Vakantie Amerika 2017

Vakantie van 10 september tot en met 19 oktober

Voorwoord

Ook dit jaar maken we wederom de oversteek naar de states, black friday was ons goed gezind en we boekten de vlucht. We vliegen op 10 september van Amsterdam naar New York waar we eerst een week zullen blijven. Daarna vliegen we door naar Nashville, hier zullen we de gereserveerde auto ophalen om aan de rondreis te beginnen. 18 oktober is onze terugreis geboekt, vanuit Los Angeles naar Amsterdam.

In New York hebben we een appartement geboekt. Tijdens de rondreis hebben we onderstaande onderkomens geboekt.

• Sleep Inn Nashville 2 nachten
• Quality Inn Memphis 2 nachten
• Comfort Inn Clarksdale 1 nacht
• Eola Hotel Natchez 1 nacht
• Sleep Inn South Baton Rouge 2 nachten
• Bij mijn nichtje in League City 2 nachten
• Best Western plus Fredericksburg 2 nachten
• Wispering Palms Inn Del Rio 1 nacht
• Chios Mining motel Terlingua 2 nachten
• Eneco Lodge van Horn 1 nacht
• Rodeway inn Whites City 1 nacht
• Quality inn en suites Alamogordo 1 nacht
• Quality Inn Deming 1 nacht
• Country inn en suites by Carlson Tuscon 2 nachten
• Best Werstern space age Lodge Gila Bend 1 nacht
• Resort Golf club en Spa Borrego Springs 2 nachten
• Best Western America Inn San Diego 3 nachten
• De laatste 4 nachten brengen we door bij vrienden in Los Angeles

Uiteraard hebben we bij de voorbereidingen al de nodige voorpret gehad, nu is het lange wachten begonnen.

Sneller dan verwacht is het dan zover, we kunnen de koffers inpakken. De buren passen weer op ons huis en wij kunnen met een gerust hart vertrekken.

Zondag 10 september

Vanmorgen om 5.15 uur loopt onze wekker af, ik ben net van te voren wakker geworden. Meteen de beentjes naast het bed, wassen en aankleden. Peter belt intussen met Bert (mijn broer) die al onderweg is om ons naar Schiphol te brengen.

Met een paar bekers koffie to go gaan we op weg, het is heerlijk rustig op de weg en om 7.15 uur stappen we uit de auto. We nemen afscheid en gaan op weg naar de incheckbalie van Delta airlines. We kunnen zelf onze koffers inchecken en gaan weer verder. Volgende check, schoenen uit spullen uit de handbagage en nadat we hier ook als veilig worden beschouwt mogen we weer verder richting B1. Hier wordt door de betreffende douanier een heel vragenvuur op ons afgevuurd, wat zijn jullie van elkaar, waar gaan jullie naar toe, hoelang blijven jullie, kun je jullie retourticket laten zien, waar verblijven jullie in LA en waar ken je deze mensen van???? Dit is echt voor het eerst, meestal blijft het bij de vragen wie je koffer heeft ingepakt en of je niets van vreemden hebt aangenomen.

We werden toch "goedgekeurd" en mochten verder naar D7, hier zitten we nu te wachten. Peter heeft bij de Starbucks een kop koffie gescoord en het meegenomen broodje smaakt hier lekker bij. Nog even wachten voor we kunnen instappen, het vliegtuig wordt op dit moment bevoorraad.

Omstreeks 9.30 uur mogen we gaan inchecken, en om 10.10 uur zitten we op onze plaats stoelnummer 11A en B. 

Naast ons zit een familie uit Miami, ze zijn gisteren naar een concert van Doe Maar geweest en vertellen hier heel enthousiast over. Ook geven ze aan dat hun vlucht van NY naar Miami niet kan doorgaan in verband met de orkaan Irma die op dit moment richting Florida trekt.

Met een half uur vertraging vertrekken we richting NY. We overbruggen een afstand van 3155 mijl (8599 km) met een snelheid van 855 km per uur dus we zijn nog wel even onderweg. De verwachte aankomsttijd is 12.45 uur plaatselijke tijd we vliegen dus 7 uur en 22 minuten, in een Airbus 330.

Omstreeks 12.00 uur krijgen we eerst een warm lapje om onze handen en of gezicht te poetsen gevolgd door de warme maaltijd. Je mag kiezen uit maaltijdsalade met kip, warme kip of pasta. Peter neemt de warme kip en ik kies de pasta. Het is goed te eten maar het is geen haute cuisine. Wel vinden we beiden het toetje erg lekker, chocolade mouse met sinaasappelsmaak.

Na het eten is het filmtijd, Unforgettable een beetje een voorspelbare film. Ex vrouw is jaloers op de nieuwe vriendin van haar ex-man en maakt van de droom van de nieuwe vriendin een nachtmerrie.

Het is inmiddels 14.30 dus we zijn nog net niet halverwege, nog ruim 4 uur vliegen. Tot nu toe verloopt de vlucht heel rustig.

Om 15.00 uur worden we verrast met een ijsje, volgens mij heeft het op de vleugel van het vliegtuig gestaan want het is keihard, nog even wachten tot we het kunnen eten. Later komen ze nog een keer rond met amandelen of pretsels.

De tijd verder proberen te overbruggen met wat spelletjes en mijn dagboek vullen.

Om 17.00 uur komen ze rond met drinken en je kunt kiezen uit een broodje met vlees of een soort kruidenkaas. Peter kiest deze keer voor een broodje uit Weert en eet dit op met een bifiworstje. Als toetje hebben we nog een krentenbol. Nu zijn de broodjes die ik heb meegenomen op en kunnen we er weer een poos tegen.

Nog 1 uur en 15 minuten te gaan....

Precies op de geplande tijd landen we op JFK in New York. We zitten vrij vooraan in het vliegtuig en staan dan ook snel buiten, dan volgt een hele wandeling over de luchthaven richting de douane. Hier staat al een behoorlijke rij en na ongeveer een uur zijn we aan de beurt. Nadat vingerafdrukken en een foto zijn gemaakt mogen we doorlopen.

Peter neemt contact op met het bedrijf waar hij een taxi gereserveerd heeft. We moeten buiten wachten en na een kwartiertje komt de taxi voorrijden. De chauffeur was niet erg spraakzaam, hij gaf alleen antwoord op de vraag van Peter of het altijd zo druk was op de weg. Volgens hem komt dat omdat het weekend is. Verder heb ik zijn stem niet gehoord. Drie kwartier later arriveren we bij het appartement.

We bellen zoals afgesproken Bruno doch we worden meteen doorgeschakeld naar de voicemail Peter spreekt in dat we er zijn. We wachten buiten op het bankje doch er gebeurt niets. Na een half uur bellen we naar Tatiana die zal proberen Bruno te bereiken. Even later gaat de deur open en kunnen we naar binnen. Het appartement is niet groot maar we hebben alles wat we nodig hebben. We krijgen nog wat uitleg van Bruno en daarna hebben we het rijk alleen.

We trekken andere schoenen aan en gaan daarna de wijk verkennen, we moeten wat spullen hebben om morgen te kunnen ontbijten. We lopen een paar winkeltjes binnen doch dit zijn echte buurtsupermarktjes, uiteindelijk vinden we er een die wat beter gesorteerd is. We kopen brood, yoghurt, boter en eieren. Uiteraard wordt ook koffie gekocht.

Terug "thuis" meteen een kop koffie gezet en alvast plannen gemaakt voor de dag van morgen.

Maandag 11 september

Gisteravond kreeg ik rond 20.00 uur echt een inzinking. Waarom blijf ik nog langer op? Ik besluit om te stoppen met worstelen tegen de slaap en ga mijn tanden poetsen en kruip daarna in het grote bed. Peter volgt niet veel later.

Je merkt dat je in een grote stad bent, het verkeer raast door de straten en af en toe schrik ik wakker van een politiesirene. Toch zijn we bij al dit kabaal in slaap gevallen. Wel wordt ik nog een paar keer wakker maar uiteindelijk toch redelijk geslapen. Om 4.30 is het toch voorbij, ook Peter is wakker. We staan op en ik zet koffie en bak een eitje als ontbijt, we kunnen heerlijk rustig opstarten.

Om 7.30 uur ga ik eerst lekker douchen, hierna smeer ik de boterhammen voor de lunch. Ook Peter is ondertussen gaan douchen en om 8.45 trekken we de deur van het appartement achter ons dicht en gaan op weg naar een winkeltje waar we een weekkaart voor het openbaar vervoer kopen. Dan gaan we met de metro richting Brooklyn bridge, het is schitterend weer, zonnig en heerlijk warm. We komen hier om 9.30 uur aan en wandelen al foto's makend over de brug. Mooie Brooklyn brug met mooi weer en de zon in de rug. De foto's kunnen nooit slecht zijn.

Halverwege nog even een praatje gemaakt met een echtpaar uit NY. Peter maakte van hun een foto en de man begon tegen Peter te vertellen dat hij ook een Tilly heeft (naam van de hoed die Peet heeft). Grappig, hij is hier al een keer eerder over aangesproken door iemand die er ook een heeft. Uiteindelijk zijn we een uur verder als we de brug verlaten en op weg gaan naar de plek waar we op de hop on hop of bus kunnen stappen.

Het is wel heel bijzonder om op 9/11 in NY te zijn, ben benieuwd of we hier iets van gaan merken. Op de brug zien we wel veel brandweermannen in uniform en met vlaggen, of dat er iets mee te maken heeft weet ik niet. We gaan extra niet naar ground zero omdat we verwachten dat het daar wel extra druk zal zijn.

Als we aan komen lopen bij de bushalte worden we aangesproken door een man die ons verwijst naar een kantoortje aan de andere kant van de straat. We hebben echter een experience pas gekocht en mogen dan drie attracties van de lijst gaan doen. Een ervan was de hop on hop off bus. Ze proberen je dus toch nog opnieuw een kaart te verkopen, er zijn namelijk meerdere organisaties die met dit soort bussen rondrijden. Als we op weg zijn naar het kantoortje komen we een medewerker tegen die onze pas wel  kan activeren. We stappen op de bus nadat hij onze pas heeft gescand en ons voorziet van een kaartje. We beginnen met een stuk van de rode route tot aan het Rockefeller gebouw.

Hier willen we naar the top of the Rock. Ook hier moeten ze onze pas scannen en we moeten een half uurtje wachten om naar boven te mogen. Toilet eh.... ligt ergens linksaf dan weer rechts af en bij punt..... Na 15 minuten zoeken hebben we het opgegeven want we moesten ons bijtijds melden bij de lift. blijkt er gewoonten toilet op de 67ste verdieping aanwezig te zijn. Nou ja. Gauw plassen en dan in de rij. Ondertussen wordt er tijdens het wachten filmbeelden vertoont. Na een klein kwartiertje zijn we aan de beurt en mogen we de lift in. De lift brengt je in luttele seconden naar de 67ste verdieping vanwaar je al een mooi uitzicht hebt over de stad. Hierna gaan we met de roltrap nog 3 etages hoger. Mede dankzij het mooie weer kon je erg ver kijken over alle hoge gebouwen van NY, en central park. Uiteraard ook hier weer de nodige foto's gemaakt. Langzaamaan aanvaarden we de weg terug naar de begane grond ook hier weer een lange rij wachtende voor ons. Als we eindelijk weer beneden zijn lopen we richting Starbucks om een kop koffie te drinken.

We zijn wel blij dat de de experience pas hebben gekocht. De attracties van vandaag (bus en ToR) kosten normaal 96 dollar. De pas kost “maar” 78 Euro en we mogen nog en attractie van 35 dollar gratis doen.

Uitgerust lopen we richting Times Square en stappen dan weer op de bus om de blauwe route, de Uptownroute te gaan volgen. Deze brengt ons langs vele bezienswaardigheden van NY. We hebben gelukkig een plekje op het bovendek kunnen bemachtigen, zeker met dit stralende weer is dat erg lekker. Het is inmiddels 28 graden doch door al die hoge gebouwen is er veel schaduw en voelt het niet zo warm aan.

 

Omstreeks 17.00 uur stappen we uit de bus en gaan we op zoek naar Ellens Stardust hier willen we vanavond gaan eten. Het restaurant ligt op Broadway, we staan er bijna met de neus op en zien het in eerste instantie niet liggen. Het bijzondere aan dit restaurant is het entertainment. Het is een opstapje voor aankomende musical sterren. Door hier op te treden verdienen ze een zakcentje om hun verdere opleiding te bekostigen. Tussen het zingen door doen ze ook de bediening. We hebben gedurende het eten zo'n 10 mensen zien optreden, waarbij ze al zingend tussen de tafels lopen. We hebben hier erg van genoten. Om een indruk te krijgen kijk maar eens op You Tube / Ellens Stardust.

We raakten aan de praat met een stel dat naast ons zat te eten, een Noor getrouwd met een Duitse. Ze hadden een reis naar St Maarten geboekt die dus letterlijk in het water was gevallen. Als alternatief een paar dagen New York, ze zouden in eerste instantie via Miami terug vliegen naar huis maar ook dit kon door Irma niet doorgaan. Ze vliegen nu via Portugal terug naar Noorwegen. Zo zie je nog eens wat van de wereld...

De metro werkt ook anders dan in de meeste grote steden. Op de terugweg moesten we weer de blauwe lijn hebben, en we gingen via de eerste de beste ingang naar beneden. Niet goed dus. We hadden de andere ingang moeten nemen. Normaal ga je eerst de metro in en dan pas kies je of welke kant je uit gaat, maar hier niet. Helaas werkte onze pas niet toen we de 2de keer naar binnen wilden. Je mag niet 2x kort achter elkaar inchecken (om fraude voor het delen van een pas te voorkomen). Gelukkig was er een bemand loket en konden we toch snel verder. Beetje vreemd dus. Ook noemen ze de stations niet waar ze stoppen. Goed zelf opletten dus!

Uiteindelijk waren we om 20.30 uur terug in ons onderkomen...moe maar het was een erg leuke dag. We hebben ons trouwens geen moment onveilig gevoeld toen we in het donker weer bij ons huisje waren.

Leuke stad, maar na dag 1 al bekaf .

Dinsdag 12 september.

Vannacht heerlijk geslapen, ik werd om 6.45 uur wakker en ben toen maar opgestaan. Ook Peter volgt vrijwel meteen. Eerst nog wat gelezen en het ontbijt gemaakt. Ook nu beginnen we weer lekker rustig aan de dag.

Omdat we al redelijk vroeg uit bed waren zijn we op tijd op pad gegaan. Klokslag 9.00 uur zaten we al in de metro richting Chelsea market. Hier hebben we door heen gewandeld en de winkeltjes bekeken. Het is erg leuk opgezet: nieuwbouw in een oud industrieel pand. Voordeel van dit vroege tijdstip is ook dat het er nog niet erg druk was. Je kon alles goed bekijken. Bij Sarabeth's bakery dronken we een lekkere kop koffie met een vruchtenvlaaitje, Jammie.

Via de High Line, een langgerekt verhoogd stadspark in Manhattan zijn we verder gegaan. Dit pad is aangelegd op een in onbruik geraakte goederen spoorlijn en ziet erg modern en heel groen uit.

We lopen daarna door naar de haven waar we een boottocht gaan maken over de Hudson rivier. (De laatste attractie van onze explorer pas). De boottocht duurt anderhalf uur en we hebben mooi zicht op de skyline van NY. We varen langs Ellis eiland en het Vrijheidsbeeld en ook nog een stukje langs Brooklyn. De hele dag hadden we mooi weer, zonnig met wat sluierbewolking. De temperatuur was ca. 27 graden.

 

Na de boottocht zijn we met de bus naar Central station gegaan, een schitterend fotogeniek oud stationsgebouw. Hierna wandelden we via de oude bibliotheek en het Empire State building (we zijn niet naar boven gegaan) naar the Flatiron building, ook wel het strijkijzer genoemd. Al dit moois moest uiteraard op de foto.

Al met al een behoorlijke wandeling en we waren blij dat we in de metro weer even konden rusten op weg naar Times Square, wat een drukte hier...we hebben hier even rondgelopen en besloten om de rust op te gaan zoeken.

Met de metro weer richting Brooklyn waar we bij Peaches heerlijk hebben gegeten. Peter bestelde spareribs en ik kip, kreeg bijna een halve haan. Het was wel erg lekker en Peter heeft me geholpen bij het opeten ervan.

Voordat we naar huis gingen nog even de boodschappen gehaald zodat we morgenvroeg weer kunnen ontbijten. Nu heerlijk onderuit in ons appartement met een kop koffie.

Woensdag 13 september 

Vannacht niet al te best geslapen, om 1.30 uur kwamen de bovenburen thuis die het nodig vonden om nog ruim een half uur met de meubels te schuiven en hard te lachen. Toen het uiteindelijk rustig was kon ik de slaap niet meer vatten en heb ik nog een hele poos wakker gelegen.

Ondanks de slechte nachtrust zijn we al om 5.45 uur op maar hebben eerst nog lekker geluierd, onder het genot van een kop koffie. Als ontbijt een lekker eitje gebakken en meteen de boterhammen voor de lunch gemaakt.

We hadden gisteren afgesproken vandaag niet al te veel te ondernemen. Het weer is geweldig, een kraakheldere lucht dus ideaal om naar Central Park te gaan. Om 9.30 uur stapten we in de metro en gaan we op weg.

Als we aankomen bij het park moet er eerst nog een foto gemaakt worden bij het Dakota gebouw waar John Lennon woonde en voor de deur werd vermoord. Yoko Ono woont er blijkbaar nog steeds, maar ze had geen zin om zich te vertonen voor ons.

Hierna lopen we via Strawberry Fields het park in. Central Park is het grootste en bekendste park van New York en misschien wel van heel de wereld. We hebben hier een paar uur doorgebracht met wandelen, koffie drinken, lunchen en mensen kijken. Er wordt veel gefietst, gewandeld en gejogd in het park. Ook zijn er straat artiesten en vele kraampjes waar je wat eten en drinken kunt kopen.

Hierna nemen we de metro naar het WTC, eerst hebben we daar een poos buiten rondgelopen en de nodige foto's gemaakt. Twee laaggelegen waterbakken markeren de plek waar voorheen de torens stonden. Het wateroppervlak wordt onderbroken door leegten. De bakken worden constant gevuld met water dat langs de muren naar beneden stroomt. Langs het monument is een koperen reling gebouwd met daarin alle namen van de slachtoffers gegraveerd. Bij de aanslagen kwamen 3000 mensen om het leven.

Hierna een kaartje gekocht voor het 911 museum. We zijn beiden geen echte museum bezoekers maar dit museum wilden we toch wel alle twee gaan bekijken. We lopen er rond en alle beelden van 16 jaar geleden komen meteen weer naar boven, ook weet je weer meteen waar en met wie je was toen je het hoorde. Ik vind het een emotionele ervaring om rond te lopen tussen verschillende brokstukken van de twin towers. Toen we na een aantal uren weer buiten kwamen regende het, symbolisch voor de tranen die op dat moment hoog zaten bij mij.

Via het nieuwe stationsgebouw (Oculus genaamd) verlaten we het WTC terrein. Het is qua bouwstijl een heel apart gebouw, een echte blikvanger met een prijskaartje van 4 miljard dollar en daarmee het duurste station ter wereld.

We stappen in de metro en gaan huiswaarts nog even boodschappen gehaald en om 17.00 uur stappen we ons appartementje binnen. We kunnen dus nog even relaxen voordat we gaan eten.

We besluiten om te gaan eten bij Saraghina een Italiaans restaurantje. De buitenkant oogt niet echt uitnodigend maar de recensies waren erg goed. We kunnen lekker buiten zitten onder een afdakje dat bedekt is met een druivenwingerd. We kiezen beiden voor een pizza, deze is overheerlijk met een mooie dunne bodem. Er wordt ook een fles met pittige olijfolie op tafel gezet wat erg lekker was bij de pizza.

Na het eten gaan we terug naar huis en zorgen we ervoor dat onze volgers op de hoogte worden gebracht van ons reilen en zeilen. Peter kopieert ondertussen de foto's naar het notebook en zorgt ervoor dat alle apparatuur weer opgeladen is voor morgen.

Zelf zoek ik op tijd mijn bed op, het lijkt echter of er in de buurt iets gebeurd is ik hoor een paar keer de sirenes van de politie en de brandweer, maar uiteindelijk ben ik toch om 22.00 uur in slaap gevallen.

Enkele indrukken en wat feitjes bij de dagelijkse gang van zaken.

Het vervoer met de metro is best ok. De metro ruimten zijn erg benauwd door de vochtige warmte, maar de treinen zelf hebben airco. Het is altijd druk dus meestal begin je op een staanplaats (hangplek?). Wel vervelend als je hard toe bent om even uit te rusten maar we moeten het ermee doen. Een metro/buskaartjes voor een hele week kost trouwens 32 dollar. Een goede investering.

Oriënteren blijft een dingetje. Je komt uit de Metro en weet waar je ongeveer moet zijn, maar ondanks de goede straatnamen weet je nooit of je de goed kant uit loopt. Soms kom je er na een blok achter dat je verkeerd zit. Mensen zijn wel erg behulpzaam. Even vragen scheelt weer een stukje lopen. We lopen toch al genoeg.

De drukte in de stad heb ik tot nu toe als 'gezellig druk' ervaren. Minder massa's dan bijvoorbeeld in London. Uitzondering hierop was Time Square, hier was het erg druk. Dan denk je wel even aan de veiligheid. Er is daar ook behoorlijk wat politie op de been.

Is New York duur?. Valt eigenlijk wel mee. Je krijgt een goede bak koffie voor 2,5 dollar (wel 3 kopjes groot), vlak bij het Empire State building. En we zagen ook pizza punten voor deze prijs. Gisteren hebben we in een restaurant in Brooklyn gegeten voor een Nederlandse prijs. Ook in de supermarkt redelijke prijzen. Beetje AH prijzen voor merkartikelen. Brood en boter is wel duur ca. 2x de prijs van NL.

De attracties kennen wel absurde prijzen. Even een voorbeeld: als je in het Empire State building naar boven wil gaan om mooie foto's te maken betaal je 34 dollar p.p. Sunrise of evening tickets zijn zeker 2x zo duur. Je staat daarvoor ongeveer een uur in diverse rijen te wachten en bent ca. 15 minuten boven om mooie foto's te maken. Daarom koopt bijna iedereen een voordeelpas waarmee je meerdere attracties kunt doen tegen een redelijkere prijs. Je betaald dan gemiddeld zo'n 60% van de losse ticket prijzen.

Bij veel 'attracties' wordt je rugzak gecontroleerd. Soms heel grondig en soms stelt het niets voor. De bewaker bij de bibliotheek keek niet eens in de rugzak. Wel goed dat veiligheid veel aandacht krijgt hier.

