Vakantie Amerika 2015

19 mei tot 26 juni 2015

 

 Inleiding

Tja wat moet je als je een partner hebt die verslaafd is aan Amerika.....juist ja gewoon meegaan en genieten!!!

We konden in Oktober 2014 tickets boeken voor €550,00 van Düsseldorf via Londen naar Las Vegas. Omdat ik heel graag een keer aanwezig wilde zijn bij de PowWow in Cody werd dit in het schema opgenomen. Dit betekent wel dat we iets langer moeten blijven (ruim 5 weken) en maken we een grote ronde. Nadat er toestemming was van onze werkgevers voor een extra lange vakantie (met dank) werd er meteen geboekt.

Beiden hebben we bij het boeken over het hoofd gezien dat we in Londen aankwamen op Heathrow en verder vlogen vanaf Gatwick, we hadden een overstaptijd van 3 uur en 30 minuten...oeps gaan we dat wel halen. We probeerden nog om te annuleren doch dat was niet mogelijk, dus we gaan ervoor. We hebben een taxi geregeld die ons naar Gatwick brengt en duimen dat alles goed komt.

Hierna begon het leuke werk, route plannen, auto reserveren en overnachtings plekjes zoeken en reserveren. Voordat het nieuwe jaar begon was alles gepland en kon het aftellen beginnen.

We spelen thuis al een paar maanden het My Vegas spel. Inmiddels hebben we hiermee beiden een gratis ontbijt, diner en voor 25 dollar speelgeld verdiend. Dit kunnen we in Las Vegas gaan innen. Benieuwd of dit lukt.

Dag 1, Dinsdag 19 mei

Vanmorgen om 3.00 liep de wekker af en na een korte nacht kwamen we ons bed uit om ons klaar te maken voor de reis. De koffers stonden al klaar en na een kop koffie en een broodje vertrokken we naar Bert (mijn broer) die ons naar de luchthaven zou brengen. Toen we bij hun de straat inreden zagen we al licht branden en wisten we dat ook Bert klaar stond om ons te brengen.

Omstreeks 5.00 uur kwamen we aan in Düsseldorf en nadat we afscheid hadden genomen liepen we naar binnen en niet veel later ging de incheckbalie van Britisch Airways open en konden we onze koffers inleveren.

Hierna dronken we nog een kop koffie waarna we naar gate 35 liepen om daar braaf te wachten tot we mochten instappen. We vertrokken met ongeveer 10 minuten vertraging doch dit werd tijdens de vlucht dik en dubbel ingehaald. Om 7.30 uur plaatselijke tijd zette de piloot het vliegtuig weer aan de grond en mochten we uitstappen. Gelukkig rolden onze koffers bijna als eerste van de band en konden we op zoek naar de taxichauffeur die ons van Heathrow naar Gatwick zou brengen. Hij stond al netjes op de afgesproken plaats te wachten met een bord met Peters naam. We reden over de M25, het is bekend dat zich hier tijdens de spits files vormen. Zonder files is de reistijd een uur dus het is spannend of we onze vervolgvlucht wel gaan halen. Gelukkig verliep de taxirit zonder problemen en om 9.00 uur stapten we uit de taxi en begon hoofdstuk 2 van de reis.

Thuis hadden we al ingecheckt en bij het afgeven van de koffer vroeg Peter of we nog konden wijzigen van stoel omdat dit vanuit thuis niet lukte, dat kon nog en met bijbetaling van 90 pond hebben we nu plaatsen met meer beenruimte.

Nu zitten we heerlijk relaxt te wachten tot op de borden verschijnt bij welke gate we ons moeten melden. Ondertussen werk ik alvast aan ons dagboek. Peter gaat nu even kijken of er al iets opstaat....ja hoor het is duidelijk we gaan nu op weg naar Gate 21.

Ook hier verliep alles lekker soepel, we konden meteen doorlopen en onze plaatsen in het vliegtuig opzoeken, we hebben twee stoelen naast elkaar en het lijkt erop dat er geen derde persoon naast ons komt zitten...dus drie stoelen voor ons tweeën we zitten heerlijk ruim.

We vertrokken netjes op tijd uit Londen 11.20 uur, rond 12.30 kwamen de stewardessen rond met een drankje, Peter nam een cola en ik ging heerlijk aan de witte wijn, hopelijk kan ik hier een poosje van slapen. Het is inmiddels 13.00 uur Engelse tijd en in Vegas zal langzaam de dag beginnen het is daar 5.00 uur in de ochtend. Het is nog een hele zit want als alles volgens planning verloopt zijn we om 14.15 uur in Vegas.

Achter ons zaten een paar "verwende" gasten die erg luidruchtig te kennen gaven dat ze het maar niets vonden dat er niet tijdens de hele reis onbeperkt alcohol gedronken mocht/kon worden. Ze gingen hier telkens weer met een andere stewardess over in discussie, ik was blij toen ze eindelijk hun mond hielden en een poging deden om te gaan slapen.

Even na enen kregen we de warme maaltijd, een salade als voorgerecht, en kip op Spaanse wijze met tomaten saus en rijst. Ook was er een erg lekker toetje bij, chocolade pudding met sinaasappel smaak. Na het eten was het tijd voor een dutje ondanks dat ik best wel moe was wilde de slaap toch niet echt komen, heb wel lekker lui gelegen met de ogen dicht. Peter heeft wel even geslapen of zoals hij zelf zou zeggen "ik was even vertrokken"!

Tussendoor werden we nog verwend met een ijsje en later met een soort pasteitje. Dit breekt de tijd. Op dit moment hebben we nog zo'n drie uur te vliegen dus het grootste gedeelte zit erop. Tussendoor nog naar een film gekeken maar ook regelmatig met mijn ogen dicht hihi.

Twee uur voor de landing kregen we een Engelse High tea, een heerlijke wrap, een chocolade cakeje en nog een of ander knapperig zoet koekje. Het was allemaal goed verzorgd. Onze achterbuurman was het daar echter niet helemaal mee eens, wat een irritante kerel je zou er maar mee op vakantie moeten.

Drie kwartier eerder dan gepland zette de piloot het vliegtuig feilloos in Las Vegas aan de grond en konden we uitstappen.

Omdat we reeds eerder in de VS waren mochten we zelf aan een computer inchecken, niet dat dit zoveel vlugger ging maar wel leuk om te doen. Onze koffers draaiden al vrolijk rond op de band en de volgende stop was de taxistandplaats. Mooi aansluiten in de rij en daar gingen we, volgens de taxichauffeur was er een ongeluk gebeurd op de weg naar het hotel en hij ging dus via een andere weg, deze was uiteraard een stuk langer en de rekening dus ook hoger, we hebben het gevoel door hem bedonderd te zijn maar het is niet anders.

Het inchecken in hotel Luxor verliep vrij vlotjes, we hebben een kamer in de piramide op etage 24 kamer 146. De kamer is mooi groot en we hebben uitzicht op de strip en de achterkant van de grote sfinx.

Even bijkomen op de kamer en weer wennen aan de temperatuur, het was zo'n 25 graden, dus voor Vegas niet echt heet, maar wel benauwd.

Peter begon op de kamer meteen met het aansluiten van het internet, doch dit verliep niet helemaal probleemloos, mopperdemopper....ik had inmiddels wel internet maar volgens Peet was dat maar voor een half uur. Toen we beneden kwamen ging hij dan ook meteen bij de balie vragen wat er mis was, niets dus...maar inmiddels was het hotel overgaan op draadloos internet, naam en kamernummer invoeren en hoppa het draait als een tierelier!!!

Hierna hebben we beneden onze Vegas bonus punten die we verdiend hebben laten bijschrijven op ons Mlife kaartje en kunnen we morgen gaan spelen en eten hiervan.

Nog even door het hotel gewandeld waarna we op zoek gingen naar de Panda Express om te gaan eten, hier had Peter zich al de hele dag op verheugd.

Na het "schieten" van een paar plaatjes bij het hotel gingen we op weg. Het tijdsverschil speelde vooral mij deze keer veel parten, ik was blij toen we bij de Panda gearriveerd waren. Na het eten hebben we dan ook niet meer zoveel gedaan, we haalden in de naastgelegen winkel een flesje sinaasappelsap en bij de Subway een broodje zodat we morgen als we wakker zijn iets te eten hebben.

Terug op de kamer nog even de mail gecheckt maar rond 19.30 uur kwam de man met de hamer we waren toen ook ruim 24 uur in touw.

Dag 2, Woensdag 20 mei

Ik werd vannacht wakker en had het gevoel dat ik al uren had geslapen de wekker vertelde me echter dat het pas 21.15 uur was dus nog een hele nacht te gaan. Na een plaspauze dan ook weer snel ingeslapen. Dit ging goed tot 2.30 uur toen werd ook Peter wakker, hij stelde voor om een kop koffie te gaan scoren...geen slecht idee, dus kleren aan en weg is ie.

Ondertussen begon ik aan het reorganiseren van de koffers. Als we vertrekken verdeel ik onze spullen over de beide koffers, als er soms een koffer achterblijft dan hebben we toch alle twee schone kleding om aan te trekken. Nu hebben we weer ieder onze koffer met de eigen spulletjes, dit werkt tijdens het rond reizen toch iets handiger.

Even later kwam Peet terug met twee bekers koffie van de bekende keten...Starbucks .

Ja en wat doe je dan als je wakker bent, je collega's lastig vallen via de mail (Peter) en het dagboek vullen (Truus).

Ook deden we nog een poging om wat te slapen maar veel verder dan wat doezelen met de ogen dicht zijn we niet gekomen uiteindelijk om 6.00 uur toch maar opgestaan en gaan douchen en via messenger even met Funs gebabbeld. We weten dus nu dat het in Roermond flink geonweerd heeft. Verder hebben het broodje dat we gisteren bij de Subway hadden gehaald opgegeten.

