Vakantie Amerika 2013

8 september tot 24 september 2013

Inleiding

Nadat we in februari 2012 een “uitstapje” hebben gemaakt naar Nieuw Zeeland begon het halverwege het jaar bij Peter weer te kriebelen. Hij gaf aan toch nog een keer terug te willen naar Amerika, hij had inmiddels de Ontdek Amerika site het alles Amerika Forum ontdekt en verschillende verhalen van andere reislustige gelezen.

We hakten de knoop door en begonnen met plannen, eerst werd in grote lijnen de rondreis uitgezet waarna gekeken werd naar een gunstige vlucht.

Omdat we in 2012 erg vroeg vakantie hadden gehad besloten we om in 2013 in mei te gaan.

Toen de vlucht geboekt was en de auto gereserveerd begonnen we met het zoeken en reserveren van de slaapgelegenheden, het is de eerste keer dat we alles op voorhand boekten. We hebben inmiddels ervaring en weten of de afstanden te overbruggen zijn. Verder geeft het toch wel rust dat we niet ’s avonds nog op zoek moeten naar een slaapplaats. In december was alles rond en kon het wachten beginnen.

Het getal 13 was ons echter niet goed gezind want op 1 mei kreeg Peter te horen dat hij niet mocht vliegen……

Hij was in april geopereerd, waarbij ze zijn longen “plat” hadden moeten leggen (vergelijkbaar met een klaplong) en omdat dit te kort na de ingreep was werd geadviseerd om niet te gaan vliegen....helaas.

Resultaat alles annuleren….

Nadat Peter weer was opgeknapt begon het plannen opnieuw… De reis werd iets aangepast en verschoven naar september.

Ook nu weer werden van te voren alle hotels geboekt, verder lazen we in de tussentijd veel ervaringen en reisverhalen van andere reizigers, hierdoor kregen we steeds meer zin om te gaan. Het wachten kon beginnen, we hadden er lang naar uitgekeken en waren er dan ook helemaal klaar voor.

Zondag 8 september

Vanmorgen liep om 4.20 uur de wekker af, even bellen met mijn broer Bert die inmiddels al onderweg was om ons naar Schiphol te brengen. Het regende pijpenstelen maar de reis verliep voorspoedig en omstreeks 6.45 uur arriveerden we op de luchthaven. Inchecken had Peter gisteren reeds via de computer gedaan en we konden dus meteen onze koffer gaan inleveren. Ook dit gaat inmiddels helemaal automatisch, even wennen maar ook dat lukte met een beetje hulp helemaal.

Voordat we vertrokken nog een kop koffie gedronken en een sanitaire stop waarna we langzaam richting gate kuierden, hier en daar nog wat rond gekeken in de winkeltjes doch niets gevonden wat we nog misten.

Door een extra veiligheidscheck van het vliegtuig vertrokken we met een half uur vertraging, doch als alles meezit zullen we die tijd tijdens de vlucht weer goed maken, volgens de piloot zouden we tien uur en vijf minuten vliegen, in plaats van elf en een half uur.

Als buurman in het vliegtuig had ik een aardige Amerikaan die ons een paar tips gaf wat we moesten gaan zien en waar we in Santa Fe lekker konden eten.

We vlogen over IJsland en op een gegeven moment hadden we een heel mooi uitzicht, we zagen de ijsschotsen drijven, helaas had ik het fototoestel te laat bij de hand om echt mooie kiekjes te maken hiervan, jammer misschien op de terugreis een nieuwe kans.

De afstand tot LA is 8.948,60 kilometer op dit moment 9.30 uur plaatselijke tijd vliegen we met een snelheid van 919 km per uur.

Het eten in het vliegtuig was Italiaans gericht vandaag, warme maaltijd was pasta en bij de lunch zal een stuk pizza met salade, beide maaltijden waren niet verkeerd.

Om 11.40 uur plaatselijke tijd zette de pilot het vliegtuig weer veilig aan de grond en mochten we richting douane, waar we mochten aansluiten in de langer rij wachtende en toen we aan de beurt waren begon het ritueel van vingerafdrukken en foto's maken en konden we doorlopen en onze koffers ophalen die al netjes langs de band op ons stonden te wachten.

De bus die ons naar Alamo zou brengen stond al klaar en we konden nog net mee, in de bus zat ik naast een man die een grote golftas bij zich had. Hij begon meteen te babbelen en het bleek een professional te zijn die in LA een golftoernooi had. Hij reisde de wereld rond voor de toernooien, maar werd wel nog gesubsidieerd door zijn pa. Ik schatte hem tussen de 35 en 40 jaar oud.

De auto die we vanuit Nederland gereserveerd hadden bleek niet aanwezig en die we als alternatief kregen aangeboden had geen donkere ramen zodat je alles van buiten kon zien liggen in de auto. Peter maakte de man duidelijk dat we hier wel een voorkeur voor hadden. Met flink wat onderhandelen en een bijbetaling rijden we nu in een zwarte Jeep Cherokee 2014, een erg luxe kar, Peter is helemaal in zijn nopjes.

Dirt roads here we come!!!

Rond twee uur konden we gaan rijden richting ons eerste hotel in Twentynine Palms, het eerste stuk in LA was behoorlijk druk maar eenmaal de stad uit werd het rustiger en raakte ik steeds meer gewend aan de luxe van de auto, we hebben een panoramadak dat ook nog open kan. Ook kunnen de stoelen gekoeld worden. Terwijl ik reed ontdekte Peter allerlei snufjes die standaard in de auto aanwezig waren, best wel luxe allemaal, hier kunnen we wel aan wennen.

Halverwege de autobaan verlaten om bij "Big Boy" wat te gaan drinken, waarna we weer verder reden, op een gegeven moment zagen we aan alle kanten naast de weg wel honderden windturbines staan, heel indruk wekkend, zij zorgen er voor dat er de nodige gezinnen van stroom worden voorzien.

Omstreeks vijf uur kwamen we bij het Hotel 29 Palms aan en konden we naar onze kamer, deze ziet er netjes uit en heeft alles wat we nodig hebben.

Nadat we de eerste spullen hadden uitgepakt wandelden we naar het naastgelegen winkelcentrum om te gaan eten, Peter wilde wel naar de Burger King want hij had zin in frietjes, nadat we onze bestelling hadden doorgegeven vertelde de dame achter de kassa dat ze geen frietjes hadden maar dat we uienringen hiervoor in de plaats kregen, dit was niet waar we voor gekomen waren en we besloten toen toch maar naar de tegenoverliggende Chinees te gaan (TK Chinees Express). Hier hebben we lekker gegeten kip in sinaasappelsaus. 

Na het eten wandelden we weer terug naar de parkeerplaats van het hotel om de auto op te halen (we lijken wel echte Amerikanen want het winkelcentrum ligt naast het Hotel) om de boodschappen te gaan doen voor morgen, we hebben wel een excuus dat we veel water moeten halen en dit toch wel erg zwaar is om te dragen. Nadat we op ons gemak door de hele winkel gewandeld waren en de spullen die we nodig hadden ingeslagen konden we gaan afrekenen. Eenmaal bij de kassa kreeg eerst Peet en daarna ik het Spaans benauwd, hij had zijn tasje met al zijn spullen, paspoort, bankpas en creditcard bij de Chinees laten liggen....Peter is meteen teruggelopen en gelukkig hadden ze het voor hem in bewaring genomen, waarna we toch nog konden betalen bij de supermarkt. Poehpoeh……..

Omdat de pinautomaat bij de supermarkt defect was moesten we voor cash geld op zoek naar een bank, volgens de kassamedewerkster lag er een links langs de grote weg. Het was even zoeken want het was een “drive-Inn” bank, waar je vanuit de auto geld kon pinnen. Weer een nieuwe ervaring maar wel een beetje griezelig zo in het donker en op een verlaten plek.

Inmiddels was het al donker geworden en nadat we op de kamer nog een kop koffie hadden gedronken begon de lange dag zijn tol te eisen en omstreeks negen uur waren we alle twee onder zeil.

Maandag 9 september

Tja dat komt ervan als je 's avonds je telefoon vergeet uit te zetten, om half twee voor ons dus midden in de nacht werd ik gebeld, onbekend nummer grrr.

De telefoon meteen uitgezet en nog wat liggen doezelen maar om drie uur was het echt over, ook Peet was wakker en hij heeft op internet nog wat zitten kijken wat "onze" auto nog meer voor mogelijkheden heeft.

Ik heb koffie gezet en ondertussen begonnen met het vullen van ons dagboek.

Hierna ben ik toch nog even in slaap gevallen maar om kwart over vijf waren we toch echt wakker en zijn we gaan douchen en eten, vanaf vijf uur kon je al ontbijten in dit hotel. Het was een hot breakfast wat geserveerd werd, we aten een omeletje bij de boterham en graevy. Na het ontbijt zijn we meteen vertrokken, en na de tank van de auto gevuld te hebben begonnen we aan een lange dag.

We reden om half acht het park in Yoshua Tree binnen en begonnen om acht uur aan onze eerste wandeling de Hidden Valley trail. Het had afgelopen nacht behoorlijk,hard geregend en dat was op sommige plaatsen goed zichtbaar, hier en daar lagen stenen en modder op de weg ook stonden er op sommige plekken plassen water, maar toen we aan de wandeling begonnen werden we al vergezeld door een stralend zonnetje.

