twee tentjes en hadden samen met hun twee kinderen daar de nacht doorgebracht. De kinderen sliepen nog. Ze gaven ons nog wat tips en we kregen nog een kaart mee zodat we ons konden oriënteren en toen kon de wandeling beginnen.

We hebben ruim vier en een half uur rondgezworven tussen de hoodoos, crackedeggs, de bisti arch. De tijd is omgevlogen, alleen de terugweg was gevoelsmatig erg lang ik was dan ook blij toen ik de auto weer zag. Ik was zelfs zo moe dat ik mijn boterham bijna niet kon kauwen, heb daarom gemakshalve maar een bakje yoghurt gegeten.

Hierna zijn we op weg gegaan richting Gallup, we reden door tot aan Window Rock, dit is de Navajo Indian Capitol hoofdstad. De plaats is genoemd naar de 60 meter hoge hardzandstenen rots, met in het mdden een soort venster. Onder aan de rots hebben de Navajo´s hun Veteran´s Memorial gebouwd ter nagedachtenis aan alle Navajo´s die als militair zijn gesneuveld. Het levensgrote standbeeld stelt een Navajo Code Talker voor. In de tweede wereldoorlog gebruikten de Navojo mariniers hun taal als code, deze is nooit door de vijand gebroken.

Op de terugweg naar het hotel nog gaan tanken bij Speedy's. We kwamen omstreeks 17.30 uur aan bij het hotel, de Eneco Lodge in Gallup.

Nadat we alles op de kamer hadden zijn we gaan eten bij het naastgelegen Taco Bell restaurant, mede omdat we allebei geen zin meer hadden om nog op zoek te gaan naar iets anders. Rustige avond verder en wederom ging om 21.30 uur het licht op onze kamer uit. Vermoeiende maar geweldige dag.

Dag 23: Dinsdag 3 juni 2014

Het begint routine te worden, om half zeven zaten we kant en klaar in de auto om te vertrekken naar Canyon de Chelly.

Het was zo'n tweeëneenhalf uur rijden, we begonnen aan de noord zijde en bekeken de drie canyons. We kwamen rond half 11 bij het Visitor Centre aan en we hadden onderweg besloten om niet de trail naar the White Ruin te lopen maar een tour te boeken.

Toen we in het Visitor Centre aankwamen bleek dat er een aantal telefoonnummers ophingen en dat je zelf maar moest kijken wie je wilde bellen om mee op stap te gaan. Erg onduidelijk allemaal, je weet niet wat je krijgt en waar je naar toegaat...dan maar niet.

We hebben toen zelf langs de rim gereden en alle uitzichtpunten bekeken en hier en daar een korte trail gelopen. Was eigenlijk ook wel rustig zo na de inspanningen van gisteren.Uiteindelijk was het toch nog bijna twee uur geworden en besloten we de reis te aanvaarden naar Page waar we voor drie nachten het Quality Inn hotel hebben geboekt.

Tussendoor hielden we nog een koffiestop in Kayenta, waar? Bij onze vaste stek de zaak met de grote M, we zijn hier ondertussen kind aan huis. Eerste keer in 2009, tweede keer in september 2013 met mijn voet in het gips, en voor de afwisseling nu weer. We namen een lekker ijsje dat we in de zaak opaten en ondertussen keken we naar de mensen die in en uit liepen met een coffee to go verlieten we de zaak en reden we verder naar Page. Voordat we naar het hotel gingen reden we langs het "boekingskantoor" om te kijken of we konden reserveren voor de Antilope Tour, dat kon en we hebben gereserveerd voor de tour van 12.30 uur morgenmiddag, we moeten ons dan om 12.00 uur weer melden daar.

Toen bleek dat we weer een uur qua tijd gewonnen hadden, het was kwart voor vier en ja als we dan toch bezig zijn dan ook maar proberen een permit te bemachtigen voor morgen voor de Waterhole Canyon, je hoeft dan geen twee keer fee te betalen.

We reden naar Leche hier konden we bij een kantoor de permit halen, het was nog even zoeken en vragen voordat we het kantoor gevonden hadden, het lag om een bocht en het was een houten keetje. We kregen zonder verdere problemen onze permit dus we hebben een drukke dag morgen.

Inschrijven in het hotel verliep ook vlotjes en toen op zoek naar de kamer, het is een behoorlijk groot complex en in eerste instantie toen we de gang in kwamen hadden we zoiets van, waar zijn we hier terecht gekomen. Het leek wel een bunker zo op het eerste oog. De kamer viel alleszins erg mee, ze is heel royaal en we hebben een schuifdeur naar een zitje, kunnen dus ook nog buiten zitten.

Eten deden we bij een Italiaans restaurant Stromboli, hier hebben we een lekkere pasta gegeten. Hierna nog wat boodschappen gehaald bij de Safe-way, tanken en toen terug naar het hotel. Gezellig nog wat gelezen over wat morgen op het programma staat en uiteindelijkdeden we om 22.10 uur het licht weer uit.

Dag 24: Woensdag 4 juni 2014

Vanmorgen weer op dezelfde tijd wakker, we deden lekker rustig aan en gingen om kwart voor zeven naar het restaurant om te ontbijten. Het was echter nog gesloten dus even vragen aan de balie, ja maar het gaat pas om zes uur open kregen we als antwoord. Stond de wekker op onze kamer op de verkeerde tijd, dus waren we toch weer lekker vroeg.

We stonden dan ook al gepakt en gezakt om 7.00 uur bij de Waterhole Canyon. Peter had uitgezocht dat het met de stand van de zon beter was om eerst naar The Wall te lopen.

Met de GPS in de hand gingen we op weg en een klein uur later hadden we die gevonden. Uiteraard moesten er weer foto's gemaakt worden en toen op zoek naar the Arch, dit was iets moeilijker daar deze erg klein was. Toch gevonden!