Om kwart voor zeven gingen we met een taxi naar Alamo om onze auto op te gaan halen, de dame die ons vorig jaar had geholpen was er nu ook ze was blij dat we weer voor hun gekozen hadden en een collega van haar hielp ons verder. Dit was snel gebeurd we konden boven in vak 15 een auto uitkiezen. We rijden nu rond in een zwarte Ford Explorer een 4wheel drive met maar 3140.0 Miles op de teller, over zo'n vijf weken zullen het er wel iets meer zijn.

Hierna zijn we eerst naar de Wallmarkt gegaan om de nodige inkopen te halen, zoals een koelbox, water en wat mondvoorraad. Toen dit gebeurd was zijn we naar het outletcentrum gegaan om te gaan shoppen en ondanks dat we niets nodig hadden kwamen we toch met wat spullen naar buiten, 1 broek voor mij, 2 voor Peter, 3 poloshirt voor Peter, 1 paar schoenen voor mij en tot slot 6 onderhemdjes voor Peter.

Tussendoor vulden we onze maag met een pizzapunt en haalden bij de Starbucks nog een beker koffie en bij het opdrinken hiervan bekeken we de andere kooplustigen die er rondliepen. Het was inmiddels 14.30 uur en we waren moe geshopt en ik reed terug naar het hotel waar we in de parkeergarage onze auto achterlieten.

We gingen naar onze kamer om even lekker te relaxen. De tijd werd gevuld met wat lezen, en het dagboek bijwerken.

Rond 17.00 gingen we naar beneden om te gaan eten, dit hadden we verdiend met het My Vegas spel. Het buffet was bij restaurant More in de kelder van het Luxor complex. Nadat we ons hadden gelegitimeerd werden we naar ons tafeltje gebracht en konden we aan het buffet gaan opscheppen wat we lekker vonden. Het was erg uitgebreid, koude, warme gerechten uit allerlei landen. Ook was er een toetjes buffet met veel keuze we hebben geen honger hoeven te lijden. Zelfs de drank was gratis en je kon zo vaak terug gaan als je zou willen.

Na het eten ging het dan toch echt gebeuren, we konden gaan gokken we installeerden ons enthousiast achter een gokkast en volgde de instructies op, tot punt 5 ging het goed maar verder gebeurde er niets, wij "ervaren gokkers" begrepen en niets van. Toch maar even naar de balie van de Mlife om te informeren wat we fout deden. Bleek dat je de machine eerst moest activeren door er zelf een dollar in te stoppen. Tweede poging werkte wel en de machine deed zijn werk, 80 punten eraf, 100 erbij enzovoort . Einde van het verhaal was dat we uiteindelijk ruim 50 dollars konden cashen, toch leuk verdiend. Beiden kregen we een papiertje dat we weer in een automaat moesten stoppen en even later rolden de dollars eruit! Wij helemaal blij.

We zijn nog even gaan wandelen om toch nog wat buitenlucht te krijgen omdat we het grootste gedeelte van de dag binnen hadden doorgebracht. Bij Exalibur hebben we buiten op de rand van een bloemenbak nog naar voorbijgangers gekeken, dit blijft leuk om te doen in Vegas, er loopt allerlei pluimage rond.

Ineens besefte ik dat ik het pasje van Mlife niet uit de machine had gehaald zo blij waren we met de winst, ook Peter was vergeten het eruit te halen. Tja daar gaat ons gratis ontbijt..... Teruggelopen en gekeken bij de automaten waar we gespeeld hadden maar daar waren de pasjes niet meer, wel zag ik een pasje liggen bij de desk waar je voorstellingen kon reserveren. Dit bleek mijn pasje te zijn maar er was er maar een afgegeven. Aan de heer die zat te spelen aan de automaat waar Peter had gezeten gevraagd of hij misschien het pasje had gevonden bleek toen dat iemand het op een andere automaat had neergelegd. Nu waren we weer compleet en werd het langzaam tijd om ons bedje op te zoeken. In het hotel maakten we nog een aantal foto's voordat we naar de kamer gingen.

Eerst nog wat gelezen op de kamer maar Peet was moe en ging slapen, hij was om 21.00 uur onder zeil, ik heb nog wat gewerkt aan het dagboek maar dit ging ook erg moeizaam en om 22.00 uur draaide ook ik het licht uit.

 

Dag 3, Donderdag 21 mei

Ook vannacht was Peter weer om half drie wakker, hij had het koud en ik heb toen de airco helemaal uitgezet. Toch maar geprobeerd om nog wat te slapen en dit is uiteindelijk toch nog gelukt maar om half zes was het dan toch echt over. Ik heb toen de koffers en spullen zo compact mogelijk ingepakt omdat we nog een stukje moesten lopen met alles naar de parkeergarage. Hierna lekker gaan douchen en om 7.00 uur waren we kant en klaar om te gaan genieten van ons gratis ontbijt. Ook dit mocht er zijn net als het diner gisteravond was ook dit heel uitgebreid keuze te over. We hebben heerlijk zitten smikkelen en met een goed gevuld buikje gingen we richting onze kamer om de spullen op te halen en uit te checken. Dit gebeurde allemaal zonder problemen en om kwart over acht zaten we in de auto en kon de rondreis van start gaan.

Het eerste doel was de triple A, Peter wilde graag nieuwe landkaarten scoren maar helaas, de kaarten die ze daar hadden waren nog slechter dan die we zelf hebben, eigenlijk zonde van de omweg die we hiervoor hadden gemaakt.

Na een Coffee to Go van de Starbucks gingen we op weg naar de Hoover Dam, het laatste gedeelte van de weg er naar toe was erg indrukwekkend. We reden over de dam en parkeerden de auto. Hierna liepen we terug om de nodige foto's te maken. Het was zo'n 25 graden maar wel bewolkt , het is in onze ogen te toeristisch maar dat ligt aan ons. Het is triest om te zien hoe weinig water er nog in het stuwmeer zit, ze hebben hier heel hard water nodig.

Nadat we alles op ons gemak bekeken hadden liepen we weer terug naar de auto. Peter zette eerst nog de GoPro op de voorruit om de weg over de dam te filmen.

Daarna zijn we doorgereden naar Nelson. Hier is een oude zilver/goudmijn die we hebben bezocht met een gids, De Eldorado Canyon Mine. Eldorado Canyon Mine Tours is gevestigd in Eldorado Canyon in het Historisch Techatticup Mine. Het is de oudste, rijkste en meest beroemde goudmijn in Zuid-Nevada.

De gids vertelde zeer indrukwekkende verhalen (over moord en doodslag) en de mijnwerkers moesten erg hard werken om de gangen aan te leggen. Het oude mijnwerkers kamp was de mooiste Ghost Town die we ooit hebben gezien. Erg fotogeniek, Peter kon dan ook moeilijk ophouden met plaatjes schieten.

In het "stadje" woonden nog 8 personen, ze leefden van de rondleiding door de mijn, ook werden er filmopnames gemaakt en Beyoncé had er ooit een fotoshoot gedaan. Ook dit leverde de nodige dollars op.

We hebben hier een aantal uren doorgebracht, toen we aankwamen was het nog bewolkt maar aan het begin van de rondleiding brak de zon door.

We zijn de weg nog doorgereden tot aan de Coloradorivier, onderweg er naar toe zagen we nog een paar Hoodoos doch deze waren niet echt fotogeniek. Nadat we ons even lieten uitwaaien aan het water terug de auto in en op weg naar Needles waar we gaan overnachten. We reden over de Nelson cut off road, een onverharde weg, gelukkig hadden we de navigatie want je zou er zo maar kunnen verdwalen, er waren namelijk regelmatig zijwegen en een keer reden we dan ook de verkeerde kant op, gelukkig hadden we dit vrij snel in de gaten dus...draaien en weer de goede route opzoeken.

Om 17.45 kwamen we bij het hotel aan, we logeren vannacht in de Rio del Sol inn, de kamer was netjes alleen de airco maakte behoorlijk veel kabaal en de WiFi verbinding was knap waardeloos.

We hadden beiden geen zin om nog ver te gaan rijden om te eten en besloten daarom naar het tegenover het hotel gelegen Carls Jr te gaan, hier aten we beiden een Burito met frietjes, hier bestelden we een salade bij die we samen hebben gedeeld. De burito was rijkelijk gevuld met een bruine bonen pasta en ook in de salade zat die bonen prut...dat beloofd wat. Afblussen met Cola en onze maag was weer gevuld, we kunnen er weer tegen tot morgenvroeg. Een half uur later waren we weer terug op de kamer, alle etenswaren in de koelkast gezet en nog wat spullen opgeruimd.

Ik was vanavond erg moe en nadat we nog een kop koffie hadden gedronken begon ik aan het ritueel voor het slapen gaan, afschminken, tanden poetsen, pyjama aan en het bed in, om 20.30 uur deed ik aan mijn kant het licht uit en Peter volgde niet veel later.

Dag 4, Vrijdag 22 mei

Goedemorgen, ja hoor vroeg gaan slapen is vroeg wakker worden, om 4.00 uur waren we weer bij de tijd... In bed de mail gecheckt, waarschijnlijk zat er nu niemand anders op het net want nu werkte internet behoorlijk. Peter deed nog een poging om met Karin (zijn zus) te babbelen doch dit was waarschijnlijk te veel van het goede, Skype werkte niet.

Om 5.00 uur opgestaan koffie gezet en eerst een ontbijtje gemaakt, dit zat namelijk niet bij het hotel inbegrepen. Hierna de boterhammen voor de lunch gemaakt waarna we de douche opzochten en de auto ingeruimd hebben.

Het zou vandaag een lange reisdag worden die grotendeels over de Route 66 zal gaan. Om 6.45 uur reden we de parkeerplaats van het hotel af en gingen we op weg naar Oatman, de zon scheen al volop en volgens de thermometer in de auto was het al 19 graden.

De weg naar Oatman was heel afwisselend. Oatman is een voormalige mijnstad in de Black Mountains, de weg er naar toe slingerde dan ook langzaam maar zeker omhoog, het dorpje zelf ligt op een hoogte van 830 meter. Op de achtergrond zagen we nog hogere bergen.