Gelukkig was er tussen de rotsen regelmatig schaduw en was het nog niet zo heel heet. In het begin waanden we ons alleen op de wereld maar op het einde van de wandeling (wat eigenlijk het begin was, maar wij hadden hem voor de lichtinval in tegenovergestelde richting gelopen) kwamen we toch al wat andere mensen tegen.

Terug bij de auto reden we richting Barkers dam, ook hier liepen we de trail ernaar toe. Hier waren al wat meer mensen op de been het was een mooie wandeling die eindigde bij een idyllisch meertje, er cirkelden een aantal roofvogels rond maar voordat Peter de lens van zijn toestel had verwisseld waren ze verdwenen. Na even uitgerust te hebben bij het meertje wandelden we weer verder en zagen even later de dam waar de trail naar genoemd is.

Omstreeks tien uur kwamen we bij de auto aan, hier ontmoeten we een man die een erkende gids is en in Death Valley. Hier organiseert hij ook rondleidingen. Hij gaf Peter zijn visitekaartje, misschien dat we hier nog gebruik van maken als we in Death Valley zijn, wie weet?

Na de wandeling vervolgden we onze reis dwars door het park om weer een stop te maken bij Cholla Cactus Garden, zo uit het niets staan er ineens wel honderden cactussen, ook hier wandelden we een ronde tussen de cactussen en uiteraard werd alles vastgelegd met onze fototoestellen. We reden verder richting het Cottonwood Visitor Center, op weg hiernaar toe bleek wat het weer had aangericht, op sommige plekken was de weg bedekt met een dikke laag modder en stenen en een weg het park uit was zelfs afgesloten. Gelukkig was dit niet de weg die wij gepland hadden.

Bij het Visitor Center maakten we eerst een praatje met de Ranger, hij vertelde dat er afgelopen nacht een flink onweer gepasseerd was wat hier en daar schade had aangericht. Na dit verhaal besloten we om eerst onze boterham op te eten aan de picknicktafel bij het Visitor Center, we waren net klaar met eten toen de Ranger naar buiten kwam en zei dat we maar rustig aan moesten doen want de weg die we moesten rijden zou afgesloten worden om schoongemaakt te worden, hij gaf ons de tip om de tijd te overbruggen bij de Lost Palms Oasis. Zij gingen in ieder geval sluiten want er mochten toch geen gasten meer in.

We hebben ingepakt en zijn vertrokken, omdat we nogal eigenwijs zijn en bang waren in tijdnood te geraken zijn we de weg gewoon gevolgd. Hier en daar was hij behoorlijk smerig en glibberig maar het lukte toch om het park te verlaten (de weg was wel afgezet maar uitgaand verkeer mocht nog wel doorrijden). Nu konden we op weg gaan naar Cottonwood waar we ons hotel hadden geboekt.

Tijdens de reis ernaartoe kreeg Peet het enigszins benauwd want het navigatiesysteem gaf aan dat we nog zo'n elf uur onderweg zouden zijn en dat zou betekenen dat we pas rond twaalf uur in het hotel zouden arriveren. Hij begon zich af te vragen of hij zich met plannen verkeken had en mijlen had aangezien voor kilometers. De kaart werd erbij gehaald en hierop bleek het een stuk korter te zijn. Achteraf bleek dat er in een California ook een Cottonwood lag. Omdat Peet de staat niet had vermeld in het navigatiesysteem waren we onderweg naar het verkeerde Cottonwood, gelukkig was dit in eerste instantie wel dezelfde kant op…..poehpoeh.

Nadat de goede gegevens ingevoerd waren bleek dat we omstreeks zes uur zouden aankomen, dat zag er beter uit (de planning klopte nu weer).

Bij Salome lasten we nog een koffiestop in, het restaurant werd volgens ons gerund door een familie, alle leeftijdsklassen waren aanwezig van oma tot achterkleinkind.

We vervolgden onze reis over een senic road (via Prescott) en dan is zelfs het rijden een feest, onderweg hebben we een paar fikse regenbuien gehad maar even later scheen de zon weer.

We kwamen inderdaad even na zessen aan bij het hotel. We zullen hier vier nachten verblijven. Toen we binnenkwamen werden we hartelijk welkom geheten door de mevrouw aan de balie. Ze noemde Peter meteen bij zijn naam (waarschijnlijk waren we de laatste gasten die gereserveerd hadden die nog moesten komen) maar het leek zo alsof ze ons kende). Uiteraard kwam weer de gebruikelijke vraag “Where do you come from”… en nadat we vertelden dat we uit Holland kwamen vertelde ze dat ze vroeger in een keuken gewerkt had waar een kok uit Nederland werkte die haar een paar woorden Nederlands had geleerd onder andere “Lekker neuken in de keuken” toen kenden ze de betekenis nog niet, gelukkig was dat ondertussen wel veranderd. We hebben er hartelijk om gelachen.

Nadat we de spullen op de kamer hadden gezet zijn we bij het naastgelegen Mexicaans restaurant gaan eten, het eten was erg goed wat ons betreft zouden ze een ster verdienen erg lekker maar veel te veel, we kregen de rest mee in een Doggybag.

Na het eten nog even rond het hotel gelopen maar eenmaal terug op de kamer, ging het "licht uit", het was ook wel een lange vermoeiende eerste dag geweest.

Dinsdag 10 september

Omstreeks half negen sliepen we alle twee, en alleen met een paar plaspauzes heb ik redelijk goed doorgeslapen tot vijf uur, in bed nog wat liggen lezen tot ook Peet rond half zeven wakker werd.

Eerst op de kamer koffie gezet, waarna we begonnen aan ons ochtendritueel. Koffie drinken, douchen, ontbijten, inpakken voor de dagtrip en de dag kan beginnen ………..
Om half acht zaten we gedoucht en wel aan het ontbijt, ook in dit hotel hebben we een hot breakfast. De weersvoorspellingen voor vandaag zijn erg slecht, de verwachting was veel regen en zelfs stortbuien, regenjassen meenemen dus.

Nadat we eerst de auto volgetankt hadden vertrokken we naar Montezuma Castle NP.

Hier zijn indianen dwellings te bezichtigen de grootste bestaat uit 5 etages, we wandelden een klein uurtje rond om alle “woningen” te bezichtigen, aan het eind moesten we even doorstappen omdat het begon te regenen.

Vandaaruit ging het verder naar Montezuma Well, dit is een meer/bron midden in de woestijn, ook hier zijn wederom dwellings te bewonderen, we wandelden eerst de trail naar boven tot aan de rand van de bron, van daaruit kon je naar beneden lopen naar de Swallet Ruin die aan de oever van de bron lag. Hier hebben we even op een bankje zitten genieten van al het moois en het zonnetje.

We moesten weer dezelfde weg terug naar boven en hierna vervolgden we het pad tot we weer via een trap naar beneden konden gaan, naar de Outlet.

Peter vroeg zich hardop af of het wel de moeite waard zou zijn (hoezo liever lui dan moe?) dus in eerste instantie ben ik gaan kijken en na de bocht zag het er geweldig mooi uit en kwam ook hij naar beneden. Beneden zat een Ranger die fantastisch kon vertellen, het leek alsof hij hardop zat na te denken. We hebben een poos naar hem zitten luisteren waarna we weer verder gingen richting de parkeerplaats.

In de Auto zit ook een navigatiesysteem en Peter had ontdekt dat we hier ook de coördinaten en points of interest in konden zetten (we hadden deze als lijstje meegenomen als backup). Via een dirt road reden we richting het Red Rock Ranger station, toen we hier de auto op de parkeerplaats hadden gezet en ik de deur dicht wilde doen begon de auto spontaan te toeteren en met de lichten te knipperen, wat nu.. ik had waarschijnlijk de paniekknop op de sleutel geraakt, Peter wist de auto weer tot kalmte te manen en konden we naar binnen Hihi.

Ondertussen werd het steeds donkerder en toen we binnen waren bij het Ranger station viel de regen met bakken tegelijk naar beneden, ondertussen kregen we van een Ranger een aantal tips wat de moeite waard was om te gaan bekijken in de omgeving, na dit praatje was het gelukkig weer droog geworden.

Terug in de auto hebben we eerst een boterham gegeten waarna we richting Cathedral Rock reden om daar de trail te gaan lopen, op weg er naar toe was een flooding (het water stroomde over de weg) maar we zijn hier toch voorzichtig doorheen gereden ondanks de melding op het bordje dat je bij floodings niet verder moest gaan.

Op het eindpunt aangekomen zagen we dat we de wandeling wel konden vergeten, het water stroomde behoorlijk hard op de plek die we in principe moesten oversteken, het leek wel een snel stromende rivier. Toen we daar stonden te kijken kwam een wat oudere man aan die iemand kwam ophalen die de trail aan de andere kant was begonnen, tja die hadden dus een probleem hij besloot weer terug te gaan naar het startpunt en hoopte haar daar weer terug te vinden.

Ook de Schnebly Hill Road was na een stuk afgesloten vanwege de vele regen, omkeren dus.

Als alternatief reden we richting de Chapel in the Rock, tegen een rots aan is een kapel gebouwd. In eerste instantie was het moeilijk om de weg naar de ingang te vinden, volgens alle informaties die we gelezen hadden kon je er vanaf de parkeerplaats naar toe lopen, maar er was geen weg te zien. We zijn toen maar verder door gereden en zagen nadat we de bocht omkwamen een tweede parkeerplaats en de weg naar boven. In de kerk een kaarsje aangestoken vergezeld van een gebedje voor goed weer en een mooie vakantie. Peter maakte buiten een foto van een paar Chinese meiden die ons daarna ook moesten fotograferen.