Volgende missie was het vinden van de ingang van de canyon, hier en daar lagen wat cairns gestapeld dus we gingen ervanuit dat dit naar de ingang zou leiden. Het ging op een gegeven moment voor onze begrippen redelijk steil naar beneden. We hebben even getwijfeld of wel het wel zouden doen maar we zagen beneden iemand lopen en zijn toen op ons achterwerk heel voorzichtig naar beneden gegaan. Het eerste stuk van de canyon was nog vrij breed en het lopen door de rulle zand met de zon volop op onze hoofden was vermoeiend en warm. We waren blij toen het wat smaller werd waardoor meer schaduw ontstond. Ook nu weer maakten we meerdere foto's en we hadden het gevoel alleen op de wereld te zijn. Niet veel later kwam de man die we eerder hadden zien lopen terug, wij liepen verder tot het punt waar een grote steen ons de weg versperde. Hier hebben we in de schaduw een banaan verorberd en zijn daarna omgedraaid en teruggelopen.Niet veel later kwamen we een stelletje tegen, even met hun gepraat. Ze kwamen uit Zwitserland en hun ook nog geattendeerd op the Wall. Zij gingen hierna weer verder en ook wij vervolgden onze weg.

We verlieten de canyon via een andere uitgang, ook hier ging het weer steil naar boven maar het leek gemakkelijker dan waar we naar binnen waren gegaan. We doen beiden ons sterrenbeeld eer aan, de steenbok ging eerst naar boven gevolgd door de ram.

We kwamen omstreeks kwart voor elf weer bij de auto aan en hadden dus in bijna vier uur tijd slechts drie andere mensen gezien en gesproken. We reden daarna even langs de Wallmart om nog wat drinken te halen en even af te koelen, ook dachten we daar een kop koffie te scoren doch dat laatste lukte niet. Dan maar langs het hotel en in de lobby wat gaan drinken, deze zat echter overvol met mensen die met hun koffers zaten te wachten om te vertrekken. We hebben een kop koffie meegenomen naar de auto en daar onze lunch opgegeten en vertrokken naar de plek waar we ons om 12.00 uur moesten melden voor de tour.

Toen we daar zaten te wachten raakten we aan de praat met een man uit Kerkrade, hij was onderweg met zijn zoon. Hij maakte nog even een foto van ons, wachtend op het bankje voor wat er komen ging. Iedereen had een bepaald nummer op de voucher staan en als dat werd opgenoemd kon je met de betreffende chauffeur meelopen. Wij hoorden bij Presley, hij kreeg 16 mensen toegewezen 12 personen zaten buiten op de truck en Peter en ik hoorden bij de 4 die binnen in de auto konden zitten. Ik had de eer om voorin naast de chauffeur te zitten. De weg naar Antilope Canyon was erg zanderig en hobbelig dus ik vond het niet erg dat we niet buiten op de truck zaten.

De Canyon zelf is met geen woorden te beschrijven, zelden heb ik een zo mooi natuurwonder gezien. Je hoorde dan ook alleen maar wow geluiden om je heen. Presley was een uitstekende gids en nam regelmatig mijn fototoestel over en wist precies waar hij moest staan om de mooiste prentjes te schieten.

Het was druk in de Canyon maar iedereen hield wel rekening met elkaar. Om twee uur werden we weer afgezet bij het vertrekpunt maar het waren twee fantastische uren die ik niet had willen missen. In een woord geweldig.

In de auto aten we onze meloen op en genoten nog even na. Toen gingen we op zoek naar de plek waar we een uitstapje naar White Pocket konden boeken. Peter had via internet twee adressen gevonden, een daarvan was op weg naar Kanab bij de Paria outpost. We kwamen aanrijden en er lag een houten gebouw dus dat klopte, echter het leek alsof er niemand aanwezig was, balen want het was toch zo'n 30 mijl rijden er naar toe. Net toen we weg wilde gaan kwam de eigenaresse aanlopen, ze was net terug van het boodschappen doen.

Peter vroeg haar of het mogelijk was om een tour te boeken naar White Pocket, dat kon en we konden zelf aangeven wanneer we wilden gaan?  We hebben maar meteen voor morgen geboekt. We moesten binnenkomen zodat ze kon uitleggen wat de bedoeling was. Ze zette eerst verse koffie en onder het genot van een kop kregen we uitleg. Het was een dagtour, we zouden 's morgens om acht uur vertrekken vanaf de Outpost. Hierna moesten we nog anderhalf uur rijden naar White Pocket, we zouden daar dan ongeveer vier uur blijven en dan weer terug. De verwachting is dat we dan rond drie uur terug zijn, zij zou zorgen voor de lunch en drinken voor onderweg. Kosten 175 dollar p.p.

Nadat we alles geregeld hadden zijn we op de terug weg naar Lone Rock gereden, dit is een rots die in het Powell meer ligt. We hebben hier even aan het water gezeten en gekeken naar twee kleine mannekes die in het water aan het spelen waren. Omdat we pal in de zon zaten zijn we niet al te lang gebleven. Hierna gingen we op zoek naar een plek om te pinnen aangezien we morgen cash moeten betalen. Peter had er een pinautomaat gezien bij de Wallmarkt dus daarheen gereden, bleek het apparaat `out of order te zijn`. "Claire" had de oplossing en loodste ons naar de dichtst bijzijnde ATB automaat. Geld uit de muur gehaald en nu kunnen we morgen echt gaan.

Eten deden we vandaag bij de "overburen", een steakhouse, het lag tegenover het hotel en we hoefden dus maar de weg over te steken. Volgens onze gids bij Antilope Canyon was dit een goed adres, het was ook niet echt goedkoop maar we hebben er lekker gegeten. Op de kamer nog een kop koffie gezet, onze correspondentie bij gewerkt en de foto's veilig gesteld.

Vandaag was een enerverende vermoeide maar onvergetelijke dag en morgen staat weer zo'n dag op het programma. Slapen dus!