We kwamen in het dorpje aan maar waren wel erg vroeg alle winkels waren nog gesloten en er was nog bijna niemand te bekennen. Een man was bezig zijn marktkraam in te richten, ik heb even met hem staan praten en hij vertelde dat de ezels zich ophielden in de bergen en pas naar beneden komen als de winkels open gaan en het wat drukker is in het dorp. De dieren weten dan dat ze te eten krijgen, hoezo dom???

We hebben eerst even rondgewandeld en nog staan praten met een medewerker van het hotel, die ons vertelde dat de ezeltjes meestal tussen negen en tien uur naar het dorp kwamen.

We zijn toen maar rustig op een bankje in de zon gaan zitten wachten, en warempel rond negen uur kwamen de eerste ezels op hun gemak aankuieren. Vooraan in het dorp was een winkeltje en de eigenaresse kende alle ezels bij naam en wist wie de moeder was van welke ezel, ook kon ze ons vertellen welke ezels drachtig waren. Je kon bij haar voor een dollar een zak voer kopen om ze te voeren. Als de ezels het papier van de zak hoorde kraken stonden ze al meteen bij je, zo dom zijn ezels dus echt niet.

Al met al hebben we een paar uur doorgebracht in Oatman en zijn toen via een schitterende route door de bergen, richting Kingman gegaan. Hier hebben we voor het eerst deze vakantie getankt, we hebben een mooie auto maar hij slurpt wel af en toe zeker in de bergen, we moeten dus een beetje letten op de rijstijl.

Het waaide vandaag behoorlijk en we aten daarom onze boterham maar op in de auto, en gingen weer op weg, Peter had in een reisverslag iets gelezen en foto's gezien over het plaatsje Hackberry we reden hiernaar toe, eerst een stuk over een onverharde weg, onder een spoorweg door en toen kwamen we aan een paar "verloren caravans", dat was het dus niet echt. Weer terug en langs de grote weg lag een soort winkel annex restaurantje, dat was hetgeen waar Peter de foto's van had gezien. Ook hij moest hier natuurlijk weer wat foto's toevoegen aan zijn verzameling.

We vervolgden de route verder naar Seligman ook hier stond een straffe wind en de hemel kleurde aardig donker, we hebben hier wat rondgewandeld en zagen de kiosk staan waarop we in 2009 geluncht hadden, de picnictafel was echter verdwenen. Ook bezochten we de barbershop waar we nog wat foto's maakten en gingen toen terug naar de auto, net op tijd want niet veel later kwam de verwachte regenbui, wij zaten gelukkig droog.

Op weg naar het hotel hadden we over een afstand van zo' n dertig mijl allerlei weer het varieerde van regen, hagel en zelfs natte sneeuw.

De temperatuur ging van 10 graden naar 0 en toen we bij het hotel aankwamen was het weer 10 graden. We waren dan ook maar wat blij met onze warme kamer, we logeren bij het Super 8 hotel in Flaggstaff , hier blijven we drie nachten. Nadat we alle spullen mee naar boven genomen hadden zijn we eerst onze mail gaan checken doch ook hier werkte het internet niet naar behoren. Peter is toen met zijn Ipad naar de infobalie gegaan en niet veel later werkte het eerst nog erg traag maar later ging het perfect.

We zijn gaan eten bij het Outback Steakhouse, dat ligt op loopafstand van het hotel. Hier hebben we heerlijk gegeten, als voorgerecht hadden we een Bloomin Onion die we samen hebben gedeeld. Peter had een steak als hoofdgerecht en ik een hamburger.

Terug op de kamer bleek het voor mij toch allemaal wat vet te zijn geweest, ik had last van mijn maag en ben dan ook vrij vroeg in bed gekropen. Peter heeft ondertussen de foto's veilig gesteld en alle apparaten opgeladen waarna ook hij is gaan slapen.

 

Dag 5, zaterdag 23 mei

Vandaag waren we echt vroeg uit de veren, om 4 uur zetten we onze voetjes naast het bed. Koffie zetten en boterhammen smeren voor ontbijt en lunch en om 4.45 uur zaten we in de auto op weg naar de Grand Canyon. Het was nog anderhalf uur rijden, het was uiteraard nog donker en de temperatuur was op dat moment 0 graden, gelukkig was het wel droog. Het is een bijna rechte weg door veelal bosrijk gebied en we werden dan ook regelmatig gewaarschuwd voor wild dat zou kunnen oversteken. Rond 5.15 uur begon het toch al snel licht te worden en dat maakte het rijden iets relaxter.

Plotseling zag ik aan de kant van de weg een vijftal reeën staan en niet veel later stak een eind voor de auto een mannetjes elk met zijn vrouwtje de weg over, heel gemakkelijk sprongen ze over de omheining en verdwenen in het bos. Verder zag ik nog een ree-achtig dier maar dat was het dan voor vandaag.

Hier en daar was het wit langs de kant van de weg en ook op de daken van de huizen lag sneeuw, dit is waarschijnlijk het gevolg van de buien die gisteren en vannacht zijn gevallen.

Om 6.05 uur reden we het park binnen, nadat we de parkpas en paspoort hadden getoond kregen we de plattegrond en reden we naar de parkeerplaats (bij de Bright Angel Lodge) waar we onze wandeling zouden beginnen. Het was vroeg maar we waren niet alleen, we hadden notabene het laatste plekje op de parkeerplaats. Het was slecht 0 graden en we trokken warme kleren aan, we hadden echter geen handschoenen en eigenlijk hadden we die toch wel nodig, tja dan maar stevig doorstappen dan krijgen we het ook wel warm.

We wandelden langs de Rim tot aan Hopi Point, het was gelukkig wel droog maar door de zware bewolking was het moeilijk om mooie foto's te maken, toch hebben we genoten van de wandeling en alle vergezichten.

Van daar uit gingen we met de bus verder en stapten uit bij Pima Point vanaf dat punt kon je de rivier goed zien liggen, er stond echter een koude wind en we gingen daarom met de volgende bus weer verder tot aan Hermits Rest, we dachten hier een kop koffie te kunnen scoren maar je kon er alleen je water bijvullen, plassen en in een winkeltje rondneuzen.

We zijn toen maar teruggegaan naar de bus en uitgestapt in de buurt van de Bright Angel Lodge waar we wel een kop koffie konden halen, hier waren we inmiddels ook wel aan toe. Na nog even rondgekeken te hebben in de souvenirshop gingen we met de bus verder naar het Visitor Center dit viel een beetje tegen ten opzichte van het Center aan de noord kant van de Grand Canyon, dat was een mooi gebouw dat paste in het landschap. Dit Visitor Center was veel moderner.

We waren van plan om hier nog een wandeling te gaan maken, eerst keken we naar de film over de Grand Canyon en toen we buiten kwamen regende het pijpenstelen en het zag er niet naar uit dat het maar een buitje was. We hebben daarom maar weer de bus terug genomen naar de auto en gingen op weg naar Wiliams. Het was inmiddels kwart over 12 en we hebben toch nog 6 uur in de canyon doorgebracht.

In Wiliams de auto geparkeerd en rondgelopen in het stadje, hier waren we in 2009 ook al en Peter was toen erg gecharmeerd van het stadje. Nu viel het hem wat tegen, ik denk dat het ook komt omdat het toen het eerste kleine (cowboy)stadje was waar we de nacht doorbrachten en dat hij het onbewust geïdealiseerd heeft.

Peter maakte nog een paar foto's van een locomotief bij het station en we besloten om nadat we in een paar winkeltjes rondgekeken hadden terug te gaan naar Flagstaff. Daar aangekomen zijn we eerst gaan tanken, Peter had een adres gevonden op internet waar de benzine het goedkoopst was maar je moest lid zijn van Sams club om daar te kunnen tanken. Dan maar naar een ander, tank vol en naar de Walmarkt om brood te halen en nog wat yoghurt, ook keken we of ze daar een hoes hadden om over de rugzak te doen zodat deze droog blijft als het regent doch die waren uitverkocht rara hoe zou dat komen?

Rond half vijf kwamen we weer aan bij het hotel en waren we dus al meer dan 12 uur in touw geweest. Even relaxen en het dagboek bijwerken hierna zijn we gaan eten bij Quaker Barrel, ook dit restaurant ligt naast het hotel en we konden er dus lopend naar toe. Lekker gegeten, ik had de dagschotel, meergranen rijst met een soort kippenragout met worteltjes en broccoli, Peter at een gegrilde catfisch met rijst en gemengde groenten. Je zoekt vlees of vis uit en zoekt hier dan zelf drie items bij, je stelt dus eigenlijk je menu zelf een beetje samen. Het smaakte goed, maar ook hier ging de bediening in een razend tempo, binnen het uur stonden we dan ook al weer buiten.

Terug op de kamer werkte ik het dagboek bij en Peter zette de foto's over naar de laptop, samen nog foto's gekeken. Ik had vanavond er veel last van onrustige benen, werd er zelf ook een beetje kriebelig van. Nog een kop koffie gezet maar rond 20.00 uur begon het vroeg opstaan zijn tol te eisen en besloten we ons klaar te maken om te gaan slapen. Niet zo heel veel later ging dan ook het licht uit.

 

Dag 6, zondag 24 mei

Vannacht een paar keer wakker geworden maar ook weer opnieuw ingeslapen, maar om 4.00 uur was het over en uit. Peter sliep nog dus ik heb wat gelezen in bed en ben om 5.00 uur koffie gaan zetten, Peet was intussen ook wakker geworden. Nadat we de koffie op hadden ben ik gaan douchen dit was ook wel nodig, mede door de wind en regen van de afgelopen dagen zat er geen model meer in mijn haren dus een wasbeurt was niet overbodig.

Om 6.15 uur gingen we naar de ontbijtruimte om een boterham te eten, het was een Amerikaans ontbijt maar je kunt er je honger mee stillen.