Hierna reden we de Lower Red Rock Loop, ook dit is een mooie route, met uitzicht op de rotsformaties rondom Sedona.

We besloten de dag af te sluiten in Tlaquepaque, een winkelcentrum in Sedona, waar allerlei kunstwinkeltjes bij elkaar lagen. Voordat we het stadje ingingen stopten we eerst voor koffie en toen we er net zaten ging de hemel helemaal open het leek wel alsof het steeds harder ging regenen, dus nog maar een kop koffie. Later zijn we nog met de regenjas aan toch maar het stadje gaan bekijken.

Eten deden we vandaag bij Denny's, Peter wilde vandaag toch echt frietjes en een hamburger.

Toen we terug waren in het hotel werden door Peter eerst de foto's gekopieerd naar het noteboekje. Daarna werden de batterijen en de apparatuur weer opgeladen voor de volgende dag.

Ik maakte het verslag van vandaag, dus we zijn weer helemaal bij voor de dag van morgen. Ook vandaag zochten we weer op tijd ons bed op.

Woensdag 11 september

Vanmorgen waren we weer vroeg (vijf uur) wakker, maar dat kon ook niet anders we lagen er gisteren weer bijtijds in.

Ik heb koffie gezet en Karin (zus van Peter in Nederland) een berichtje gestuurd dat ik Skype zou aanzetten, we hebben gezellig even bijgepraat. Hierna zijn we gaan douchen en om half zeven zaten we al aan de ontbijttafel, het voordeel is dat we zo een lekker lange dag hebben om dingen te ondernemen.

Het plan was om vanmorgen naar Tuzigoot te gaan en daarna door te rijden naar de Granite Dells bij het Watson Lake. Toen we echter bij Tuzigoot aankwamen bleek dat we een half uur te vroeg waren, het ging pas om acht uur open. We hebben de plannen toen maar omgedraaid en zijn eerst naar het Watson Lake gereden.

Hier hebben we een wandeling gemaakt (door middel van witte verfstippen op de rotsen is de route uitgezet) tussen en over de rotsen. Het wemelde er echter van de muggen en dat was vooral voor Peter minder aangezien ze hem wel erg aardig vinden. Alle blote lichaamsdelen werden dan ook meteen bedekt.

Ook hebben we een poosje zitten kijken naar een aantal mensen dat zou gaan abseilen. De voorbereidingen hiervoor duurde echter behoorlijk lang en aangezien er een heel donkere lucht kwam opzetten vertrouwde Peter het niet meer en zijn we toch maar langzaamaan naar de auto teruggelopen. Het is een heel bijzonder gebied waar je beslist een aantal uren kunt doorbrengen, wij hebben er in ieder geval volop genoten.

Op de terugweg zijn we gestopt in Jerome om een kop koffie te drinken, we hebben deze royaal gezoet om er een beetje smaak aan te krijgen. Niet lekker! Het Cafeetje zelf was wel leuk. Op zich ziet Jerome er wel grappig uit, maar je bent er snel uitgekeken. We waren hier dan ook weer snel weg.

Bij de tweede poging bij Tuzigoot konden we mooi doorrijden en ook hier hebben we rustig rondgelopen en alles bekeken en uiteraard de nodige plaatjes geschoten.

In de schaduw bij het Visitor center hebben we een boterhammetje gegeten. Toen we onze maag weer gevuld hadden (een Ranger kon Peet zelfs horen), vertrokken we richting Sedona.

Het plan was om bij de Bell Rock een trail te gaan lopen. De zon ging met ons mee en we hebben een heel stuk naar boven gelopen waar we een schitterend uitzicht hadden op de andere rotspartijen, we keken uit op Cathedral Rock, en Castle Rock. Onderweg maakten we met verschillende andere wandelaars een praatje. Ongeveer halverwege hebben we hebben een poos zitten genieten en gekeken hoe andere om ons heen naar boven en beneden klauterden.

Na ons eerste kleine avontuur zijn we bij de Safeway in Sedona onze boodschappen gaan halen. Het brood, yoghurt en fruit was op dus als we morgen wat willen eten moeten we zorgen voor nieuwe voorraad. We hebben meteen een kortingspas gevraagd (we blijven Hollanders natuurlijk). Onze avondmaaltijd bestaat vanavond uit een maaltijdsalade en vers fruit als toetje, we hadden beiden geen zin om weer te gaan uit eten dus dit is een leuke afwisseling.

Toen we de boodschappen hadden ingepakt reden we naar de Airport road. Van hieruit heb je een schitterend uitzicht op de Thunder mountain (Capitol Butte).

We waren net op tijd. De zon zorgde ervoor dat de rotsen mooi rood kleurde, doch even later pakten donkere wolken zich samen en boven de bergen begon het te weerlichten en te donderen. Met name de donkere wolken zorgden voor een heel dramatisch uitzicht, het is een vreemde gewaarwording dat je zelf in het zonnetje naar een onweer zit te kijken en dat je ziet dat op kilometers afstand de regen met bakken uit de hemel komt. We zijn een klein uur blijven kijken en ondertussen ook weer zitten babbelen met andere kijkers, die ons ook weer op de foto zetten.

Rond zes uur kwamen we weer bij het hotel aan. Het was inmiddels gaan regenen dus het plan om buiten de salade op te eten kon niet doorgaan, dan maar op de kamer. Het werd verder een rustige avond, Peter stelde de foto's veilig en ik werkte ons dagboek bij. Een lange dag met de nodige hoogte punten, nog even TV kijken en straks lekker slapen.

Donderdag 12 september

Tja vroeg naar bed gaan heeft zo zijn voordelen, vanmorgen waren we ook weer op tijd wakker en na en kopje koffie op de kamer lekker gedoucht waarna we om half zeven alweer aan het ontbijt zaten (het lijkt wel alsof we moeten werken).

Om zeven uur waren we dan ook al op weg om de trail Devils Bridge te gaan lopen. Peter had de coördinaten ingevoerd en het navigatie systeem bracht ons weer feilloos op weg ware het niet dat er een bord op de weg stond dat de weg naar de parkeerplaats was afgesloten, ook weer veroorzaakt door de vele regen die de afgelopen dagen is gevallen.

Gelukkig stond er een alternatief bij vermeld zodat we de trail toch konden lopen vanaf een ander punt, de weg ernaar toe was dan wel langer maar achteraf bleek dat dit stuk het mooiste stuk van de trail was.

We starten aan de Chuckwagon trail en deze ging later over in de Devils Bridge trail. Bij de wegwijzer werden we ingehaald door een Amerikaans echtpaar ook zij wilden naar de Bridge. De weg ernaartoe was heel mooi, regelmatig zijn we dan ook gestopt om foto's te maken en even uit te puffen.

Gelukkig was het nog vroeg en daardoor nog niet zo heet. Het laatste stukje was zo stijl dat we de rugzakken en stokken achter hebben gelaten.

Boven aangekomen kregen we loon naar werken en zagen we de brug in zijn volle glorie voor ons. Het was toen kwart over negen, we hadden dus zo'n anderhalf uur gelopen tot boven. Samen met het andere echtpaar genoten van het schitterende uitzicht, verder was er nog niemand. Grappig was dat er daar - in The Middle of Nowhere - wel telefonisch bereik was, het echtpaar zat met elkaar te bellen toen ze elkaar niet zagen.

Na een tijdje van het uitzicht genoten te hebben begonnen we aan de terugweg, inmiddels kwamen er meerdere wandelaars naar boven. We zijn heel rustig teruggelopen naar de auto en hebben onderweg ook nog een paar keer gebabbeld met andere wandelaars, iedereen heeft hetzelfde doel dus dat is wel leuk.

Rond twaalf uur waren we weer bij de auto en aten we ons "fruithapje" om de suikers wat aan te vullen. Hierna hebben we nog even rondgereden in de omgeving op zoek naar een picknickplek. Na even zoeken vonden we er een en hebben daar onze boterhammetjes opgegeten. Hier zat ook een stel uit Engeland, ook zij maakten een rondreis door Amerika.

De rest van de middag hebben we in de omgeving nog wat rondgetoerd en foto's gemaakt.

Op weg naar huis zagen we vanaf de grote weg een café met een buitenterras (een zeldzaamheid in Amerika) dus zijn we gestopt bij The Golden Goose waar we een groot glas cola nuttigden. Toen terug naar het hotel waar we lekker nog even gezwommen hebben, de temperatuur was inmiddels opgelopen tot zo'n 28 graden dus we konden wel wat afkoeling gebruiken.

In het zwembad kregen we gezelschap van een Duits echtpaar waar we gezellig mee aan de praat raakten, ook zij waren reeds vaker in de USA geweest en we konden dus samen ervaringen uitwisselen. Leuk om te merken dat we op veel gebieden op een lijn zaten.

Later zijn we wederom bij de Mexicaan gaan eten, en toen we terugkwamen zaten de Duitsers buiten met een drankje. Tot we naar bed gingen hebben we samen gezeten en met de landkaart en de zaklamp erbij nog een aantal tips uitgewisseld, zij waren op weg naar LA en gingen dus de tegenovergesteld richting uit, hun vakantie was bijna voorbij, ze vlogen zondag weer naar huis.