Slechts 5% van alle New Yorkers bezit een auto. Toch staan alle straten altijd vol. Er is veel verkeer en er wordt veel getoeterd. Opvallend is wel dat er goed rekening gehouden wordt met de voetgangers. Deze lopen vaak door rood, maar het verkeer stopt toch voor ze. Gelukkig wel.

Donderdag 14 september

Vanmorgen worden we pas om 7.00 uur wakker. Het ochtendritueel kan beginnen, koffie zetten en ontbijt en lunch maken. Omdat Peter vanochtend eerst een poos via Skype met zijn zus heeft gebabbeld zijn we wat later van start gegaan.

Onze eerste stop vandaag was bij Macy's een warenhuis met 9 verdiepingen. Schijnbaar is het niet de eerste maar wel de grootste en bekendste sinds de start van de winkelketen. We hebben hier een paar uur rondgedoold, echter niets gekocht. Lunchen deden we op de 8ste verdieping met onze meegenomen boterhammen en een kop soep.

Voor een sanitaire stop moesten we weer een etage hoger zijn en wat schetst onze verbazing.... klagen ze in Nederland over het feit dat de pepernoten te vroeg in de winkel liggen....hier staan de kerstbomen al opgetuigd. Hiervan maken we een foto en sturen deze door naar Bart en Evy, de “kerstfans”.

Vanuit Macy's lopen we in eerste instantie richting Penn Station. Met 600.000 passagiers per dag (ter vergelijking, Grand Central Terminal verwerkt er 140.000 per dag) is dit het drukste verkeersknooppunt in de Verenigde staten, aan taxi's geen gebrek.Helaas was er verder niet veel te beleven dus viel al met al toch beetje tegen.

We gaan met de metro verder naar Union Square en gaan dan lopend verder richting Madisons Square Park waar we bij het Flatiron op het terras een kop koffie drinken en weer mensen kijken. Dit is puur New York. Niet sensationeel maar gewoon lekker alledaags.

De wandeling gaat verder naar St. Marks place en dan richting Washington Park. Dit laatste park is druk bezocht, het heeft een mooie fontein en er zitten verschillende bandjes te spelen. We zijn ondertussen toch wel moe gelopen en gaan op weg naar de metro... hoezo genoeg gelopen waar ligt dat kreng nu. Uiteindelijk vinden we na een paar omzwervingen de ingang en merken dan pas dat het spitsuur is aangebroken. Als we instappen vinden wij dat de coupé al vol is maar er komen bij elke halte nog meer mensen bij. We staan letterlijk tegen elkaar geplakt, en zijn we blij als we weer kunnen uitstappen.

We gaan meteen op weg naar het restaurantje dat we gisteren al hebben gezien, Tepache een Mexicaans eethuis. We eten hier heerlijk, Fajita plate met kip aangevuld met een gemengde salade.

Moe maar voldaan komen we om 19.30 uur bij ons onderkomen aan, volgens de stappenteller hebben we bijna 15 kilometer gelopen. Voetjes lekker gewassen en verzorgd en nu lekker onderuit op de bank!!!!

Vrijdag 15 september

Gisteravond was het al behoorlijk rommelig in ons appartement, veel muziek en hard lachen. Toch zoeken we rond 22.30 uur ons bed op. Peter sliep vrij snel maar ik ben nog zeker een uur wakker geweest. Omstreeks 3.15 uur werd ik weer wakker van de muziek en de voordeur die tot 4 maal toe open en dicht ging. Ook werd er druk gepraat. Kon toen niet meer in slaap komen en heb in de kamer maar wat spelletjes gespeeld op de IPad. Om 5.15 uur toch maar weer in bed gekropen en nog geslapen tot 6.45 uur.

Opgestaan en een ontbijtje gemaakt, een bagel met een gebakken ei. Een beetje vreemd maar toch wel lekker. Ook vandaag een rustige start, dat is toch wel het voordeel van een appartement, je kunt lekker je eigen tijd indelen.

Vandaag staat het financiële deel van New York of te wel Wall street op het programma. Hier reizen we uiteraard weer met de metro naar toe. Tijdens de reis nog even gebabbeld met een Amerikaans meisje dat naast me zit. Ze hoort ons praten en vraagt waar we vandaan komen. Ze kent met name Amsterdam via haar broer die hier een tijdje heeft doorgebracht omdat hij in Amsterdam makkelijk aan verdovende middelen kon komen.

Aangekomen op Wall street rondgelopen tussen al de hoge gebouwen, het was er behoorlijk druk en voor het eerst in New York zagen we erg veel Aziaten rondlopen. Langzaam kuierden we richting de haven waar de Ferry richting Staten Island vertrekt, de overtocht duurt 25 minuten en is gratis. Het is behoorlijk druk in de wachthal en we vragen ons af wat iedereen gaat doen op Staten Island. Waarschijnlijk gaan de meeste passagiers mee omdat er vlak langs het Vrijheidsbeeld gevaren wordt en men kan dan goede foto's maken. Als we aankomen loopt dan ook bijna iedereen weer naar de vertrekhal om met de volgende Ferry weer terug te gaan. Bij het uitstappen liep een jongen voor ons met een wel heel bijzonder kapsel, we zeggen lachend tegen elkaar dat hij wel overal WiFi ontvangst zal hebben met zo'n toeter op zijn hoofd.

Wij halen ons een kop koffie en gaan hiermee naar boven. Buiten kunnen we heerlijk in de zon zitten lunchen met uitzicht op de skyline. We komen om 12.00 uur met de boot aan en gaan met de boot van 13.00 uur weer terug.

Bij terugkomst wandelen eerst nog wat rond in het havengebied en gaan dan op zoek naar Charging Bull, en ja hoor hij is snel gevonden want het beest wordt omringd door een hele buslading Aziaten die zich verdringen om met het beest op de foto te mogen. De meeste kruipen onder de stier om over zijn ballen te strijken, een vrouw gaat zelfs zover dat ze er aan gaat likken, hoe gek moet je zijn.

Fearless Girl de de stier brutaal aankijkt komt er qua aandacht maar bekaaid vanaf, er is maar een enkeling die een foto aan haar besteed.

Dan wandelen we verder en nemen eerst een kijkje in de Trinity church, een protestantse kerk waarna we verder gaan naar St. Pauls chapel. Het is de oudste kerk in Manhattan en men vind het heel speciaal dat de kerk gespaard is gebleven bij de ramp met de Twin Towers. We hebben even binnen gekeken maar ze waren druk bezig om de kapel op te knappen. Aan de rand van het kerkhof hebben we even op een bankje gezeten. Het plan was om een terras op te zoeken en een kop koffie te drinken. Dit is nog niet zo eenvoudig, we lopen over het terrein bij het WTC gebouw maar vinden niets. Bij de haven zijn wel terrassen maar die zijn bedoeld om te gaan eten. We besluiten daarom om de metro terug naar huis te nemen.

Voordat we naar huis gaan halen we eerst nog de boodschappen voor morgen. Ook nemen we een zak chips mee die we bij een kop koffie lekker op peuzelen.

We rusten lekker uit en gaan dan op zoek naar een eetgelegenheid, Peter had het Rib house uitgekozen doch hier kon je alleen maar eten afhalen net als bij de iets verder gelegen chinees. We zijn toen maar doorgelopen naar de Mexicaan waar we gisteren heerlijk gegeten hadden, de herhaling vandaag was weer uitstekend.

Na het eten lopen we weer naar huis en brengen we onze volgers weer op de hoogte van ons doen en laten.

Het slechte slapen breekt me op en ik zoek dan ook om 21.15 uur het bed op en niet lang erna ben ik in dromenland, heel vaag merk ik nog dat Peter naar bed komt maar dan ben ik weer vertrokken.

Ook vannacht hoor ik de buren weer thuis komen maar het blijft verder rustig.

Zaterdag 16 september.

Heerlijk geslapen vannacht tot 7.00 uur vanmorgen. Ook Peter wordt wakker en we kunnen ontbijten lekker in de pyjama op de bank met een boterham, gebakken eitje en koffie. Heerlijk om de dag zo te kunnen beginnen.

Volgens de voorspellingen zal het een warme bewolkte dag worden. We shall see. En inderdaad het weer zat mee, 27 graden en met toch meer zon dan was voorspeld. Onze laatste dag in New York, wat gaan we doen???

In eerste instantie reizen we af naar China town, hier dwalen we rond tussen de vele Aziaten. Het ziet er tamelijk rommelig uit, heel anders dan China town in San Francisco. Er staan verschillende kraampjes waar ze producten verkopen die voor ons onherkenbaar zijn, verder zijn er vele souvenir winkeltjes met allerlei spullen die je niet zou willen hebben of krijgen.

We vervolgen onze weg en komen even later aan in little Italië. De straten zijn versierd ter gelegenheid van het feest van de heilige San Gennaro, dit feest wordt jaarlijks in september gevierd. Het was puur toeval dat we hier bij uit kwamen, het was er erg druk maar er heerste een gezellige sfeer. Je kon er op tientallen plaatsen eten, bij alle restaurants hadden ze terrassen geplaatst en waren de tafels gedekt. Verder staan en tussen door nog allerlei tentjes waar je pizza, gebak, noga of andere lekkernijen kunt kopen.

Toen we een foto maakten van een pand dat in de kleuren van de Italiaanse vlag geverfd was werden we aangesproken door een van de bewoners van het huis. We hebben hier een poosje mee staan praten.

Van Italië komen we via SoHo uiteindelijk in Frankrijk, terwijl we volgens de stappenteller toch maar 7 kilometer gelopen hebben. SoHo is een buurt in Manhattan en is een afkorting van South of Houston. Hier liggen de wat duurdere winkels van de bekende merken. We lopen rond op zoek naar een leuk terras doch we komen niets tegen. Uiteindelijk vinden we een tentje waar ze koffie verkopen, hier halen we een kop en op een bankje voor het pand kijken we naar de mensen die passeren en eten we meteen onze boterham op.

Hierna lopen we richting de metro om huiswaarts te gaan. Omdat we morgenvroeg verder vliegen moeten we weer zorgen dat alles ingepakt wordt. We zoeken alle spullen uit kopiëren de foto's naar het notebook, laden de batterijen op en rusten lekker uit.

Eten doen we vanavond nogmaals bij Saraghina, beiden bestellen we een pasta. We zitten in de binnentuin van het pand. Het is een goed lopende zaak want bijna alle tafels zijn bezet. Ook nu hebben we weer heerlijk gegeten.

De avond brengen we in alle rust door, hopelijk blijft het vannacht rustig in het appartement zodat we morgen uitgerust aan deel 2 van onze vakantie kunnen beginnen.

We gaan vanavond alvast douchen zodat we morgenvroeg snel klaar zijn. De koffers worden ingepakt en gewogen, alles staat klaar en Om 22.30 uur zoeken we ons bed op.

Peter vult nog wat info aan:

Vandaag was de laatste dag in het grote New York. Wat een boeiende en gevarieerde stad is dit. En dat, terwijl we nog erg veel niet hebben gezien. Maar het is ook even goed zo. Genoeg grote stad. We hebben de hele week mazzel gehad met het weer. Het was warm en vaak zonnig. Helemaal top.

Parkeren is hier wel een dingetje. Ook bij ons in de straat staat heb bommetje vol. Soms zetten ze de auto's boven elkaar neer. De prijs, 10 dollar voor een haf uur, 43 doller voor een dag. Andere parkeertarieven heb ik niet op gelet.

De metro is toch een boeiende ervaring. Gasten van allerlei pluimage gaan mee en het mensen kijken krijgt hier een heel nieuwe dimensie. Wel opletten dat je niet gaat staren..... Niet het prettigste vervoer (veel herrie, niet echt comfortabel, vochtige warme stationshallen), maar een ervaring die je zeker niet wilt missen. Iedereen leest of kijkt op zijn telefoon, maar wij kijken naar de mensen zelf. Het is vaak alsof je in een film zit.

Vandaag in Little Italy nog met een man gesproken die een huis verhuurt op airbnb. Dit mag niet meer in NY dus ook wij zitten hier nu illegaal (we vernamen dit trouwens al toen we arriveerden, maar hebben dit maar even niet opgeschreven). We zijn zogenaamd “vrienden” van Bruno.

Even over het wonen in NY.

Een eenvoudig en niet goed onderhouden appartement kost minimaal 3 ton om te kopen. Wil je dit huren dan betaal je makkelijk 1200 dollar per maand en moet je niet zeuren dat je geen washok hebt en of een gezamenlijke was ruimte. (Een wasmachine voor jezelf is hier erg luxe). Veel mensen hokken dan ook samen omdat het anders niet te betalen is. Iemand met een gewoon arbeidersloon verdiend ca. 35.000 dollar per jaar. We hebben niet zo heel veel bedelaars te zien, maar vooral in Chinatown zagen we mensen die vuilnisbakken naliepen op zaken die ze konden verkopen. Bijvoorbeeld blikjes.

Zondag 17 september

Vanmorgen word ik wakker als Peter om 6.45 uur opstaat. Ook ik kom het bed uit en het ochtendritueel volgt, ontbijten koffie met een boterham. Daarna aankleden en de laatste beetjes inpakken.

We lezen nog de laatste nieuwtjes op Facebook en rondom de race in Singapore, als plots de telefoon gaat, de taxichauffeur staat al voor de deur. We nemen de bagage mee naar beneden en gaan om 8.30 uur op weg naar de luchthaven La Guardia in New York. De chauffeur, een iel chinees manneke, is een stuk vriendelijker en behulpzamer dan de chauffeur die we op de heenweg hadden, ook is hij wat spraakzamer maar door zijn accent moeilijk te volgen voor mij. Volgens Peter leek zijn stem best wel op mister Chow uit de filmreeks “the Hangover”. Om 9.00 uur arriveren we al bij het vliegveld. Bij de automaten in de hal moeten we nog ons ticket printen, dit verloopt probleemloos en niet veel later kunnen we de koffers inchecken.

Het is te merken dat het een kleine luchthaven is, het gaat er heel gemoedelijk aan toe. Ik ben vergeten dat ik nog een flesje water in de handbagage had, de tas werd er door de douanier uitgepikt. Hij loopt met me mee naar het begin van de band en ik mag kiezen of het water uitdrinken of de fles leeggieten. Met mijn lege fles mag ik de reis vervolgen. Dan begint het wachten, we kunnen om 11.15 uur inchecken bij gate C12. We besluiten daarom om maar eerst een kop koffie te drinken. We hebben een half uur gratis WiFi op de luchthaven en het eerste dat ik lees is dat Max Verstappen al in de eerste bocht gecrasht is, jammer de vooruitzichten leken zo positief. De wachttijd wordt gedood met lezen en Peter kijkt een film op de IPad. Netjes op tijd beginnen ze met inchecken, de handbagage wordt gelabeld en gaat in het ruim. Met een bus worden we naar het vliegtuig gebracht, lijkt een beetje op de vluchten met Ryanair. Het is een klein vliegtuig, twee rijen van twee. Wij hebben stoel 11A en B.

Bij het instappen maak ik een foto van Peter op de trap, een van de medewerkers zou ook wel een foto willen maken van ons samen, erg vriendelijk. Hij schoot een paar plaatjes, een inclusief een van zijn collega's. Ook hier blijkt weer de gemoedelijkheid. Netjes op tijd taxiën we richting de startbaan, Dave onze piloot stelt zich voor en nadat we nog een paar andere vliegtuigen hebben voorgelaten mogen wij van start gaan. De vlucht verloopt heel rustig tussen door komt de stewardess rond met drinken en pretsels en amandelen. Om kwart voor twee, twee uur na de start staan we in Nashville aan de grond en kunnen we uitstappen. We winnen vandaag een uur, het is hier pas kwart voor een.

Nadat we de koffers opgehaald hebben lopen we richting de balie van Alamo waar we de auto kunnen ophalen. Nadat we ons rijbewijs hebben laten zien en de nodige handtekeningen geplaatst kunnen we verder lopen naar de parkeergarage. Er wordt geen poging gedaan om ons een update aan te smeren, wel benadrukt de medewerker nog extra dat we auto met een lege tank terug mogen brengen. Deze keer kunnen we geen auto uitkiezen maar deze wordt ons toegewezen. We rijden rond in een Jeep Cherokee, hier zijn we heel tevreden mee.

Om kwart voor twee zijn we onderweg, het eerste doel is de Wallmart. Hier halen we een koelbox en de andere benodigdheden voor de lunch voor morgen. Als we alles hebben zetten we koers naar het hotel, we logeren in de Sleep Inn en zijn heel tevreden over ons onderkomen. We zetten een kop koffie en nadat we die opgedronken hebben springen we in onze zwemkleren en duiken de pool in, heerlijk even afkoelen. Het is nog steeds 32 graden buiten en volop zon.

Aan het zwembad zit een ander echtpaar en als ze het water in komen blijkt de man heel slecht ziend of misschien wel blind te zijn. Het zijn ook Nederlanders en we maken een praatje met hun, zij hebben een zoon in Virginia, waarbij ze op bezoek zijn. Hij heeft echter geen vakantie en moet gewoon weer gaan werken. Zij reizen nu een paar weken rond en gaan voordat ze naar huis gaan nogmaals langs bij hun zoon.

Aan de rand van het zwembad werk is ons dagboek bij en Peter zoekt ondertussen een adresje waar we kunnen gaan eten, de keuze valt op het tegenover het hotel gelegen Chicago Style Gyros. Je kunt het scharen onder een soort fast food keten maar het eten was erg lekker.

Als we weer op de kamer terug zijn reorganiseer ik onze koffers. We hebben nu weer beiden onze eigen koffer. Dan gaan we lekker aan de koffie en ondertussen lezen we nog wat.

Maandag 18 september

Vannacht heerlijk geslapen in de reuze bedden. We deden om 22.00 uur het licht uit maar gevoelsmatig was het (voor ons) eigenlijk al een uur later. Wordt ik om 3.00 uur wakker gebeld door Ziggo zo irritant.

Nu (6.30 uur) heerlijk wakker worden met een lekkere kop koffie die Peter heeft gezet, en kijken wat we vandaag gaan ondernemen. Rustig opstarten eerst lekker douchen en dan ontbijten, we hebben een hot breakfast met gebakken eieren, mini hamburgers, gravy, yoghurt, en je kunt wafels bakken dus keuze genoeg. Eenmaal terug op de kamer zoeken we de spullen bij elkaar die in de auto kunnen blijven liggen, ook maak ik de lunch in orde en om 9.30 uur gaan we op pad.

We rijden in eerste instantie naar het Grand Ole Opra House, dit is een van de beroemdste countrystudio's ter wereld. Jammer genoeg kunnen we geen opnames bijwonen. Je kunt wel rond lopen in de souvenirshop en buiten het gebouw in de tuin. We maken er een paar foto’s en gaan weer verder richting het Opry Mills, dit is een groot overdekt winkelcentrum. Aangezien de temperatuur al opgelopen is naar 32 graden is het daar aangenaam vertoeven. We hebben er een paar uurtjes doorgebracht, ook houden we er koffiepauze. Met 2 paar schoenen, een paar slipjes, douchegel en bodylotion van ons favoriete merk wandelen we weer naar buiten. Tijdens het koffie drinken zie ik ook Peters geliefde Panda Express liggen maar het is jammer genoeg geen etenstijd.

Vervolgens rijden we naar het centrum van Nashville, we parkeren de auto in een parkeergarage en gaan lopend verder. Ons doel is het Johnny Cash museum, we gaan naar binnen en Peter koopt de kaartjes (met korting met de ANWB pas), het krijgen van de korting was nog even moeilijk omdat er geen triple A op de pas staat, maar uiteindelijk lukt het toch. Het museum zelf is niet zo heel groot maar ik vind het leuk om het gezien te hebben. Ze vertonen ook stukken uit films waar Johnny een gastrol heeft vertolkt, grappig om te zien. Ook kun je kijken naar een concert. Verder hangen er vele gouden en platina platen, kleding die hij gedragen heeft en uiteraard een aantal gitaren. Via de gift shop wordt je dan weer naar buiten geleid.

Hierna lopen we een stuk over Broadway, hier is het behoorlijk druk qua mensen en muziek. In bijna elke kroeg speelt wel een band, de muziek schettert door elkaar heen wat we erg jammer vinden. Bij de kroeg waar de muziek ons wel aansprak mochten we niet naar binnen omdat we een rugzak bij ons hadden, jammer dan maar niet. We maken wat foto's en gaan weer verder. Onze voorstelling bij Nashville was eigenlijk dat we straatmuzikanten zouden treffen doch dat was jammer genoeg een ijdele hoop. Tijdens onze wandeling passeren we wel het Ryman house waar alles ooit begon. Het is inmiddels 17.00 uur en we besluiten om Down town te verlaten en terug te gaan naar het winkelcentrum. We halen de auto op en betalen 14 dollar parkeergeld.

In het winkelcentrum lopen we nu een andere vleugel in die we nog niet gezien hebben, hier komen we een winkel tegen die we ook kennen vanuit Las Vegas, toch even binnen kijken en ja hoor Peter is weer een trui, poloshirt en overhemd rijker. En misschien kunnen jullie het al raden eten deden we bij ....de Panda Express, orange chicken nog steeds super lekker.

Na het eten gaan we op weg naar het hotel, alles opruimen dagboek bijwerken en lekker luieren. Ondanks dat we denken dat we niet zoveel hebben gelopen staat de teller toch op 10,5 kilometer.

Dinsdag 19 september

Vanmorgen om 7.00 uur vraagt Peter hoe laat het is. Ik ben ook net wakkeren sta op om koffie te zetten, deze drinken we lekker in bed op. Dan start het gewone ochtendritueel, douchen en ontbijten. Omdat we vandaag Nashville verlaten moet ook weer alles in de auto gepakt worden, het is even zoeken om dit zo economisch mogelijk te doen, maar het lukt. Om 8.45 uur vertrekken we bij het hotel zetten we koers naar Memphis. Gisteren hebben we besloten om via de autobaan te gaan dit scheelt 2 uur rijden en we vinden dat we die tijd beter kunnen besteden. We gaan met een kleine omweg, Peter heeft namelijk gezien dat op de autobaan een ongeluk is gebeurd en er staat een file van 50 minuten. We rijden dus eerst een stukje binnendoor en gaan wat later de autobaan op zo hebben we de file kunnen omzeilen. We moeten ongeveer 200 mijl de weg volgen, het valt qua drukte mee en we kunnen lekker doorrijden. Met nog zo'n 50 mijl te gaan stelt Peter voor om toch het laatste stuk binnendoor te rijden. Ik neem de afslag en wat blijkt de weg is afgesloten, we draaien om en bij het naast de weg gelegen tankstation houden we een plaspauze en nemen een kop koffie mee voor onderweg.

Peter neemt daar het stuur van me over en we gaan op weg naar de wasserette in Memphis, volgens Claire (ons navigatiesysteem) zullen we hier om 12.30 uur aankomen. Dit lukt zonder verdere problemen, wij lunchen in de wasserette en in die tijd doen de wasmachines hun werk. Een uur later zit weer alles schoon en droog in de koffer en gaan we op weg naar Graceland.