Dag 25: Donderdag 5 juni 2014

Omdat we vandaag op tijd moesten vertrekken zaten we dan ook al om zes uur aan het ontbijt. We vertrokken daarna meteen richting Steven en Susan, het was nog een half uur rijden en we zouden om zeven uur Page time vertrekken. We hadden pech, omdat er een auto voor ons reed die de strepen op het wegdek opnieuw aan het trekken was hadden we iets oponthoud en kwamen we iets later dan gepland aan. Er stonden nog een paar mensen te wachten doch die bleken een andere tour geboekt te hebben. Wij hadden dus een privé tour en Susan ging met ons mee als chauffeur en reisleidster.

Nadat we alle spullen die we wilden meenemen in de auto van Susan hadden gezet kon de reis beginnen, het was nog ruim anderhalf uur rijden en Susan zette de vaart erin. Vrolijk babbelend en doordat ze allerlei anekdotes vertelde ging de reistijd toch nog vlug voorbij. Bijna de hele weg was een dirtroad en hier en daar was deze behoorlijk slecht maar Susan had er geen problemen mee. Op een gegeven moment kwamen we aan een hek dat Peter eigenlijk moest open maken maar omdat er een moeder koe met een jong stond ging Susan zelf naar buiten. In haar handen klappend en geluiden makend joeg ze beiden weg en konden we doorrijden, cowboy Peter sloot het hek weer.

Na nog een half uur rijden kwamen we aan bij de parkeerplaats en moesten we te voet verder, andere schoenen aan, rugzak vullen met het lunchpakket en twee liter water p.p., paraplu mee voor de schaduw en daar gingen de avonturiers. Susan op kop gevolgd door Peter en Truus als hekkensluiter. Na zo'n tien minuten kuieren door het mulle zand hoorde ik plotseling allerlei wow geluiden voor me, het was een fantastisch gezicht, wat een kleurenpracht. Het is tot nu toe het mooiste stuk op aarde wat ik ooit heb gezien, een echt natuurwonder. We klauterden over en tussen rotsen door en maakten weer vele foto's, achter iedere hoek zie je weer iets nieuws. Onze fototoestellen maakten weer overuren.

Bij een schaduwplekje aten we ieder een appeltje waarna we weer verder gingen. Peter en ik hadden af en toe last van de ijle lucht en moesten regelmatig uitpuffen en op adem komen, Susan liep echter als een dieseltje verder en wachtte op een fotogeniek plekje weer op ons.

Soms waren de afdalingen dusdanig steil dat we op onze billen naar beneden schoven, maar het was de inspanning dubbel en dwars waard. Ook vandaag was dus weer een dag met een ster, dit kwam mede door de leuke begeleiding die we hadden. We zagen bij White Pocket slechts drie andere mensen verder was het alsof we alleen op de wereld waren.

Lunchen deden we ook weer op een schaduwrijke plek, Susan had voor een heerlijke sandwich gezorgd met ham en kaas, verder zat in een zakje een plak tomaat en sla, dat op het brood smaakte heerlijk in de vrije natuur.

We gingen nog een stuk verder richting de Indian Cave maar langzaam maar zeker begon de temperatuur behoorlijk op te lopen en er was nergens schaduw meer. Nog een stop en onder de paraplu een energiereep gegeten voordat we aan het laatste stuk richting de auto liepen.

We hebben ruim vier uur genoten van heel veel moois, op de terugweg zette Peter GoPro weer in en met een joelende Susan ging het huiswaarts.

Omstreeks drie uur waren we weer terug bij de Outpost, nadat we afgerekend hadden en Susan beloofd hadden de foto's door te sturen gingen we weer richting hotel. Peter wilde Susan een fooi geven doch die wilde ze niet aannemen, ze had liever dat we reclame voor haar zouden maken op de website.

Op weg naar huis zagen we de wegwijzer richting Amangiri staan, toen we in september hier waren vertelde een Duits stel hierover en dat ze er waren gaan kijken, volgens hun was het de moeite waard en ook wij besloten om er een kijkje te gaan nemen. We zijn de weg ingedraaid en het was nog een heel stuk rijden voordat we aan het hek kwamen, via de intercom melden we ons aan en werd de poort geopend. De weg naar het hotel liep slingerend tussen de bergen door en bij aankomst werden we "opgevangen" door twee heren. Een van hen zei dater geen tours mogelijk waren maar de andere heer was heel hulpvaardig, zei dat we even moesten wachten, hij ging kijken of er iemand bereidt was om een rondleiding te geven. Even later kwam hij samen met een dame terug, we konden met haar meelopen en hij zou de auto voor ons parkeren. Het is een bijzonder hotel wat helemaal opgaat in de omgeving, ook de uitzichten zijn vanuit iedere hoek anders en mooi. We kregen nog brochures mee en verlieten het hotel na de rondleiding, Peter gaf heel decadent een royale fooi aan de heer die dit mogelijk had gemaakt. Ook had deze heer twee flesje cool water in onze auto gezet met een etiket van Amangiri, heel attent.

We vertrokken weer en via de Marina.... reden we terug naar het hotel. Nadat we ons hadden opgefrist op de kamer gingen we het stadje in om te gaan eten, ik had een Thais restaurant gezien en Peter was daar wel voor te porren. Het bleek dat ze ook Indiase curry's hadden, dus de keuze was snel gemaakt. We kozen beiden een andere om dan te kunnen delen. Het meisje dat ons bediende was een erg aardig en attent iemand, ze was een beetje verlegen en kwam heel bedeesd over. Peter wilde haar wel mee naar huis nemen?! Na het eten nog tanken en weer terug naar het hotel. Nog wat aantekeningen gemaakt en toen proberen te slapen, ik was zo moe dat het gewoon niet lukte om in te slapen. Heb nog maar een spelletje gespeeld op de Ipad en uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.

Dag 26: Vrijdag 6 juni 2014

Vandaag toch weer op tijd wakker, maar we besloten er een rustige dag van te maken. Na het ochtendritueel van lunchpakketten maken, douchen en auto inladen gingen we rustig ontbijten. Vandaag verliezen we weer een uur dus het was ongeveer kwart over zeven (nieuwe tijd) toen we vertrokken.