Toen we buiten zaten was er al een paar keer een wat oudere dame met een hondje langs gelopen, ze knikte wel maar haar zielige blik bleef op de grond gericht. Toen we voor de zoveelste keer langs kwam vroegen we toch maar wat er aan de had was. Ze vertelde dat ze haar portefeuille met haar geld, pasjes en ID kaart was verloren. Ze had hem bij het inchecken nog gebruikt dus hij moest onderweg naar de auto gevallen zijn. Ik ben toen samen met haar gaan kijken in haar auto en jawel hoor hij lag naast de stoel in de auto, (de zaklamp bewees zijn dienst). Ze was zielsblij dat ze haar spullen weer terug had en ging het meteen bij de incheckbalie melden. Zo, mijn goede daad voor vandaag ook weer volbracht.

Wederom een erg leuke dag met ja, weer letterlijk en figuurlijk, een hoogtepunt!!

Vrijdag 13 september

Het begint inmiddels gewoonte te worden, ik was weer rond vijf uur wakker en heb toen maar in bed mijn dagboek bijgewerkt. Peter sliep nog en werd om zes uur wakker, hierna volgde het ochtendritueel.

Gisteravond hadden we de koffer al zover mogelijk ingepakt omdat we vandaag Cottonwood verlaten, als alles volgens planning verloopt slapen we vanavond in het Navajoland inn en suites in St. Michaels.

Toen we bijna klaar waren met ontbijten kwamen de Duitsers ook ontbijten, we hebben elkaar nog fijne dagen toegewenst waarna we de auto gingen inladen. Bij het uitchecken bleek er iets mis te zijn met de rekening, deze was schijnbaar twee keer van onze rekening afgeschreven. De dame aan de balie wist niet hoe ze dit moest veranderen en vroeg of het akkoord was als de rekening via de mail gestuurd mocht worden. Hierna konden we vertrekken, we reden in eerste instantie via de autobaan richting Flaggstaff, hier verlieten we de autobaan en reden via de 89 naar het Sunset Crater Volcano NM.

Onze eerste wandeling vandaag was de Lenox Crater Trail. Dit is een wandeling naar de top van de vulkaan, het was (voor onze begrippen) een pittige wandeling en regelmatig moesten we even stoppen om weer op adem te komen. Achteraf gezien was het de inspanning niet echt waard, het uitzicht viel ons enigszins tegen.

We hadden beter bij de volgende stop de trail kunnen gaan lopen, deze zag er een stuk mooier uit maar omdat we anders in tijdnood zouden komen hebben we hier maar een klein stukje van gelopen.

We reden verder door het park naar Wupatki National Monument tot aan de Wupatki Pueblo. Nadat we hier een poos rondgelopen hadden en de nodig foto's geschoten zijn we doorgereden naar de Wukoki Pueblo. Ook hier wandelden we weer rond, omstreeks twaalf uur verlieten we het park weer.

Peter had eerst de diverse coördinaten ingevoerd in het navigatie systeem, als we aan een stuk door zouden rijden naar het hotel waren we nog drieën een half uur onderweg, handig om te weten toch.

We hadden gepland om te gaan lunchen in Moenkopi, dit is een indianendorpje. We zijn er doorheen gereden doch we hebben nergens iets gevonden waar we konden lunchen.

We zijn toen maar doorgereden naar de Coal Mine Mesa, Peter had op internet gelezen dat je de auto kon parkeren bij een windmolentje, dat hadden we redelijk snel gevonden maar hier liepen een aantal koeien rond, dus in eerste instantie dacht Peter dat we fout waren. Plotseling zag ik achter het molentje om ook nog een weg lopen die we toen gevolgd zijn. Na een aantal meters hadden we zicht op de Coal Mine.... Heel indrukwekkend!!!

Aan de rand van de canyon stonden een aantal picknicktafels en begonnen we aan onze verlate lunch op wel een heel bijzondere plek!

Na het eten gingen we op verkenning uit we hebben op verschillende plaatsen rondgelopen en overal zag je weer andere kleuren en vormen. Het was heel bijzonder om daar samen rond te lopen. Plotseling zagen we een stuk boven ons nog een tweetal lopen. Ook zij kwamen naar beneden en het bleken ook Nederlanders te zijn.

Rens en Hetty uit Maarheze (bijna buren), dat was dus tijd voor een fotomoment en weer even Nederlands babbelen. Ook zij hadden op het Alles Amerika forum over de coal mine gelezen.

Hierna klauterden we weer naar boven en begonnen aan de rit naar ons Hotel, onderweg zijn we gestopt in de buurt van Shongopovi.

Hier lag een pandje langs de weg en er stond een bord buiten met hot coffee. He gingen er dus vanuit dat we hier iets te drinken konden kopen. We hebben hier een cola besteld. De eigenaar (een indiaan) had een bijzonder goed gevoel voor humor. Hij vroeg waar we vandaag kwamen en toen we zeiden dat we uit Holland kwamen schudde hij bedenkelijk zijn hoofd en keek naar de grond. We dachten dat hij niet zou weten waar dat was maar toen schudde hij nogmaals zijn hoofd en zei, “I don't believe it, you don't carry wooden shoes” en lachte heel hartelijk. Ook had hij nog een raadseltje over de indianen, (hij was er zelf een dus dan mag je grappen maken) het raadsel was: why do Indians life here???? Because they had reservations! Zelf lachte hij het hardst om zijn grap. We hebben nog een erg duur ijsje (1 $) besteld en dit lekker buiten opgepeuzeld, toen werd het langzaamaan tijd om weer verder te gaan.

We kwamen rond zes uur bij het hotel aan maar door het tijdsverschil was het meteen een uur later, nadat we de spullen op de kamer hadden gezet, zijn we gaan eten. Weer bij Denny's, ……gewoon omdat er niets anders in de buurt was.

Toen we net onze bestelling hadden gekregen zag Peter buiten een mooie regenboog die ben ik toch maar even gaan fotograferen. Ik had een salade dus mijn eten werd niet koud.

Toen we terugliepen naar het hotel begon het te regenen, en even later kletterde het flink. Ook vandaag hebben we weer geboft met het weer we hebben het de hele dag droog gehouden en ook de temperatuur was aangenaam zo tussen de 25 en 28 graden met tussendoor een lekker verkoelend windje.

Zaterdag 14 september

Vanmorgen was ik om half zeven wakker, aangezien we in dit hotel geen ontbijt hadden heb ik op de kamer de tafel gedekt en hebben we samen een boterhammetje gegeten.

Om kwart voor 8 zaten we gepakt en gezakt weer in de auto en gingen we op weg naar El Morro, eerst nog even een tank stop ingelast en toen weer verder.

We kwamen om kwart over negen aan en kregen bij het Visitor Center een kaart met beschrijvingen van de rotstekeningen die we tijdens de wandeling tegen zouden komen, als we de hele wandeling zouden doen konden we halverwege het boekje in een daarvoor bestemd bakje achter laten.

Nadat we de wandelschoenen hadden aangetrokken en de rugzak hadden ingepakt zijn we van start gegaan, het eerste stuk voerde langs de tekeningen en hier en daar werden foto's van gemaakt.

We werden aan het begin van het tweede stuk ingehaald door twee dames die aan het joggen waren, toen we even later zaten uit te rusten op een bankje kwamen ze weer terug en maakten een praatje met ons. Ze adviseerden ons om de trail helemaal te doen omdat dit wel erg mooi was.

Hierna ging het langzaam maar zeker naar boven en regelmatig moesten we een pauze inlassen om weer op adem te komen, maar eenmaal boven was het de klim dik en dubbel waard. Wat een fantastisch uitzicht, we liepen de hele ronde boven over de canyon, een heel bijzondere gewaarwording.

We genoten van de unieke vergezichten en maakten de nodige foto's. Hopelijk geven ze een beetje weer van wat we gezien hebben. Van te voren had ik niet kunnen denken dat ik dit zou kunnen/durven maar we hebben het lekker in ons eigen tempo gedaan.

Bij het afdalen kwamen we nog langs een ruïne waar ook weer Indianen hebben gewoond. Hier kwamen we ook weer voor het eerst sinds de klim naar boven andere mensen tegen. Het was een priester die in de omgeving woonde, hij had een gast die hij El Morro wilde laten zien.

Om twaalf uur waren we weer terug bij het Visitor Center, hier konden we alleen wat water drinken en we zijn daarom verder gereden en gestopt bij Ancient Way Café waar we een heerlijke kop koffie kregen en hier een eigen gebakken koekje bij aten.

Na de pauze hervatten we de weg richting Albuquerque het grootste gedeelte ging over de autoweg en bij een parkeerplaats hebben we even snel in de auto onze boterhammen opgegeten.

Via de originele route 66 kwamen we het stadje binnen en reden we door naar het Oude gedeelte van de stad, hier was een feest met allerlei kraampjes en live muziek. We hebben daar gezellig rond gelopen, tussen de feestende mensen en langs erg mooie huisjes. De Pueblo bouwstijl kan ons wel bekoren.

Toen ging het verder richting Santa Fe, rond half zes kwamen we bij het hotel aan, Best Westen plus. Nadat we de spullen op de kamer hadden gezet gingen we naar de Walmart om onze mondvoorraad voor morgen aan te vullen. Tijdens het boodschappen doen maakte Peter de opmerking, ik snap niet dat er nog dikke Amerikanen zijn, je valt al een kilo af bij het boodschappen doen. Het is dan ook wel een erg grote supermarkt.