We arriveren om 14.00 uur, parkeren de auto voor 10 dollar en wandelen naar de ingang hier kopen we de tickets, ik krijg voor het eerst in mijn leven senior korting hihi. In eerste instantie krijgen we een korte film te zien en daarna gaan we met een soort treintje naar het woonhuis. Iedereen krijgt een tablet met koptelefoon en je kunt, zelfs in het Nederlands, naar de uitleg luisteren van datgene wat je te ziet. Het is toch wel indrukwekkend als je de voordeur bij Graceland naar binnen stapt. Vanuit de hal kijk je meteen de woonkamer in en aan de andere kant van de gang is de eetkamer, in elke ruimte staat wel een televisie, volgens alles waren dat er 14 in het hele huis. Het is te zien dat hij van kleur hield, dit komt in sommige kamers duidelijk naar voren, bijvoorbeeld de TV kamer en de biljartruimte. Deze laatste is helemaal met geplooide stof bekleed, de wanden inclusief plafond, er waren honderden meters stof in verwerkt. Ook de meubels in die ruimte zijn van hetzelfde stof voorzien. Bij het verlaten van het huis loop je langs het weiland waar zijn paarden stonden en uiteindelijk bereik je de graven van zijn ouders, oma en natuurlijk van hem zelf.

Het is niet zo heel druk en daarom kun je rustig in je eigen tempo alles bekijken. Na afloop wordt je weer met het treintje teruggebracht en kun je zijn wagen, motor park bekijken. Opvallend is dat er bij elke ruimte die je binnengaat eerst een souvenir winkel is met heel veel lelijke dingen, toch zijn er overal mensen die souvenirs kopen. We bekijken de ruimte met zijn kleding de platen en als laatste zijn vliegtuigen. Grappig aspect, in het vliegtuig had hij ook een slaapkamer en het bed was voorzien van een veiligheidsgordel.

Tussendoor pauzeren we en genieten we van een ijsje, en ook hier krijgen we weer senior korting. Het is inmiddels 17.30 uur en we gaan op weg naar het hotel de Quality Inn. We checken in en krijgen kamer 226. Als we alles naar boven hebben gebracht werkt de sleutel niet, wel kan ik de naastgelegen kamer gewoon openmaken. We zetten de spullen binnen en Peter gaat toch maar even melden wat er aan de hand is. We moeten toch echt de andere kamer hebben en het zou niet moeten kunnen dat we bij een andere kamer binnen kunnen komen. We verhuizen alles weer en daarna kunnen we gaan eten.

De keuze is gevallen op Applebee's, we hebben hier lekker gegeten en keren moe maar voldaan terug naar ons onderkomen. Eerst alles opruimen en dan zorgen dat het verhaal op papier komt. We gaan niet al te laat naar bed.

Woensdag 20 september

We hebben we een ruime kamer met een kingsize bed, heerlijk breed. Ik heb goed geslapen maar ben wel alweer om 5.30 uur wakker ook Peter wordt wakker. Ik ben toch nog in slaap gevallen maar Peter is gaan lezen en bekijkt ondertussen wat we vandaag kunnen gaan doen. Om 7.00 uur ben ik toch maar opgestaan en zet eerst koffie. Bij een kop koffie lees ik de mail en uiteraard ook de reacties op Facebook, leuk om zo de ochtend te beginnen.

Na het ontbijt zijn we om 9.15 uur de stad in gegaan, wij logeren zo'n 10 mijl buiten het centrum. In eerste instantie rijden we naar de Sun studio, doch deze gaat pas om 10.00 uur open en de eerste toer vertrekt pas om 10.30 uur. We hebben geen zin om een uur te wachten zeker omdat het op dat tijdstip al ruim 25 graden is.

We rijden door richting Gibson factory, we parkeren de auto in de tegenover gelegen parkeergarage en gaan kijken of we meekunnen met een tour. De tour van 10.00 uur en 12.00 uur is volgeboekt. We kunnen om 11.00 of 13.00 uur aansluiten, omdat we eerst het stadje willen bekijken kopen we kaartjes voor de tour van 13.00 uur. We wandelen richting de Beale street (op z'n Nederlands Beelen straat) en maken hier weer de nodige foto's. Het is nog erg rustig op dit tijdstip en we staan dan ook weer snel bij de factory, we gaan naar binnen en vragen of we de tickets kunnen omboeken naar de tour van 11.00 uur. Dit is geen probleem.

Tijdens het wachten tokkelt Peter nog een duintje op een van de gitaren (prijs 4999 dollar, gelukkig was er een korting op van 10%) hij was toch niet helemaal tevreden over het geluid dus hij heeft hem toch maar weer teruggehangen. De rondleiding is de moeite waard, bij binnenkomst in de fabriek ruikt het heerlijk naar hout. In deze fabriek worden per week 300 gitaren gebouwd. Ze laten uitgebreid zien hoe het instrument gemaakt wordt, uiteraard is het streng verboden om foto's te maken. De rondleiding duurt een uur en om 12.00 uur staan we dan ook alweer in de hal. Nog een plaspauze en dan gaan we op weg naar de Starbucks om een kop koffie te scoren, ook delen we een scone. We wandelen met de koffie in de hand naar de auto en eten meteen onze lunch op.

Het volgende doel is het Lorraine motel waar Martin Luther King op 4 april 1968 is vermoord. Martin Luther King, oorspronkelijk Michael Luther King, Jr., was een Amerikaanse baptistendominee, politiek leider en een van de prominentste leden van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. In 1968 is Martin Luther King bezig een mars van armen naar Washington voor te bereiden. Hij wordt echter weggeroepen om stakende vuilnismannen in Memphis te steunen. Een dag nadat hij in Memphis ongeveer tweeduizend volgelingen heeft toegesproken, wordt Martin Luther King op het balkon van het Lorraine Motel doodgeschoten door een sluipschutter. We parkeren in een zijstraat en wandelen er naar toe, om een foto te maken. Voor het motel is alles nog in de staat van toen, de auto’s die er toen geparkeerd stonden staan er nog. Het nu een museum, maar we zijn niet naar binnen gegaan.

Dan gaan we weer terug naar de plek waar we vanmorgen wilde starten de Sun Studio's. We kopen kaartjes voor de rondleiding van 13.30 uur (ook hier weer korting met de ANWB pas). Tijdens het wachten drinken we een flesje Root beer (dit is een koolzuurhoudende gebrouwen frisdrank, met extracten van vanille, zoethout, saffraan en nootmuskaat.) Letterlijk vertaald betekent "root beer" wortelbier. Dat is ook logisch gezien de drank wortelextracten bevat zoals zoethout. Verder heeft de drank een donkere kleur en ontstaat er bij het ingieten een schuimlaag. Zo lijkt root beer op een schuimend donker bier, maar heeft het een totaal andere smaak. Wij vinden het in eerste instantie een beetje vreemd qua smaak, je moet er even aan wennen.

Dan gaat de tour van start, we zijn met een groep van ongeveer 20 personen. De studio stelt niet zo heel veel voor. Via een smalle trap gaan we naar boven waar achter glas een aantal foto’s en oude apparatuur staat. Wat de tour mede bijzonder maakt is het enthousiasme van de gids Tiffany. Ze vertelt op een zeer gepassioneerde manier over het ontstaan van de studio en door de muziekfragmenten die ze tussendoor laat horen gaat het echt leven. Elvis, Johnny Cash en Roy Orbinson hebben hier hun eerste platen opgenomen. Het is apart om de oorspronkelijke opname terug te horen die Elvis als 18 jarige knul hier heeft laten opnemen. Sam Philips, platenbaas en oprichter van het Sun label was in eerste instantie niet gecharmeerd van de opname en het heeft dan ook een jaar geduurd voordat Elvis een tweede kans kreeg met het nummer "its alright mama". Dit betekende de doorbraak van zijn carrière.

We gaan weer naar beneden en komen in de opname studio. Hier staat nog de orginele microfoon die gebruikt is door de bovenstaande artiesten. Ook wij mogen naar afloop achter microfoon staan en een nummer meezingen. Peter is na afloop van de tour helemaal "flabbergasted", er worden foto's gemaakt van "ons optreden" en Peter krijgt na afloop meteen een contract aangeboden. Hij is helemaal hyper, het is voor hem een dag met een sterretje geworden.

We besluiten terug te gaan naar het hotel en nog een paar uurtjes door te brengen aan het zwembad, de temperatuur is inmiddels opgelopen tot 31 graden. In het water is het goed uit te houden. Ik werk in de tussentijd het dagboek alvast bij en Peter zit te lezen. Er is jammer genoeg weinig schaduw, we hebben enkel een kleine parasol ter beschikking.

Volgens alles liggen we onder de aanvliegroute van een luchthaven, er komen binnen een tijdsbestek van een kwartier wel 10 vliegtuigen over vliegen van FedEx, en dit gaat zolang we aan het zwembad zitten steeds door. We zien alleen maar vliegtuigen vertrekken we hebben er geen zien binnenkomen.

Om 17.00 uur gaan we naar binnen en kleden ons aan om te gaan eten, we hebben geen zin om nog de stad in te gaan en kiezen voor El Patron, een Mexicaans restaurant in de buurt van het hotel. Peter kiest voor een Tbone steak en ik eet enchiladas. Als Peter een biertje wil bestellen krijgt hij als antwoord dat ze geen vergunning hebben om alcohol te verkopen. Wel serveren ze cocktails??? Hij besluit het bij een cola te houden en krijgt een glas van driekwart liter voor de prijs van 1 euro en 50 cent. De bediening gaat snel en drie kwartier later staan we alweer buiten, natafelen kennen ze nog steeds niet.

Donderdag 21 september

Na een goede nacht vanmorgen om 6.45 uur opgestaan en eerst koffie gezet. Ook vandaag kunnen we rustig opstarten. Voor ons een beetje wennen maar aangezien in de stad voor 9.00 uur echt nog niets te beleven is genieten we hier nog maar even van.

We verlaten Memphis vandaag en reizen naar Clarksdale, hier hebben we bij een Comfort Inn een kamer geboekt. We hoeven maar zo'n 150 km te rijden vandaag, dus vanmorgen na het ontbijt nog eerst even bij gepraat met Peters zus, via Skype. Als alles weer in de auto staat rijden we eerst naar de Tanger outlet in Southaven. Ook deze outlet is groot en vooral heel schoon. Bij de Columbia winkel zoeken we wat spulletjes uit maar bij het betalen gaat het mis, onze bankpassen worden niet geaccepteerd. Ook betalen met de creditcard lukt niet. We zouden we contant kunnen afrekenen maar laten de spullen achter en gaan verder, we zijn wel een beetje ongerust, of er iets mis is met onze passen. Maar bij een volgende winkel waar ik een T-shirt koop werkt mijn bankpas gewoon.

De volgende stop is bij de Wallmart. We halen de boodschappen en hier werkt Peters creditcard gewoon, we zijn toch wel opgelucht. Het is alleen jammer dat er geen koffieshop in het pand is, het is ondertussen al 12.15 uur dus lunchtijd. Dan maar eerst tanken, we tanken 15 gallon (is ongeveer 56 liter voor €28,33 dus €0,50 per liter). De auto verbruikt ongeveer 1:10 hetgeen niet slecht is voor deze 4x4 bak.

Bij het tankstation kunnen we koffie krijgen en we mogen binnen onze boterhammen op eten. Er staan tafeltjes en stoelen en het is er aangenaam koel. Ook de koffie die ze schenken is niet verkeerd. Na het eten gaat de reis weer verder, het is een vrij rechte weg met langs de kant grote katoenvelden, afgewisseld met hier en daar een langgerekt dorpje langs de weg.

Om kwart over twee volgt een fotostop bij the Crossroads, volgens de fabel verkocht gitarist Robert Johnson hier zijn ziel aan de duivel, de duivel stemde zijn gitaar en vanaf dat moment was hij een super bluesgitarist. Ter nagedachtenis werd dit kunstwerk geplaatst.

Hierna gaan we op weg naar ons motel voor vannacht de comfort Inn, we komen hier om 15.00 uur aan en hopen lekker te gaan zwemmen, het namelijk 32 graden. Helaas het zwembad is al dicht (wintertijd....) moet niet veel gekker worden. We brengen de spullen naar onze kamer nummer 111 en drinken een kop koffie, ondertussen even FaceTime met Ria die online is, gezellig even kunnen babbelen. Ik begin maar alvast aan ons dagboek, Peter zit lekker relax te lezen.

Om 17.00 uur gaan we richting het centrum, we rijden door een vrij armoedige wijk op weg naar Ground Zero Blues Club. De club werd in mei 2001 geopend, de eigenaren zijn: Bill Luckett, Howard Stovall en de alom bekende Morgan Freeman. Ondanks de vermogende eigenaar past het pand wel in het straatbeeld.

Als je binnenkomt kijkt je je ogen uit, het interieur lijkt zo uit een kringloopwinkel te komen en waar je ook kijkt overal is graffiti, de muren, tafels, stoelen, bar en zelfs de toiletten. Iedereen die er komt mag hier zijn of haar naam op kalken. Bij het verlaten van het pand schrijft ook Peter onze initialen buiten op de deurstijl.

Clarksdale wordt gezien als de geboorteplaats van de blues, ook Ike Turner werd hier geboren. Er hangt een heel prettige sfeer in Ground Zero club en we besluiten dan ook om er te blijven eten. We krijgen een tafeltje toegewezen en we bestellen beiden een hamburger, met frietjes en coleslaw. De laatste twee items delen we samen. Het eten wordt opgediend in een rood plastic mandje, de smaak is goed en Peter spoelt het weg met een plaatselijk biertje. Ik hou het op water. Op de achtergrond klinkt blues muziek maar er zal pas vanaf 20.00 uur live muziek zijn, hier blijven we niet op wachten en we gaan terug naar het hotel.

De avond brengen we in alle rust door, dagboek vullen, lezen, filmpje kijken en niet al te laat naar bed.

Vrijdag 22 september

Vanmorgen op tijd opgestaan, we hebben een lange reisdag vandaag. Om 8.15 uur verlaten we Clarksdale en rijden via de 61 zuidwaarts, onze eerste stop is gepland in Vicksburg. Volgens Claire zullen we daar om 11.00 uur zijn. Het is een lange rechte weg met links en rechts uitgestrekte katoenvelden zover als je oog kan reiken. De velden zijn zo groot dat ze met kleine vliegtuigjes geïnspecteerd en bespoten worden, ze vliegen vrij laag over de velden, leuk om te zien en dit was dan ook het enige wat voor wat afwisseling zorgde tijdens het rijden.

Vlak voor Vicksburg veranderd het uiterlijk, het landschap wordt wat heuvelachtiger en de weg slingert iets meer. Om 11.00 uur staan we inderdaad op de eerste stopplaats een uitgestrekte begraafplaats (city cemetery). Deze is zo groot dat je er met de auto over heen kunt rijden en hij is ook ingedeeld in meerdere straten. Er zijn ook veel graven van de militairen die gevallen zijn in de burgeroorlog die vier jaar duurde en begon in 1861. Mede door de grote en de hoeveelheid graven is dit een zeer indrukwekkende begraafplaats. Onderweg zie ik een paar keer bloemen staan die er erg nep uitzien. Het is een rechte steel zonder bladeren en met een rode bloem. Ook op het kerkhof zie ik ze staan, waarschijnlijk is het een soort onkruid want ze staan op de gekste plekken. Toch zijn ze best wel mooi en uiteraard een foto waard.

De volgende stop is bij Vicksburg National Military Park, bij de ingang kopen we meteen de nationale parkenpas. Vicksburg is een plaats in het westen van de Amerikaanse staat Mississippi, gelegen aan de Mississippi-rivier. Het is de hoofdplaats van Warren County. Vicksburg is bekend vanwege het Beleg van Vicksburg (1863), een van de doorslaggevende gebeurtenissen van de Amerikaanse Burgeroorlog. We gaan eerst kijken in het Visitor center hier krijgen we wat informatie over de burgeroorlog. In deze omgeving heeft de veldslag van de zuidelijke staten met de andere verenigde staten plaatsgevonden. De zuidelijkste staten wilden meer onafhankelijkheid en wilden niet dat de slavernij werd afgeschaft.

Hierna rijden we de tour road van ca. 25 km, langs allerlei standbeelden, gedenktekens, kanonnen en ook weer de militaire begraafplaats. Ook deze is weer zo groot dat je er met de auto overheen rijdt. Het is vandaag erg vochtig warm weer (32 graden) en mede hierdoor zijn we maar op een paar plaatsen uitgestapt voor een foto. Het is indrukwekkend dat de veldslag hier heeft plaatsgevonden, maar een tour langs wel 100 borstbeelden en markeringen is aan ons niet echt besteed. In de koelte van de auto eten we onze lunch op.

Hierna gaan we op weg naar Catfish art park & murals, dit ligt aan de rand van de Mississippi en net als we er aan komen rijden zien we een groot radercruiseschip dat op het punt van vertrekken staat. Uiteraard blijven we kijken hoe de trossen binnengehaald worden, bij vertrek toetert hij eerst en dan volgt er een muziekje, erg kitsch en daardoor wel weer grappig. We lopen nog even door het parkje maar de zon is ongenadig heet vandaag dus we zoeken weer snel onze koele auto op.

Ik neem voor het tweede deel van de rit het stuur over van Peter. Bij een klein hotdogtentje stoppen we en drinken er een kop koffie met een koekje, een rib uit ons lijf, $2,50 zijn we weer armer voor 2 koppen koffie en twee koeken.

Weer gaan verder richting Natchez, bij Port Gibson verlaten we de 61 en rijden via een schitterende binnendoor weg naar Windsors Ruins, een rijke katoenplanter liet hier zijn huis bouwen dat in 1861 af was, ironisch is dat hij zelf in april 1861 is overleden. In februari 1890 is het door brand verwoest en bleven alleen de pilaren en het ijzerwerk gespaard. De nazaten hebben het in 1974 geschonken aan de staat Mississippi. Ook hier werden een aantal foto’s gemaakt. Peter maakte nog even een praatje met een man uit Houston, hij vertelde dat het daar vanmorgen flink regende. Hij was deze weg reeds vele malen gereden zei hij maar had de Ruins nog nooit eerder gezien. Hij reed al een poos achter ons en toen wij de zandweg opdraaide reed hij verder maar kwam even later ook kijken waar wij naar toe waren gegaan. Grappig dat wij de Amerikanen nog iets kunnen leren.

We rijden weer verder en komen omstreeks 16.00 uur in Natchez aan, we moeten nog even zoeken naar ons onderkomen. We hadden in eerste instantie het Eola hotel geboekt doch dit is inmiddels gesloten en we zijn ondergebracht in het Guest House een klein stukje verder in dezelfde straat. Het is een Antebellum huis, dit zijn huizen van voor de burgeroorlog met een bepaalde bouwstijl. We krijgen een kamer op de begane grond, met daarin een groot oud bed en dito meubels.

We zetten onze spullen binnen en gaan dan nog een tour maken langs een aantal Antebellum huizen. Ze komen prachtig uit bij de laagstaande zon.

Op advies van de baliemedewerkster in het hotel gaan we eten bij Magnolia Grill aan de oever van de Mississippi. Het eten is goed maar het is erg rumoerig binnen. Als we klaar zijn met eten gaan we naar buiten en kunnen nog net de zon zien wegzakken achter de rivier. We raken aan de praat met Tom en Ginger, zij woont al haar hele leven in Natchez en vertelt dat de eigenaren van de katoenplantages bijna allemaal in Natchez woonden. Tom vult aan dat Natchez de rijkste stad van Amerika was.

We rijden terug naar het hotel en de rest van de avond vullen we met lezen en de achterban weer bijpraten. Om 22.30 uur maken we het licht uit.

Zaterdag 23 september

Na een slechte nacht (ik kon niet in slaap komen) word ik om 6.30 uur wakker. Als ik de koffie aanzet komt ook Peter bij zijn positieven. Ontbijten is vandaag iets luxer, we hebben porseleinen borden en bekers en echt bestek. Ook het roerei smaakt meer naar een echt ei.

Na het ontbijt wordt de auto weer ingepakt en om 8.30 uur rijden we de parkeerplaats af. We rijden in eerste instantie nog naar een van de Antebellum huizen. Gisteravond stond voor dit huis de zon helemaal verkeerd en de ochtendzon is veel mooier. We rijden eerst verkeerd en zien een ander mooi pand dat ook op de foto mag. We moeten nog even zoeken naar het Dunleith house, maar uiteindelijk vinden we het. We maken een paar foto's en gaan dan weer richting de 61, verder naar het zuiden.

Peter benoemd nogmaals dat hij het een heerlijke weg vindt om te rijden. Hij glooit lekker, en met een muziekje aan glijden de mijlen onder ons weg. Op een gegeven moment verlaten we de 61 even. We maken een uitstapje naar de Greenwood Plantation maar het is de omweg van 20 km niet echt waard. Je mag niet eens foto's maken binnenshuis. We hebben daar dan ook geen tour geboekt. Als we weer terugrijden zien we een aantal koeien in een kleine swamp staan, die moeten op de foto. Ook zien we een grote spin in zijn web zitten of het duidelijk is op de foto weet ik niet.

De volgende stop is de Rosedown Plantation & Gardens. We kunnen hier aansluiten bij de tour van 12.00 uur, het gezelschap bestaat uit 8 personen. De plantage is gebouwd door slaven in 1835, de bouw heeft 6 maanden geduurd. Het was een katoenplantage 450 slaven verrichtten het werk op Rosedown en 3 andere Turnbull plantages. De eigenaren behoorden destijds tot de rijkste mensen in de USA. In 1956 werd Rosedown gekocht door Catharina Underwood uit Houston Texas. In een tijdsbestek van 8 jaar liet zij de gehele plantage restaureren en in 1964 werd het opengesteld voor publiek. In 1994 is het verkocht aan een zakenman uit Georgia en de staat Louisiana kocht het pand aan in 2000. Het was leuk dat we maar met een klein groepje waren. We konden overal rustig kijken en foto's maken. Opvallend detail is dat de slaven een eigen kleine trap hadden, ze mogen bij het bedienen geen gebruik maken van de andere trap in huis. Ruim een uur later staan we weer bij de auto en eten eerst onze lunch op. En ja ook vandaag is het weer benauwd warm (33 graden) en heel zonnig.

Dan rijden we door naar St. Francisville, dit zou een leuk klein charmant stadje zijn maar ook dat valt ons wat tegen. We gaan snel verder.

We overleggen wat we gaan doen en besluiten om vandaag de Swamptour te gaan doen, het is anderhalf uur rijden. Als we een half uur onderweg zijn zien we in de verte de lucht steeds donkerder worden, goede raad is duur we vinden het jammer als de tour in het water valt en draaien om, om door te rijden naar de eindbestemming van vandaag in Baton Rouge.