De eerste stop was na een half uur bij Toadstool Hoodoo, opgewekt begonnen we aan de wandeling, je loopt in eerste instantie door een droge wasch en soms loop je aan de bovenrand ervan.

Halverwege werden we lastig gevallen door duizenden kleine vliegjes, heel irritant je kon bijna niet stil blijven staan om foto's te maken. Ze kropen compleet in je oren.

We zijn doorgelopen tot de eerste Hoodoos en nadat we vlug een paar foto's hadden gemaakt zijn we snel weer terug naar de auto gelopen.

We vervolgden de weg richting Kanab en de volgende afslag was naar de Paria Movie Set. Ook dit is een onverharde weg die door een schitterend mooi landschap gaat. In het verleden zijn hier scenes voor films opgenomen.

Ongeveer halverwege ligt een oud kerkhofje, er hebben hier vroeger Mormoonse Settlers gewoond en een tijd geleden is in samenwerking met de nakomelingen het kerkhofje opgeknapt en zijn er grafstenen geplaatst.

Toen werd aangegeven dat je alleen verder kon met een vier wiel drive, zijn we omgedraaid. Op de terug weg heeft Peter uiteraard weer moeten filmen. We hadden afgesproken er vandaag een rustige dag van te maken en reden op ons gemak door naar Kanab, daar zijn we in eerste instantie op zoek gegaan naar een supermarkt, met behulp van "Claire" was deze snel gevonden.

Het was een leuke winkel waar je ook kon koffie drinken dit hebben we dan ook maar gedaan en daarna de rest van de boodschappen ingeslagen.

Lunchen deden we in de auto omdat het buiten alweer 36 graden was geworden. We hebben nog wat rondgetoerd in de omgeving even gekeken bij de Moqui Cave, (Moqui Cave werd ooit gebruikt door Anasazi als schuilplaats of om voedsel op te slaan. In 1951 werd de grot gekocht door Laura en Garth Chamberlain, die er
een taverne en danszaal in opende, het werd het een toeristische attractie en museum. Het bevat momenteel een aanzienlijke rots collectie, waaronder veel ultraviolette fluorescerende mineralen, fossielen, aardewerk, speerpunten, Amerikaanse Indiaanse artefacten en kunst, dinosaur tracks (die naar schatting meer dan 140 miljoen jaar oud te zijn), en exposities over de Anasazi. We hebben even binnengekeken doch dit kon ons niet echt bekoren.

Ook kwamen we langs Best Friends Animal Society, dit is een Amerikaanse organisatie voor de dierenbescherming, ook bleek er een crematorium voor huisdieren te zijn. Er was ook een winkeltje bij waar we een rose romper kochten voor Margaux met de tekst I love dogs. Omstreeks half drie hebben we ingecheckt bij het hotel. Nadat we alle spullen op de kamer hadden gezet hebben we de zwemkleding aangetrokken en hebben een paar uur bij het zwembad doorgebracht, lekker zwemmen en lezen. Verder wat mails verstuurd en mijn reisverslag bijgewerkt.

Eten deden we bij Rocking V, Peter had op internet goede recensies hierover gelezen en het lag bijna naast het hotel dus makkelijker kon het niet. We hebben er heerlijk gegeten en meteen gereserveerd voor morgen het zat er afgeladen vol en de bediening was heel prettig. Terug op de kamer nog wat TV gekeken en wat gelezen en daarna gaan slapen.

Morgen mogen we uitslapen want het ontbijt is pas vanaf 6.30 uur.

Dag 27: Zaterdag 7 juni 2014

Vanmorgen een half uurtje langer blijven liggen. Ik ben toen opgestaan en heb de lunch klaargemaakt en koffie gezet. Peter sliep gewoon door en toen zijn koffie klaar was heb ik hem toch maar wakker gemaakt. We zaten netjes om half zeven aan het ontbijt en vertrokken daarna naar de Grand Canyon, deze keer naar the North Rim. Het was dik twee uur rijden en zeker het eerste gedeelte van de weg trok zich erg lang. Langzaam ging de weg over in een senic road en tot twee keer toe zagen we herten aan de bosrand staan.

Als je dan aankomt bij het park is het nogmaals bijna 30 mijl rijden in het park en dan ook weer terug. In eerste instantie reden we door tot aan het Visitor Centre en kregen hier wat info. Toen even naar the Lodge gaan kijken en op de terug weg naar de auto raakte we aan de praat met een man die ons tegemoet kwam met z'n rollator. Hij bleek van Nederlandse afkomst te zijn, zijn moeder kwam uit Den haag en zijn vader uit Amsterdam. Hij was zichtbaar blij Nederlanders tegen te komen en vertelde uit zijn verleden. Hij vond het jammer nooit in Nederland te zijn geweest, een paar jaar geleden had hij een reis geboekt naar Nederland en een cruise over de rivieren toen hij een herseninfarct kreeg en de reis had moeten annuleren. Nu was hij hier met zijn vrouw, zoon en schoondochter. Zijn naam was Jozef van Os (like an ox) zoals zijn vrouw het noemde.

We reden verder naar het uiterste punt van het park, naar Cape Royal,hier vandaan had je goed zicht op Angels Window. Hier liepen we de Cape Royal Trail en de Cliff Spring Trail. Het was een beetje heiig wat het maken van foto's een stuk lastiger maakte.

Bij Vista Encantada aten we aan een picknicktafel met uitzicht op de Canyon onze boterhammen op.

Hierna reden we verder naar Point Imperial alwaar we ook de korte trail liepen naar het uitzichtpunt. Nadat we ook daar nog wat foto's hadden gemaakt reden we terug naar het Visitor Centre waar we buiten op het terras een kop koffie hebben gedronken.

Hierna gingen we de lange weg terug naar Kanab. Onderweg hebben we nog getankt in Fredonia, hier wilde ik in eerste instantie een ijsje kopen maar het zag er een beetje smoezelig uit allemaal dus toch alleen maar de benzine afgerekend.