Vanavond wilde Peter graag Italiaans eten, we lieten het navigatie een restaurant voor ons zoeken en gingen op weg, we zagen van alles behalve het restaurant wat we zochten. Uiteindelijk zijn we toen maar gestopt bij de pizzahut. Niet onze eerste keuze maar we waren het zoeken moe, rond negen uur waren we weer terug in het hotel en konden we de spullen opruimen, en niet veel later ging bij mij het licht uit.

Ik kon echter de slaap niet goed vatten, eerst had ik last van de airco die behoorlijk lawaai maakte en daarna van het onweer dat boven ons hotel los barste, het water stroomde over de parkeerplaats. Uiteindelijk toch nog in slaap gevallen maar wel erg onrustig geslapen.

Zondag 15 september

Vanmorgen ondanks het slechte slapen toch weer vroeg wakker, even kijken of Karin online was en een uurtje met haar via Skype de laatste nieuwtjes uitgewisseld.

Na het douchen en ontbijten ging het richting Kasha-Katuwe Tent Rocks, we wilden daar een trail gaan lopen maar we wisten niet of dit mogelijk was vanwege het slechte weer de laatste dagen. Volgens de Ranger was het veilig maar wel hier en daar een beetje "slippery".

Eerst moesten we nog een stuk rijden tot de parkeerplaats, ook hier was weer te zien dat het behoorlijk geregend heeft, hier en daar lag een laag modder over de weg, maar onze Jeep had daar geen moeite mee.

Om kwart over negen begonnen we aan de wandeling de Slot Canyon Trail een geweldige ervaring, op sommige plekken was het kruip door sluip door en klauteren over dikke stenen.

Even later passeerden we een Amerikaan die met een drietal fototoestellen, en een statief onderweg was. Hij vertelde dat hij in Santa Fe was voor een cursus fotografie en gaf ons nog een paar tips waar we ook heen zouden kunnen gaan, maar dan moeten we nog wat langer blijven om dit allemaal te kunnen doen, helaas we moeten keuzes maken.

Toen we nog een stuk van de top verwijderd waren leek het alsof we over een hoge rots moesten klimmen. Peter had toen zoiets van tot hier en we draaien zo meteen om en gaan terug. Toen we daar stonden kwam er opeens vanuit een andere hoek een man naar beneden, het bleek dat het pad daar verder liep.

Hier waren wat stenen gestapeld die als trap dienst deden, dus het plan om terug te gaan werd bijgesteld en we vervolgden de reis naar de top. Het was het de inspanning dubbel en dwars waard.

Boven op de top hebben we nog staan praten met en man uit Australië die oorspronkelijk uit Zuid Afrika kwam en het was best wel grappig dat we het Zuid Afrikaans goed konden volgen en hij het Nederlands, dit was mede te danken aan het feit dat zijn moeder uit België kwam, en Vlaams sprak.

Nadat we boven op de top wat fruit hadden gegeten begonnen we aan de trip naar beneden, we zijn alle twee heel blij met de wandelstokken, ze geven extra steun en maken het klimmen wel makkelijker. We hadden geluk dat we vroeg gestart waren want het ochtendlicht en de zon maakte het extra mooi, dit ervoeren we pas toen we op de terugweg waren, het was inmiddels bewolkt en zag er daardoor minder mooi uit dan bij zonneschijn.

Het was bijna een uur toen we terug waren bij de auto, bij de parkeerplaats was ook gelegenheid om te picknicken, na het eten kwam de vermoeidheid naar boven en besloten we het voor vandaag hierbij te laten. De weg naar de Memorial Scenic Overlook was trouwens ook afgesloten.

We zijn terug gegaan naar het hotel, Peter ging lekker in bad en ik draaide een paar machines was en alles is nu weer lekker schoon.

Om vijf uur vertrokken we naar het oude stadsdeel van Santa Fe ook hier wat rondgewandeld en natuurlijk weer foto's gemaakt.

Eten deden we vanavond bij La Fonda, erg lekker! Terug op de kamer nog een kop koffie gezet en zo meteen ga ik lekker in bad, kunnen we morgen op tijd vertrekken.

Het was wederom een dag met veel ohhh en ahhh’s……….

Maandag 16 september

Het plan was om vanmorgen naar de Bandelier te gaan, we hadden gisteren al gekeken en het was ongeveer anderhalf uur rijden vanaf het hotel. Als je voor negen uur aanwezig was mocht je nog met de eigen auto naar binnen, anders moest je met de shuttlebus.

We waren vroeg genoeg wakker dus al voor half acht waren we op weg, maar helaas we waren wel al om half negen bij de ingang maar het hele park was afgesloten, we wilden net omdraaien toen de Ranger aankwam en vertelde dat door de hevige regen van de laatste dagen de weg onbegaanbaar was. Jammer, we hadden ons erg verheugd op de bezichtiging van de Clif dwellings.

Op advies van de Ranger zijn we de weg verder gevolgd tot we aan Vallas Caldera kwamen, hier reden we via een dirt road naar het Visitor Center, met de Ranger eerst een praatje gemaakt en gekeken wat er voor mogelijkheden waren.

We konden om tien uur mee met Jim Trout voor een ritje van een uur in de omgeving, we besloten om dat te doen en tot die tijd hebben we lekker buiten in het zonnetje gezeten met een kop koffie en Peter had chocolademelk. Er liepen een groot aantal prairiedogs rond en ook zaten er veel kolibries dus we hadden voldoende afleiding.

Ook hier was veel regen gevallen de afgelopen periode en op sommige plekken was de weg behoorlijk "uitgewassen". Jim vertelde onder het rijden wat we zagen en over het ontstaan van de vallei.

Er wordt in dit gebied veel gejaagd en ook wordt de omgeving gebruikt voor het opnemen van films, onder andere de film van de Lone Ranger. Toen we terugkwamen hebben we nog de La Jara trail gelopen.

Onze lunch aten we bij het Visitor Center aan een picknicktafel op. Een van de Rangers had een zak veggie chips, dit was chips gemaakt van verschillende soorten groenten. We mochten proeven en het was best lekker. Het was ondertussen behoorlijk gaan waaien en de lucht werd behoorlijk donker. Het leek erop dat we binnen verder moesten lunchen doch de wind zorgde er ook weer voor dat de donkere lucht weggeblazen werd, het bleef dus droog.

Hierna reden we verder en passeerden we onderweg nog een paar Indianendorpjes, Jemez pueblo en Zia pueblo. Aan de ingang van het dorp staat duidelijk vermeld dat je niet mag fotograferen, we hebben die wens gerespecteerd dus hier hebben we dan ook geen foto's van.

Peter had op internet iets gelezen over de Gilman tunnels, aangezien we hier bijna langs kwamen hebben we dat stuk ook maar even meegepikt, het zag er geweldig uit. Het was een bijzonder ruig landschap en de tunneltjes waren zo smal dat onze auto er maar net doorheen paste, na de tunnels liep de weg na een paar honderd meter dood een bijzonder vreemde ervaring.

In de buurt van Jemez hebben we de auto weer volgetankt en met een kop koffie to go en een ijsje gingen we weer verder, ik had niet echt veel plezier van het ijsje want na een paar hapjes viel het grootste gedeelte er vanaf en lag op de grond, helaas....

We vervolgden de 550 en op weg naar Santa Fe had Peter op de kaart nog een andere weg ontdekt, deze zou via Madrid gaan. We namen dus de afslag en zaten niet veel later echt op de dirt road. Na een aantal mijlen waarbij we welgeteld één andere auto tegenkwamen kwamen we inderdaad in Madrid, een klein kleurig Mexicaans ogend dorpje.

Het was half zes toen we bij het hotel aankwamen, dus zijn we toch nog behoorlijk lang onderweg geweest vandaag.

Eten deden we vanavond bij een Mexicaans restaurantje, samen namen we een portie Fajita's het was erg lekker. Het plan om bij de Blue Corn te gaan eten lieten we varen omdat het er binnen erg naar bier rook. Dit was trouwens niet vreemd aangezien het tevens een brouwerij was. De Amerikaan die tijdens de vlucht naast me in het vliegtuig zat had Peter de tip gegeven om te gaan eten bij de Blue Corn. Hij hield ook van een lekker biertje dus het was te begrijpen dat hij het een goede tent vond.

Dinsdag 17 september

Vanmorgen na ons gebruikelijke ochtendritueel vertrokken we om acht uur richting Taos. Het was zo'n anderhalf uur rijden dus we hadden alle tijd.

Onderweg passeerden we een aantal mooi beschilderde viaducten, het ziet er erg kleurrijk uit.

Na ongeveer een uur rijden zijn we gestopt bij de rivier de Rio Grande. Hier een paar foto's gemaakt en net toen we verder wilden gaan kwam er een busje aan met een drietal dat ging raften, we hebben even staan kijken en luisteren naar de uitleg van de instructrice. Toen ze vertrokken nog een foto gemaakt en een goede reis gewenst.

Daarna reden we verder tot aan het Visitor Center van de Rio Grande Gorge, hier komen we morgen langs als we naar Farmington gaan.

Later zijn we nog gestopt bij Taos de Ranchos, hier is een kerkje gebouwd voor Franciscus van Asisi. Uiteraard werden ook hier de nodige plaatjes geschoten.

Ook raakten we aan de praat met een man die woonde en werkte in de vroegere trading post. Hij hield zich bezig met het restaureren van oude spullen van indianen, of probeerde deze na te maken. Het was leuk om naar zijn verhalen te luisteren, ik kreeg een bosje kruiden mee dat je kunt aansteken om de lucht te reinigen. Ook gaf hij me een paar turquoise stenen mee. We kochten een klein vaasje bij hem dat door de indianen gemaakt is.