Door de slechte nacht ben ik ook best wel moe dus echt erg vind ik het niet. We programmeren de Walmart in de navigatie en gaan op weg. Hier halen we brood voor morgen en een paar andere dingen en rijden dan naar het hotel, weer een Sleep Inn. We kunnen meteen inchecken en nadat we de spullen op de kamer hebben gezet zoeken we het zwembad op. Eerst afkoelen en daarna gaat mijn reisleider aan het werk, hij boekt voor morgenmiddag 17.00 uur een Swamptour en morgenvroeg om 10.00 uur hebben we een tour geboekt bij de Whitney Plantation. Deze keuze betekent wel dan we New Orleans niet aan zullen doen. We verkiezen dit keer de natuur boven de stad. Ik hoop op een goede nachtrust vannacht en dat ik morgen lekker fit ben.

Om zes uur gaan we eten bij de naast het hotel gelegen Quacker Barrel, hier kunnen we lopend naar toe. We nemen beiden het dagmenu, rijst met kippenragout en mais. Ik kies er nog broccoli bij en Peter gaat voor de coleslaw. Het smaakt goed en met een gevulde buik zoeken we de kamer op.

Zondag 24 september

Vandaag zal een dag worden met twee gezichten, om 8.15 uur vertrekken we bij het hotel en om 9.00 uur staan we al bij de Whitney Plantation de poort is nog gesloten en we rijden door naar de Evergreen plantage en maken daar vanaf de weg enkele foto's. Met name de oprijlaan met oude bomen is hier heel indrukwekkend.

We hebben om 10.00 uur een tour geboekt bij de Whitney Plantation, we zijn nog wat vroeg en kijken even rond in de giftshop.

De rondleiding start vanuit het museum en de eerste stop is bij een klein kerkje, in het kerkje staan een aantal van klei gemaakt beelden. De beelden worden tezamen The Children of Whitney genoemd, ze zijn hier geplaatst om bezoekers er aan te herinneren dat er niet alleen volwassen als slaaf gehouden werden maar ook veel kinderen. De dochter van de eigenaar van de plantage had zelfs een twee jarig meisje als levende pop, toen het kind 10 jaar was werd ze het persoonlijke dienstmeisje van de dochter.

Ook is er het verhaal van een dochter over haar moeder, ma had 15 kinderen van 15 verschillende mannen. Elke keer werd moeder weer opnieuw verkocht en kreeg ze weer een andere man toegewezen. Eigenlijk een levende broedmachine voor de slavernij dus. Ik moet zeggen dat zo'n verhalen behoorlijk binnenkomen.

Het was hard werken op de velden van de suikerplantages. De hitte, de insectenbeten die ziektes veroorzaken. Ze werkten met scherpe gereedschappen en hierdoor liepen veel slaven verwondingen op. Ook waren de werktijden enorm lang zeker tijdens het oogstseizoen. Vanaf het moment dat een slaaf op het veld tewerkgesteld werd bedroeg de gemiddelde levensduur slechts 10 jaar. Vandaar dat er constant nieuwe slaven nodig waren en de slavenmeisjes werden gedwongen tot geslachtsgemeenschap om te zorgen voor nieuwe aanvoer. Ook nadat de slavernij was afgeschaft bleven de meeste slaven daar toch werken gewoon omdat ze niets anders geleerd hadden. Hun was alles afgenomen, hun naam, hun geboortedatum, en niemand kan lezen of schrijven, dus het vinden van ander werk is extra moeilijk. Ze hebben geen andere keuze en blijven werken voor hun baas, krijgen een klein salaris en moeten huur betalen voor hun onderkomen. De huur is hoger dan het loon dus ze bouwen een schuld op. Wanneer de vader komt te overlijden dan gaat de schuld over naar de zoon, ze komen dus nooit uit de schuld en blijven afhankelijk.

In het museum is te lezen dat ook Nederland zich schuldig heeft gemaakt aan de slavenhandel. Er hebben onder Hollandse vlag ongeveer tweeduizend bootreizen plaatsgevonden, tijdens deze reizen zijn een half miljoen slaven vervoerd. Ik schrik hier toch wel van en hoop dat deze geschiedenis zich nimmer zal herhalen.

De Whitney Plantage is op het Nationaal Historisch register geplaatst. De plantage is gebouwd door Afrikaanse slaven en hun nakomelingen. De plantage is momenteel bedoeld om hulde te brengen aan alle slaven op de plantage zelf en diegene die elders in de VS Zuid woonde.

We kijken nog even bij de Laura Plantation, maar deze vinden we niet fotogeniek genoeg. We rijden naar de Oak Alley Plantation om daar een foto te maken van de oprijlaan we mogen er echter niet parkeren, we spreken af dat ik een rondje rij en op de terugweg Peter weer zal oppikken. Hij stapt uit en heeft de sleutel van de auto nog in zijn zak waardoor ik niet kan wegrijden, op dat moment zie ik dat Peter zich verstapt en even later ligt hij languit langs de kant van de weg. Gelukkig valt het allemaal mee, zijn enkel is wat gevoelig maar hij heeft gelukkig geen ernstige verwondingen opgelopen. Hij maakt nog snel een foto en dan gaan we op weg naar Breaux bridges, hier hebben we om 17.00 uur een afspraak voor de Swamp tour bij Cajun Country Swamp Tour. 

Onderweg stoppen we nog een keer bij een kerkhof, we strekken even de benen en maken er een paar foto's.

We zijn wat te vroeg voor de tour en rijden nog even rond in de omgeving, maar draaien na een paar mijl om en gaan terug. We trekken ondertussen sokken en dichte schoenen aan en spuiten goed met anti insecten spray. Als we zitten te wachten komen er verschillende mensen aan die gaan vissen. En later ook een aantal personen die de tour geboekt hebben, dachten we in eerste instantie nog dat we de enige waren, die hoop is snel vervlogen.

Even voor 17.00 uur komt een bootje aanvaren en stappen de inzittende uit. De gids Bob begint met het opnoemen van de namen van diegene die hij op zijn lijstje heeft staan. Er blijkt iets mis te zijn gegaan want er is nog een groepje van 3 die niet op zijn lijstje staan. Hij gaat bellen en het blijkt dat ook zij geboekt hebben. Met een beetje passen en meten kan toch iedereen mee. Bob vertelt tijdens de tocht boeiend over wat we onderweg allemaal zien aan flora en fauna, bij de langzaam ondergaande zon lijkt het af en toe een sprookjeswereld. De tocht duurt twee uur en we zien alligators, schildpadden en diverse vogels.

Een van de bijzonderheden is een alligator met volgens de gids zo'n 30 jonkies, deze zijn omdat het zo warm was te vroeg geboren. Normaal gesproken worden deze eind september begin oktober geboren en deze waren nu zo'n vijf weken oud. Moeder lag in het groene kroos met alleen haar ogen boven water haar kleintjes in de gaten te houden. Wij zagen alleen als ze bewogen dat ze er waren, ze zijn dan ook pas zo'n twintig centimeter. Een eindje verder lag ook een vrouwtje, volgens Bob was dit ongunstig want de vrouwen onder elkaar zijn erg jaloers en eten de jonkies van elkaar op. Een harde wereld.

Het maken van foto’s was niet altijd gemakkelijk, het trillen van de motor van de boot maakt het stilhouden van de camera extra moeilijk, maar we hadden het niet willen missen. Het is een vrij kleine organisatie maar de moeite dubbel en dwars waard.

Om 19.15 uur gaan we weer op weg naar ons hotel, het begint al te schemeren. We maken een korte stop bij Popeyes om iets te eten. Ik heb wat last van mijn maag en neem geen menu, ik eet een beetje mee van Peters gerecht. We rijden dan weer verder en zijn omstreeks 21.00 uur “thuis”. Ik had wat last van buikloop en ben meteen in bed gekropen.

Maandag 25 september

Goedemorgen, ik heb niet al te best geslapen. Heb nog steeds wat last van mijn buik, waarschijnlijk heb ik teveel koud water gedronken. Ik ontbijt met wat geroosterd brood met een kop thee, even mijn maag wat rust gunnen.

We gaan vandaag op weg richting Houston, in League City woont een nichtje van mij, dochter van een van de favoriete zusjes van mijn moeder. Om niet alleen autoweg te rijden heeft Peter een alternatieve route uitgestippeld. Het eerste stuk richting Lafayette is een wel heel bijzonder stuk weg, een route van zo'n 20 mijl is gebouwd op dikke betonpalen dit omdat de ondergrond behoorlijk zompig is, het is een echt moerasgebied.

Daarna gaan we verder binnendoor langs de kust, via 82 en de 27 van Pecan Island tot aan Port Arthur. Bij Cameron zijn we voor 1 dollar met de Ferry overgezet. Ook hier zijn de huizen allemaal op palen gebouwd de een wat hoger dan de ander om wateroverlast te voorkomen in huis. Ook rijden  we nog een stuk van de weg die als vluchtweg wordt aangegeven bij een hurricane, heel apart als je terugdenkt aan Harvey. Onderweg stoppen we bij Holly Beach waar we een strandwandeling maken, het water is lekker warm maar we hebben geen tijd om te zwemmen.

In de buurt van Houston wordt het weer drukker op de weg en is het soms een wirwar van viaducten over elkaar heen, maar Claire en Peter loodsen ons hier feilloos doorheen. Hier en daar zien we langs de weg nog restanten liggen van huisraad die vernield is tijde de hurricane. Vanuit de auto bel ik Maria om te zeggen dat we verwachten er rond 16.30 uur te zijn, door de drukte op de weg wordt het een kwartiertje later. Als we aankomen staan ze ons alle twee al buiten op te wachten, de ontvangst is alles hartelijkst. Ook King de hond moet ons verwelkomen, hij is behoorlijk groot maar denkt soms dat hij nog een puppie is en wil bij je op schoot. Vooral mannen hebben zijn voorkeur dus Peter kreeg meteen een poot een teken van vriendschap sluiten.

We drinken eerst als rechtgeaarde Hollanders een kop koffie en gaan daarna aan de wijn. Edwin heeft ook nog een paar typische drankjes die we moeten proeven. De tijd vliegt en Maria gaat het eten voorbereiden terwijl wij gezellig aan de bar zitten te keuvelen. De maaltijd is heerlijk, spareribs, rijst met bonen, mais, groene boontjes, komkommer en avocado, jammer geen foto gemaakt. Maar we hebben de kokkin eer aan gedaan er was niet veel meer over. De avond verloopt erg gezellig we babbelen en halen oude anekdotes naar boven over de familie. En ook nu blijkt weer dat als het gezellig is de tijd vliegt. Om 23.30 uur zoeken we ons bed op en komt er een einde aan een mooie dag.

Dinsdag 26 september

Vandaag rustig opgestart in huiselijke sfeer. Peter gaat samen met Edwin King uitlaten. Ze wandelen in de omgeving, een eind verder in de straat ligt langs de kant van de weg stukken vloerbedekking en kapotte meubels. De mensen die daar wonen hebben wel wateroverlast gehad tijdens de orkaan Harvey. Het huis van mijn nicht ligt wat hoger en zij hebben geen water in huis gehad. Als de heren terug zijn genieten we samen van een lekker ontbijt.

Om 11:00 uur vertrekken we naar NASA space center in Houston gegaan. Het ligt maar 4,5 mijl van Maria en Edwin vandaan. In eerste instantie kijken we rond in de grote hal. Er staan verschillende ruimtepakken uitgestald. Ook hangt er een lijst met de namen van alle astronauten die naar de maan zijn geweest. Niet veel later begint op de bovenverdieping een film over de ruimtevaart. Het is leuk om te zien hoe de astronauten “spelen in de gewichtsloosheid”.

Na de film is het tijd om een hapje te eten en dat doen we in het restaurant op de begane grond. Bij binnenkomst hebben we ook meteen tickets gekocht voor de tramtour en na het eten gaan we van start. Over het terrein van de NASA worden we naar het Mission Control Center gebracht. Vanuit dit center werden de raketten begeleid op weg naar de maan. Er is daar een soort tribune gebouwd vanwaar de familieleden van de astronauten de vlucht konden bekijken. Ook wij mogen daar nu plaatsnemen we zitten in de stoelen waar ook de presidenten, koningen en andere grootheden de boel, hebben gade geslagen. “Houston we have a problem” heeft zich ook hier afgespeeld. We hebben even mogen kijken naar de oude tv schermen van de jaren 60 en krijgen uitleg over wat we zien.

Hierna gaan we naar het centrum van de toekomst. Het is een erg leuke ervaring. Je ziet heel veel van de space shuttles en ook van het nieuwe Orion programma (bemande reis naar Mars). Je loopt over een galerij en ziet vanaf een afstand delen van de nieuwe Orion raket. Ook staan er allerlei simulators opgesteld.

De laatste stop met het trammetje is waar de Saturnus V raket staat. Het is enorm groot volgens de gids heeft het qua lengte de afmeting van een voetbalveld. De hal was 110 meter lang. Het is dan ook moeilijk te fotograferen. Hierna gaan we weer terug richting museum.

We sluiten af met een informatief praatje over hoe sommige dagelijkse dingen werken in de ruimte, bijvoorbeeld hoe hun douche en toilet werkt in de ruimte. Weten jullie dan 93% van het vocht (zoals urine) hergebruikt wordt en als water weer gedronken wordt? Klinkt niet lekker maar blijkt het wel te zijn. Het is een leuk museum en men is hier erg trots op.

Een geslaagde middag dus. We nuttigen nog een ijsje en om 16:00 uur houden we het voor gezien en gaan we huiswaarts. King (de hond) verwelkomt ons alsof we drie weken zijn weggeweest. Hij wordt nog even uitgelaten en wij zijn later met Maria en Edwin gaan eten bij een Mexicaans restaurant. Het eten was erg lekker, maar ook de Margarita (mengeling van Tequila, Grand Marnier, Cointreau en Lime Juice en Frozen ice) smaakte verrukkelijk.

Bij thuiskomst drinken we nog een wijntje en ook nu is de avond eigenlijk te kort. Het is ineens 24.00 uur en tijd om ons bed op te zoeken.

Woensdag 27 september

Goedemorgen, heerlijk geslapen. Peter was al naar de badkamer en had de deur van de slaapkamer niet dicht gemaakt. Toen ik mijn ogen open deed keek ik in de ogen van King die even kwam controleren of ik ook al wakker was. Ook vanmorgen gaan we weer lekker rustig van start gegaan. Peter en Edwin maken weer samen de ochtendwandeling met King en Maria en ik dekken ondertussen de tafel voor het ontbijt.

We ontbijten nog samen en dan komt toch het moment van afscheid nemen, op z'n Limburgs zou Edwin zeggen met drie zoenen, nog een knuffel voor de hond en dan verlaten we League City. Maria en Edwin zwaaien ons uit. We hebben ons erg thuis gevoelt bij hun. Nogmaals bedankt hiervoor!

Het is inmiddels 10.30 uur en weer benauwd warm 32 graden. We gaan op weg naar Fredericksburg zo'n 450 km verderop. Peter begint aan de rit, we moeten eerst een heel stuk over de autoweg om Houston uit te komen. Daarna wordt het wat rustiger op de weg en we rijden binnendoor naar Bastrop. Omdat we wat krapper in de tijd zitten stoppen we alleen een keer bij de grote gele M en halen een kop koffie to go, hier neem ik het stuur van Peter over.

De volgende stop is bij McKinney Falls State Park iets onder Austin, ik wacht in de auto en Peter loopt naar binnen en betaald de entree 12$. We rijden een stukje verder, ik parkeer de auto waarna we de wandeling maken naar the lower falls, we zijn blij weer eens een stuk te kunnen lopen in de natuur. We lopen een stuk over de slickrocks tot we bij de waterval aan komen, deze is niet echt groot maar wel mooi. Twee jongens zwemmen in het watertje waar de waterval in uitkomt. We lopen nog naar de andere kant maar daar is het erg modderig ik groei zeker twee centimeter, zo'n laag modder zit er onder mijn schoenen als we terugkomen bij de auto.

We rijden weer verder naar de volgende waterval, the upper falls, ook dit is een korte wandeling er naar toe, en ook hier moet het fototoestel weer aan het werk. Op een van de rotsen onder ons zien we een kleine slang liggen, even later verdwijnt hij het water in om niet veel later weer op de rots te kruipen. Het is ondertussen bewolkt maar erg benauwd, het zweet gutst langs ons gezicht van het kleine stukje dat we gewandeld hebben. We deppen ons gezicht droog en besluiten verder te rijden richting het hotel. Het is te benauwd om meer de wandelen en de highlights hebben we al gedaan.

Zo'n 50 mijl voor Fredericksburg begint het te regenen, eerst een paar druppels maar even later houdt het op met zachtjes regenen. Hier zouden ze zeggen it's raining cats en dogs. Ook zie ik een paar keer een bliksemflits in de verte. De temperatuur daalt tot een aangename 23 graden, maar het blijft benauwd. Ik minder de snelheid en rij rustig verder, soms staat er behoorlijk wat water op de weg.

Omstreeks 17.30 uur komen we aan bij ons hotel Best Western Plus, we checken in en brengen de spullen naar de kamer. Ik zet even een machine was aan en daarna rijden we naar de eetgelegenheid, vandaag kiezen we voor chinees. We eten een soepje, delen een hoofdgerecht en nemen er beiden gewokte groente bij. Heerlijk gegeten en met een gevuld buikje rijden we terug. De was is inmiddels schoon en deze kan in de droger, en een uurtje later zit alles weer gewassen in de koffer.

De avond vullen we met het schrijven van ons blog en Peter zoekt ondertussen uit wat we morgen kunnen gaan doen als het blijft regenen. De kans op veel regen is groot en dan wandel je toch niet prettig. We gaan het zien.

Donderdag 28 september

Gisteren zijn we niet al te laat naar bed gegaan en we hebben geslapen tot 7.00 uur. Weer wat slaap ingehaald. De ochtend beginnen we weer zoals gewoonlijk met een kop koffie op bed. Dan gaan we douchen en ontbijten, ook hier hebben we weer een hot breakfast.

Bij terugkomst op de kamer Skypen we eerst nog met Peters zus. We hebben besloten om te gaan shoppen, het regent alweer flink en volgens de voorspelling op tv zal het de hele dag niet veel beter worden. Om 10.00 uur gaan we op pad, de eerste stop is bij de Walmart. We moeten brood hebben en ook onze watervoorraad is ver geslonken, dus dat vullen we eerst aan.

Dan gaan we via een schitterende weg naar San Marcos, de weg lijkt af en toe op een achtbaan. Het is jammer dat het regent en erg heiig is want in de zon zou de weg nog vele malen mooier zijn. Onderweg komen we langs een Longhorn Ranche, hier stop ik even om de koe met de grote horens op de foto te zetten. Dit was nog niet zo makkelijk, ze keek steeds de andere kant op zodat de horens niet zichtbaar waren. Uiteindelijk keek ze even op nadat ik het geluid van den stier nadeed.

Om 12.00 uur komen we aan bij de Tanger Outlets, deze is nog veel groter dan die in Memphis. Het is bijna niet te belopen, je hebt trouwens een noord en zuid gedeelte en je gaat zelfs met de auto naar de toiletten toe, zo groot is het hier. Gelukkig is het droog en de temperatuur is opgelopen naar zo'n 25 graden maar de luchtvochtigheid is erg hoog. Gelukkig is er in de winkels airco.

We lopen naar de Columbia winkel, waar ik een shirt koop. Dan eten we bij de Subway een broodje en gaan we weer verder. Peter scoort bij van Heusen twee poloshirts en bij de bath en body shop halen we de bestelling op.

We lopen nog een poosje rond en gaan her en der wat winkels binnen, bij Gap koop ik nog een shirt met lange mouwen. Dan halen we de auto op en rijden langs de vele winkels, we steken de grote weg over en kijken aan de zuid kant ook nog wat daar voor winkels liggen. Ook daar ligt een van Heusen en we gaan binnen om te kijken of daar een andere collectie hangt, alles lijkt echter hetzelfde en volgens de verkoopster is dat ook zo alleen is het andere pand groter. Hier koopt Peter nog een wit overhemd en dan vinden we het welletjes. Nog een plaspauze en dan gaan we op weg naar het hotel, al met al hebben we er toch 3 uur rondgelopen.

We gaan weer dezelfde weg terug en als we in de buurt van Fredericksburg komen begint het weer te regenen. Om 16.30 uur zijn we weer binnen, we halen koffie en lezen wat. Ondertussen draai ik nog een wasje.

We gaan vanavond niet meer de deur uit om te eten, ik haal een pizza met een salade die we lekker op de kamer oppeuzelen.

De avond wordt verder gevuld met alles op/inruimen, lezen en ik kijk een filmpje op de IPad. Ook nu gaan we op tijd naar bed, om 22.00 uur is het donker op onze kamer.

Vrijdag 29 september

Toen ik vanmorgen om 6.30 uur wakker werd was mijn eerste actie een lekkere kop koffie zetten. Toen deze klaar was maakte ik Peter wakker die nog in diepe rust was. We lezen ondertussen de reacties op Facebook en plots komt Peter tot de ontdekking dat het nog geen 6 uur is, oeps....foutje bedankt...had ik me een uur verkeken. We lezen nog wat en na het douchen gaan we rustig ontbijten. Volgens de weerberichten zou het erg regenachtig zijn in Lost Mapels State Natural Area dus gooien we de planning om en gaan naar San Antonio. Volgens alles zal het hier vanaf 10:00 droog zijn.

Om 8.30 uur laten we Fredericksburg achter ons en gaan we op weg naar San Antonio en dan naar onze eind bestemming voor vandaag Del Rio. Voordat we de autoweg opdraaien vullen we de tank van de auto gedeeltelijk bij zodat we niet zonder benzine komen te staan. In Del Rio is de peut goedkoper en we willen met een volle tank daar vertrekken voor het bezoek aan Big Bend dat voor morgen op de planning staat.

Volgens Claire zullen we om 10.00 uur in San Antonio aankomen. Het is een stad in de Amerikaanse staat Texas, het is een belangrijk knooppunt op 225 km ten noorden van de Mexicaanse grens. We parkeren de auto voor 12$ en gaan te voet verder het centrum in. De Riverwalk is een grote toeristische attractie. Aan de oevers van het water van de San Antonio River die door de stad stroomt liggen restaurants, winkels en kunstgalerijen.

De andere bezienswaardigheid is De Alamo. Oorspronkelijk was het een katholiek missiegebouw dat het centrum werd van de Texaanse Onafhankelijkheidsbeweging.