In Kanab gingen we nog een keer naar de supermarkt om broodjes te kopen voor de lunch en hier kochten we toen maar een ijsje, dat laatste hebben we lekker opgepeuzeld aan de rand van het zwembad bij het hotel. Lekker nog even gezwommen en helemaal opgefrist gingen we wederom eten bij de buren, we hadden hier gisteren meteen een tafeltje gereserveerd, het eten was erg lekker en het is een drukke tent. Als je pech hebt moet je minimaal een half uur wachten. Na het eten op de kamer nog wat voorbereidingen getroffen voor morgen en toen ons bedje opgezocht.

Dag 28: Zondag 8 juni 2014

Vanmorgen weer op tijd opgestaan en na het gebruikelijke ochtend ritueel zijn we lekker gaan ontbijten. Het was druk, volgens ons vertrok gelijktijdig een bus Italianen en Spanjaarden. We vonden nog een rustig plekje en nadat we klaar waren pakten we de auto in en gingen op weg naar White Rocks.

Ook nu moesten we nog eerst zo'n anderhalf uur rijden maar om kwart voor negen parkeerden we de auto, trokken we de wandelschoenen aan en gingen we van start. Peter mopperde behoorlijk op de GPS die volgens hem "rete" traag was. Volgens mij heeft hij er veel te veel opgezet, dat dan allemaal moet opstarten. Ondertussen liepen we al langzaam in de richting die we dachten dat we moesten volgen.

Het eerste stuk viel wel mee maar op een gegeven moment werden we weer lastig gevallen door de vervelende vliegjes waar we eerder deze week ook al last van hadden. Je werd er helemaal gestoord van, ik had dan op een gegeven moment ook echt zoiets van Peter dit vind ik niet meer leuk, ik ga terug.

Volgens de GPS waren we echter vlak in de buurt van de Hoodoos en Peter wist me over te halen om nog een bocht verder te gaan.

Achteraf gezien ben ik toch wel blij dat ik mee ben gegaan want inderdaad lagen achter de volgende bocht een aantal prachtige Hoodoos, deze moesten uiteraard weer op de foto.

Ondertussen had ik een hoofddoek nat gemaakt en deze om mijn hals en hoofd gebonden zodat ik minder last had van de vliegjes, ik leek wel een moslima. Maar goed dat we dit niet van te voren wisten anders was ik zeker niet gegaan. Nu hebben we in ieder geval mooie foto's en het was achteraf gezien wel een mooie wandeling. Ik denk dat we zo'n 7 kilometer hebben gelopen, in ongeveer drie uur dwars door de natuur geleid door de GPS. Het schiet niet echt op omdat de bodem erg ongelijk is. Terug bij de auto aten we eerst wat meloen en reden daarna terug richting Kanab.

Halverwege hebben we toch maar eerst onze boterhammen opgegeten omdat het anders erg laat zou worden. In Kanab hebben we eerst alle kleuren stof van de auto afgespoten bij een carwasch.

Terug bij het hotel heb ik alle vuile was bij elkaar gepakt en twee machines gewassen, hopelijk is nu alle stof uit onze spullen. Ondertussen namen we zelf ook een duik in het zwembad, heerlijk weer helemaal stofvrij en lekker relaxen. Tussen de bedrijven door de was in de droger gestopt en later toen alles droog was alle spullen op de kamer gelegd. We hadden het grootste gedeelte van de middag het zwembad voor ons alleen. Later kwamen er nog twee stelletjes bij die ook rustig gingen afkoelen endaarna relaxed aan de kant kwamen zitten. Later werd het drukker en werd er ook meer gesprongen en gespetterd, voor ons dus tijd om naar de kamer te vertrekken.

We hebben ons gedoucht  en omgekleed en zijn gaan eten, voor de derde keer bij hetzelfde restaurant, een teken dat we het erg goed vonden. We werden vriendelijk ontvangen door de eigenaar die ons naar een tafeltje begeleide en geïnteresseerd vroeg wat we gedaan hadden die dag.  Hem verteld dat we richting White Rocks waren gegaan maar dat we nadat we de Hoodoos gevonden hadden terug zijn gegaan naar de auto in verband met de vervelende vliegjes. Hij begreep wat we bedoelde. Ook vanavond weer heerlijk gegeten, terug op de kamer de rest van het wasgoed gestreken en de koffers alweer zover mogelijk ingepakt zodat we morgenvroeg weer op tijd kunnen vertrekken, het is nog een hele reis richting Las Vegas.

Dag 29: Maandag 9 juni 2014

Vanmorgen waren we beiden al vroeg wakker, het was nog geen vijf uur. Koffie gezet en de lunchpakketten in orde gemaakt.

Nadat we de koffers al in de auto hadden gezet zijn we meteen doorgelopen om te gaan ontbijten. Hierna de rest van de spullen ingepakt, ijs in de koelbox en op naar het zeer warme Vegas.

We doorkruisen vandaag drie staten, we vertrekken vanuit Utah via Arizona naar Nevada. Het eerste stuk van de rit nam Peter voor zijn rekening, we reden de schitterende weg die door Zion National Park ging, uiteraard ging GoPro weer op de ruit. We genoten volop en konden ons beiden niet meer herinneren dat de weg zo mooi was, hopelijk komt het op de film een beetje over. Halverwege nam ik het stuur over van Peter en gingen we op weg naar de Wal-Mart om te kijken of we een bal konden kopen die voldeed aan de wensen van mijn baas, we hadden onderweg nog even telefonisch contact gehad. We hebben de winkel doorkruist doch het waren allemaal geen leren ballen, dus helaas.

Hierna zijn we naar Las Vegas Premium Outlet North gegaan om te shoppen. Het zag er wel gezellig uit doch aangezien we niet zo op merken jacht waren vonden we niet echt dingen die ons konden bekoren. Ik kocht bij Columbia een broek en fleecevest, en bij Ecco kocht ik nieuwe sandalen omdat de andere ouderdom verschijnselen vertonen, deze blijven dan ook in Amerika achter.