We vervolgende onze reis en kwamen om half twaalf bij het hotel aan, onze kamer was nog niet klaar maar als we over een uurtje terug kwamen zou die wel in orde zijn.

We zijn toen eerst het stadje gaan bekijken. Taos is een erg leuk knus Mexicaans stadje.

We hebben er rondgewandeld en meteen gegeten bij een man die aan een klein kraampje eten klaarmaakte waar je bij stond. Ik had een pasta salade en Peter had dumplins in een pittige saus.

We waren om half twee terug bij het hotel en kregen onze kamer toegewezen.
Nadat we onze spullen naar boven hadden gebracht en boterhammetjes gesmeerd voor vanavond vertrokken we naar Great Sand Dunes NP, het was nog twee uur rijden, dus we kwamen omstreeks vijf uur aan.

Na een bezoek aan het Visitor Center en een paar tips van de Ranger reden we naar de parkeerplaats van waaruit je de duin op kon lopen. We zijn een heel eind naar boven geklommen maar dat was behoorlijk hard werken. Verder was, als je wat hoger stond de wind behoorlijk en werd je finaal gezandstraald. Het was wel weer een heel aparte ervaring. Zeker bij de ondergaande zon zag het er fantastisch uit. Nadat we er een uur hadden rond geklommen zijn we terug gegaan naar de auto en tot het eindpunt van de weg gereden.

Wederom over een dirt road dus Peet zat weer te glimmen achter het stuur. Toen we een bocht omkwamen stond er plots een hert midden op de weg, maar voordat we het fototoestel te pakken hadden was het verdwenen in de bosjes aan de kant van de weg. Toch nog een foto gemaakt maar deze zijn uiteraard minder mooi. Op de parkeerplaats onze boterhammen opgegeten en ondertussen genoten van de ondergaande zon.

Om zeven uur begonnen aan de terugreis want we zouden toch weer twee uur onderweg zijn, het laatste stuk 80 mijl was een recht stuk zonder rechts of links af te slaan, dus best vermoeiend rijden. Terug op de kamer zijn we meteen gaan douchen om het zand weg te spoelen, het is zo fijn (net zout) dat het overal tussen zat, zelfs in de randen en zakken van mijn broek. Na een kop koffie en het veilig stellen van alle foto's zochten we ons bed op. Ook vandaag weer een heel bijzondere dag. (ik merk dat ik in herhaling val). Morgen moeten we weer bijtijds op.

Woensdag 18 september

Vannacht heerlijk geslapen, en na de gebruikelijke zaken zoals douchen en eten gingen we op weg. We zaten om acht uur in de auto en verlieten via de 64 Taos.

Na een half uur passeerden we de Gorge bridge deze gaat over een indrukwekkend diepe canyon. Gelijk met ons stopte er een motorrijder die vertelde dat er even van te voren een eland op de weg stond met een groot gewei. Hij zei dat als hij dat beest in het donker tegengekomen was het anders was met hem was afgelopen. We maakten op zijn verzoek een foto van hem op de brug en hij maakte er een van ons.

We vervolgden onze reis en stopten bij Earthship hier wonen een aantal mensen die hun huizen gebouwd hebben van allerlei waardeloos materiaal zoals blikjes, oude autobanden en lege flessen. Ze voorzien in hun eigen onderhoud, door middel van aardwarmte, zonne-energie en dergelijke. Hier hebben we een poosje rondgelopen, erg interessant om te zien hoe de huizen gebouwd zijn. Het is de grootste gemeenschap in Amerika die zo leven. Hierna ging het verder, de weg slingerde tussen de bergen door met hier en daar prachtige vergezichten.

Ter hoogte van Chama namen we een koffiestop in een naast de weg gelegen restaurantje, de plas pauze kreeg een vreemde wending. Ik had van de dame achter de bar begrepen dat er buiten achter het restaurant restrooms waren. Toen we die richting uitliepen zagen we allerlei cabins doch geen toilet. Uit een van de cabins kwam een mevrouw naar buiten die aan het schoonmaken was, toen we vroegen waar we moesten zijn zei ze dat we gebruik konden maken van de toilet in de cabin. Ze moest daar toch nog schoonmaken, erg aardig. Het blijkt dus dat er ook in Amerika dit soort overnachtingsplaatsen zijn. Hier meteen maar een paar foto’s van gemaakt.

De lucht begon behoorlijk te betrekken en toen we net in de auto zaten brak een hevig onweer los, het regende behoorlijk hard en dit ging over in hagel en toen we iets hoger op de berg kwamen leek het alsof het gesneeuwd had, in de berm en tussen de bomen was het helemaal wit. We reisden verder en namen rond half een onze lunchpauze op een parkeerhaven langs de weg. Inmiddels was de zon weer gaan schijnen.

We kwamen omstreeks half twee aan bij de Aztec Ruins, hier bekeken we in eerste instantie de videofilm en begonnen daarna aan de wandeling over het terrein. Wederom zag het ernaar uit dat we het niet droog zouden houden, doch dit viel gelukkig erg mee, op een paar druppels na bleef het droog en langzaamaan begon de lucht te breken en kwam het zonnetje weer voorzichtig door.

In de Kiva sloeg het noodlot toe bij het afstappen van een kleine verhoging maakte mijn knie een verkeerde beweging en kwam ik verkeerd op mijn enkel terecht. Ik hoorde het kraken en mijn voet lag in een wel heel vreemde houding. Peter was inmiddels alweer naar buiten en degene die ook in de Kiva was riep naar zijn vrouw “call 911, she has broken her leg”. De mevrouw bracht Peter op de hoogte en liep naar het Visitor Centre, waarna de hulpverlening snel op gang kwam. De medewerkers van het park waren heel vriendelijk en probeerden om me uit de Kiva naar boven te transporteren, toen bleek dat dit niet ging lukken hebben ze toch maar naar het alarmnummer gebeld en ben ik met een ambulance overgebracht naar de eerste hulp van het ziekenhuis in Farmington. Nadat er bij de eerste hulp foto's waren gemaakt van mijn enkel werd deze met behulp van een lichte roes (Propanol, de Michael Jackson drug) gezet en gespalkt morgen volgt de operatie. Het bleek en gecompliceerde breuk te zijn.

Peter was met de auto naar het ziekenhuis gekomen en is de hele tijd bij me gebleven. Toen ze klaar waren met de behandeling is een van de medewerkers wat te eten gaan halen voor me. Ik moest wachten totdat er een kamer voor me vrij was voordat ernaartoe gereden kon worden. Peter is toen maar naar het hotel gegaan dat we in Farmington geboekt hadden. Ik heb liever niet dat hij in het donker moet gaan rijden in een voor hem vreemde stad.

Nadat ik mijn Veggieburger en de pudding op had ben ik door twee verpleegkundigen naar mijn kamer gebracht. Colleen had de nachtdienst en kwam zich aan mij voorstellen. In het ziekenhuis is iedereen erg aardig en behulpzaam.

Donderdag 19 september

De eerste nacht in het ziekenhuis zit erop, uiteraard niet al te best geslapen. Sowieso stond elke vier uur iemand naast mijn bed om de bloeddruk, zuurstofgehalte en de temperatuur te meten. Het het infuus maakte een dusdanig geluid dat ook dit niet bevorderd om te slapen. Omdat ik vandaag geopereerd word mag ik vanaf 24.00 uur niets meer eten of drinken, uiteraard krijg ik wel via het infuus vocht toegediend. Om half acht kwam Colleen de Nurse en de assistent van die dag aan mij voorstellen.

In Amerika werken ze met het volgende systeem: Er zijn twee vaste mensen die je de hele dag verzorgen. Ze werken 12 uur achter elkaar. Vandaag was dat Christen en Gloria, de namen werden op een whiteboard genoteerd en hier werd ook de dag en de datum bij vermeld. Dit systeem is voor de patiënt erg prettig.

Om 9.00 uur kwam Peter op bezoek. Hij had allerlei spullen voor me meegenomen waaronder de Ipad zodat ik wat kon lezen. Peter had gisterenavond al contact opgenomen met de verzekering en had een aantal mensen op de hoogte gebracht wat er gisteren gebeurd was. Hij heeft voor twee nachten bij kunnen boeken in het hotel.

Omdat ik ook Wifi op de kamer hadden kon ik een aantal mensen via de mail op de hoogte brengen van mijn ongeluk. Tijdens het wachten heeft Peter alle hotels die we geboekt hadden geannuleerd omdat toch wel duidelijk was dat we de reis niet kunnen voortzetten. Op de kamer stond een relaxstoel waarin Peet nog even een klein dutje heeft gedaan, ook had hij boterhammen gesmeerd die hij bij mij op de kamer heeft opgegeten, er was geen bezwaar dat hij de hele dag bij mij bleef.

Omstreeks kwart voor twee werd ik opgehaald en naar de OK gebracht. Peter ging ondertussen de boodschappen doen en tanken. Bij de OK werd mijn voet uitgepakt door een broeder en even later kwam de anesthesist en de operatiezuster zich aan mij voorstellen.