Beide attracties gaan we bezichtigen, als eerste lopen we een stuk van de Riverwalk. Het is zwaar bewolkt maar droog en zo'n 25 graden, uiteraard zal het met zonnig weer nog mooier zijn maar ook zo vinden we het de erg moeite waard. We merken wel dat het hoogseizoen teneinde is. Het is niet erg druk en dat vinden wij wel prettig. Na een uur begint het toch ligt te miezeren maar we lopen stug door zonder de jas aan te trekken. Wij zijn dan inmiddels aangekomen bij De Alamo. Hier lopen we eerst door de tuin, onder een soort overkapping zitten een paar mannen in de kleding uit de tijd van de slag om Alamo in 1836. De Texaanse Onafhankelijkheidsoorlog was een conflict tussen Mexico en de rebellen die voor de onafhankelijkheid van Texas vochten. De oorlog eindigde met de onafhankelijkheid van de Republiek Texas.

Bij een van de heren blijven we staan luisteren, hij weet ons te boeien met zijn verhaal. Hij had een aantal munten bij zich uit die tijd, 1 zilveren dollar en heel simpel een dollarmunt middendoor, uiteraard een halve dollar. Ook de halve dollar werd weer doorgesneden en je raad het al je hebt een kwart dollar hoe gemakkelijk kan het zijn. Verder had hij toiletartikelen en vis-attributen bij zich uit die tijd. Een van de grappige dingen die hij had meegenomen was een tabakszak, gemaakt van de balzak van een stier. Deze was naadloos en daardoor bleef de kwaliteit van de tabak langer goed. Erin zat een pijp gemaakt van de pisbuis van een Racoon (wasbeer). Ook had hij een dobbelspel, de stenen waren gemaakt van loden kogels. We hebben een poos staan luisteren naar zijn verhalen.

Aansluitend kijken we nog naar een film die de geschiedenis van De Alamo uit de doeken doet. Als we weer buiten komen is het harder gaan regenen en we trekken toch maar de regenjas aan. We lopen weer terug naar de rivier en wandelen een ander stuk van de Riverwalk. Onderweg proberen we nog een kop koffie te bemachtigen maar vele zaakjes zijn nog gesloten en weer anderen zijn druk met de lunch. Zelfs de Subway had geen koffie. We lopen dan maar door naar de parkeerplaats en eten in de auto onze boterham op.

Bij de grote gele M stoppen we voor koffie. We nemen de koffie mee in de auto en beginnen aan deel 2 van de reis richting Del Rio. Hier hebben we bij de Whispering Palms Inn een kamer gereserveerd.

We volgen de 90 en volgens de routeplanner is het ruim 2 en een half uur rijden. Het is een mooie route maar de regen en nevel maakt dat het soms moeilijk te rijden is. We zien regelmatig toegangswegen naar ranches maar de huizen zien we niet, ook had ik verwacht meer vee te zien onderweg. Wel zien we weer een paar ellenlange treinen, het begin en einde is niet gelijktijdig te zien. Geinig detail is dat we op weg zijn naar Del Rio en de muziek op de USB stick 'de Macarena' van Los Del Rio speelt. Toeval?

Als we bijna in Del Rio zijn zien we een kerkhof langs de kant van de weg, bij elke grafsteen staat een bos kunstbloemen. Het ziet er bijna vrolijk uit daardoor. We zijn dan ook even afgeslagen om er met de auto doorheen te rijden (ja hoor netjes via de wegen).

Dan gaan we verder naar de Walmart waar we mondvoorraad gaan halen voor de komende dagen. In Big Bend ons volgende doel, is namelijk geen ontbijt inbegrepen. We hebben dus wat extra broodjes gehaald zodat we in ieder geval niet verhongeren. Nadat we de auto helemaal volgetankt hebben rijden we naar ons onderkomen voor vannacht, in de lobby is het donker en het lijkt gesloten te zijn. De jongen aan de balie bespaart op deze manier op energie volgens zijn zeggen. Hij was heel aardig en gaf ons als tip dat we erg lekker konden eten bij de buren, Peter had dat adres ook al bij zijn favorieten staan.

We krijgen kamer 101, begane grond naast het zwembad doch hier maken we geen gebruik van. We zetten de spullen binnen en lopen naar Manuel's steakhouse. Beiden hebben we heerlijk gegeten, Peter een hamburgersteak en ik een Mexicaanse schotel.

Terug in de kamer zien we dat we geen koffieapparaat hebben, Peter gaat naar de lobby om te kijken of hij nog koffie kan kopen. De jongeman bij de lobby gaat extra voor ons een paar koppen koffie zetten. Goed volk hier.

Zaterdag 30 september

Vannacht redelijk geslapen, ik word wel een keer wakker en zie dat Peter ligt te lezen op zijn IPad. Ik draai me om en slaap verder en vanmorgen worden we beiden pas om 7.30 uur wakker. Na een heerlijk warme douche kunnen we gaan ontbijten, ik bak een wafeltje en Peter roostert een paar sneetjes brood. Na het ontbijt maken we een praatje met de eigenaar Bob. Bob heeft hier 3 motels in de buurt en waardeert de rust. Hij heeft ook een woning in New York en LA, maar komt daar bijna niet. Het is hem te hectisch in de grote stad. Ook heeft hij een reisbureau in India waar 70 mensen werken. In de lobby en bij het ontbijtrestaurant hangen diverse mooie schilderijen en foto's. Onder andere van John Lennon, Carlos Santana, Elvis en Marilyn Monroe. Het motel is verder eenvoudig en zeer netjes en je zou dit niet verwachten van de eigenaar. Hij kwam geheel niet pocherig over.

Daarna gaan we terug naar de kamer en ruimen de spullen in de auto. En om 8.45 uur gaan we op weg, we moeten vandaag zo'n 425 km overbruggen, het uiteindelijke doel is motel Chisos Mining Company in Terlingua. Ook vandaag regent het maar het is niet koud, en de weg die we rijden is erg mooi. Plotseling zie ik aan de kant van de weg de Eagle Creek liggen, we stoppen en draaien om. We maken een paar foto's en net als we weer verder willen gaan komt er een trein aan. Peter begint te tellen, 3 locs aan de voorkant, 134 wagons met containers, velen waren met twee gestapeld en op het eind nog een locomotief die het hele zaakje duwde. We rijden weer verder en zien af en toe de vage contouren van de bergen in de nevel opdoemen. We passeren een controle post in de buurt van de Mexicaanse grens maar we zien er zo toeristisch uit dat we zonder meer door mogen rijden. Opvallend is wel dat we regelmatig auto’s van de border patrol op strategische punten zien staan.

Om 11.30 uur stoppen we bij een tankstation en halen hier twee koffie, een van de twee koppen is met een kaneelsmaak en we vinden dat niet lekker dus delen we de andere kop. Ook eten we onze boterhammen op nu we koffie hebben. Ik neem het stuur over van Peter en rij het laatste stuk naar Big Bend, we komen aan de noord kant het park binnen bij Persimmon Gap. Big Bend is een van de grootste, maar ook een van de minst bezochte Nationale parken van de USA. Dit is vooral te wijten aan de afgelegen ligging, het park dankt zijn naam aan de scherpe bocht in de Rio Grande.

Als we ons hebben aangemeld bij het Visitor Center rijden we verder het is nog zo'n 50 km tot aan de parkeerplaats waar we de Lost Mine Trail gaan lopen. We zijn inmiddels gestegen tot een hoogte van ruim 1700 meter, hier begint de wandeling. We trekken de wandelschoenen en de regenjas aan. Het is droog maar het blijft er dreigend uitzien. Aan het begin van de trail worden we gewaarschuwd voor Beren en Mountain lions (wij hebben er geen gezien). We lopen de trail tot we bij de Juniper Canyon Overlook aankomen we maken een paar foto's en zien een hele wolkenlucht het dal intrekken. We besluiten om daar om te draaien voordat we in een bui terecht komen. Het pad is hier en daar al wat glad door de regen dus we lopen voorzichtig naar beneden.

Omstreeks 14.30 uur zijn we weer bij de auto, via een aantal haarspeldbochten dalen we af naar Chisos Basin. Plotseling steken er twee hertjes de weg over die natuurlijk op de foto moeten. Bij het Visitor Center eten we een zakje chips en rijden dan de weg weer terug. Ook wandelt er een grote tarantula over de weg, helaas was er geen mogelijkheid om te stoppen, dus geen foto. Ook zien we twee keer vandaag een road runner maar die beestjes zijn zo snel dus ook hiervan geen foto. We gaan op weg naar ons motel voor vannacht, volgens Claire zullen we hier om 16.30 uur aankomen en ook nu heeft ze weer gelijk. We checken in en zijn verrast over de ruime kamer die we hebben met twee grote bedden. Hier kunnen we het wel even uithouden. Er is echter geen koelkast op de kamer dus we halen de koelbox naar binnen en Peter haalt bij de lobby een grote zak ijs.

Als alles binnen staat gaan we het dorp verkennen, we halen voor 92 dollarcent een grote kop koffie en rijden naar Terlingua Gosthtown. In eerste instantie missen we de afslag en rijden we te ver door, als we omdraaien hebben we een mooi overzicht over het stadje. We stoppen nog een paar keer om foto's te maken en eindigen wederom op een kerkhof, het zoveelste deze vakantie.

Dan rijden we door om te gaan eten, waar we vanmiddag de koffie hebben gehaald gaan we nu het restaurant uittesten. Ook dit is prima bevallen en dan is het tijd om terug te gaan naar de kamer. Ik werk ons blog bij en Peter maakt voorbereidingen voor de dag van morgen.

Zondag 1 oktober

Gisteravond nog even de sterrenhemel bewonderd, het was een nagenoeg heldere hemel en bijna volle maan maar omdat er hier geen straatverlichting is zijn de sterren goed zichtbaar. Volgens een man die we vandaag tijdens een wandeling tegenkwamen moeten we rond 4.00 uur kijken dan is de maan ook verdwenen en is het nog donkerder buiten. Morgenvroeg dus een herkansing.

Heerlijk geslapen, het is hier erg stil en niet druk in het motel. Aan de auto's te zien zijn er slechts twee andere kamers bezet. Om 6.45 uur loopt mijn interne wekker af, ook Peter wordt wakker. Een van de eerste dingen die ik vanmorgen lees is dat Max Verstappen de race in Maleisië heeft gewonnen, goed gedaan jochie. Hij heeft zichzelf een leuk verjaardagscadeautje gegeven.

Peter gaat meteen douchen en omdat we geen ontbijt bij dit motel hebben en op de kamer geen koffie kunnen zetten gaat hij net als de Amerikanen doen met de auto op weg om koffie te halen. Ondertussen ga ook ik douchen en dek daarna de tafel voor het ontbijt, we eten een broodje met heerlijk verse koffie.

Om 8.30 uur gaan we op weg en vandaag rijden we bij Maverick Junction Big Bend National Park binnen. De Ranger die in het Entrace station staat zegt tegen Peter dat er een Tarantula (tawrentjula spreektaal met de klemtoon op wren) voor de auto loopt. Ik stap uit voor de foto en de Ranger zet hem met behulp van een folder in de berm zodat er niet overheen gereden wordt. Niet veel later staan we oog in oog met een coyote, ik was alleen te traag voor een foto. Moet nog opstarten...

We rijden over de Ross Maxwell Scenic Drive, hier en daar is het nog erg nevelig maar de zon doet goed zijn best om er doorheen te breken, en als dit gelukt is hebben we een prachtig uitzicht over de weg achter ons. We gaan een zijweg in naar de Buro Mesa Pouroff Overlook, hier maken we een korte wandeling 1,6 km, het is een heen en weertje.

Een pad slingert door een zanderig gebied met veel cactussen (Ocotillo's) en struiken. We volgen de droge rivierbedding tot aan de voet van een hoge klif, zo'n 10 meter boven ons bevindt zich een spleet in de rots. Bij een heftige regenbui zal hier het water door naar beneden stromen. De rots is op die plaats ook behoorlijk uitgesleten. Nadat we een aantal foto's hebben gemaakt wandelen we weer terug naar de auto. De zon heeft vandaag gewonnen van de regen en het is zo'n 22 graden als we aan de wandeling beginnen, toch voelt het in de zon veel warmer aan en we zijn blij dat een groot gedeelte van de trail nog in de schaduw ligt. We zien ook veel Golden Eagle's rond cirkelen, prachtig om te zien hoe ze spelen met de thermiek.

We rijden weer verder naar ons volgende doel maar maken eerst nog een stop bij Mule Ears View Point, hier heb je uitzicht op twee uit zwart vulkanisch materiaal bestaande rotspunten die, je raad het al, een sterke gelijkenis vertonen met de oren van een ezel. Voor de foto hadden we er op een ander moment moeten zijn, de zon stond helemaal verkeerd maar beter een slechte foto dan geen foto is ons motto. We maken nog een keer een fotostop omdat die omgeving ons erg aanspreekt. Ik zag al meerdere malen een soort duizendpoot over de weg lopen maar weet niet zeker wat het voor een dier is. Ik maak er een filmpje van.

We rijden weer een aantal mijlen verder en stoppen bij de Santa Elena Canyon Overlook, hier maken we een foto omdat we de trail naar de Canyon willen gaan lopen, twee mijl verderop start de gelijknamige trail. Genoemd naar tante Lena (grapje). Normaal gesproken kun je de Terlingua Creek oversteken en klim je aan de andere kant weer naar boven, doch de weergoden speelden vals spel. Het water stond dusdanig hoog dat we de Creek niet konden oversteken. We hebben nog een stuk langs de kant gelopen maar de ondergrond was spekglad en de schoenen zaten binnen de kortste tijd onder de modder. We moeten onze plannen wijzigen. We rijden een stukje terug en bij de picknickplaats eten we onze boterham op en lopen daarna nog een stuk van de River trail, doch ook hier stuiten we op een modderige rivieroever. Omdraaien en weer terug naar de auto.

Gisteren vertelde de Ranger bij het Visitor Center dat de Old Maverick Road vandaag afgesloten zou zijn, doch we zagen geen borden staan en het hek was gewoon open. We wagen het erop en gaan op weg met het risico dat we terug moeten maar we kunnen de weg helemaal uitrijden. Deze 14 mijl lange onverharde weg is goed begaanbaar zeker met onze auto. Je rijdt echt door een woestijngedeelte, we passeren de afslag naar Terlingua Abajo en rijden die weg in. Terlingua is de verbastering van Tres Lenguas waarmee de drie talen (Engels, Spaans en Indianen taal) die de bewoners van dit gebied spraken werd bedoeld. Er zouden ruïnes moeten liggen, wij vinden ze echter niet. We draaien weer terug en gaan verder. We komen langs Luna's Jackal, een kleine adobewoning van een Mexicaanse geitenhoeder. Als we de hele ronde voltooid hebben rijden we nog naar Paint Gap Hills, doch ook hier is het laatste stukje van de onverharde weg zo slecht dat we besluiten om te draaien en richting motel te gaan.

Big Bend is een prachtig groot en ruig national park. Door zijn ligging komen hier niet veel toeristen. Het park ligt erg zuidelijk en te ver van West Amerika af zodat dit park altijd moeilijk in een reis te combineren is. Het stond al een tijdje op ons verlanglijstje. Tel daar bij op dat het en beetje off-seizoen is en je zult begrijpen dat het voor ons genieten is. Af en toe komen we mensen tegen maar we zijn ook vaker een uur geheel alleen geweest. We hebben genoten vandaag. Eigenlijk voelt het nu alsof het 3de deel van de reis is begonnen (natuur). Op sommige stukken deed het vandaag denken aan Death Valley. WoW. De natuur vastleggen op een foto is altijd leuk voor de herinnering, maar de beleving op zichzelf valt helaas niet te delen. Je moet het voelen zien en ruiken.

Op weg naar het hotel stoppen we bij het tankstation, tanken de auto af en halen beiden een ijsje, het kleinste wat ze hebben in Texicaanse stijl, groot dus, erg groot. Dit snoepen we, op een bankje voor het tankstation, op en nemen dan nog een kop koffie mee naar het motel.

In de schaduw onder het afdak voor onze kamer drinken we de koffie en lezen wat, doordat het af en toe waait is het er aangenaam. We hadden helaas geen zwembad om uit te rusten, maar onder het afdakje was het ook goed toeven. Hier rond ons motel loopt ook nog ergens een roadrunner rond, maar toen we het fototoestel hadden gepakt konden we hem niet meer vinden. Die gekke dieren rennen meer dan 30 km per uur (vandaar hun naam). Ze eten hagedissen en jonge ratelslangen.

Om 18.00 uur gaan we eten, weer in het restaurantje waar we gisteren ook gegeten hebben, er is trouwens ook niet zo heel veel keuze en het eten was goed. Binnen raken we aan de praat met twee andere gasten, ik laat ze het filmpje zien van het beestje wat we zagen lopen. Ook zij weten niet wat het voor een beest is maar de vrouw gaat het wel even vragen aan twee heren die er zitten. Volgens hun was het een Millepieds, met 160 paar poten. Gelukkig dragen ze geen schoenen anders zou het een dure aangelegenheid worden.

Na het eten rijden we nog een stuk richting zon om te kijken of we een mooie zonsondergang kunnen fotograferen, bij het hotel zitten een paar bergen ons dwars. Zo'n 5 mijl verderop stoppen we langs de kant de weg en schieten een aantal plaatjes, toch is er ook nu een wolk waarachter de zon verdwijnt, maar de foto’s zijn  och wel aardig.

De avond brengen we weer heerlijk rustig door met lezen en ik vul onze Facebook pagina om de achterban mee te laten genieten.

Morgen doen we nog en klein stukje Big Bend en daarna gaan we alweer verder. Wel jammer, maar is er nog veel meer moois te bewonderen.

Maandag 2 oktober

Vannacht omstreeks 4.00 uur word ik wakker, ik loop naar buiten om naar de sterren te kijken maar de maan was nog volop aanwezig en er hing sluierbewolking dus de sterren waren zelfs minder te bewonderen dan gisteravond. Ik heb Peter dus maar gewoon door laten slapen.

Waarschijnlijk is er gisteravond een stop doorgeslagen want in een gedeelte van de kamer en badkamer hadden we geen licht. Gelukkig werkte de airco wel gewoon. Om 6.45 uur zijn we wakker en lezen eerst de reacties op Facebook. Altijd leuk om te zien dat de achterban ons volgt. Net als gisteren gaat Peter weer koffie halen en zorg ik voor het ontbijt.

Rond 8.30 uur vertrekken we, eerst nog even langs het tankstation annex winkel, restaurant, ijssalon. Even een foto en een koffie to go en we kunnen aan de reis beginnen.

We verlaten Terlingua en gaan via Presidio naar Van Horn, 355km te overbruggen. Ik start met rijden en tot Presidio is het een schitterende weg, hij geldt als een van de mooiste scenic drives van Amerika. Hij glooit door het landschap en regelmatig hoor ik naast me "oh my God" en "joehoe" als de weg weer gelijkenis vertoont met een achtbaan. Het is een feest om te rijden. Als eerste stoppen we bij de Contrabando Movieset, we wandelen er rond en maken een aantal foto's. Met een beetje fantasie zie je het pand gebruik worden in een western, en fantasie hebben we wel.

We stoppen nog een paar keer langs de kant van de weg om een paar foto's te maken van de weg die we rijden. Ook komen we nog een rotskunstwerk tegen aan de rand van de weg, een gedeelte ervan vind ik lijken op een hush puppie, over fantasie gesproken. Een andere leuke stop vind ik de picknickplek met tipi's over de tafels zodat je in de schaduw kunt eten. Uiteraard moet dit ook op de foto.

We rijden weer verder en om 10.15 uur stoppen we bij de Closed Canyon, ik ga mijn sandalen wisselen voor de wandelschoenen en wordt door een soort wesp in mijn been gebeten. Een pijnlijke beet ondanks dat we het meteen uitgezogen hebben met een anti gifspuit. Het wemelde er trouwens van die beesten, waarschijnlijk omdat de grond redelijk vochtig was en in het begin van de canyon waterpoeltjes stonden. Peter heeft het later nog opgezocht op internet en waarschijnlijk is het de Yellow Jacket Wasp. Nog wat extra deet opspuiten en dan beginnen we aan de wandeling richting de canyon, de route is aangegeven met cairns en daardoor makkelijk te volgen. Het eerste stuk lopen we in de zon maar er waait gelukkig een verkoelend windje. Als we eenmaal de canyon inlopen hebben we schaduw omdat de zon nog niet hoog genoeg staat. We wandelen door totdat we bij een smal stuk in de canyon komen waar water in staat, het is onduidelijk hoe diep het is. De rotsen zijn aan beide kanten vrij glad en we wagen ons niet aan een klauterpartij om aan de andere kant van de poel te komen, en draaien om. Zo'n drie kwartier nadat we vertrokken zijn we weer terug bij de auto. We eten ons fruithapje op in de auto want ik denk dat die wespen dat ook wel lekker zullen vinden.

We vervolgen de route en in Presidio halen we bij de Subway twee koppen koffie to go. Tijdens het rijden eten we onze lunch op en ter hoogte van Marfa worden we gecontroleerd door de border Control. Deze keer moeten we beiden ons paspoort laten zien en een van de douaniers loopt met een hond rond de auto. Alles wordt goed bevonden en we kunnen weer verder rijden. Tot we stil staan in verband met wegwerkzaamheden, we staan een tiental minuten stil bij een man wiens dagtaak het vasthouden van een bord is. 'Stop' is stoppen en 'Slow' is doorrijden acht een follow-me car. Dan komt de follow me car voorrijden en mogen we volgen, zeker over een lengte van 5 km is er maar een baan beschikbaar. De gehele wegwerkzaamheden bedroegen zo'n 50 km, en dan staat daar zomaar uit het niets een Prada-etalage met schoenen en tasjes. Het slaat helemaal nergens op maar toch even stoppen voor een foto en we zijn niet de enige die dat doen.

De volgende stop is bij de kruidenierswinkel in Van Horn, we halen wat fruit en een antibiotica zalf om op de beet van de wesp te smeren. Baat het niet schaden zal het ook niet.

We zijn om even voor drieën in het hotel, de Econo Lodge kamer 119. Het inchecken gaat een beetje vreemd, de mevrouw aan de balie vraagt waarom we via hotels.com geboekt hebben. Volgens haar is dat veel duurder maar als Peter naar hun prijs vraagt geeft ze hier geen antwoord op en mompelt iets van geen vaste prijs. We betalen 69 dollar en als ik later inlog op hun WiFi staat daar dat hun prijs van 80 naar 74 dollar is gezakt. Beetje vreemd dus...

We zetten de spullen op de kamer en helaas ook hier is er geen water meer in het zwembad, we hoopten nog even te kunnen afkoelen. Nu dat niet lukt blijven we maar binnen en lezen wat. Ze gebruiken het zwembad als opslagplaats voor de tuinmeubelen. Er is nog even wat onduidelijkheid over de tijd, ik zie ineens dat de tijd op mijn telefoon en IPad verschilt met een uur. Morgen gaan we naar een nieuwe tijdzone en krijgen we een uur extra maar vandaag nog niet. Voor alle zekerheid zoekt Peter het nog na op internet.