Nadat we hier een paar uurtjes rondgekuierd hadden zijn we terug gelopen naar de auto en op weg naar het hotel. We logeren drie nachten in het Monte Carlo hotel. Dit ligt op een ander stuk van de strip dan waar we in het begin van de vakantie gestart zijn zodat we weer andere hotels kunnen gaan bekijken. We hebben de spullen op de kamer gezet en even met de voetjes hoog zodat die even konden uitrusten. Omstreeks vier uur gingen we op onderzoek uit in het hotel, ik nam de pot mee in de rugzak, zodat we ijs konden meenemen om ijs in onze koelbox te doen. We hebben namelijk geen koelkast op de kamer.

Eerst even bij het zwembad kijken, toen bij de winkeltjes. Al lopend kwamen we plotseling bij de tramhalte terecht. Er gaat namelijk een trammetje van MonteCarlo naar Crystals en dan door naar Bellagio, het is gratis vervoer en we besloten naar Bellagio te gaan.

We hebben hier ook even rondgelopen en kregen langzaam ook honger, voor onze maag was het namelijk al een uur later omdat we weer een uur terug zijn gegaan in tijd. We aten bij Noodles. Ik had rijst met pork van de BBQ en Peter had een wokgerecht, erg lekker.

Omdat het vanuit Bellagio niet meer zo heel ver lopen was naar Ceasars Palace besloten we om door te lopen naar de Uggs shop waar we aan het begin van de vakantie baby Uggs hadden gezien, deze (roze) hebben we gekocht voor Margaux. Peter wist nog redelijk goed waar de winkel lag, nog even wat foto's gemaakt en toen begonnen aan de weg terug naar het hotel.

In het hotel de ice automaat gezocht en nadat we ijs hadden zijn we naar de auto gelopen om de koelbox te vullen en de overige spullen uit de auto te halen en mee te nemen naar de kamer. Nog even de foto's en film veilig stellen en daarna eiste de vermoeidheid zijn tol.

Dag 30: Dinsdag 10 juni 2014

Vanmorgen lekker rustig gestart, er zit in dit hotel geen ontbijt inbegrepen. We hadden nog wat broodjes en kaas en hebben op de kamer koffie gezet en lekker op bed ontbeten. Vandaag stond een shopping dag gepland, we gingen eerst naar Town Square, dit complex was nog groter dan dat van gisteren en toen we aankwamen waren de winkels nog niet geopend. Ook hier hadden we niet het idee iets te kunnen scoren, hebben alleen nog gekeken voor een bal maar ook hier hadden ze niet wat we zochten. We zijn toen verder gegaan naar Las Vegas Premium Outlet South, hier hebben we de nodige uren doorgebracht. Resultaat: 2 paar sportschoenen, 4 paar sokken, 4 poloshirts, 2 overhemden en 6 onderbroeken. Peter heeft dus het record verbroken, wat betreft de aankoop van kleding in Amerika. Tussen door hebben we met een stuk pizza onze maag gevuld. Rond drie uur waren we dusdanig vermoeid en besloten we om de auto terug te gaan brengen naar Alamo, eerst alle spullen er nog uithalen en opbergen in de rugzakken die we hiervoor meegenomen hadden. Dit deden we op deparkeerplaats, Peter gooide het water weg uit de koelbox en gaf deze aan een paar mensen die nog aan hun reis moesten beginnen, goed besteed dus op deze manier krijgt hij nog een tweede leven.

De auto inleveren verliep zonder problemen, we hadden ruim 5500 mijl gereden in de weken dat wij hem in bezit hadden. Met de shuttlebus gingen we naar het vliegveld, hier kochten we kaartjes voor de Duce. We moesten deze kopen aan de automaat, er is waarschijnlijk iets misgegaan. Volgens ons werd voor twee kaartjes afgeschreven van de credit card doch er werd maar een kaartje uitgeprint. Helaas 8 dollar verlies, dus nog maar een kaartje kopen. Met de bus zijn we terug gegaan naar het hotel, we waren rond kwart over vier weer op de kamer, even de voetjes omhoog en even bijkomen van het shoppen.

Later hebben we de bus genomen naar Fremont Street, hier logeerden we in 2009 en hier hadden we leuke herinneringen aan. Eten deden we bij Lilie's, hier hadden we in 2009 ook gegeten, het was nog steeds even lekker. Na het eten hebben we wat rondgelopen over Fremont Street en op een van de weinige terrassen een ijsje gegeten. Rond  21.00 uur begon de vermoeidheid toe te slaan, we zijn toen ook richting de bus gelopen en terug richting Monte Carlo. Langzaam maar zeker stapten en bij iedere halte meerdere mensen in van allerlei pluimage.

Het was zowat kwart over tien toen we bij Bellagio stopten, we besloten uit te stappen zodat we nog naar de fonteinshow konden kijken, deze zou om half elf zijn. We vonden nog een goed plekje en na even wachten ging de show van start.

Mooi om te zien. We zijn het laatste stuk weer met de tram gegaan en op de kamer de foto's gekopieerd, mail gecheckt en na nog een kop koffie moe maar voldaan ons bed opgezocht.

Dag 31: Woensdag 11 juni 2014

Ook vanmorgen een rustige start, aangezien we gisteren voor ons doen laat naar bed zijn gegaan waren we ook pas om  acht uur wakker, en wederom een ontbijt op bed.

Nadat we gedoucht hadden en aangekleed waren gingen we op weg, via een chic winkelcentrum liepen we in eerste instantie naar Planet Hollywood, ze hadden namelijk aan ons verteld dat daarbij Champs wel een basketbal te koop zou moeten zijn. Helaas...allemaal sportkleding maar geen ballen. We hebben de hele winkelstraat verder afgewandeld en op nog een aantal plekken gekeken en gevraagd doch alles onverrichterzake. De winkels en hotels zijn dusdanig groot dat het behoorlijk wat tijd kost om van de ene kant naar de andere te geraken.