Ook de chirurg doctor Lucas kwam nog gedag zeggen er werd een kruisje op mijn voet gezet zodat vergissen uitgesloten was. Nogmaals werd me gevraagd of ik akkoord was met de operatie, hiervoor heb ik gisteren al diverse handtekeningen moeten zetten. Ik heb nog gezien dat het tien over twee was en daarna was het ineens twintig over vier een van de zusters gaf me af en toe een lepeltje met ijsklontjes en niet veel later werd ik teruggebracht naar de kamer. Ik was nog maar net gearriveerd toen Peter ook weer kwam binnenlopen. Ik heb nog wat liggen doezelen ik had gelukkig geen pijn maar de narcose was nog niet helemaal uitgewerkt.

Rond zes uur kreeg ik een telefoontje wat ik wilde eten, ik heb een kop groentesoep besteld en vanillepudding. Peter ging beneden in het restaurant van het ziekenhuis eten en kwam even later met zijn bordje (een tempex wegwerp setje) naar boven. Dat was gezelliger dan alleen te eten in het restaurant. Voor mij had hij nog een bakje vers fruit meegebracht, dit heb ik later op de avond nog opgepeuzeld. Voordat het donker werd is Peter weer vertrokken naar het hotel en ik ben vrijwel meteen daarna in slaap gevallen.

Rond een uur vannacht werd ik wakker omdat mijn pyjama vochtig aanvoelde, het bleek dat het infuus niet meer goed zat en lekte. Colleen kwam kijken en probeerde om opnieuw het infuus aan te brengen, dit lukte haar niet omdat aan de andere arm al verschillende malen bloed geprikt was. Zelf had ik al het voorstel om het maar achterwege te laten doch aangezien ik antibiotica kreeg toegediend via het infuus kon dit niet. Er werd een andere broeder opgetrommeld die na veel vijven en zessen toch in mijn andere arm nog een bloedvat vond. Het bed werd verschoond en ik kreeg een droge pyjama en kon weer verder slapen.

Om half acht kwam Colleen afscheid van me nemen, het was haar laatste nacht en ze had nu drie dagen vrij. Ook stelde ze de verpleegkundige voor die dag zich weer aan me voor.

Vrijdag 20 september

Vanmorgen eerst gaan Skypen met Karin, gezellig de laatste nieuwtjes uit gewisseld, zij is nu ook weer op de hoogte, ze gaf aan bezorgd te zijn om Peter hiermee had ze de dag van te voren geskypd en ze vond dat hij er slecht uitzag, dit kwam natuurlijk ook omdat hij bijna niet geslapen had door alle stress en de herrie van de ijsmachine naast zijn kamer. Hopelijk is dat vandaag weer wat beter.

Rond acht uur begon ik toch wel honger te krijgen en ik vroeg me af hoe laat ze met het ontbijt zouden komen. Even later kwam de nurse om een nieuwe zak antibiotica aan te sluiten, dus toch maar eens vragen. Ze vroeg meteen of ik geen list gekregen had, aangezien ik gisteren niets had mogen eten had ik nog geen lijst. Ze ging er meteen een halen en ik kon via de telefoon naar het restaurant bellen en mijn bestelling doorgeven die even later keurig op de kamer werd afgeleverd.

Niet veel later kwam ook Peter binnenlopen, hij had in het hotel ontbeten en hij hield me weer gezelschap. Hij was er net toen Joost (mijn neefje die in Atlanta woont) hem belde met de vraag of hij iets voor ons kon doen en of we goed verzekerd waren omdat ze in Amerika astronomische bedragen tellen wanneer je in een ziekenhuis terecht komt. We hebben ook even via Skype contact gehad, hij was op zijn werk maar was even in een apart kamertje gaan zitten. Fijn om weer even contact met elkaar te hebben en te weten dat hij met ons mee- denkt/leeft.

Na een poosje kwam een therapeute kijken of ik zonder problemen naast mijn bed kon, ze had een looprek meegenomen waarmee ik zelfstandig naar het toilet kon lopen, ik mag mijn rechterbeen hierbij niet belasten. Dit verliep zonder problemen en ook het wassen kan ik zelfstandig. Zij zou dit terugkoppelen naar de specialist en verder kon ze niets meer voor me betekenen. Even later kwam Ed binnen. Hij moet kijken of alles bij ontslag uit het ziekenhuis goed geregeld is, vervoer, opvang en dergelijke.

Inmiddels was het middag geworden en kon ik telefonisch mijn lunch bestellen, ik koos voor een kipsalade, het was zo’n grote portie dat Peter hier ook nog van kon mee-eten.

Na het eten kwam de fysiotherapeute, samen met haar moest ik een rondje lopen op de gang met de krukken, dit verliep ook zonder problemen het was echter wel vermoeiend. Ed kwam nog een keer terug, hij had gebeld en kwam het adres doorgeven waar Peter de krukken kon gaan ophalen. Ondertussen heb ik me aangekleed en toen Peter met de krukken terugkwam zat ik inmiddels startklaar om mee te gaan, het wachten was op de specialist dr. Lucas die uiteindelijk de toestemming moest verlenen zodat ik het ziekenhuis kon verlaten. Hij kwam en vertelde dat alles goed was verlopen, op de computer liet hij ons de foto’s zien en hij zou deze op een CDrom aan ons meegeven voor de specialist in Nederland. Na een hartelijk afscheid mochten we vertrekken. Ik werd met een rolstoel opgehaald en naar de auto gebracht. We moesten nog medicatie ophalen en we besloten om dit maar meteen te doen voordat we naar het hotel zouden gaan. Via de navigatie werd de dichtstbijzijnde Walgreen opgezocht, dit is een drogisterij die ook een gedeelte hebben ingericht als apotheek. Peter ging naar binnen ik zou wel even blijven wachten in de auto….even …..hoezo even? Na tien minuten kwam Peter naar buiten om te vertellen dat het wel een half uur zou kunnen duren en ging weer terug. Het half uur werd een uur en toen kwam hij naar buiten met de mededeling dat het nog niet klaar was, hij heeft de auto toen maar verplaatst naar een plekje in de schaduw en na nogmaals een half uur wachten had hij dan eindelijk de bestelling en konden we vertrekken. Het was inmiddels etenstijd en we besloten daarom maar eerst te gaan eten voordat we naar het hotel zouden gaan.

Eten deden we vandaag bij de village Inn waar je ook weer hamburgers en ‘all you can eat fish’ konden bestellen, veel ander keuze was er niet maar het smaakte goed. Een ronde vis voor Peet was trouwens voldoende. Jeetje wat een porties.

Rond 19.00 uur waren we in het hotel en hebben we de koffers zover mogelijk ingepakt en alles klaar gelegd voor de reis naar LA. Ook vandaag gingen we op tijd slapen, alle vermoeienissen van de afgelopen dagen eisten hun tol en ik heb heerlijk geslapen zonder onderbrekingen en allerlei bijgeluiden.

Zaterdag 21 september

Nadat we vanmorgen ons verzorgd en aangekleed hadden zijn we gaan ontbijten. Eerst nog even gedag gezegd bij het meisje aan de balie die elke keer bij Peter geïnformeerd had hoe het met me ging. We gebruikten de bureaustoel die op de kamer stond als rolstoel zodat ik niet op de krukken naar de ontbijtgelegenheid hoefde te gaan.

Na het ontbijt is Peter gaan vragen of er vanuit het hotel een overnachting geboekt kon worden bij de comfort inn in Williams, zij ging dit voor ons regelen. Ondertussen is Peter de auto gaan inladen en toen hij hiermee klaar was kreeg hij de bevestiging op papier dat het hotel gereserveerd was. Toen kon de reis richting LA van start gaan.

Omdat we het niet prettig vonden om alleen maar autobaan te rijden volgden we de 64 richting Kayenta, vanuit onze eerste Amerikareis hadden we aan die plaats niet zo’n beste herinneringen, we wilden daar toen overnachten en alles was toen volgeboekt. Daar aangekomen vond Peter het wel leuk om nog een stuk van de weg richting Mexican Hat te rijden de 163. Het good old memories gevoel kwamen weer boven drijven en het was de bedoeling om bij Gouldings te gaan pauzeren. Onderweg kregen we nog een telefoontje van de verzekering met de vraag of alles naar wens verliep en wat ik zelfstandig kon. Ze zouden maandag opnieuw contact met ons opnemen en de vlucht proberen te regelen. De geplande pauze bij Gouldings ging niet lukken omdat ik toch wel wat trappen moest lopen om binnen te geraken. Dan maar terug naar Kayenta en daar naar de Mac Donalds, uiteraard werd de weg door Monument Valley nu vastgelegd op filmbeelden.

Toen we bij de Mac zaten te pauzeren kregen we nog gezelschap van andere Nederlanders die een georganiseerde rondreis aan het maken waren en nu op weg waren naar Monument Valley, ook belde Jos (mijn broer) op om te vragen hoe het met me ging, hij had via Joost gehoord wat er gebeurd was. Even bijgepraat en na een plaspauze konden we weer verder.

Buiten had een zwerfhond er voor gekozen om in de schaduw van onze auto te gaan liggen en hij had niet echt veel zin om te vertrekken. Pas nadat Peter de auto gestart had koos hij toch maar eieren voor zijn geld en vertrok.

Via de 89 reden we richting Flaggstaff hier kozen we de autobaan richting Williams toen we daar omstreeks vier uur aankwamen bleek er iets mis te zijn gegaan, er was niet voor vandaag maar voor morgen een kamer voor ons gereserveerd en ze zaten voor vandaag volgeboekt. Gelukkig was de dame achter het loket erg behulpzaam en ze checkte of er in
Kingman nog plaats voor ons zou zijn. Dit was zo en we hoefden niet te reserveren.