Terug op de kamer nog wat zitten lezen want we gaan vandaag naar de Walnut Canyon en die gaat pas om 9.00 uur open, dus we hoeven ons niet te haasten.

Omstreeks kwart over acht gingen we naar beneden en programmeerde Peter de navigatie er was een weg binnendoor naar de canyon, het eerste stuk van de dirt road was heel goed begaanbaar, hier lagen ook een paar ranches doch op een gegeven moment werd de weg echt slechter en met nog twee mijl te gaan vonden we het beiden niet verantwoord om verder te rijden, er zaten diepe kuilen in de weg en op enkele plaatsen lagen dikke stenen, ....omdraaien en toch maar over de verharde weg.

Om 9.00 uur kwamen we bij de canyon aan en moesten we ons eerst melden bij het Visitor Center, waarna we begonnen aan de Island Trail, dit is een loop langs diverse cliff dwellings doch een gedeelte van de loop was afgesloten, zodoende moest je ongeveer halverwege omdraaien en weer terug lopen. Het eerste gedeelte wandel je naar beneden via trappen, gelukkig staan er regelmatig bankjes zodat je weer op adem kunt komen. De trail is (1,4 km) lang en je daalt 56 m. In de canyon passeer je 25 klippenwoningen, kamers gebouwd door de Sinagua. De dwellings zijn bijna allemaal gebouwd onder overhangende cliffs, bizar om te zien hoe mensen zoveel jaren geleden met primitieve middelen op zulke onbereikbare plaatsen hun huizen hebben kunnen bouwen.

Toen we weer terug naar boven geklauterd waren hebben we nog een stuk van de Rim trail gelopen. Van af dat punt hadden we zicht op het pad van de Island trail. Toen we terug kwamen bij de auto aten we eerst ons fruithapje op en daarna gingen we op zoek naar de Grand Falls of the little Colorado River, dit was echter makkelijker gezegd dan gevonden. "Claire" (navigatiesysteem) wist de weg en leidde ons via een dirtroad richting de Falls, hek nummer 1, ik uit de auto om het open te maken en achter de auto weer te sluiten en weer verder, hek nummer 2 zelfde ritueel we reden echt door de Middle of Nowhere en de weg was inmiddels overgegaan in een karrenspoor. In de verte zag ik een drietal reeën lopen, die volgens mij de auto hadden gezien en het op een lopen zette.

Plots wist "Claire" het ook niet meer, dus omdraaien en een eind terug, weer een hek door en een andere weg in tot weer een hek ons de weg blokkeerde, dit herhaalde zich nog een keer. Langs de weg lagen een paar kunstzinnige bouwwerken wat het moest voorstellen was niet helemaal duidelijk. Doch ook nu leek het erop dat we de verkeerde weg waren ingereden. Peter had inmiddels de tweede GPS ingezet en ik reed de weg terug. Het was inmiddels middag en we aten onder het rijden onze boterhammen op.

De derde poging liep vast bij een weg waarop een bord stond dat we niet verder mochten, dus... brave burgers als we zijn doen we dat ook niet en draaiden we weer om. Terug rijden naar de grote weg was het enige dat overbleef. Onderweg kwamen we nog een viertal jongens tegen die op zoek waren naar Cory Mc Cabe, het had iets te doen met kunst en vulkanen, wij hadden er in ieder geval nog nooit van gehoord dus we konden hun niet verder helpen.

We zijn via de verharde weg nog een aantal mijlen verder gereden en kwamen toen wederom terecht op een onverharde weg die ons netjes naar de Falls leidde, eind goed al goed.

Toen we aankwamen stond er een ander stel die ook aan het genieten waren van het uitzicht. Jammer dat de waterstand erg laag was dus er kwam niet zo heel veel water langs de waterval naar beneden. Toch was het indrukwekkend en als er meer water overheen stroomt zal het zeker een spectaculair gezicht zijn. We hebben er zo'n half uur rondgelopen, opvallend was dat we steeds zon hadden terwijl om ons heen donkere luchten hingen en je kon zien dat het op sommige plaatsen flink regende. De goden waren ons dus goed gezind.

Op de terugweg naar het hotel zijn we nog eerst naar het oude gedeelte van Flaggstaff gegaan waar we een welverdiende kop koffie wilden gaan scoren. In de eerste gelegenheid waar we kwamen hadden de beide dames achter de bar het zo druk met het mixen van allerlei drankjes dat ze geen tijd hadden voor ons. We besloten daarom om maar een paar deuren verder te gaan. In een Coffeehouse kregen we een overheerlijke cappuccino. Nog wat door het stadje geslenterd en in een paar winkeltjes gekeken, bij het laatste (soort winkelcentrum) zijn we iets langer gebleven omdat het inmiddels flink regende. Uiteindelijk hebben we toch maar de regen getrotseerd en zijn we terug gelopen naar de auto, onderweg naar het hotel zagen we nog een mooie regenboog, maar door de drukte op de weg konden we die niet op de foto zetten.

Eten deden we vanavond weer bij Quaker Barrel, dit was gisteren erg goed bevallen en lekker dichtbij. Beiden kozen we het dagmenu, kipfilet in een krokant gebakken jasje, het was erg lekker.

Terug op de kamer werkte ik het dagboek bij en trof Peter voorbereidingen voor de dag van morgen. Ook vanavond gingen we weer niet al te laat naar bed.

 

Dag 7, maandag 25 mei

Vanmorgen was ik weer om 4.00 uur wakker ben nog een half uurtje blijven liggen en ben toen koffie gaan zetten. Peter was ondertussen ook wakker geworden en deed een poging om te skypen met zijn zus, warempel deze keer hadden ze contact. Even de laatste nieuwtjes uitgewisseld onder het genot van een kop koffie.

Na het douchen zijn we gaan ontbijten en namen we meteen de grote koffers mee naar beneden om ze alvast in de auto te zetten. Ook had ik alvast de lunch voor vanmiddag klaargemaakt.

Klokslag half 7 reden we weg vanuit het koude Flagstaff het was slecht vijf graden, de voorspellingen voor Florence zijn een stuk beter, zonnig en rond de 30 graden.

Ik begon aan het eerste stuk van de reis, 40 mijl rechtdoor tot de volgende afslag, de weg liep door een bosrijk gebied en af en toe viel er nog een spatje regen maar de lucht werd steeds wolkelozer en blauwer. Rechtsaf slaan en wederom zo'n 40 mijl rechtdoor, cruise control aan en lopen maar, de auto glijd bijna geruisloos over de weg, dak op de ventilatiestand, heerlijk dit is vakantie!

Om 9.00 uur was onze eerste stop bij een tankstation in Payson, Peter voorzag de auto van drank en ik haalde twee koffie to go zodat ook wij iets te drinken hadden. Vanaf dit punt nam Peet het stuur over en we vervolgden de weg tot we een picknickplek zagen liggen aan de linkerkant van de weg bij het Theodore Roosevelt Lake, hier zijn we gestopt om even de benen te strekken, er was verder helemaal niemand, we zijn naar het meer gewandeld en even naar de bootjes gekeken die op en neer voeren.

Niet veel later draaiden we bij Tonto de Apache trail op waar we bij het eerste uitkijkpunt nog gestopt zijn om foto's te maken van de Roosevelt dam.

De trail is een ongeveer 40 mijl (ruim 64 km) lange smalle bochtige weg die voor ruim de helft onverhard is, de Moki dugway is daar maar kinderspel bij. We hadden wel de pech dat het Memorial day was en alle Amerikanen vrij waren. Met dit mooie weer zocht men massaal het water op, we kwamen dan ook nogal wat auto's tegen met een boot erachter en soms ging het maar net langs elkaar door.

Vergezeld van een stralend zonnetje genoten we van de vele schitterende vergezichten en de cactussen waarvan er een aantal in bloei stonden. Voor ons komt deze weg zeker in de top 10 van mooie routes die we gereden hebben. Peter had de GoPro eerst aan de binnenzijde van de voorruit gezet omdat er nogal wat stof opwoei en we toch wel wat wilde filmen van deze schitterende weg. Achteraf bleek dat hij niet op filmen stond, mislukt dus.

We namen nog een zijweg die rechtstreeks naar het Apache lake voerde, hier zaten een aantal waterliefhebbers aan de waterkant te genieten van het mooie weer. Ook wij hebben er even rondgelopen en uiteraard weer wat kiekjes gemaakt, en even gebabbeld met een paar zonaanbidders.

Nadat we ons fruithapje hadden opgegeten zijn we weer verder gegaan tot aan het volgende uitkijkpunt waar we heerlijk in de schaduw van een prieeltje aan de Fishcreek canyon onze boterhammen opaten.

We reden na de pauze weer verder tot Tortilla Flat, dit is een authentiek overblijfsel van een oud western stadje. Oorspronkelijk was het een postkoets stop dat ondanks overstromingen en branden nog redelijk intact is gebleven, we hebben hier even rondgewandeld en de fototoestellen maakte weer overuren. In plaats van koffie namen we alle twee een ijsje dat we zittend in de schaduw op aten,

We vervolgden onze route, de weg slingerde verder door de bergen met regelmatig zicht op het meer. We reden verder tot Goldfield ghost town, ook dit is een verlaten mijnwerkersstadje wat nog in een redelijke staat verkeerd, ook hier werden weer de nodige plaatjes geschoten. Het was er voor onze begrippen erg druk en moeilijk om foto's te maken waar niemand op staat.

In het stadje was uiteraard een saloon, een kerkje, schooltje, gevangenis en zelfs een "huis van plezier" 

Nadat we alles bekeken hadden besloten we om naar het hotel te rijden zodat we nog even konden zwemmen, we hadden beiden het gevoel dat de zand tussen onze tanden knarste. Toen we bijna bij het hotel waren stak er plots net voor onze auto een roadrunner de weg over, grappig, het is de eerste keer dat we zo'n beestje in het echt zien.