Om 18.00 uur gaan we eten, het is op loopafstand volgens Peter maar we zien het restaurant niet liggen. Dan halen we toch maar de auto en met behulp van Claire is het snel gevonden, en ja we hadden het best kunnen lopen. Terwijl we wachten op onze maaltijd komt de serveerster ons waarschuwen, ze hebben op de parkeerplaats een kleine slang gezien. Ze weet niet wat het voor een slang is maar we moeten wel opletten volgens haar. Peter eet een biefstuk en ik kies voor een hamburger, en ook nu hebben we weer lekker gegeten.

In het restaurant staat de TV aan en dan zien we de beelden van de schietpartij in Las Vegas. Omdat we er al een aantal malen zijn geweest herkennen we de omgeving waar het heeft plaatsgevonden. Triest dat onschuldige voorbijgangers het slachtoffer zijn van iemand die niet helemaal helder is in zijn bovenkamer.

Als we terug zijn in onze kamer verzorgt Peter mijn voeten en de rest van de avond lezen we en kijken tv. Het was wederom een prachtige scenic road en zonnige dag met temperaturen tot 31 graden. Morgen zal het weer minder fraai worden. We gaan het zien.

Dinsdag 3 oktober

Vannacht niet al te best geslapen, de airco bleef maar brommen en toen we hem uit gezet hadden werd het erg benauwd. Om 6.30 uur zijn we wakker en met een kop koffie kijken we naar de laatste reacties op Facebook. Daarna ontbijten en om 8.15 uur zitten we in de auto. We hebben een druk programma vandaag, gelukkig krijgen we een uur extra want we gaan naar mountain time. We moeten ruim een uur rijden over een rechte beetje saaie weg. Hier en daar glooit hij wat en op een gegeven moment worden we door een politie te motor gesommeerd om langzaam verder te rijden. Peter deed dit al maar de reden waarom dat moet is ons niet helemaal duidelijk. De weg gaat op dat stuk wel behoorlijk naar beneden en even later weer omhoog en er ligt wat zand op de weg. Boven aan de bult staat weer een politieagent met een motor en de alarmlichten aan. Zo zijn er toch weer twee mensen aan het werk.

Om 8.30 uur nieuwe tijd stoppen we bij het Visitor Center van Guadalupe Mountain, we babbelen even met de Ranger en maken een foto van een opgezette Roadrunner, het beest is in levende lijve zo snel dat we hem niet op de foto krijgen, dan maar zo. We gaan weer verder en parkeren de auto waar de trail begint die we vandaag willen gaan lopen. Wandelschoenen aan, water en trailmix mee en we gaan op pad. We gaan op bezoek bij de duivel, we lopen de Devil's Hall trail.

Het eerste stuk gaat over een pad en gaat geleidelijk omhoog, het is vrij makkelijk te lopen maar het is al best warm (24 graden) en er is niet veel schaduw. We zweten behoorlijk en drinken navenant. Na ruim 1 mijl daalt het pad naar de droge rivierbedding en gelukkig liggen ook hier weer cairns die de richting aangeven. De trail staat vermeld als pittig maar we hebben nog nooit zoveel geklauterd als vandaag.

Het tweede stuk was ca. 1 km lang bijna onafgebroken klauteren. Na twee uur lopen rusten we in de schaduw op een rots, even afkoelen en een trailmix delen. Als we daar zitten komen twee meisjes aan. Een van hen heeft in haar rugzak een teckel zitten die zich heerlijk naar boven laat dragen. Een grappig gezicht.

Als we uitgerust zijn beginnen we aan het laatste stuk, ons doel is te lopen tot aan de hikers staircase. Hier klim ik een klein stukje naar boven maar het ziet er makkelijker uit dan het is. We maken hier wat foto's en beginnen aan de terugweg. Op dezelfde plek in de schaduw rusten we weer uit en gaan weer verder. Op een gegeven moment komt er een andere hiker naar boven lopen, ik maak plaats en sta met mijn bil tegen een cactus aan. Niet zo slim mijn broek zat onder de stekels, en ze prikken in mijn bil. Peter heeft ze er zoveel mogelijk vanaf geplukt. Om 13.10 uur zijn we weer terug bij de auto ruim vier uur nadat we gestart waren.

Lunchen doen we in de auto onder het rijden, het volgende doel is Carlsbad Caverns, ook hier mogen we weer binnen met onze nationale parkenpas. We vragen wat informatie en we kunnen om 14.30 uur met een Ranger mee de grot in, het is een wandeling van ruim een uur. Als je dan eindelijk in de grot gearriveerd bent is de rondleiding nog eens een uur en een kwartier. Een andere optie is met de lift naar beneden en dan alleen de grote rondwandeling te doen. Met al vier uur in de benen kiezen we voor het laatste.

In twee minuten zoeven we met de lift 245 meter naar beneden. We stappen uit en beginnen aan de wandeling van ca. 2400 meter lang. We kijken onze ogen uit als we het mega grote sprookjes landschap instappen. We zijn nog nooit in zo'n grote grot geweest. De big room in de grot heeft een oppervlakte van 33000 vierkante meter en een hoogte die overeenkomt met 25 verdiepingen. Ook lopen we door de Hall of Giants, we zien stalactieten en -mieten in allerlei maten. Soms raken ze elkaar bijna. In de grot is het 13 graden en een vestje is wel lekker. Als we om 16.00 uur weer boven de grond zijn aangekomen besluiten we een snelle hap te halen in het restaurant bij de caves, Peter eet een hamburger en ik een tosti.

We rijden daarna snel naar ons hotel, de Rodeway Inn in Whites City. We checken in zetten de koffers op de kamer en gaan weer terug naar de caves waar om 17.30 uur de vleermuizen massaal zullen uitvliegen. In een van de grotten zitten 400.000 van die beestjes. Als we aan komen lopen om 17.15 uur zien we de eerste al overvliegen, het krioelde ervan en het heeft ruim driekwartier geduurd. Het is jammer dat je geen foto's mag maken of filmen omdat anders hun radar verstoord kan raken. Het is een indrukwekkend gezicht en iedereen zit ook stil te kijken. Je hoort alleen het piepen van de vleermuizen en wat vogelgeluiden.

Om 19.00 uur komen we moe maar voldaan terug in het hotel, eerst lekker douchen en dan aan de koffie. De avond verder lekker rustig doorgebracht. We zijn kapot moe.

Woensdag 4 oktober

Na de intensieve dag gisteren vannacht heerlijk geslapen. De ontbijtruimte van het hotel is maar klein dus we nemen de spullen mee naar de kamer en eten daar.

Om 8.05 uur gaan we op weg, ik begin vandaag weer aan de rit. Om 8.30 uur stoppen we bij de Walmart in Carlsbad, we hebben weer brood en water nodig. Verder belanden er ook nog lekkere koekjes en chips in ons winkelkarretje en voor een gezond tussendoortje fruit en tomaatjes. Bij de buren gaan we tanken en dan kunnen we weer een paar mijl verder. Bij de grote gele M halen we nog een koffie to go en met een heerlijk muziekje en de cruise control aan schiet het lekker op. De weg is weer lang en recht met hier en daar een paar jaknikkers.

Zo'n 25 mijl voor Roswell zien we aan de linkerkant van de weg een "koeienfabriek", ik kon ze niet tellen maar het waren er erg veel. Volgens mij moeten ze die beesten met een vrachtwagen gaan voeren en als ze klaar zijn kunnen ze weer opnieuw beginnen zoveel zijn het er.

In Hondo verlaten we de grote weg en rijden via de 'Billy the Kid scenic byway' naar Lincoln. Om 12.00 uur stoppen we op de parkeerplaats bij het Visitor Center waar een enthousiaste Ranger Jennifer ons te woord staat. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stil gestaan. Het stadje is met name bekend om Billy the Kid, en als hij weer terug zou kunnen komen zou hij alles nog herkennen volgens Jennifer. We lopen even rond in het Visitor Center annex museum en kijken even later een filmpje over Billy the Kid en de historie van de regio. De straat waaraan het museum ligt was ooit de gevaarlijkste straat in het wilde westen.

Bij de auto eten we eerst een broodje en daarna kijken we rond in een paar panden, onder andere Montaño Store, Convento en San Juan Mission. De gebouwen zijn nog origineel maar van de oude inrichting is jammer genoeg niets meer over. In het winkeltje bij Annie halen we een kop koffie en een eigen gebakken koekje (met zoute karamel en pecan noten), volgens de dochter van Annie "changed your life " als je dat koekje eet. Het was inderdaad erg lekker, maar of dit mijn leven veranderd moet ik nog gaan ervaren.

Als laatste bekijken we het courthouse, er was vroeger een winkel in gevestigd en diende ook als ontmoetingscentrum. Toen in 1880 de winkel failliet ging kocht de state het pand en werd het gebruikt als gerechtsgebouw en gevangenis. In dit pand wachtte Billy the Kid om op gehangen te worden voor de moord op Sheriff Brady. Hij ontsnapte door twee bewakers te doden. Op de bovenverdieping is een ruimte nog ingericht als de ruimte waar het vonnis werd uitgesproken. Het was best bijzonder om in de echte omgeving te zijn waarvan we al vaker western-films hebben gezien zoals 'Pat Garret and Billy the Kid' en 'Jong guns'.

Omstreeks 14.00 uur verlaten we Lincoln want we moeten nog ruim twee uur rijden naar Alamogordo, Peter neemt het stuur van me over voor dit tweede deel van de reis. Om 16.15 stoppen we bij ons hotel voor vannacht, de Quality Inn & Suites. We krijgen kamer 241 toegewezen en zetten de spullen alvast boven.

Omdat we straks de 'sunset stroll' mee willen doen bij Whites Sands gaan we eerst bij een chinees restaurant aan de overkant van de weg eten. We nemen een vleesschotel en een groenteschotel en delen beiden, het was weer erg lekker. Na het eten rijden we meteen door naar White Sands NP want om 17.45 uur start de Sunset stroll tour en het is nog een klein half uur rijden. We zijn lekker op tijd en trekken de wandelschoenen aan. Gelukkig is de voorspelde regen uitgebleven, het waait en de zon schijnt maar er zitten ook behoorlijk wat wolken in de lucht.

Met een groep van zo'n 20 personen gaan we met Ranger Ron op pad. Hij vertelt wat over de flora en fauna en samen met hem wandelen we over de witte zandduinen. Het zand is ietwat vochtig wat het wandelen makkelijker maakt dan dat ik het in mijn herinnering had opgeslagen. Een uur later staan we weer bij het punt waar we gestart zijn, en waar ik al bang voor was gebeurt een wolk schuift voor de zon dus een mooie zonsondergang blijft hierdoor uit. We blijven nog even napraten met een stel uit North Carolina, en plots is daar aan de andere kant de maan die zich wel in volle glorie laat aanschouwen. We maken nog wat foto's en lopen al pratend terug naar de auto. Om 19.00 uur gaan we terug naar het hotel en valt de duisternis in.

Al met al hebben we geluk gehad met het weer, toen we vanmorgen vertrokken regende het maar de meeste tijd is het droog geweest en toen we Alamogordo naderde was het zelfs zonnig. Ook de rest van de avond brengen we weer lekker rustig door op onze kamer.

Donderdag 5 oktober

Voor vannacht hebben we een wat smaller bed, maar het is wel erg hoog. Of ik hierdoor niet goed geslapen heb ik weet het niet. Ik ben in ieder geval al vroeg wakker en ga maar wat lezen. Peter ligt heerlijk in de armen van Morpheus en droomt lekker verder. Om 6.15 uur vind ik het welletjes en ga koffie zetten, dan wordt hij ook wakker.

Het gewone ochtendritueel volgt en om 8.00 uur zitten we alweer in de auto. We gaan nog een keer terug naar White Sands, het miezert een beetje en de lucht is plaatselijk gitzwart. We zagen het gisteren al en ook nu weer de vlag hangt halfstok uit solidariteit met de slachtoffers van de schietpartij in Las Vegas.

Het is de bedoeling om de Dune Life Nature Trail te gaan lopen maar net als in 2015 is deze wederom afgesloten. We rijden verder naar de volgende Trail, we trekken de wandelschoenen aan en maken even een praatje met twee dames die daar in een tentje de nacht hebben doorgebracht. Een van de twee is uit Nashville.

Om 8.30 uur starten we met de wandeling, de Backcountry Camping Loop Trail, deze is middels oranje paaltje heel duidelijk aangegeven. Het rondje is ongeveer 5 km maar het is plaatselijk klimmen geblazen en je moet die heuvel ook weer af. Voor alle zekerheid nemen we de regenjassen mee want aan onze linkerkant ziet het er dreigend uit. Toch doet de zon dappere pogingen om hier doorheen te breken en soms lukt dat. Wij houden het de hele wandeling droog. We vinden het een heel bijzondere ervaring om hier te lopen zonder iemand anders te zien. Wel zien we in de luwte van de heuvels een klein tentje staan. Uiteraard levert deze wandeling weer de nodige foto's op en maak ik een filmpje als Peter aan een van de afdalingen begint. Om 10.00 uur zijn we weer terug bij de auto en na een sanitaire stop rijden we nog de Loop Road en ook hier maak ik een kort filmpje.

Dan gaan we op weg naar Deming, hier hebben we weer een overnachting geboekt. Volgens Claire zullen we daar om 12.15 uur aankomen, aangezien dat wel erg vroeg is om in te checken besluiten we om eerst een wasserette op te zoeken. We rijden richting Mac Donalds om koffie te halen en zien dat er schuin tegenover een wasserette is. Ik zet een paar machines aan en bij de kop koffie eten we meteen onze lunch op. De rest van de dag is vakantie. Het is zonnig en de temperatuur ligt rond de 31 graden. Als het lukt is het zwembadweer.

Om 14.00 uur ligt de was weer schoon en droog in de koffer, omdat Peter iets wil opzoeken op internet gaan we nog even terug naar de Mac. We kopen een ijsje en internetten even. Dan rijden we naar de Walmart en kijken of we een aardigheidje kunnen vinden om mee te nemen voor Bart en Evy. Hier slagen we voor en met wat fruit en de favoriete deo van Peter staan we na drie kwartier weer buiten.

We checken in bij de Quality Inn in Deming, als we de spullen op de kamer hebben gezet trekken we de zwemkleding aan en duiken nog in de pool, die hier gelukkig nog niet gesloten is. Het water is frisjes dus ik ben er maar even in geweest. Aan de rand van het zwembad rusten we uit. Eten doen we vandaag bij Denny's, voor het eerst dit jaar. Peter neemt vis en ik heb een schotel met kipfilet. Het smaakt weer prima.

Als we terugkomen op de kamer verzorgd Peter mijn voeten en de rest van de avond breng ik grotendeels door met mijn ogen dicht. De slechte nacht eist zijn tol.

Vrijdag 6 oktober

Vannacht wat achterstallige slaap ingehaald. Dus vanmorgen om 5.30 uur word ik fris en monter wakker. Leuk om dan even de reacties op Facebook te lezen, met een vers gezet kopje koffie. Ook via Skype weer bijgepraat met de zus van Peter. Het ontbijt was erg goed, we hadden echt bestek en ook porseleinen borden en kopjes dat eet toch net iets lekkerder dan van al dat wegwerpspul.

Om 8.00 uur zitten we weer in de auto, de zon schijnt het is 66 graden Fahrenheit (21 graden) en helemaal niet benauwd. We gaan vandaag zo'n 260 mijl richting het westen, en volgens de navigatie gaan we eerst 200 mijl rechtdoor. Makkelijk rijden dus. Ook hebben we weer een dag met 25 uur, we schuiven weer een uurtje op naar een verschil van 9 uur met Nederland.

Bij Lordsburg gaan we even van de grote weg af om bij de Mac een kop koffie to go te scoren. Dan gaat het weer verder, het eerste doel van vandaag is het Saguaro (spreektaal sawaro) park. We komen hier om 11.30 uur (nieuwe tijd) aan. In het Visitor Center kijken we eerst een filmpje over het park, het valt een beetje tegen. We lopen nog door de cactustuin rond het Center en gaan dan met de auto weer verder richting Mica View, hier gaan we de trail lopen. Het eerste stuk gaat over een verhard pad, daarna wordt het pad iets ruller tot we aan de wasch komen. Deze volgen we een poos en dan gaat er een pad naar rechts richting de parkeerplaats. Het is inmiddels 94 graden Fahrenheit of te wel voor de Nederlanders onder ons 35 graden en bijna geen schaduw. Ik ben dan ook blij dat we onze auto weer zien, lang leve de GPS je zou er zomaar kunnen verdwalen. We hebben ongeveer 5 km gelopen tussen alle natuurschoon door en zijn geen mens tegen gekomen. Het is weer genieten. De cactussen zijn erg groot en verschillend, de jonge planten fier rechtop, sommige ouderen staan wat krom, andere hebben armen en hangen wat voorover. Het lijken soms net mensen. Ik kan me voorstellen dat men vroeger dachten dat het goden waren.

Boven een paar picknicktafels is een schaduwdoek gehangen, hier eten we onze lunch op en daarna hebben we nog van de natuur genoten. In de schaduw met af en toe een briesje is het, mede door de lage luchtvochtigheid, goed uit te houden. Als we uitgerust zijn gaan we via de Walmart naar ons hotel. We logeren nu twee nachten in Country Inn & Suites in Tucson. We hebben weer een mooie ruime kamer en dito badkamer. Prima.

We drinken een kop koffie en gaan daarna douchen en andere kleren aantrekken, we hebben namelijk om 17.00 uur afgesproken met Bart & Evy. We kennen hun van het lezen van hun vakantieverhalen. Het is inmiddels drie jaar geleden dat ze voorgoed naar Amerika zijn vertrokken. Twee jaar geleden kwamen we per toeval Evy tegen op haar werk en zijn we ook bij hun op visite geweest. Het is ongeveer een kwartiertje rijden naar hun huis. We kunnen het zonder problemen vinden en worden hartelijk door hun beiden ontvangen.

Omdat we door het lezen van hun blog weten dat ze nogal van kerstversieringen houden hadden we als cadeautje een bord meegenomen voor in de tuin, zodat de kerstman ook bij hun deur zal stoppen. Vorige keer woonde ze nog in een huurappartement maar inmiddels hebben ze al bijna twee jaar een eigen huis. Allereerst wordt het huis bewonderd waarna we nog een poosje buiten hebben zitten praten. Voordat we gaan eten krijgen we nog een rondleiding over hun stuk grond wat allemaal nog bij het huis hoort. De tuin is eigenlijk een stukje natuur, compleet met cactussen.

Met de V8 Pick-up van Bart (zijn Raket, zoals hij hem noemt) gaan we naar het restaurant. Dan is de auto waarin wij rijden maar een mini. We gaan naar 'Famous Dave' en we eten er heerlijk. We bestellen een bbq schotel en er liggen verschillende soorten vlees op, spareribs, kip, pulled pork. Verder zit er frites bij en verschillende groenten. De schotel is zo groot dat we deze niet op krijgen. De rest gaat mee in een doggybag en hier kunnen Bart en Evy nog een keer lekker van eten.

Na het eten hebben we nog een poos bij hun thuis zitten babbelen en om 23.00 uur zijn we weer naar het hotel teruggegaan. Het was een erg gezellige avond. Het is wat laat om nu nog te bloggen, dus dat doen we morgenvroeg (waarvan acte).

Zaterdag 7 oktober

Heerlijk geslapen tot half zeven, en met een verse kop koffie krijg ik ook Peter uit bed. De zon schijnt alweer uitbundig en het belooft een warme dag te worden. Na het ontbijt eerst gebeld met mijn broer die vandaag jarig is, daarna nog gebabbeld met Ria die online is.

Ons plan is om vandaag naar Old Tucson Studio's te gaan. Het is een film studio gebouwd in 1939 voor de film Arizona, daarna is het gebruikt bij het maken van meerdere films en televisie westerns, zoals Gunfight at the O.K. Coral, El Dorado, High Chaparral en Little House on the Prairie. Twee jaar geleden waren we hier ook al op een doordeweekse dag en kwamen er toen achter dat het alleen op vrijdag, zaterdag en zondag geopend is. Nu dus een herkansing. We vertrekken om 9.15 uur bij het hotel, dan blijkt dat de weg er naar toe is afgesloten in verband met wegwerkzaamheden. We volgen de omleiding en rijden er via een erg mooie weg naar toe, Peter vergelijkt de weg weer met een mooie kermisattractie.

Om 10.00 uur gaan de poorten open voor publiek, we zijn iets te vroeg en doden de tijd door een praatje te maken met een ander Nederlands stel. Eenmaal binnen wandelen we eerst rond om wat foto's te maken nu het nog niet druk is. Dan sluiten we aan bij de rondleiding, een wandeling van een half uur door de straten van Old Tucson. De gids vertelt anekdotes over de film scènes die hier zijn opgenomen in de afgelopen 75 jaar. Het is een heel aparte gewaarwording om rond te lopen waar figuren als John Wayne, Bing Crosby en Ronald Reagan voor de camera hebben gestaan. Een deel van de site van “High Chaparral” was er ook nog en we kunnen hier in alle rust rondlopen. Ook de inrichting van “het kleine huis op de prairie” is nog te bezichtigen, evenals een deel van de kleding die daarin gedragen werd. Erg leuk om te zien.

Om 11:30 uur kijken en luisteren we nog een naar show van een paar zingende dames met en dun verhaaltje erdoor verweven. Leuk om even te zien. Om 12.30 uur verlaten we de studio en eten eerst een boterham. Het is alweer 35 graden en we besluiten er een rustige dag van te maken, we rijden nog langs een winkelcentrum en lopen daar een paar winkels binnen maar ook daar is het eigenlijk te warm voor. We rijden terug naar het hotel om daar lekker aan het zwembad te relaxen. Het water is lekker warm en ook deze keer hebben we het zwembad voor ons alleen.

Om 17.00 uur gaan we terug naar de kamer om ons weer aan te kleden. Sunset is om ongeveer 18.00 uur en we willen kijken of we ergens een leuk plekje kunnen vinden om foto's te maken. We rijden richting Saguaro park west en stoppen ergens langs de kant van de weg. We trekken voor alle zekerheid de wandelschoenen aan en zoeken een plekje op waar mooie cactussen staan en wachten tot de zon gaat verdwijnen. Ondertussen maken we steeds opnieuw weer een foto hopende dat er HET plaatje bij zal zitten.

De jonge cactussen staan fier overeind, de wat oudere zijn soms wat krom of hun armen hangen maar wat. Sommige lijken net mensen, ik kan me voorstellen dat men vroeger dacht dat het goden of geesten waren. Als de zon verdwenen is gaan we terug naar de auto en rijden richting de Panda Expres. Peter heeft zichzelf beloofd dat hij daar weer wil gaan eten. Het eten is weer prima en als we klaar zijn krijgt ook onze auto wat voeding en kan die ons weer de nodige mijlen verder brengen. De rest van de avond brengen we lekker rustig door, ik maak weer een verslag en Peter kopieert de foto's naar het notebook en leest wat. Wederom een heerlijke dag.