Onze lunch deden we bij een Italiaans restaurantje, we deelden een pizza en een salade. Wat van de pizza overbleef namen we mee in een box zodat we die als ontbijt kunnen nuttigen.

Hierna verlieten we Hollywood en gingen we naar Paris, onze verwachtingen waren hoog doch de teleurstelling des te groter. Paris viel tegen, donker en klein in verhouding tot de hotels die we gewend waren. We hebben er even rond gekeken en zijn toen op zoek gegaan naar de M&M shop, dit zag er erg leuk en vrolijk uit.

Een winkel van 4 etage's met alleen maar M&M spullen en uiteraard snoepjes. We kochten een zakje en vulden dit met de favoriete kleuren van Jacquelien, zwart en paars. Ook liepen we nog even bij de Cola shop binnen doch deze kon qua kleur niet tippen aan M&M. Wel kon je op de foto met een hele grote beer, degene die in het pak zat bracht het erg leuk. Hier hebben we even naar staan kijken.

Het was inmiddels siësta tijd geworden en we liepen terug naar het hotel. Met een bakje koffie namen we een rustmoment, ongemerkt loop je toch heel wat af op zo'n dag. Intussen nogmaals geprobeerd om contact te krijgen met Melissa doch ik werd steeds doorgeschakeld naar haar voicemail. Even later kreeg ik een SMS dat er iets niet in orde was met haar telefoon en dat ze ons zou komen ophalen op de luchthaven in Atlanta, erg lief. Toen we naar beneden wilde gaan belde Joost nog, hij zat in de auto en was op weg naar huis. Nogmaals de tijd en het vluchtnummer aan hem doorgegeven en gezegd dat we al contact hadden gehad met Melissa.

We zijn toen beneden ons ticket gaan uitprinten, dus we kunnen morgen vliegen. Terug op de kamer mijn reisverslag nog verder bijgewerkt en omstreeks zes uur vertrokken we naar New York, je komt nog eens ergens op een dag. In New York aten we in een Mexicaans restaurantje en hebben daarna de rest van de stad verkend. Ook New York was kleiner dan dat ik had verwacht. Wat nu?  Via een voetgangersbrug staken we de weg over naar MGM grand, ook dit voldeed niet aan onze verwachtingen het was vooral erg druk met veel geluid. We zijn dan ook weer snel vertrokken en staken wederom de weg over naar Excalibur, dit is van buiten vele malen leuker dan van binnen.

Je kon vanuit Excalibur met de tram naar Mandalay Bay, dit werd onze volgende uitdaging.

Het was even zoeken naar de winkelstraat hier ook weer doorheen gelopen en plotseling stonden we in Luxor, hier werden nog een paar foto's gemaakt en toen begonnen we langzaam aan de terugtocht. We hadden inmiddels weer een aantal kilometers in de benen. Weer even zoeken naar de tram en toen weer bij New York naar binnen waar we ons trakteerden op een ijsje van Ben enJerry. Twee meiden die werkten in de ijssalon zaten elkaar wat te plagen en gooiden met ijsstokjes, en later bleek ook met geld. Vier dollar veranderde op deze manier van eigenaar.

Rond elf uur kwamen we moe op de kamer aan waar we de foto's kopieerden naar de laptop, nog een kop koffie, koffers inpakken, douchen en naar bed. Het wordt een korte nacht want om 4.15 uur zal de wekker ons wakker maken. We vliegen om 7.00 uur richting Atlanta. Zelf heb ik erg slecht geslapen, had toch wel last van de vermoeidheid en kwam daardoor niet goed in slaap, hopelijk kan ik nog een dutje doen tijdens de vlucht.

Dag 32: Donderdag 12 juni 2014

4.15 uur,wakker maar dat kan ook bijna niet anders als er drie wekkers tegelijk melden dat we op moeten staan. Koffie gezet, en ontbeten met een stuk pizza. Na een kattenwasje ons aangekleed en toen waren we klaar om uit te checken. Dit verliep allemaal probleemloos en buiten stond een taxi klaar die ons naar de luchthaven bracht. We waren netjes op tijd en konden op ons gemak inchecken, zo koffers kwijt dan naar gate D40 van waar ons vliegtuig zou vertrekken. We hadden Wi-Fi en konden zo onze mail checken en een paar berichtjes versturen, hierdoor ging de wachttijd heel snel voorbij en konden we gaan boarden. We vertrokken precies op de geplande tijd maar omdat het bij Texas erg slecht weer was moesten we met een kleine omweg vliegen en werd verwacht dat we 15 minuten later dan gepland zouden aankomen. Terwijl ik dit schrijf hebben we ongeveer de helft van de vlucht achter de rug. Achteraf bleek dat we bijna een half uur vroeger geland waren dan dat gepland was, wel moesten we toen nog wachten op aanwijzingen van de luchthaven waar we konden "parkeren". Toen we uit mochten stappen deden we dat lekker op ons gemak en toen we aan de bagageband kwamen draaiden onze koffers ook meteen langs. Melissa stuurde een berichtje dat ze onderweg was en wij antwoorden waar we op haar zouden wachten.

Niet veel later kwam ze voorrijden, samen met. Margaux die heerlijk lag te slapen in haar Maxi-Cosi. Bij hun huis aangekomen gaf Melissa ons een rondleiding door het huis en namen we onze koffers mee naar boven. We hebben gezellig zitten kletsen en kunnen knuffelen met Margaux.

Rond vijf uur haalden we Hector op uit de opvang, wat een geweldig mooi en lief dier. Ondertussen was Joost ook al thuisgekomen, hij was extra vroeg om dat wij er waren. Ook met hem gezellig zitten babbelen, ondertussen ging Melissa Margaux voeden.