Rond 16.00 uur kwamen we aan bij ons hotel Holiday Inn in Florence en nadat we de spullen op de kamer hadden gezet doken we even het zwembad in, wat is dat heerlijk na een lange reisdag en bij deze temperatuur, het was inmiddels 32 graden geworden. Na het zwemmen hadden we niet echt zin om nog ver weg te gaan om te gaan eten, om de hoek lag een burger king en dat werd dus onze avondmaaltijd, een hamburger met een salade. Aangezien de airco in de zaak veel te hoog stond zijn we heel vlug de kou ontvlucht en stonden we binnen het half uur alweer buiten.

Na het eten zijn we nog bij de family dollar binnengelopen. Hier kochten we American cookies, nu hebben we vanavond een koekje bij de koffie.

Terug op de kamer kopieerde Peter de foto's naar de laptop en stuurde een mail naar vrienden en collega's, ik werkte ons dagboek bij.

Ondanks dat we vandaag een lange reisdag hadden en niet overdreven actief bezig zijn geweest waren we beiden toch wel moe, het waren veel mooie indrukken die we hebben opgedaan. Om 22.00 uur was het dan ook donker op onze kamer.

 

Dag 8, dinsdag 26 mei

Vandaag iets langer doorgeslapen maar om kwart voor vijf was het over en uit. Koffie gezet en ook Peter begon aanstalten te maken om uit zijn bed te komen. Het gewone ochtendritueel begon, douchen, aankleden, lunch maken en inmiddels was het tijd geworden om te gaan ontbijten. We hadden vandaag een hot breakfast, we hadden echter het idee dat diegene die het ontbijt moest verzorgen nog niet was komen opdagen. Het meisje dat de receptie moest bemannen, deed haar best om hetgene dat op was weer aan te vullen maar het was niet haar corebusiness, dat was duidelijk te merken.

Na het ontbijt de spullen verder ingepakt en met een coffee to go zaten we om kwart voor zeven in de auto op weg naar Tucson het verschil met gisteren was niet alleen een kwartier qua vertrektijd doch ook de temperatuur het was nu al 21 graden.

Links en rechts van ons stonden grote cactussen, sommige met bloemen. Volgens internet is Tucson de thuisbasis van lands grootste cactussen. De reus Saguaro is het symbool van het Amerikaanse westen.

Volgens "Claire" zouden we rond 9.00 uur bij het Saguaro National Park aankomen. De weg ernaar toe liep via de buitenwijken van Tucson waar erg mooie huizen staan. Deze bouwstijl kan ons wel bekoren.

Aangekomen in het park reden we een stuk van de loop tot aan Mica View hier parkeerden we de auto bij de picknickplaats en wandelden we de Mica view Picnic Area Loop. Ook hier weer schitterende cactussen in allerlei formaten en onze fototoestellen kregen amper de kans om af te koelen. Toen we weer terug waren bij de auto was het tijd voor een fruithapje. In de schaduw van een boom aten we een banaan op en werd ook het vocht weer aangevuld. Het was inmiddels rond de 30 graden en aan ons lijf was de overgang te merken we moeten nog echt wennen aan deze temperaturen.

We reden de loop verder af en besloten hem nog een keer te rijden nu met de GoPro op de ruit, met name omdat het eerste stuk van de loop het mooiste was.

De tweede keer stopten we bij Javelina ook hier hebben we weer de nodige foto's gemaakt. Deze plek is zo genoemd omdat zich hier Javelina's (een soort wild varken) op houden. Wij hebben er echter geen gezien.

Inmiddels was het middag en tijd voor onze lunch, we reden naar de picnicarea en in de schaduw aten we onze meegenomen boterhammen op. Heerlijk genieten van de stilte en de natuurgeluiden om ons heen. Een klein eekhoorntje dartelde om ons heen en Peter probeerde hem op de foto te krijgen maar wat zijn die beestjes snel, het was leuk om te zien hoe ze tussen het rennen door hun lijfje proberen af te koelen, in de schaduw gaan ze languit op hun buikje liggen, strekken hun pootjes uit en maken zich zo groot mogelijk.

Na het eten reden we naar het Visitor Center waar we nog naar een film keken over het park en de vele soorten dieren die in het park wonen, verder is het jammer dat de bewoonde wereld steeds dichter naar het park toekomt.

Hierna besloten we om richting hotel te gaan, we waren wel wat te vroeg maar onze kamer was klaar en we konden inchecken. We werden vriendelijk ontvangen door een van de medewerksters, het is een knus hotel (Comfort Suites) en we hebben wederom een mooie kamer. Het hotel doet een beetje aan een Haciënda denken. Ook hier blijven we weer drie nachten.

Nadat we de spullen op onze kamer hadden gezet trokken we de zwemkleding aan en doken het water in, heerlijk afkoelen wat wil je nog meer met dit weer. De eerste tijd hadden we het zwembad op een heer na voor ons alleen. Na een poos kwam een moeder met drie kinderen en er kwamen later nog twee kinderen bij, weer wat later kwam een stelletje dat ook weer bij de groep hoorde. Ze hadden een GoPro meegenomen en er werden onderwaterfilmpjes gemaakt. Het was een drukte van belang maar moeder had de jeugd goed onder controle als ze in onze buurt wat teveel rond spetterden sommeerde moeder ze uit het bad en moesten ze een poosje op de rand van de hotpool wachten tot ze weer in het water mochten.

Rond 16.00 uur besloten we naar de kamer te gaan en daar nog even af te koelen en te douchen voordat we zouden gaan eten. Dit is inmiddels het derde soort kraan/douchesysteem dat we tegenkomen, bij deze moet je de knop zowat uit de muur trekken om water te krijgen. Het is elke keer weer een puzzel hoe het werkt.

Peter had wat eetgelegenheden in de buurt opgezocht en we gaan vanavond naar Applebee's, Claire vertelde ons weer feilloos de weg er naar toe en we hebben heerlijk gegeten, beiden eerst een soep vooraf en een hoofdgerecht met Kip.

Na het eten zijn we terug gereden naar het Saguaro National Park om de cactussen te fotografen bij zonsondergang. We hadden niet echt veel later moeten komen, de zon gaat hier veel sneller onder dan we gewend zijn. Het was jammer dat de lucht niet echt rood kleurde maar ik denk dat we toch een paar heel mooie plaatjes hebben.

Om 19.30 uur verlieten we het park en gingen terug naar het hotel, op de kamer nog een kop koffie gezet en de mail doorgelezen.

De temperatuur zorgde ervoor dat we toch wel moe waren en omstreeks 21.15 uur deden we het licht uit.

 

Dag 9, woensdag 27 mei

Vandaag mogen we uitslapen want in dit hotel kunnen we pas om 6.30 uur ontbijten. We hebben beiden heerlijk geslapen maar ik was weer om 5.00 uur wakker, maar het waren toch 8 slaapuren, voldoende dus. Koffie gezet en lekker op ons gemak wakker worden. Om 6.30 uur zaten we aan het ontbijt en we waren niet de eerste. We hebben wederom een hot breakfast, vandaag een blue Berry wafel gebakken, die was best wel lekker.

Om 7.15 uur gingen we op weg, waren we gisteren in Saguaro National Park Oost, vandaag gingen we naar West. Het was druk op de weg waarschijnlijk veel mensen die op weg waren naar hun werk.

Rond 8.00 uur kwamen we aan in het park en reden de Golden gate road op, dit is een onverharde weg maar deze was heel goed te berijden, we zijn op die weg slechts een tegenligger tegengekomen. Ongeveer halverwege de weg reden we naar een Picnicplek en parkeerden daar de auto, wandelschoenen aan en op weg, we wandelden de Signal Hill Petroglyphs Trail. Het is een wandeling van een halve mijl, onderweg zie je op een paar plaatsen petroglyven die getekend zijn door de Indianen. Er werden uiteraard weer diverse foto's gemaakt.

Nadat we terug waren bij de auto hebben we eerst even wat gedronken, het was bewolkt en daardoor wat benauwd. Je merkt dan dat je meer vocht verliest. Na de pauze reden we weer verder richting Hohokamroad, dit is een looproad ook hier parkeerden we de auto en liepen we de Valley View Overlook Trail, we kwamen hier niemand tegen en boven op de berg genoten we met z'n tweetjes van het zonnetje en het uitzicht, (de bewolking was inmiddels verdwenen en het was toen ook minder benauwd).

Toen we weer bijna terug bij de auto waren kwamen er een paar anderen aanlopen. Wij gingen weer verder richting Visitor Center, hier even rond gekeken en een film bekeken (kunnen we meteen wat uitrusten). De film viel wat tegen, was van een hoog "geitenwollen sokken" niveau.

Na een plaspauze ging het weer verder richting Old Tucson Studio's, hier zijn in het verleden diverse Westerns opgenomen zoals het kleine huis op de prairie. Het bleek echter alleen in het weekend open te zijn voor bezoekers. De outpost was wel open en ook hier verkochten ze weer van alles wat je niet zou willen hebben, of krijgen.

Doorgereden richting een Picnicplek waar we in de schaduw van een afdakje onze lunch aten we hadden bedacht dat een wrap als lunch ook wel eens lekker zou kunnen zijn doch dat was niet echt een succes. Een paar vogels konden de droge wraps beter waarderen dan wij. De overige verdwenen dan ook in de prullenbak, we houden het voortaan toch maar gewoon op brood.

De volgende stop was bij missiepost San Xavier del Bac, dit is een historische Spaanse katholieke missie die ligt op ongeveer 10 mijl ten zuiden van het centrum van Tucson, Arizona. De missiepost werd in 1692 opgericht door Pater Eusebio Kino en vernoemd naar een baanbrekend christelijke missionaris en mede-oprichter van de Sociëteit van Jezus (Jezuïetenorde), Francis Xavier. In 1700 begon de bouw van een kerk in de huidige missieplaats, en deze werd in 1770 door de Apaches met de grond gelijk gemaakt. Het huidige kerkje werd gebouwd tussen de jaren 1783 en 1797, en het wordt gezien als een van de mooiste gebouwen die stammen uit de Spaanse koloniale tijd in de Verenigde Staten. Momenteel staat een gedeelte van de kerk in de steigers, ze is al gedeeltelijk gerenoveerd, maar er moet nog veel gebeuren. Binnen zijn prachtige muurschilderingen te bewonderen.