Zondag 8 oktober

6.30 uur mijn interne wekker loopt af, ik sta op en zet koffie. Ik kijk even of er al een uitslag bekend is over de formule 1. En ja hoor leuk om te lezen dat Max weer op het erepodium staat.

Peter is ook wakker en als we gedoucht hebben gaan we naar beneden om te ontbijten. Het is druk in de ontbijtruimte er is een dames baseball team dat ook moet ontbijten en van veel meisjes zijn ook de ouders meegekomen. Na het ontbijt ruimen we de spullen in de auto en om 8.30 uur verlaten we met een coffee tot go Tucson, als we eenmaal uit de stad zijn rijden we over de 86 in westelijke richting, die weg moeten we 100 mijl volgen. Links en rechts van ons staan ontelbare Saguaro's in de dessert. Het is een fantastisch gezicht. Af en toe wordt het iets minder en net als je denkt dat het de laatste zijn komt er weer een hele groep. Het lijkt net een leger dat oprukt richting de vijand. Je kunt merken dat we in de buurt komen van de Mexicaanse grens, we zien regelmatig auto's rijden van de border patrol en ook passeren we een controle post. Wij mogen gewoon doorrijden.

Om 11.00 uur stoppen we bij het Visitor Center van het Organ Pipe Cactus National Park. We vragen aan de Ranger welke trail hij ons zou adviseren om te gaan lopen. Hij noemt een paar opties maar spreekt zich niet echt uit. We gaan dan maar op weg richting Lukeville en verlaten daar de verharde weg om 14 mijl over een zandweg te rijden richting Senita Basin Parking. De weg is, zeker in het begin, net een wasbord en we rammelen lekker door elkaar. De route ligt op een steenworp van de Mexicaanse grens en we komen dan ook waarschuwingsbord borden tegen die ons aangeven dat we mensensmokkelaars kunnen tegenkomen, niemand mogen meenemen en niet alleen op pad te gaan. Leuke wandeling dus...... Eenmaal op de parkeerplaats trekken we onze wandelschoenen aan, vullen de rugzak met water en onze lunch en al knabbelend aan de boterham gaan we op weg. Het is inmiddels 97 graden Fahrenheit, 36 graden dus. Thuis zouden we binnenblijven met de rolluiken dicht en de airco aan.

Ik val waarschijnlijk in herhaling als ik zeg dat het wel geweldig mooi is, ook hier lijkt het wel of de Organ Pipe Castus oorlog voert met de Saguaro, althans in mijn fantasie. Soms is de Organ omsingelt door de Saguaro en dan lijkt het weer alsof hij op de uitkijk staat. Na een mijl lopen moeten we een keuze maken, de ronde afmaken betekent nog twee mijl verder gaan of teruglopen. We kiezen voor het laatste er is namelijk nergens schaduw en de zon brand ongenadig. Omstreeks 13.30 uur zijn we weer terug bij de auto, al met al toch ruim 3 km gelopen in de hitte. We drinken flink water en rijden de zandweg weer terug. Als we bij de verharde weg aankomen staat aan de overkant van de weg, op een zandpad, een auto van de border patrol. Als ik de weg opdraai zie ik dat hij achter ons aan komt hij blijft ons zo'n 40 km volgen en als de controlepost weer in zicht komt rijdt hij ons voorbij. Als we arriveren is de controle deze keer wat uitgebreider, ik moet de ramen aan de achterkant openmaken, we moeten ons paspoort laten zien. Ook vraagt hij waar we nu vandaan komen en wat we gedaan hebben. De laatste vraag is of we in Mexico zijn geweest. Als we alle vragen netjes hebben beantwoord krijgen we onze paspoorten terug en mogen we weer verder rijden. Waarschijnlijk waren we wat dicht in de buurt van de Mexicaanse grens gekomen.

Daar waar de 86 en de 85 elkaar kruisen stoppen we bij het tankstation en halen een beker koffie, we zijn weer 2,11 dollar armer maar dan heb je ook wat. Een mega grote beker lekkere koffie. Buiten maakt Peter een paar foto's. Van een gedeelte van een oude auto hebben ze een soort kunstwerk gemaakt, hij dient als bloembak en een soort watervalletje en een luidspreker met muziek erin. Erg leuk bedacht.

We rijden verder over de 85 naar ons onderkomen voor vannacht De Best Western Space Age Lodge, we hebben kamer 110. We zetten alles binnen en trekken de zwemkleren aan. Peter is erg moedig en neemt een duik in het koude water. Ik koel vandaag alleen mijn voeten. Aan de rand van het zwembad begin ik met het verslag van vandaag en Peter leest wat.

Eten doen we bij de buren, hier moeten we morgen ook gaan ontbijten. Peter bestelt kip en ik het dagmenu pulled pork. Eerst krijgt Peter nog een kop witte bonensoep die ik samen met hem opeet. Dan mogen we beiden gebruik maken van het saladebuffet waarna we ons hoofdgerecht krijgen. Er is dan ook echt geen plek meer voor een dessert. Bij het afrekenen vraagt Peter aan de serveerster wat deze regio met de luchtvaart te maken heeft, in het hotel evenals in het restaurant zijn er verwijzingen naar de space shuttle. Zij antwoord dat in het verleden hier in de omgeving magnesium is gevonden dat door de NASA gebruikt werd.

Als we buiten komen zien we een mooie avondlucht, die moet op de foto. De rest van de avond relaxen we, het is om 19.00 uur al helemaal donker. Het schemert bijna niet hier. Peter bekijkt ondertussen wat we morgen voor een invulling kunnen geven aan de dag en ik zorg dat onze achterban weer wat te lezen heeft.

Maandag 9 oktober

Wat hebben we het toch zwaar, ons hotel ligt in de nabijheid van de spoorlijn en waarom die treinen telkens moeten toeteren als ze langs komen is mij een raadsel. Peter is er een paar keer wakker van geworden en om 5.30 uur hebben we maar koffie gezet.

Even contact met onze buren, Elvira had per ongeluk de sleutel binnen laten liggen en via FaceTime hun even naar de geheime plek geloodst waar de reserve sleutel ligt. Iedereen weer blij, kunnen we nog even blijven.

Ontbijten moeten we vandaag in het naastgelegen restaurant. We nemen beiden gebakken eitjes met bacon, hash brown, met geroosterd brood. Het duurde even maar de smaak was goed. De bediening was niet al te snel en zeker het meisje dat voor de koffie moest zorgen kwam maar moeilijk uit de startblokken.

Even na achten gaan we op weg, je merkt echt dat je in een erg droog gebied bent. Het was heiig maar dat komt omdat er veel zand in de lucht zit. We rijden over de I 8 en ook nu weer vertelt Claire ons dat we deze weg 125 mijl moeten volgen. Hoewel deze weg best mooi is als je van woestijn gebied houd, is er erg weinig afwisseling wat betreft het landschap en vrij regelmatig zie je ook kruisjes langs de kant van de weg. Ik kan me voorstellen dat als je deze weg vaak alleen moet rijden en dan misschien ook nog in het donker dat je in slaap zou kunnen vallen en van de weg afraken.

De eerste stop is in Yuma waar we naar de Walmart gaan, er zijn weg werkzaamheden en de afslag naar de Walmart is afgesloten. Maar Yuma is groot en langgerekt dus we zoeken een andere. Omdat we de komende twee dagen geen ontbijt hebben halen we brood, yoghurt, fruit en dergelijke. We zullen dus niet verhongeren. Bij de inpandige Mac Donalds halen we een coffee to go en dan wandelen we naar de Subway voor onze lunch. We delen een footlong en laten deze beleggen met kaas en rauwkost. In de koeltas blijft deze lekker fris.

Dan rijden we verder naar de Imperial Sanddunes, het is heel bijzonder om te zien dat de weg midden door de zandduinen loopt. Als we de auto geparkeerd hebben trekken we de wandelschoenen aan, we willen ons gaan melden maar volgens een ouder paar dat komt aanlopen hebben ze een vakantiedag. Dan klimmen we een van de zandduinen naar boven, het waait behoorlijk en je ziet hoe de wind het zand verplaatst. Ook hier lopen we weer alleen rond, dus maken we maar een selfie. Als we weer naar beneden lopen stopt er een grote groep militairen op de parkeerplaats, Peter denkt dat die daar misschien een oefening hebben.

Peter heeft via Google en een niet alledaagse route gevonden. We rijden in eerste instantie over de S34 of te wel de Ogibi Road, Claire is het hier in het begin niet mee eens en zegt tientallen keren dat we moeten omkeren. Maar Peter zou Peter niet zijn als hij hier naar zou luisteren. Na een twintig tal mijlen slaan we links af de 78 op en niet veel later rijden we echt middendoor het duingebied. Het is jammer dat we niet mogen stoppen langs de weg, ik maak dus een paar foto's vanuit de auto. Op een gegeven moment kunnen we linksaf naar de Osborne Overlook, de weg draait nog iets naar boven en dan staan we op de parkeerplaats. De wind blaast ons bijna uit de kleren en het zand stuift over de parkeerplaats, we moeten voorzichtig zijn dat we niets in de ogen krijgen. Het uitzicht is fenomenaal. Na een kwartiertje gaan we toch maar weer verder. Waar we weer mogen stoppen, parkeren we de auto langs de kant van de weg en eten ons broodje op.

Als we het duingebied eenmaal hebben verlaten komen we gek genoeg in een heel vruchtbaar gedeelte, we zien verschillende dadelpalm plantages, de dadels zijn reeds aan de boom verpakt in zakken. Ook passeren we weer een paar koeienfabrieken en aangezien die grote hoop koeien ook veel eten zien we uitgestrekte velden met gras en vele stapels hooi. De balen hooi zijn gestapeld en dan bekleed met wit plastic. We vragen ons af waar al het water vandaan komt waarmee de velden besproeid worden.

In Brawley stoppen we weer bij de grote Gele M en eten daar een ijsje, deze keer een met een chocolade dip, Peter was in een royale bui...kosten 2 x 99 dollarcent. Het was wel erg lekker. Het laatste stuk naar Borego Springs is wederom erg dor, ons hotel lijkt dan weer in een oase te liggen, eerst een lange oprijlaan met aan weerszijde hoge palmbomen. We krijgen kamer 220, in het Resort Golf Club, een royale kamer met een King bed en voor het eerst deze vakantie hebben we ook een eigen balkon.

Ook hier duiken we nog even in het zwembad en ook nu zijn we weer alleen. Wel komt er een vreemde vogel over het grasveld aanwandelen, we denken dat het een roadrunner is. Ik kan echter niet dicht genoeg in zijn buurt komen om er een foto van te maken. Met inzoomen doe ik een poging en hoop dat ze gelukt is.

Na een uurtje krijgen we het gek genoeg koud (het is ook maar 27 graden) en gaan naar binnen. We knappen ons op om te gaan eten. De keuze valt op Carmelita's Mexican Grill. We nemen een hoofdgerecht en salade en delen het samen het was ruim voldoende en lekker.

Na het eten gaan we weer richting de club en eenmaal op de kamer worden alle foto's gekopieerd naar het notebook. We hebben vakantie en maken er dus een rustige avond van!

Dinsdag 10 oktober

Vanmorgen word ik om 6.15 uur wakker. Even kijken of de zon ook al wakker is, ik loop het balkon op en zie een mooie gloed achter de palmbomen, fotomoment.

Ik dek de tafel voor het ontbijt en zet koffie, ook Peter is wakker. We ontbijten gezellig samen en als Peter gaat douchen maak ik de lunch klaar om mee te nemen. Daarna spring ik in de douche en om 8.00 uur zitten we in de auto op weg naar Palm Canyon, bij de ingang van het park betalen we de fee (10 dollar) en rijden dan naar de parkeerplaats. Er staan al twee andere auto's, we pakken onze spullen bij elkaar voor de wandeling en gaan met de zon in de rug van start. In het begin gaat het geleidelijk omhoog maar het is goed te belopen, gelukkig is het nog niet echt heet maar ik moet toch regelmatig mijn gezicht droog deppen. De trail is anderhalve mijl tot aan de oase dus drie in totaal, 5 km maar door al het klauterwerk lijkt het langer. Opvallend is dat wanneer je kort in de buurt komt van iets moois de weg erheen wat moeilijker wordt. Het laatste stukje is een beetje kruip door sluip door en gelukkig loopt er voor ons een ander stel zodat we zeker weten dat we goed lopen. Na een uur en een kwartier komen we aan op de eindbestemming, is dit dan het paradijs??? Er staan een aantal palmbomen met lange baarden en we gaan lekker in de schaduw zitten. Het is genieten met een hoofdletter G. We babbelen wat met het andere stel, zij komen uit Québec. We maken foto's van elkaar, eten een trailmix en drinken flink water. Na een half uur en een hoop foto's rijker beginnen we aan de terugweg, omdat we niet meer zo vaak stil hoeven te staan om de omgeving te bewonderen zijn we binnen een uur weer bij de auto. Op een picknickbankje genieten we nog na. Alvast een geweldig begin van de dag.

Via de Borego Salton Sea Way rijden we richting Salton Sea. Peter heeft hier vooraf niets over uitgezocht, maar het lijkt ons altijd leuk zo een groot meer. De weg slingert tussen de bergen door en af en toe lijkt het links en rechts van je op een soort canyon. Uiteraard stoppen we op een mooi plekje voor een foto.

We gaan weer verder en bij het Red Earth Casino halen we een beker koffie en op een bankje in de schaduw eten we de lunch op. Ook onze Jeep krijgt zijn drinken en kan weer 600 mijl verder toeren.

We willen graag naar het strand van de Sea en nemen de afslag waar een groot bord staat met welkom to Salton Sea Beach, we rijden het gehucht in en de tranen springen bijna in mijn ogen. Wat hebben ze er een ongelooflijke puinhoop van gemaakt. Wat eens waarschijnlijk een mooi vakantieoord was is nu helemaal vervallen en uitgeleefd. Wat een contrast met de schitterende omgeving waar we vanmorgen waren.

We verlaten het stuk en doen een tweede poging bij Desert Shores, dit was iets beter maar ook hier was weinig strand te bekennen. Ik stap uit om een paar foto's te maken en raak aan de praat met een oudere mevrouw die daar woont. Ze vraagt wat ik daar kom doen omdat ze actie aan het voeren zijn om het leefklimaat rond het meer te verbeteren. Ze dacht dat ik daarom een kijkje kwam nemen hoe de vlag erbij hangt. Ze vertelt dat de buurt de laatste jaren behoorlijk achteruit is gegaan. Als ik haar zeg dat we bij Salton Sea Beach waren kreeg ik als antwoord, don't go there, even not when it's light. Volgens haar wonen daar alleen maar criminelen die daar hun gestolen goederen verbergen en je bent daar niet veilig volgens haar. Het is vandaag erg heiig boven het water en volgens de mevrouw komt dat doordat het gisteren hard gewaaid heeft, er zit dan veel zand in de lucht. Na het praatje besluiten we om terug te gaan naar het hotel en er een zwembad middag van te maken. Om 15.30 uur zitten we lekker aan de rand van het bad en genieten van water en zon, en uiteraard ook wat schaduw. We zitten op een geweldig plekje zo midden in de woestijn, en het is heel rustig hier. Als we bijna willen vertrekken komt er nog een ander stel(?) aan het zwembad zitten, ook zij genieten van de rust hier. Ze hebben echter geen vakantie maar zijn hier voor hun werk ze hebben een conferentie hier. Geen slechte plek om voor je werk te verblijven.

Eten doen we vanavond bij Red Ocotillo, we zitten lekker buiten onder een afdakje en zien de zon verdwijnen achter de bergen. Het eten was prima en helemaal naar wens. Bij terugkomst op de kamer elkaars voetjes verzorgd, ook die waren erg droog door al het woestijnzand. De rest van de avond nog zitten lezen en genieten van de rust die hier heerst. Het was weer een mooie zonnige dag met temperaturen tot 36 graden en een gortdroge lucht. De warmte is hierdoor prima te doen als je het rustig aan doet. Morgen gaat de reis weer verder naar San Diego.

Woensdag 11 oktober

Na een lange nacht en een goed ontbijt verlaten we het "paradijs" en gaan we om 8.00 uur op weg naar San Diego. Ik start met rijden en ook voor vandaag heeft Peter weer een alternatieve route bedacht dwars door de bergen. Volgens Claire zullen we om even over tien arriveren maar al naar gelang we vorderen verschuift de aankomsttijd naar achteren. Het zou ook niet echt slim zijn om op deze kronkelweg 55 mijl per uur te rijden wat eigenlijk zou mogen. Voor diegene die willen weten hoe we gereden hebben, via de 78 rijden we in eerste instantie richting Julian om net van te voren de 79 op te draaien. Bij het Cuyamaca meer stop ik om een kop koffie te halen, Peter gaat ondertussen een foto maken en als ik terug kom zit hij heel triomfantelijk achter het stuur want hij wil ook wel een stuk van die mooie weg rijden. We stoppen nog een keer om een paar foto's te maken.

De 79 gaat over in de Japatul Valley Road, gevolgd door de Lyons Valley Road, de Honey Springs Road en de Otay Lakes Road. De weg kruist het Lower Otay Reservoir en ook dit levert weer een fotomoment op. De route van vandaag was werkelijk prachtig, bergachtig landschap met variaties van rotsen, bomen, watertjes en dat alles met een stralend zonnetje dat ons de hele route gezelschap houdt. We komen aan de oostkant San Diego binnen en het ziet er mooi verzorgd en heel groen uit.

We rijden door naar Las Americas Premium Outlet om te kijken of we nog wat kunnen shoppen. En ook hier hebben ze een Panda Express, dus waar we gaan lunchen is ook al geregeld. We wandelen op een vakantietempo door het winkelcentrum en gaan verschillende winkels binnen en kopen bij enkele wat. Als toetje halen we weer een klein ijsje bij Mac Donalds. Het is vandaag weer mooi zonnig weer en met temperaturen van ca 23 graden voelt het in de schaduw zelfs frisjes aan. We zijn inmiddels gewend aan de hitte lijkt het. Omstreeks 15.30 uur gaan we op weg naar het hotel waar we de komende drie nachten zullen blijven. Het Best Western Americana Inn. Ook nu bevalt de ruime kamer weer goed. We halen alle spullen uit de auto en ruimen alles op.

De rest van de middag en avond voeren we de vakantiestemming door (beetje luieren) we eten een broodje in onze kamer, lezen wat, doen een spelletje en rusten lekker uit. Morgen gaan we San Diego verkennen, Peter doet alvast wat voorwerk.

Donderdag 12 oktober

Gisteravond nog tot 23 uur naar een film gekeken(zowaar zonder reclame), daardoor had ik waarschijnlijk wat moeite met inslapen. Wel heb ik vanmorgen wel wat langer doorgeslapen. Ik word om 6.45 uur wakker van Peter die al van 5.30 uur rond loopt. Ik maak koffie en we lezen ondertussen de reacties op Facebook. Na het douchen gaan we ontbijten. In de eerste twee hotels hadden ze een pannenkoekenmachine, je drukt op de knop en via een soort lopende band vallen de pannenkoekjes op je bord. Jammer genoeg geen filmpje van gemaakt. In dit hotel hebben ze een yoghurtautomaat, bekertje er onder zetten, knopje indrukken en je krijgt verse yoghurt, smaakt best lekker.

Na het ontbijt babbelen we nog even via Skype met Karin en dan gaan we op weg naar De Stad. Zo'n vijf minuten rijden vanaf het hotel ligt aan de Iris Avenue een parkeerplaats hier mag de auto gratis staan en we gaan met de trolley verder. Het lijkt eigenlijk volgens Peter op een bovengrondse metro want we rijden elektrisch over rails. Zoals gezegd vertrekken we bij Iris Avenue, hier kopen we een dagkaart van 5 dollar p.p. en hier hoort een pasje bij van $2,00. We rijden mee met de blauwe lijn tot Park & Market een klein half uur.

Hier beginnen we aan de wandeling in eerste instantie naar het Gaslamp Quarter. We zien een aantal mooie oude gebouwen. We lopen verder langs het Balboa Theater en komen uit op de Horton Plaza. We kijken even bij de kraampjes die er staan en gaan dan het Winkelcentrum in dat er ligt, in eerste instantie voor een sanitaire stop. Dit is eigenlijk onze grootse verrassing van vandaag. De plaza bestaat uit verschillende verdiepingen die op enigszins Escher achtige wijze in elkaar overlopen. Heel erg mooi en leuk gedaan. Je hebt ook een leuk uitzicht over een gedeelte van San Diego.

Bij de inpandige Starbucks halen we een kop koffie en hier eten we meteen onze lunch bij op. Het is heerlijk weer, was het vanmorgen nog wat bewolkt inmiddels is het weer stralend zonnig en zo'n 25 graden. Na de lunch wandelen we weer verder richting de Broadway Pier in de wijk Embarcado. We passeren een aantal grote gebouwen en een appartementencomplex, vanaf een miljoentje heb je hier een klein appartementje.

Bij de pier ligt een groot cruiseschip, we zitten hier een poosje op een bankje en bekijken als echte toeristen de mensen die langs komen. Sommige voorzien we ook van commentaar. Opvallend is dat we erg veel zwervers zien, zelfs vele malen meer dan in New York waar ik dat zou verwachten.

We lopen een klein stukje terug tot aan het Santa Fe Depot waar we de trolley pakken richting Old Town, we weten eigenlijk niet wat we er van moeten verwachten. Bij het uitstappen wordt Peter aangesproken door een man, hij zegt dat Peter wel een toerist lijkt. Hij geeft als antwoord, "erger nog... ik BEN er een". Er ontstaat een erg leuk gesprek en de man zou zo mee kunnen spelen in een toneelstuk, zijn mimiek bij het vertellen is geweldig. Je ziet het zo voor je, ook geeft hij nog een paar tips over wat we zeker moeten gaan doen als we in San Diego zijn. Old Town vindt hij een beetje lala, niet veel origineels meer over zou hij zeggen. Er staan wel nog een aantal originele gebouwen van vroeger maar het is erg commercieel, overal zitten winkeltjes in of zijn omgedoopt tot museum. Verder zijn er tientallen eetgelegenheden. We lopen er een dik uur rond en houden het dan voor gezien.

Het is te merken dat we vlak bij Mexico zitten, je hoort eigenlijk alleen maar Spaans en heel weinig Amerikaans. Ook nu vliegen er weer heel regelmatig helikopters over (controle?).