Nadat ik daar gebruik heb gemaakt van het toilet reden we via de autoweg verder naar Kingman, hier was de comfort inn (kostte bijna de helft van het hotel in Williams). Nadat Peter had ingecheckt hebben we de spullen naar de kamer gebracht en zijn daarna bij de Chinees in de buurt gaan eten. Daar werkten 2 tienermeiden die weinig ervaren waren. Af en toe hilarisch om hun gade te slaan.

Ongepland was het toch een lange reisdag geworden maar achteraf waren we toch blij dat we vandaag al zover gevorderd waren, dat scheelt morgen een paar uur reizen.

Na het eten hebben we weer op tijd ons bed opgezocht en goed geslapen.

Zondag 22 september

Omdat in het hotel de ruimte om te ontbijten erg klein was besloot Peter om het ontbijt te gaan halen en dit boven op de kamer op te eten, ik smeerde ondertussen al boterhammen voor de lunch. Na het eten alles ingepakt en om acht uur verlieten we Kingman.

Het eerste gedeelte volgden we de autoweg richting LA onderweg genoten we van de wisselende vergezichten en al rijdende besloten we om toch nog en stuk te rijden van de oude route 66, dit was niet echt om en we kwamen dan gunstiger LA binnen om naar Margret en Mark te gaan.

Bij Essex verlieten we de autoweg. Langs de route 66 pauzeerden we bij Roy’s motel in Amboy. Hier waren toiletten en konden we iets te drinken halen. Ook deed Peter nog wat benzine in de tank omdat we niet weten wanneer we opnieuw kunnen tanken. Je wilt hier echt niet zonder benzine komen te staan. De prijs is echter aan de hoge kant wat begrijpelijk is (bijna 6 Dollar !).

Na de pauze ging het weer verder over een desolaat stuk van de route 66, er stonden veel vervallen panden maar het heeft toch wel iets. Uiteraard moest er weer gefotografeerd worden.

Ook zagen we onderweg weer veel goederentreinen. Ze worden getrokken en geduwd door 3 loc’s en zijn zo lang dat je het begin- en eindpunt niet gelijktijdig kunt zien.

Bij Ludlow gingen we weer de autoweg op en even voor vier uur stonden we aan de ingang van de “compound” waar M&M wonen. Het gebied is afgesloten met een poort en een slagboom. We moesten ons dan ook bij de portier melden die telefonisch contact opnam met Margret. Nadat zij bevestigd had dat het akkoord was kregen we een permitt om door te rijden. Bij aankomst werd eerst onze auto bewonderd en eenmaal binnen gingen we aan de koffie.

Hierna zijn Peter en Margret samen gaan Kajakken door de watertjes en bleef ik in het zonnetje achter op de vlonder. Na ruim een uur kwamen de twee sportievelingen weer terug en trokken we andere kleding aan om samen te gaan eten, M&M hadden een Braziliaans restaurant uitgekozen. Buiten op het terras hebben we heerlijk gegeten. Eenmaal terug thuis kwam de man met de hamer, de reis en de wijn eiste zijn tol en we zochten niet lang erna ook ons bed op.

Maandag 23 september

Toen we vanmorgen na een goede nachtrust opstonden was Margret al naar de manege om te gaan paardrijden.

Ook had ze al een wandeling met Baxter (de hond) achter de rug. Mark dekte ondertussen samen met Peter de tafel voor het ontbijt en toen Margareth terug was hebben we heerlijk buiten op het terras ontbeten. Hierna moesten M&M aan het werk en genoten wij al lezend van het zonnetje en het mooie uitzicht op het terras.

Even later werden we gebeld door de verzekeringsmaatschappij dat het mogelijk was om morgenmiddag terug te vliegen naar Nederland. Als we akkoord waren zouden ze de reis definitief voor ons gaan boeken. Dit was wat ons betreft oké en niet veel later kregen we via de mail de tickets. Ik reis nu businessclass (kosten €5.500), Peter zit op dezelfde vlucht maar mag niet naast me zitten, hij heeft ‘slechts’ een retourticket voor de economy class. Dit was goedkoper dan een enkeltje).

Rond half drie dronken we nog gezamenlijk koffie met eigen gebakken appeltaart waarna Margret moest vertrekken richting luchthaven. Ze had een werkafspraak in midden Amerika en moest daar naartoe vliegen. Toen we afscheid hadden genomen hebben Peter en ik onze koffers zover ingepakt zodat we morgen zo weinig mogelijk handbagage bij ons hebben. Toen we hiermee klaar waren werd het langzaamaan tijd om ons om te kleden om te gaan eten.

We zijn samen met Mark naar Malibu gereden waar we bij een restaurant bovenop een berg gelegen heerlijk buiten op het terras gegeten hebben met uitzicht op de oceaan.

Na een overheerlijke maaltijd hebben we nog gezellig zitten napraten en ondertussen genoten van de zonsondergang. Toen was ook de tijd aangebroken om weer huiswaarts te gaan, toen de zon eenmaal weg was koelde het ook meteen af. Terug “thuis” nog even zitten lezen en rond elf uur ons bed opgezocht omdat we morgen toch tijdig willen vertrekken naar het vliegveld.

Dinsdag 24 september

Heerlijk geslapen en om zeven uur stonden we weer naast ons bed. Peter zorgde samen met Mark voor het ontbijt en buiten op het terras hebben we samen gegeten en koffie gedronken. Na het tanden poetsen werd het langzaam tijd om de koffers in te pakken, we namen afscheid van Mark en bedankte hem voor de gastvrijheid hierna vertrokken we richting luchthaven.

We reden ook vandaag richting Malibu om langs de kustweg LA te verlaten, het is een iets langere maar wel veel mooiere route. Voordat we de auto terugbrachten deze nog volgetankt. Bij Alamo bracht een van de medewerkers me met de auto naar de pendelbus die ons zou afleveren bij de vertrekhal van KLM.

Toen we daar arriveerden werden meteen een viertal Spanjaarden die daar op een bank zaten te wachten door een medewerkers gesommeerd om weg te gaan en plaats te maken voor mij. Ik voelde me wel wat opgelaten door die actie. Peter ging in de tussentijd inchecken en de KLM medewerker zorgde ervoor dat er een dame kwam voorrijden met een rolstoel. Zij bracht me helemaal tot aan de gate en begeleide me ook door de douane. Het was wel een knorrige dame die absoluut geen behoefte had aan een gezellige babbel. Waarschijnlijk een soort van sociaal werk denk ik.

Bij de gate moesten we nog ruim anderhalf uur wachten maar daar hebben we zitten babbelen met een ander echtpaar uit Nederland, de vrouw hiervan had haar pols gebroken bij een val. Deze was gezet en zat in het gips maar moest waarschijnlijk nog in Nederland geopereerd worden. Onder het genot van een kopje koffie ging de wachttijd toch nog snel voorbij.

Ook nu weer werd ik door een stewardess met een rolstoel tot bijna in het vliegtuig gebracht. Ik reisde business class terug naar Nederland, het was alleen jammer dat er voor Peter geen plekje was en hij gewoon economy class terug moest vliegen. Wel mocht hij een paar keer komen buurten. Het verschil in deze twee klassen is wel erg groot en ik heb me dan ook lekker laten verwennen.

De steward kwam uit Stramproy en kwam af en toe even babbelen en zorgde voor een stapel kussen zodat mijn been goed kon liggen. Ik ben dus lekker luxe teruggevlogen. Ook het eten werd op een luxe manier opgediend, je krijgt “echt” bestek, en servies van porselein.

Netjes op tijd werd in Nederland op woensdagmorgen het vliegtuig weer aan de grond gezet en ook hier werd ik opgehaald met een rolstoel. Aangezien er een Amerikaan nogal wat stampij maakte dat er voor hem geen rolstoel beschikbaar was heeft Peter me meegenomen richting de koffers en kon de dame die mij ophaalde op zoek naar een rolstoel voor de mopperende “heer”.

Bij de kofferband aangekomen bleek dat een van onze koffers was meegenomen door iemand anders. Hij had (nagenoeg) eenzelfde koffer en dat bleef maar rondjes draaien op de band. We zijn ons gaan melden bij de KLM balie en ondertussen even met Bert gebeld die al op ons stond te wachten. Nadat we de formulieren ingevuld hadden konden we de thuisreis aanvaarden. Toen we net thuis waren kreeg ik een SMS bericht dat onze koffer terecht was en morgen in Weert afgeleverd zou worden.

De buren kwamen nog even binnenlopen en informeren hoe het ging. De rest van de dag de spullen opgeruimd en Peter zorgde voor de inwendige mens.

’s Avonds kwamen tante Rieki en oom Jos nog even op bezoek, en toen zij naar huis gingen besloten wij ons bed op te zoeken na een lange dag….

Vroegtijdig is er een einde gekomen aan ons Amerika avontuur. Nu eerst gaan herstellen en wie weet volgend jaar opnieuw proberen…….

Nawoord

Tijdens onze reis zagen we in het nieuws dat er zeer zware overstromingen in Boulder Colorado waren geweest. Hierbij zijn doden gevallen als gevolg van floodings en aardverschuivingen. Heftige beelden. We hebben veel geluk gehad dat we hier nauwelijks last van hadden want we zaten er slechts op 250 kilometer afstand vandaan (as the crows fly).

Truus zou zeggen: het waren 10 fantastische dagen.