In het kapelletje dat naast het kerkje ligt branden honderden kaarsen, de hitte hiervan kwam je buiten al tegen. We hebben er nog wat rondgewandeld maar de warmte deed ons toch weer terugverlangen naar de auto waarin het door de airco wat koeler is.

De auto had ondertussen ook weer dorst en bij een tankstation in de buurt vulden we de tank. Peter had op internet gezien dat de benzine daar 2,19 dollar de gallon koste terwijl dit verder bijna overal 2,45 was. Scheelt weer een slok op een borrel.

Ook onze drankvoorraad moest nodig aangevuld worden dus naar de Walmart, ook het brood was op en we hadden geen fruit meer. We hadden gekozen voor een grote Walmart maar tot onze verbazing hadden ze daar geen fruit en groenten en alleen verpakt brood. Dan maar naar de volgende, hier het resterende gehaald en terug gereden naar het hotel. Het was inmiddels 16.00 uur.

Badkleding aan en nog even zwemmen, lekker afgekoeld dronken we onze koffie en lazen nog wat in de schaduw aan het zwembad.

Eten deden we vandaag wederom bij de Panda Express, we vinden dit beiden erg lekker en het lag op loopafstand van het hotel, lekker makkelijk dus. Na het eten zijn we nog even bij de Safeway binnengelopen en kochten daar een doos ijsjes, hebben we meteen voor twee dagen een toetje.

Op de kamer nog wat voorbereidingen getroffen voor morgen en het dagboek bijgewerkt. Vakantie vieren is echter een vermoeiende bezigheid en Peter besloot dan ook om 21.15 uur dat hij wilde gaan slapen, ik heb me hier toen ook maar bij neergelegd en even later waren we beiden onder zeil.

Dag 10, donderdag 28 mei

We hadden de rust schijnbaar toch wel nodig want ik was pas om 5.20 uur wakker, Peter sliep nog en werd wakker toen ik de koffie aangezet had. Vandaag een rustige start, na het ontbijt namen we onze koffie mee naar de kamer om nog even wat te lezen.

Omstreeks 8.00 uur pakten we onze spullen en nadat we de koelbox hadden gevuld met ijsklontjes gingen we op weg naar Catalina State Park, nadat we bij Susie, de fee (entree) hadden betaald en een kaartje van het park hadden gekregen konden we van start gaan. We parkeerden de auto op de parkeerplaats waar de trails begonnen en nadat we gezorgd hadden dat we voldoende water bij ons hadden gingen we van start. Peter had de GoPro op zijn lijf om te kijken hoe de beelden zijn tijdens het lopen.

We liepen de Canyon loop trail het was een mooie wandeling van zo'n vier kilometer, je liep in eerste instantie wat door de schaduw van de bomen maar toen die verdwenen waren kreeg je meer zicht op de rotsen, ook stonden er her en der nog wat cactussen maar een stuk minder dan in de twee voorgaande parken, daar leek het soms wel een bos. Alleen zijn de bomen hier vervangen door cactussen. Bij temperaturen boven de dertig graden lijkt het alsof je meer kilometers loopt dan dat de trail lang is.

Ongeveer halverwege kwamen we een man en meisje tegen te paard, ook hadden ze een derde paard bij zich dat zich mocht afkoelen in de rivier. Het was een schitterend gezicht om te zien hoeveel plezier het dier had in het water, hij ging er zelfs even in liggen. Ik heb het kort gefilmd, hoop dat het gelukt is. Het beest had het duidelijk naar zijn zin en was niet meteen te bewegen om er weer uit te komen. Toen ze vertrokken zijn ook wij weer verder gegaan. Op verschillende plaatsen langs de wandeling staan bankjes en we rusten dan ook regelmatig even uit, de zon is namelijk onverbiddelijk en dat vreet energie.

Omstreeks 10.45 uur waren we weer terug bij de auto, op een bankje in de schaduw van een boom brachten we ons vochtgehalte weer op peil, Peter met een cola en ik dronk een flesje water leeg. Nadat we uitgerust waren reden we naar het volgende punt om de Romero Ruins Interpretive Trail te gaan lopen. Het is een trail van 0,75 mijl (ruim 1 kilometer).

We staken de wasch over en daarna ging het via trappen naar boven hierna volgde we het pad tot aan de Ruins, hier lagen nog wat stenen van wat ooit een ranch was geweest, in de ogen van ons (cultuurbarbaren) stelde het niet zo veel voor en moest je wel erg veel fantasie hebben wilde je hier een ranch in herkennen. Het was inmiddels bijna 12.00 uur dus erg heet, ik was dan ook blij dat het maar een korte wandeling was. Nadat we in de auto een perzik hadden gegeten reden we naar de Mall in Tucson, binnen was airco en dan konden we weer even op temperatuur komen. We parkeerden de auto en met een boterham uit het vuistje liepen we Macy's binnen. 

Als voorbereiding voor onze vakanties in Amerika lezen we al een poos reisverslagen die andere Amerika fans op internet plaatsen. Zo ook van Bart & Evy die afgelopen jaar de grote stap hebben gewaagd en hun moederland België verruild hebben voor Tucson in Amerika. We waren nog maar net binnen bij Macy's toen ik iemand zag staan die wel erg leek op Evy, we hadden gelezen dat ze inmiddels werkt bij een Macy's maar we wisten niet of er meer in Tucson waren. Toch maar even goed gaan kijken en gelukkig draagt elke verkoopster een naamplaatje. Ik had het goed gezien het was DE Evy, we hebben een poosje staan babbelen en omdat we voor vanavond geen verdere plannen hadden spraken we af om samen met haar en Bart te gaan eten. Het blijkt dat ze in dezelfde straat wonen als waar wij logeren, slechts 3,5 mijl verderop. Heel bijzonder om ze nu in levende lijve te zien, het klinkt misschien raar maar door het lezen van hun blog leek het alsof we haar al een hele poos kennen.

We hebben nog wat door de winkel gelopen en met een broek, T-shirt en tanktop rijker gingen we terug naar het hotel. De verkoopster waarbij we moesten betalen wilde ons lid maken van Macy's zodat we nog eens 20% extra korting zouden krijgen, dit gaat echter alleen wanneer je een adres hebt in Amerika en een rekening bij een Amerikaanse bank. Dit ging dus niet door maar als gasten van Amerika kregen we toch 10% korting en een stevige Hug van de verkoopster.

Terug in het hotel zijn we naar het zwembad gegaan en ondertussen deden de wasmachines en droger hun best en zorgden ervoor dat we weer alles schoon in onze koffers hebben. Rond 17.30 uur zijn we naar de kamer gegaan en hebben lekker gedoucht en nog wat liggen lezen.

Om 19.00 uur vertrokken we naar Bart & Evy, Evy stond al buiten aan hun voordeur op ons te zwaaien zodat we wisten waar we moesten zijn. We werden allerhartelijkst ontvangen, ook door Bart. We hadden het idee dat ook zij het leuk vonden om weer gewoon Nederlands te kunnen praten en ze vertelden dat ze nog weinig bezoek hadden gehad sinds ze hier wonen, alleen een zus van Evy met haar man en in September komen de ouders van Bart. Ook zou er over een paar weken nog een stel op bezoek komen die in Amerika op vakantie waren en tijdens de rondreis Tucson zouden bezoeken. Hij is net als Bart medemoderator op het AA forum en ze zouden elkaar voor het eerst in levende lijve ontmoeten.

Nadat ze ons hun appartement hadden laten zien zijn we naar een Mexicaans restaurant gewandeld, waar we heerlijk hebben gegeten. We hadden alle vier iets anders genomen maar het zag er allemaal erg lekker uit. Ik had extra mijn fototoestel meegenomen maar doordat we gezellig zaten te babbelen ben ik helemaal vergeten om de ober te vragen een foto van ons te maken, jammer. Toen we klaar waren met eten en afgerekend hadden zijn we nog meegegaan naar hun huis en hebben daar nog wat gedronken, en verder gepraat over hun belevenissen en ervaringen op hun werk. Rond 22.30 uur zijn we weer teruggereden naar ons hotel, aangezien Bart 's morgens al om 6.00 uur op zijn werk moet zijn, anders werd het wel een erg korte nacht voor hem. Terug op de kamer doken wij, nadat we onze tanden gepoetst hadden ook ons bedje in.

 

Dag 11, vrijdag 29 mei

Voor ons doen was het een kort nachtje, maar om 5.15 uur was ik toch wakker en zorgde weer voor een kop koffie. Ook Peter kwam bij zijn positieven en omdat we vandaag verder reizen naar Tombstone en hier zo vroeg nog niets te beleven valt deden we lekker rustig aan. Om 7.15 uur verlieten we Tucson en zette koers naar het zuiden, nadat we een dik uur in zuidelijke richting hadden gereden sloegen we links af en moesten we nog 30 mijl richting het oosten.

 

Langs de kant van de weg stonden verschillende planten en struiken in bloei en we zijn dan ook een paar keer gestopt om ze op de foto te zetten.

Omstreeks 9.30 uur parkeerden we de auto bij het Boothill Graveyard, hier hebben we een klein half uur rondgewandeld tussen de graven waarna we verder reden naar het oude gedeelte van Tombstone.

Eerst hebben we hier een poos rondgelopen waarna we ritje hebben gemaakt met de oude postkoets door het stadje. De man op de bok vertelde op humoristische wijze wat er allemaal te zien was. Na het ritje liepen we verder het stadje in en gingen kijken naar de shoot out, hier werd door een viertal mannen een drietal situaties nagespeeld die zich in het verleden in het stadje hadden afgespeeld.