We gaan weer terug naar het station en stappen bij Santa Fe Depot over van de groene op de blauwe lijn. Ik had vandaag al een paar keer een wat oudere man gezien in de trein ons inziens is het ook een zwerver maar hij zag er heel bijzonder uit. Als we weer samen uit de trein stappen vraagt Peter aan hem of ik een foto van hem mag maken, dat was ok, hij ging er helemaal voor staan inclusief zijn wandelstok die moest ook op de foto. We geven hem een paar dollar en gaan weer verder.

Met de blauwe lijn treinen we tot de parkeerplaats waar onze auto staat. Om 15.30 uur zijn we terug bij de auto, al met al een uur met de trein. Peter programmeert Claire en we gaan op weg naar de Walmart. Het brood is op en we hebben ook geen fruit meer. De Walmart was echter niet al te best gesorteerd, ze hadden alleen maar witbrood dus wijken we uit naar Vons die er tegenover ligt. Hier halen we wat we nodig hebben.

Omdat we redelijk vroeg geluncht hebben besluiten we om maar meteen te gaan eten. We hebben weer zin in lekkere groenten en gaan naar Het Golden House, een Chinees restaurant. We bestellen weer een vleesgerecht en een vegetarisch gerecht en delen dit weer. Het is echter veel te veel, we krijgen het echt niet op terwijl het wel lekker is. Met gevulde buikjes gaan we huiswaarts. We hebben vandaag ruim 10 km gewandeld en gaan vanavond met de voetjes omhoog. Lekker uitrusten. Voor morgen staat er meer San Diego op het programma.

Vrijdag 13 oktober

Vannacht heerlijk geslapen, ook hier is het weer lekker rustig ondanks dat er toch best veel auto's op de parkeerplaats staan bij het hotel. De ochtend verloopt zoals gewoonlijk, koffie zetten, berichtjes lezen, ontbijten en dadelijk weer op pad.

Als we om 9.00 uur wegrijden bij het hotel is het nog bewolkt en 21 graden. We gaan in eerste instantie richting Coronado, bij de Marinebasis stoppen we om een foto te maken van de brug die we dadelijk met de auto gaan oversteken. Het is jammer dat de zon nog niet schijnt al doet ze dapper pogingen om door het wolkendek te breken.

We rijden verder de grote brug over naar Balboa Park, het is een 490 hectare groot stadspark in San Diego. Het park werd naar de Spaanse ontdekkingsreiziger Vasco Núñez de Balboa vernoemd. Cultuur en natuur zijn er in elkaar verweven, uiteraard gaan wij voor de natuur.

Rondom het park is voldoende (gratis) parkeergelegenheid. Inmiddels heeft de zon gewonnen van de wolken, het weer is geweldig. We lopen naar het park en halen eerst bij een restaurantje een kop koffie, we zitten buiten op het terras en kijken naar al de anderen die genieten van de omgeving en het mooie weer. Er zijn hele schoolklassen aanwezig en er wandelen veel moeders met hun kroost in de kinderwagen. Als de koffie op is gaan we ook aan de wandel, bij de fontein zit een schoolklas die hun boterhammetjes oppeuzelen.

We komen langs het casa Del Prado, en zien er tegenover de grote Moreton Bay Fig Tree staan. Erg mooi is de Botanical Building, hierin staan allerlei tropische planten. We maken weer heel wat foto's van al het moois. Op het Plaza de Panama eten we onze lunch op. Dan gaan we weer verder op verkenning, ook de gebouwen in Spaanse stijl zijn erg mooi. Sommige stukken lijkt wel kantwerk.

We kijken onze ogen uit, met name ook naar de grote bomen die er staan, de wortels lijken op superlange tenen. In bomen zitten eekhoorns die zich verstoppen als je aan komt lopen. Opeens staan we bij the Houses of Pacific Relations, dit is een complex van huisjes uit verschillende landen op de wereld. Nederland hebben we echter niet kunnen ontdekken. We steken via een voetgangersbrug de grote weg over naar de rozen- en cactustuin.

Het is ondertussen bijna 14.00 uur als we besluiten nog even naar zee te gaan, het is tenslotte strandweer geworden (een lekkere 26 graden) en voor morgen zijn de voorspellingen wat minder. We rijden naar Mission Beach waar we op blote voeten een stuk langs het strand kuieren, er zijn verschillende surfers die proberen de golven te trotseren. Het lukt er maar een paar de meeste gaan onder in de golven, maar het is leuk om naar te kijken.

De boulevard is net een kermis, er staat een achtbaan, botsauto's een draaimolen en nog meer attributen om de kinderen te verleiden en de ouders geld uit hun zak te troggelen. Ook is er allerlei snoep en ijs te koop, ijsje $6,50. Na ruim een uur gaan we weer terug naar de auto en gaan op zoek naar de wasserij, we komen in de weekendfile terecht en soms is het stapvoets rijden op een vijfbaansweg.

Om 16.45 uur komen we bij de wasserette aan, het is er best wel druk maar er staan voldoende machines. Ook is er gratis WiFi, dus Peter vermaakt zich ondertussen met z'n IPad. Als we klaar zijn gaan we meteen door om te eten, de keuze is gevallen op een Denny's die een halve mijl verderop ligt. Ook daar hebben we weer lekker gegeten.

Bij thuiskomst eerst de spullen in de koffers opgeruimd en daarna het verslag gemaakt zodat de thuisblijvers weer op de hoogte zijn van onze bezigheden. Morgen verlaten we San Diego en gaan we op weg naar Westlake Village ten westen van Los Angeles.

Zaterdag 14 oktober

Vandaag beginnen we aan de slotfase van onze vakantie. De laatste vier nachten verblijven we bij een oud collega van Peter in Westlake Village. Het is een trip van zo'n tweeëneenhalf/drie uur rijden.

Om 9.00 uur trekken we de deur van de hotelkamer achter ons dicht en gaan we op pad, het eerste gedeelte verloopt zonder noemenswaardige problemen. Om kwart over tien stoppen we bij het outletcentrum in San Clemente. We gaan op zoek naar een fleecevest voor Remko, een neefje van Peter, we slagen bij Calvin Klein en bellen nog eerst even met Karin om te overleggen.

Bij Starbucks op het terras lunchen we en om 12.30 uur zitten we weer in de auto voor de laatste etappe. Volgens Claire zullen we om 14.30 uur aankomen. Het is echter behoorlijk druk op de weg en hierdoor mis ik een afslag. Maar elk nadeel heeft z'n voordeel we rijden langs een tankstation met een schappelijke benzineprijs dus wordt de tank nog even bijgevuld. Het is weer mooi zonnig en de temperatuur gaat richting de 30 graden. Wel zien we de smog van de bosbranden hier hangen. Het blijft druk en het is gewoon meegaan met de flow, op de wegen rond LA en aankomsttijd schuift geleidelijk naar achteren en ook Claire heeft het op een gegeven moment moeilijk met alle afslagen en fly-overs. Gelukkig hebben we de telefoon nog en staat in de auto het kompas aan zodat we kunnen zien in welke richting we rijden, Peter loodst me met behulp hiervan de goede kant op.

Uiteindelijk komen we op 15.40 uur aan bij het wachthuisje en moeten we ons legitimeren voor we verder mogen, ook krijgen we een permit om in de auto te leggen. Bij aankomst  worden we hartelijk begroet door Margret en Baxter (de hond). We drinken een kop koffie lekker buiten op het terras en genieten van het zonnetje. Peter en Margret hebben elkaar uiteraard veel te vertellen onder andere over de reis die we gemaakt hebben. Tussendoor maken we een wandeling met Baxter.

Als we terug zijn babbelen we, gezeten aan de keukenbar verder over onze avonturen. Ondertussen zorgt Margret voor het eten. Ze heeft een heerlijke salade gemaakt en met gegrilde kip smaakt dat voortreffelijk. De avond vliegt om en om 23.00 uur gaan we langzaam ons bed opzoeken.

Zondag 15 oktober

Heerlijk geslapen en zoals het een ZONdag betaamt worden we wakker met zonneschijn. Als Baxter ons hoort komt hij ons al zwaaiend met zijn staart begroeten. Zoals gebruikelijk starten we ook hier met een kop koffie. Daarna gaan Margret en Peter de hond uitlaten en spring ik in de tussentijd alvast in de douche.

Mark (de man van Margret) is met Katja (hun dochter) naar een bruiloft van kennissen in het midden van het land en zij komen vandaag weer naar huis.

Wij hebben plannen om naar Santa Barbara te gaan, maar eerst gaan we op het terras ontbijten. Om 10.15 uur gaan we op weg. Het is vandaag een stuk rustiger op de weg dan gisteren. Ook de weersvoorspellingen zijn iets anders dan voorspeld, het zou flink gaan waaien. Wij hebben hier echter niets van gemerkt, de zon schijnt weer en het is bijna 30 graden dus heerlijk strandweer.

We gaan in eerste instantie naar de Missiepost in Santa Barbara, het is de enige missie die sinds haar oprichting door de Franciscaner broeders is gebleven en nog steeds intact is. We kunnen de tuinen, begraafplaats en het museum bezoeken. In de kerk is de zondagsdienst bezig dus daar mogen we niet naar binnen. We zijn er ongeveer een uur gebleven en zijn toen naar het centrum gegaan.

Margret parkeert de auto in de parkeergarage en we lopen verder om een eetgelegenheid te zoeken om te lunchen. We vinden een restaurantje waar we gezellig buiten in de schaduw kunnen zitten.

Niet veel later krijgt Margret telefoon van Mark, er is iets mis met het vliegtuig en de vlucht is gecanceld, ze kunnen dus niet naar huis vandaag en worden omgeboekt naar een vlucht morgen. Vervelend maar het is niet anders.

Santa Barbara is een erg mooi Spaans uitziend stadje met een gezellig winkelcentrum, veel terrasjes, een mooi strand en een pier. Als we klaar zijn met eten wandelen we via een winkelcentrum richting de oceaan, we lopen de pier op en kijken uit over de zee. Het is een houten Pier en opvallend is dat hier ook auto’s op mogen rijden, dit veroorzaakt door de plankenvloer een behoorlijk kabaal. We slenteren weer terug en bewonderen de pelikanen die over het water scheren. Margret wil nog even gaan zwemmen in de zee, blijkt ze haar badpak thuis te hebben gelaten. Teleurstelling alom dus koopt ze gewoon even een nieuwe bikini en kan alsnog het water in. Peter en ik gaan even pootje baden en rusten daarna lekker uit op het strand.

Nadat Margret uit gezwommen is gaan we met het trammetje terug naar de parkeergarage. We rijden weer naar huis en eerst wordt Baxter uitgelaten en krijgt hij zijn eten.

We knappen ons even op en gaan dan eten bij Ladyface. Ook hier kunnen we nog buiten zitten. We bestellen een aantal kleinere gerechten die we kunnen delen, erg leuk en lekker. Om 21.15 uur zijn we weer thuis en rusten we uit in huiselijke sfeer. Het was weer een heerlijk ontspannende en mooie dag.

Maandag 16 oktober

7.00 uur Peter wordt wakker en staat op en ik volg hem. Met een kop koffie is het op de bank met de IPad lekker bijkomen. Margret is al op pad met de hond. Gisteren hebben we besloten om vanmorgen te gaan wandelen in de Agoura Hills en wel de trip naar de Mash site. Het zal vandaag weer heet (33 graden) worden volgens de voorspellingen zodoende gaan we in de ochtend wandelen. Hopelijk is het dan nog iets koeler.

We rijden naar het Malibu Creek State Park en om 10.00 uur starten we met de wandeling, het is 2,6 mijl naar de Mash Site. Het eerste gedeelte gaat over een breed pad en hier en daar staan bomen die voor wat schaduw zorgen. Op een bepaald moment gaat het een groot gedeelte bergopwaarts doch het is goed te lopen. Met nog 0.6 mijl te gaan wordt het pad smaller en loop je heerlijk in de schaduw. Het is een erg mooi wandelgebied.

Als we bij de eerste auto aankomen wordt Peter een beetje hyper, hij heeft de serie M*A*S*H in het verleden gevolgd en was heel enthousiast om daar nu zelf te staan. Je kunt op een overzichtstekening zien hoe de filmset destijds was opgezet. Helaas zijn alle gebouwen en tenten weg. Wel staan er nog enkele oude voertuigen. Uiteraard maken we weer een aantal foto's en om 12.30 uur beginnen we aan de weg terug naar de auto.

Het is inmiddels 33 graden en eigenlijk hebben we te weinig water meegenomen. Bij elk schaduwplekje blijf ik even stil staan om weer bij te komen. Ik ben heel blij als ik onder een boom een picknicktafel zie staan waar we kunnen rusten. Het laatste stuk lijkt een heel stuk langer dan toen we gingen. Ik begin wat duizelig te worden en voel met niet zo lekker door de hitte. Als we op de parkeerplaats aankomen drink ik eerst flink wat water en langzaam zakt mijn duizeligheid.

Bij thuiskomst trekken we de badpakken aan en duiken in het zwembad, nou ja duiken....we gaan er heel voorzichtig in want het water is koud, ijskoud. Volgens Margret is het maar 17 graden (het koelt af in de nacht) dus het verschil met de buitentemperatuur is wel erg groot. Je frist er wel lekker van op. Buiten op het terras lunchen we, waarna Margret een aantal uren moet gaan werken. Wij gaan in de tussentijd naar de supermarkt om de boodschappen te gaan halen. Bij thuiskomst drinken we koffie en lezen een poosje. De tijd vliegt voorbij. Het plan om nog te gaan kajakken hebben we maar laten varen omdat het erg snel donker wordt, en er zit geen licht op de kajaks.

Ik ga Baxter uitlaten en als ik terugkom vertrekken we naar The Landing Grill om te gaan eten (hier waren we in 2009 ook al een keer met Margret). We zitten heerlijk aan het water en als Margret een foto wil maken zegt een mevrouw die aan het tafeltje achter ons zit, zal ik een foto van jullie maken. Blijken dat ook Nederlanders te zijn. We hebben lekker gegeten en om 21.00 uur zijn we weer thuis. De avond brengen we weer in alle rust door, het is tenslotte ook vakantie.

Dinsdag 17 oktober

Vandaag is onze laatste vakantiedag aangebroken. Mark en Katja zijn vannacht ook thuisgekomen dus de familie is weer even compleet. Het is vannacht behoorlijk afgekoeld dus buiten zit ik eerst even met een vestje aan. Voor het eerst deze vakantie. We ontbijten weer samen en daarna gaat Margret weer telefonisch in overleg met haar collega. Ze moet vanmiddag naar een conferentie in Chicago.

Nadat we gedoucht hebben gaan wij naar het Getty Center. Voordat we vertrekken nemen we eerst afscheid van Margret en bedanken haar voor de gastvrijheid, zij is namelijk al weg als we terugkomen. Het is ongeveer een uur rijden naar het Getty Center. Je realiseert je dan pas hoe groot en druk LA is, sommige wegen zijn overvol en het is dan ook weer stapvoets rijden. Paul Getty, een oliemagnaat heeft bovenop een van de vele bergen die LA omringen een complex uit de grond laten stampen, gebouwd met Italiaanse travertin (natuursteen). Je moet $15,00 betalen om je auto te parkeren maar het bezoek aan het center is verder gratis. Het laatste stuk ga je met een treintje de berg op waar je een prachtig uitzicht hebt over LA.

Ook nu was het mooi zonnig weer en een beetje heiig, ook leek het alsof er een sluier over LA hing, of dit nog te maken heeft met de bosbranden is niet helemaal duidelijk maar we denken van wel.

We wandelen in eerste instantie richting de Bibliotheek, waar we even rond kijken en daarna gaan we eerst een broodje eten. Hierna gaan we de tuin bezichtigen, er staan nog verschillende planten in bloei maar we zijn het meest onder de indruk van de gebouwen. De bouwstijl en de kleur van de panden vinden we prachtig. In het Noord paviljoen was een tentoonstelling; Golden Kingdoms: Luxury Arts in the Ancient Americas. Hier zijn allerlei spullen en beelden uit verschillende delen van Amerika te zien, wij vonden met name de beelden erg mooi.

We wandelen weer naar buiten en vanaf een bepaald punt heb je zicht op de autobaan en we zien dat het verkeer zich in 6 rijen langzaam voortbeweegt. Het is inmiddels bijna half 3 en we hebben met Mark afgesproken dat we rond 17.00 uur terug zullen zijn. We besluiten dan ook maar om huiswaarts te gaan. We gaan weer met het treintje naar de parkeergarage en moeten nog even zoeken naar de auto, hij blijkt toch een etage hoger te staan dan dat we denken maar uiteindelijk vinden we hem toch.

Peter wil graag een stuk van de Mulholland Drive rijden, het is een tweebaans weg die door de bergen slingert met soms mooie vergezichten. Als we stoppen bij een viewpunt raakt hij aan de praat met een fietser die ligt uit te rusten. Hij geeft een paar tips hoe te rijden naar Westlake Village via een mooie route. We gaan op weg en het is inderdaad een weg binnendoor, we volgen die tot de Sunset boulevard. Ook die rijden we gedeeltelijk maar het wordt ondertussen behoorlijk druk op de weg en we zetten Claire weer in om de route te bepalen. Via de 405 en de 101 gaan we noordwaarts, met name op de 405 is het bijna stapvoets rijden. Uiteindelijk zijn we om 17.30 uur weer thuis.

Ik begin alvast met het inpakken van de koffers, het is nog een sport om alles mee te krijgen zonder overgewicht.

Vanavond gaan we met Mark eten bij Tomodachi een sushi restaurant, we hebben er heerlijk gegeten. Ik heb kip teriyaki, en de heren eten sushi. Als toetje besteld Mark ijs in de smaken Mango, Chocolade, Aardbeien en Citroen. Het zijn gelukkig kleine bolletjes met aan de buitenkant een soort gelatine laagje en binnenin ijs. Erg lekker en heel bijzonder, we hebben zo'n soort ijs nog nooit gehad.

Thuis drinken we nog een kop koffie en zitten nog een poosje buiten op het terras. Dan vind ik het toch langzaamaan tijd worden om de koffers verder in te pakken, Peter wil morgenvroeg namelijk uiterlijk om 8.00 uur vertrekken. Het is nog ruim anderhalf uur rijden naar Alamo waar we de auto weer moeten inleveren, en we willen onze vlucht niet missen. Om 22.00 uur zoeken we dan ook ons bed op.

Woensdag 18 oktober

Om 24.00 uur vannacht krijg ik een telefoontje van Bert, hij staat op Schiphol en vraagt waar we zijn. Shit...een dag te vroeg. 18 oktober in LA vertrekken betekent 19 oktober aankomen. Ik weet niet waar het is misgegaan maar het is wel super vervelend. Dit doet mijn nachtrust geen goed.

Kwart voor zes, Peter is wakker en staat meteen op. Een teken dat ik er ook maar uit moet komen. We frissen ons op en stoppen de laatste spullen in de koffer. En om 6.30 uur zitten we aan het ontbijt, ook Mark is al op en Baxter heeft ook in de gaten dat er iets gaat veranderen. We nemen afscheid van beiden en bedanken Mark nogmaals voor de gastvrijheid, hij benadrukt nog een keer dat we ten alle tijden welkom zijn, als we Amerika weer bezoeken.

Om 7.15 uur gaan we richting Alamo om de auto terug te brengen. Volgens Claire zullen we om 8.05 uur bij Alamo arriveren. Claire vergeet echter dat we over de drukste weg van LA moeten rijden en dat gaat stapvoets. Langzaam wordt ook de zon wakker en we sluiten aan in de rij die zich in een slakkengang voortbeweegt.

 

De aankomsttijd schuift gezellig met ons mee en uiteindelijk zijn we om 9.05 uur bij Alamo een uur later dan dat Claire in eerste instantie aangaf. We hebben 4.672 mijl (7518 km) gereden zonder problemen, en ook het inleveren ging vlot. De inlever prijs viel ons alleszins mee, omdat we de auto in een andere staat inleveren dan waar we hem hebben opgehaald zou een meerprijs van 650 dollar worden berekend. We krijgen echter een rekening van 300 dollar om bij te betalen, nog even afwachten of dit inderdaad het eindplaatje is. Wat betreft de drukte op de wegen in LA, dit komt volgens Mark omdat LA de enige grote stad ter wereld is waar geen metro stelsel is en openbaar vervoer komt er maar moeilijk op gang. Hij gaat er van uit dat dit de komende tien jaar wel zal verbeteren omdat in 2028 de Olympische spelen in LA zijn. Dit is meestal voordelig voor de infrastructuur.

Om 9.30 uur komen we met de shuttlebus van Alamo aan op LAX. De incheckbalie van KLM is nog niet open dus wachten we en kijken ondertussen naar de andere mensen die er rondlopen. Via Whatsapp bel ik nog met Bert, hij had de datum verkeerd in zijn agenda staan en heeft de mail van ons niet goed doorgekeken. Om 10.15 uur gaat de balie open en kunnen we de koffers inchecken, waarna we kunnen aansluiten in de lange rijd voor de douane. De douanier dreunt steeds hetzelfde riedeltje af, schoenen uit, niets in de zakken, elektrische apparaten in een aparte bak, geen vloeistoffen, en etenswaren moeten ook zichtbaar in de bak liggen. Poeh....het zal je baan maar wezen. Als we dit alles achter de rug hebben halen we bij de Starbucks nog een kop koffie, lekker en vooral erg heet!

 

Om 12.30 uur lopen we op ons gemak naar gate 153 waar ze bezig zijn om ons vliegtuig te bevoorraden zodat we tijdens de vlucht niet zullen verhongeren. Peter belt nog met Bert en stuurt een mail over de situatie op Schiphol, hopelijk gaat het morgenvroeg allemaal lukken. Nu begint voor ons de lange zit nog even en dan mogen we het vliegtuig in.

 

De vlucht naar huis verloopt rustig. We hebben twee stoelen naast elkaar en aan de raamkant is nog wat extra ruimte, ook nu hebben we weer stoelen met meer beenruimte geboekt 12 D en 12 E. De slechte nacht breekt me op tijdens de reis en mede hierdoor heb ik een hele poos geslapen tijdens de vlucht.

Netjes op tijd, 9.00 uur landen we op Schiphol en kunnen we op weg naar de kofferband. Aangezien ze Schiphol aan het renoveren zijn was dit nog even een zoektocht. Gelukkig waren alle koffers meegekomen. Onze handbagage was namelijk ook meegegaan in het ruim, hierdoor is niemand opgevallen dat we eigenlijk wat veel bagage hadden. We hadden namelijk beiden ook nog een rugzak.

Als we op weg zijn naar de parkeerplaats komen we Bert al tegen die vandaag voor de tweede keer bij Schiphol was om ons op te halen. De spullen worden in de auto gezet en de reis naar Weert kan beginnen. Omstreeks 11.30 uur zijn we weer thuis en drinken we nog gezamenlijk een kop koffie. Er is weer een einde gekomen aan een mooie, afwisselende reis.