Eten deden we vanavond met z'n allen bij een Italiaans restaurant in de buurt. We hebben lekker buiten op een terras gegeten. Thuis hebben we nog even in de tuin gezeten en een wijntje gedronken waarna bij eenieder de vermoeidheid toesloeg en we ons bed opzochten.

Dag 33: Vrijdag 13 juni 2014

Heerlijk geslapen tot half acht, we hebben beiden Margaux helemaal niet gehoord terwijl ze toch een paar keer wakker is geweest vannacht. Joost was klaar om te gaan werken, omdat Nederland vandaag moet voetballen ging hij in z'n oranje shirt naar zijn werk. Margaux was wederom erg veel wakker en huilde af en toe van vermoeidheid. Soms viel ze even in slaap maar dat was maar van korte duur. Ook Melissa zag er moe uit, de gebroken nachten beginnen duidelijk hun tol te eisen, en omdat Margaux zo weinig slaapt overdag kan ze ook dan niet even bijtanken. Oma (moeder van Melissa) bood aan om op te passen en met pijn in het hart werd ze gebracht.

Van te voren even lekker badderen en toe konden we vertrekken.Ze hadden halverwege op een parkeerplaats afgesproken en opa haalde zijn kleindochter op en nam haar mee, ze blijft tot morgen bij hun. Op de terugweg naar huis zijn we nog even bij de slijter langs gegaan om voor Joost een fles Whisky te halen, ook kochten we een fles Margaux (wijn) voor hun beiden die ze samen op een bijzonder moment kunnen opdrinken. Nog een paar flessen wijn voor bij de BBQ en toen huiswaarts. Melissa zocht meteen haar bed op en we spraken af dat we haar om kwart over twee zouden wekken. Wij keken ondertussen naar de filmbeelden van onze vakantie op de TV en nog wat foto's. Joost belde me op hij kreeg Melissa niet te pakken en vroeg waar ze was, ik heb hem gezegd dat ze lag te slapen en dat we haar tijdig zouden wekken, hij ging meteen vanuit zijn werk door daar de kroeg waar we naar de voetbalmatsch zouden gaan kijken.

Op de afgesproken tijd maakte ik Melissa wakker, nadat ze gedoucht had zijn wij met een taxi naar de kroeg gegaan. Mede door de overwinning van Nederland (5-0 tegen Spanje) werd het een fantastische middag, de kroeg was Oranje gekleurd, en er heerste een geweldige sfeer. Veel van de aanwezigen hadden iets met Nederland, of ze kwamen er zelf vandaan of een van hun ouders. Het was leuk om met hun te praten. Rond zeven uur zijn we vertrokken en werd Hector opgehaald bij de opvang. Thuis eerst nog nagenoten van de overwinning en daarna zijn we lopend naar een Mexicaans restaurant gegaan waar we heerlijk hebben gegeten. Toen we omstreeks tien uur weer thuis kwamen hebben we nog even een glaasje gedronken maar niet veel later ging toch bij iedereen het licht uit. Melissa en Joost kunnen hopelijk eindelijk weer eens een nacht ongestoord doorslapen.

Dag 34: Zaterdag 14 juni 2014

Gisteravond moeite met inslapen, het was warm maar uiteindelijk toch nog redelijk geslapen. Na het ontbijt hebben we samen met Joost de kamer en de keuken opgeruimd en gepoetst. Ondertussen ging Melissa Margaux weer ophalen bij haar ouders. De rest van de dag hebben we in eerste instantie wat gelezen, voetballen gekeken en 's middags nog even gezwommen.

Joost en Melissa kregen nog bezoek van Nederlandse vrienden en hun twee kinderen en ook zij genoten van het zonnetje aan het zwembad. Omdat Joost en Melissa 's avonds nog naar andere vrienden op bezoek moesten werd er pizza gehaald en na het eten zijn ze vertrokken en zijn een dik uur weggebleven. Wij keken TV en zijn toen ze terug waren ook naar bed gegaan. Een rustige relaxdag. Morgen koffers reorganiseren en dan terug naar huis.

Dag 35: Zondag 15 juni 2014

Heerlijk geslapen vannacht, werd alleen even wakker van Margaux rond zes uur maar ben weer opnieuw ingeslapen. Rond 8 uur zijn we opgestaan, hebben we koffie gezet en ontbeten. Hierna werd het langzaamaan tijd om de koffers te reorganiseren en alles in te pakken voor de reis naar huis.

Joost en Melissa moesten bij de ouders van Melissa gaan brunchen in verband met vaderdag. Eerst werd Hector naar de opvang gebracht en daarna brachten ze ons naar de luchthaven om daarna door te rijden naar de brunch. Op de luchthaven kocht ik een nieuwe reistas en kreeg ik een lekker geurtje van mijn manneke.

Bij de Original Taco een hapje gegeten en toerist gespeeld door de kijken naar al de anderen die allemaal langskwamen. De wachttijd werd verder gedood met lezen en facebook(en).

Volgens planning konden we gaan boarden en op tijd vertrok het vliegtuig richting Düsseldorf. Peter en ik hadden wederom een plekje naast elkaar en hadden geen last van de andere passagiers.

Schijnbaar heb ik heb toch wel even geslapen na het eten want ik miste een paar uur.

Na acht en een half uur vliegen werd de landing ingezet en sneller dan gepland waren we
dus weer in Europa.

Een SMS gestuurd naar Bert die ons zou komen ophalen, hij reageerde terug dat hij er al
was en bij uitgang 18 op ons zou wachten. Het was niet helemaal duidelijk aangegeven waar de uitgang was dus we liepen naar buiten en gingen op zoek naar Bert, we hadden zijn auto eerder gevonden en toen maar even gebeld. Klein misverstand, hij stond binnen op ons te wachten. Hij kwam snel weer naar de auto, koffers inladen en terug naar huis.

Marij had heerlijke soep gemaakt en nadat we even bijgepraat hadden en genoten van een kop soep, hebben we de koffers in onze auto gezet en vertrokken naar Weert.

Einde van een onvergetelijke vakantie!!