Uiteraard werd hierbij "geschoten" en vielen er slachtoffers, die heden ten dagen echter weer gewoon opstonden en verder speelden. Leuk om een keer te zien. De man vertelde dat er in het verleden op de hoofdstraat van Tombstone 106 Saloons waren en mede door het "vuurwater" dat er genuttigd werd ontstonden er situaties die met het pistool werden opgelost.

Hierna wandelden we op ons gemak winkels kijkend terug naar de auto waar we onze boterhammen op aten. We hadden toch een paar uur in de stad doorgebracht. We gingen op weg naar Bisbee ook een oud authentiek stadje, we parkeerden de auto langs de weg en wandelden ook hier rond doch het kon ons niet echt bekoren en we waren dan ook na een half uur weer terug bij de auto.

Om te tanken doorkruisten we het stadje ook nog eens per auto, en op de terugweg naar ons volgende onderkomen nog een keer de andere kant op. Net buiten de stad zijn we nog gestopt bij een kopermijn om daar een paar foto's te maken.

De mijn was niet meer actief, door de kredietcrisis was er minder behoefte aan materiaal en was de mijn gesloten. We reden verder naar Douglas waar we hotel Gasdsen geboekt hebben, we zijn beiden heel benieuwd wat het is. Het zag er op internet heel bijzonder uit en dat is het in werkelijkheid ook. Het is heel oud (gebouwd in 1907) en met name de hal ziet er schitterend uit met glas in lood in het dak en een aantal ramen. De kamer is netjes en ruim alleen de badkamer is vrij klein en niet berekend op het wegzetten van al je toiletartikelen. Er hangt een ouderwetse wasbak, een bad en toilet. Ook de deur kan niet dicht, die is een beetje krom getrokken maar dat mag de pret niet drukken het is tenslotte maar voor een nacht.

De lift is een kunstwerk op zich, en wordt bediend door de mevrouw aan de balie, er gaat nog een oude schuifdeur dicht en door een hendel om te zetten gaan we naar boven. Als we weer naar beneden willen moeten we op een knop drukken er rinkelt dan een bel en de betreffende mevrouw komt weer met de lift naar boven. Ik ga er van uit dat dit vroeger door een liftboy gebeurde. Er is ook een klein museum in / over het hotel zoals het er in vroeger jaren uitzag en er hangen foto's van bekenden die als gast in het hotel hebben verbleven. Peter haalde beneden een kop koffie en de WiFi code op en op de kamer rusten we wat uit en werkte ik ons dagboek bij. We maakten nog een korte wandeling door het stadje maar waren er vrij vlug uitgekeken. Rond 17.00 uur vertrokken we naar de Walmart om brood en fruit te halen voor de lunch van morgen, ook kochten we een hoes voor over de rugzak mocht het in de komende weken nog eens gaan regenen. Twee keer eerder was deze uitverkocht bij de Walmart. Ook kocht ik een Artic tie, dit is een sjaal die je onder water moet houden, er zitten een soort kristallen in die zich vullen met water en als je deze om je nek hangt houdt dit je lichaam redelijk koel. Op weg naar de Walmart zagen we de grenspost naar Mexico liggen.

Eten deden we vandaag bij Denny's, Peter had een steak en ik at een runderstoofpotje. Op de kamer nog wat gelezen maar om 21.00 uur zochten we toch ons bed op en ging het licht uit.

 

Dag 12, zaterdag 30 mei

Heerlijk geslapen ondanks het lawaai van de airco, ik werd om 5.00 uur wakker en Peter was ook al wakker. We kunnen echter geen koffie zetten op de kamer en het ontbijt is pas vanaf 7.00 uur. We lezen nog een uurtje en ik maak maar vast de lunch voor vanmiddag. Voordat we gingen ontbijten hebben we alle spullen alvast in de auto gezet, alleen de koeltas moest nog gevuld worden maar dat is een klusje voor op het laatst.

Ontbijten deden we beneden aan de bar, we kregen twee gebakken eitjes met gebakken bacon en Hash Brown en een paar sneetjes geroosterd brood met boter en jam. Het meisje achter de bar was nog een jong ding, een mooie meid met een Mexicaanse achtergrond volgens ons. Nadat we een slok koffie hadden genomen en het kopje hadden neergezet stond ze al klaar om het weer bij te vullen. Ze vroeg waar we vandaan kwamen want ze vond ons accent leuk, van Nederland had ze nog nooit gehoord. Haar naam was Samantha en ze vroeg hoe we dat in onze taal zouden uitspreken. Haar jongere broertje (Brian) zat ook aan de bar te eten en keek af en toe onze richting uit. Ze zei tegen hem dat we uit Europa kwamen en dat we net zo praatte als Harry Potter. Op mijn vraag of ze zijn films had gezien gaf ze als antwoord dat ze verliefd op hem was, hij had zo'n mooie ogen, het was echt een aandoenlijk meiske.

Om 8.00 uur verlieten we het hotel en gingen op weg naar Lordsburg, hier slapen we vannacht in het Hampton Inn hotel. We reden Douglas uit via de AZ 80 we passeerden drie kwartier later het dorpje Apache en stopten hier om een foto te maken van het Geronimo Surrender monument.

We rijden vandaag een andere tijdzone in en de klok moest een uur vooruit (we verliezen dus een uur). Om 10.00 uur draaiden we de onverharde weg op die op een gegeven moment overging in de 42B, hij slingerde hoog door de bergen. Hier en daar was het soms moeilijk om te zien hoe de weg verder ging en een paar keer moesten we de wash oversteken. Langs de kant van de weg zagen we een bord staan met daarop vermeld om niet te stoppen, het was een punt waar Mexicanen illegaal proberen om Amerika binnen te komen. Toch ben ik op een punt uitgestapt om te kijken hoe de weg verder liep, we stonden tegen een heuveltje en konden niet over de moterkap heen kijken. Peter wachtte in de auto op mijn instructies. Plotseling zag ik de auto achteruit het heuveltje afglijden en sloeg de motor af, er kwam een fout melding op het scherm dat er geen oliedruk meer was. Daar stonden we dan in niemandsland, volgens mij klopte Peters hart op dat moment in zijn keel. Achter het heuveltje moesten we wederom door de wash, er lagen grote keien waar we wel overheen konden rijden. Na even gewacht te hebben startte de auto weer gewoon, ik stapte in en we vervolgde onze route. Niet veel later zagen we aan de rechterkant van de weg een tent staan en een aantal mensen lopen, waarschijnlijk hadden ze daar de nacht doorgebracht. Mexicanen??? we zullen het nooit weten want we zijn niet meer gestopt.

Het grappige was dat we beiden het bord hadden zien staan maar dat pas 's avonds, toen we veilig in onze kamer verbleven, dit tegen elkaar vertelde. Hoezo stuisvogel politiek???

Om 11.50 uur (nieuwe tijd) stonden we bij Chiricahua National Park. We waren dus al drie uur onderweg. Het laatste stuk van de dirtroad heb ik gereden. Bij het Visitor Center haalden we de plattegrond op van het park en reden na een plaspauze verder tot de parkeerplaats van de Echo Canyon.

Hier trokken we onze wandelschoenen aan, pakten de rugzak in en vertrokken voor de wandeling, we liepen de Echo Canyon Trail dit is een wandeling van ruim 6 kilometer en hiervan daal je eerst zo'n 140 meter de Canyon in, later moet je die natuurlijk ook weer omhoog. Het was een prachtige wandeling maar het tijdstip was niet zo gunstig, het was heet en de zon brandde ongenadig. We waren blij dat er af en toe schaduw was waar we even konden rusten. Onze lunch aten we op een schaduwrijk plekje op tijdens de wandeling.

Toen we weer omhoog moesten gaan was de zon ons goed gezind en verdween een poosje achter een wolk, dat loopt meteen een stuk makkelijker. Om 16.00 uur waren we weer terug bij de auto, we zijn dus een kleine 4 uur onderweg geweest. We waren toch wel trots op ons zelf dat we de wandeling helemaal hadden uitgelopen bij deze temperatuur, 32 graden en volop zon.

Nadat we in de auto nog een yoghurtje gegeten hadden vertrokken we naar Lordsburg. We besloten de route via de grote weg te nemen, dit was iets om maar schiet wel beter op. Om 18.15 uur kwamen we aan in het hotel en nadat we ingecheckt hadden zetten we onze spullen op de kamer, weer een lekker grote, koele kamer met fijne brede bedden. Peter zocht ondertussen een adresje om te gaan eten, het werd de King Pizza. Dit zou aan de overkant van de weg zijn en wij dachten dus dat lopen we wel even, het bleek toch verder te zijn dan we dachten en we zijn toch maar teruggelopen om de auto te halen.

De Pizzaria was gevestigd in een onooglijk tentje maar we kregen er een verrukkelijke Pizza, we namen samen een salade vooraf en deelden een Pizza.

Terug op de kamer was het tijd voor een verfrissende douche, daarna een lekker kopje koffie gezet en mijn dagboek bijgewerkt en nog wat gelezen. Peter deed ondertussen al wat voorbereidingen voor de dag van morgen. Om 22.30 uur ging ook nu weer het licht uit en niet veel later waren we in dromenland.

 

Dag 13, zondag 31 mei

5.00 uur mijn interne wekker loopt af, even de mail checken en dan eruit om koffie te zetten. Peter ligt nog in de armen van Morpheus maar als hij de koffie ruikt zal hij ook wel wakker worden. Na het gebruikelijke ochtendritueel zijn we beneden gaan ontbijten.

Voor vandaag staat een bezoek aan de Gila Cliffdwellings op het programma. Om 7.00 uur verlaten we het hotel en volgens "Claire" zal het een ritje worden van twee uur en een kwartier. We rijden via Silver City maar plotseling is de weg afgesloten omdat er aan een brug gewerkt wordt, we draaien om en rijden een zijstraat in om te kijken welk alternatief we hebben. Een man staat buiten zijn planten water te geven en we vragen of hij ons kan helpen, ja hoor hij weet wel hoe we kunnen rijden naar de Hija (wij spreken het dus verkeerd uit). Hij vertelt ons hoe we met een omweg door het dorp kunnen rijden en de brug kunnen vermijden, ik kreeg het idee dat hij het wel leuk vond om ons te kunnen helpen. De verdere route slingerde ook vandaag weer hoog door de bergen. De zon scheen volop en langs de weg stonden bomen, hierdoor kreeg je zo'n schaduw-zon-schaduw effect. Dit maakte dat het rijden best vermoeiend was. De laatste 15 mijl nam ik het stuur dan ook van Peter over.

Voor ons is het vandaag "dierendag", kwamen we al eerst en Bobcat tegen die voor de auto de weg over stak, beter gezegd rende en heel soepel weer in het bos verdween. Even later staken er twee herten de weg over.

We rijden in eerste instantie door naar het Visitor Center waar we een info mapje zijn gaan halen. Daarna rijden we naar het punt waar de trail van start gaat. Hier moesten we nog wat gegevens invullen van de parkenpas en daarna begonnen we aan de wandeling.

Het is een loop trail van 1,6 km, in eerste instantie steek je een brug over om vervolgens over een smal pad via verschillende bruggetjes door het bos te lopen. Het laatste stuk stijgt flink, je moet dan een hoogteverschil van 55 meter overbruggen, er zijn in de rotsen trap treden uitgehakt dus het is redelijk goed te belopen.

De dwellings (5) zijn erg goed bewaard gebleven en je mag in de laatste drie rondlopen, ook stond er een ranger die de vragen die je had kon beantwoorden. Toen we daar stonden te luisteren ontdekten een andere gast aan de overkant op de berg een paar Javelina's. (Soort wilde varkens).

Langzaam begonnen we daarna aan de terugtocht naar de auto, ook dit was nog een mooi stuk, jammer dat de meeste bomen zwart waren, er heeft dus in het verleden een brand gewoed. In de auto was het tijd voor wat fruit en hierna gingen we weer op weg. Plotseling zagen we aan de kant van de weg weer een Javelina rondscharrelen, het beestje schrok waarschijnlijk van de auto en rende weg. We hebben wel nog een foto kunnen maken maar heel erg duidelijk is deze niet.

We besloten om via de minder bochtige route 35 het park te verlaten, wij vonden dit ook een mooie weg, op een gegeven moment zagen we twee gieren die midden op de weg hun lunch verorberden, zag eruit als een dood konijn. Peter probeerde ze op de foto te krijgen maar ook dat ging niet gemakkelijk. We vervolgden onze weg en plotseling zagen we in de verte een bliksemflits, ook begon het behoorlijk donker te worden. We stopten bij een picnicplek maar besloten toch maar in de auto onze boterham op te eten om te voorkomen dat we weer naar binnen moeten vluchten. Het bleef echter gewoon droog.

We reden weer verder en om 13.37 uur schoot ik mijn eerste plaatje in City of Rocks State Park, ook dit was weer een bijzondere ervaring. We hebben hier bijna een uur rondgedoold tussen allerlei formaten stenen. Er zijn niet echt wandelpaden maar het is juist leuk om er lekker rond te dwalen.

We liepen lekker in het zonnetje maar ook hier kwam de donkere lucht langzaam maar zeker onze kant op dus toch maar terug naar de auto nadat we bij het Visitor Center nog even naar een kort filmpje hadden gekeken. Toen we buiten kwamen zagen we drie dames die we 's morgens ook al bij de Cliff dwellings gezien hadden, we hebben nog even een praatje met ze gemaakt en zijn toen vertrokken.

Via de 70 gingen we richting Alamogordo waar we gaan overnachten bij Super 8. Onderweg brak de reeds verwachtte bui los, het kletterde flink op het glazen dak van de auto, door de regen is de auto weer wat schoongespoeld, we kunnen ons nu weer met hem vertonen.

Rond 18.00 uur kwamen we aan bij het hotel, de eigenaar gaf ons het advies om 19.00 uur met de toer in White Sands mee te gaan, ik was echter erg moe en zag dat niet zitten aangezien we ook nog moesten eten. Nadat we alles op de kamer hadden gezet, de kleinste tot nu toe, zijn we een eetgelegenheid gaan zoeken. Veel zaken waren gesloten omdat het zondag was, we vonden een Chinees restaurantje en zijn daar gaan eten.

Peter at zijn favoriete kostje Shuchi en ik had Beef Teriyaki. Bij terugkomst op de kamer heb ik nog een kop koffie gezet en de mail gelezen, ik was echter te moe om verder nog iets te doen en nadat ik mijn tanden had gepoetst ben ik dan ook mijn bed ingedoken, ik ben meteen ingeslapen en heb Peter niet meer naar bed horen komen.

 

Dag 14, maandag 1 juni

Een nacht goed slapen doet wonderen, zeker als er ook voor vandaag weer een lange reisdag op het programma staat. Om 5.15 uur werd ik wakker en de ochtend kon beginnen. We waren niet helemaal de eerste aan het ontbijt, twee werkmannen waren ons al voor geweest.

Ook vandaag waren we alweer om 7.00 uur onderweg en een kwartier later stonden we aan het Visitor Center van White Sands, dit ging echter pas om 8.00 uur open. We zijn toen maar meteen verder gegaan en bij de ingang onze pas laten zien en nadat we een folder en een krantje hadden gekregen gingen we verder. We waren van plan om de Dune Life Nature Trail te gaan lopen maar we hadden de startplaats over het hoofd gezien, we zijn weer terug gereden doch deze trail was afgesloten, geen idee wat de reden was. We zijn toen verder gereden tot het eindpunt van de weg, gedeeltelijk met de GoPro op de ruit, in de zon was het een magnifiek gezicht.

Bij een van de parkeerplaatsen zette we de auto neer en gingen aan de wandel, wat een geweldige ervaring. Het is nog mooier dan de Sand dunes, het lijkt alsof je door een sneeuw landschap loopt en op sommige plaatsen is de witte zand hoog bij elkaar gewaaid, net duinen. Al met al hebben we hier 2 uur rondgezworven, het was nog niet zo gemakkelijk om de auto weer terug te vinden, alles lijkt op elkaar en zelfs toen ik bovenop een hoge duin stond kon ik de auto niet zien. Je zou er zomaar kunnen verdwalen.

Om 9.15 uur verlieten we het park en reden via de 54 in noordelijke richting, na Carrizozo sloegen we links af naar Valley of Fires hier kwamen we om 10.50 uur aan. We betaalde de fee en reden door tot de parkeerplaats. Hier kreeg ik van een vriendelijke meneer de info folder, hij had er namelijk per ongeluk twee meegenomen en dat spaarde ons een wandeling uit naar de Book store. Wat twee uitersten, werden we vanmorgen bijna verblind door de zon op het witte zand, hier was de aarde zwart!

Het park is ontstaan door een vulkaanuitbarsting er is een wandelpad aangelegd, dit hebben we rondgelopen en ook hier maakte het fototoestel overuren. We waren omstreeks 12.00 uur weer terug bij de auto en besloten om aan een van de tafels die daar stonden te lunchen. Onder het afdak hadden een aantal vogels hun nest gebouwd en we konden de jonkies goed zien zitten, de ouders vlogen af en aan om ze te voeren, een leuk gezicht.

Na de lunch zijn we meteen vertrokken want we hadden nog een lange rit voor de boeg, we logeren vandaag in Espanola, in het Santa Claran hotel, Peter gaf het adres in het navigatie systeem in en als we zonder te stoppen zouden doorrijden dan zouden we rond 16.30 uur aankomen. Dat wordt dus een lange zit. Peter startte met rijden, we waren nog niet zo lang onderweg toen er wegwerkzaamheden waren en we eerst stil stonden en toen de Follow Me car moesten volgen.

Vorig jaar toen we in Santa Fe waren zijn we door Madrid gekomen, dit was een leuk klein stadje dat er erg kleurrijk uitzag. We hadden toen niet veel tijd en zijn er alleen maar doorheen gereden. Dit werd dus onze tussenstop, we hadden op de kaart een andere route gezien die we gingen volgen, de 55. De eerste 40 mijl kwamen we welgeteld 2 auto's tegen, wel zagen we een achttal reeën wegvluchten voor de auto. Op sommige plaatsen was het geel langs de weg van de bloemen die volop in bloei stonden. Na twee uur rijden wisselden we van plaats en nam ik het volgende stuk voor mijn rekening. Al met al duurde het toch allemaal langer dan we gedacht hadden.

Om 16.00 uur kwamen we in Madrid aan, hier hebben we even de benen gestrekt maar vandaag was Peter moe en had niet veel zin meer om lang te blijven. Niet veel later gingen we dan ook op weg naar ons hotel. Voordat we gingen inchecken vulde we eerst nog de tank van de auto en maakte ik de ramen schoon, we hadden wel een klein regenbuitje gehad maar dat had er niet voor gezorgd dat alle lijken van de voorruit waren verdwenen.

Het Santa Claran hotel is een casino hotel, hadden we gisteren tot nu toe de slechtste kamer, vandaag hebben we de beste. Eten deden we in het café in het casino, we hebben beiden erg lekker gegeten. Peter had gegrilde zalm en ik had gekozen voor fajita's.

Alleen het internet wil niet echt vlotten, in de lobby werkt het wat beter dan op de kamer en we hebben daar onze mail doorgelezen. Terug op de kamer zorgde Peter er weer voor dat onze foto's gekopieerd werden en ik werkte het dagboek bij. Na een lange reisdag is het goed rusten, om 21.30 uur deden we dan ook het licht uit.

 

Dag 15, dinsdag 2 juni

Heerlijk uitgerust werd ik om 5.15 uur wakker. In dit hotel hebben we geen ontbijt dus smeerde ik een broodje als ontbijt en maakte koffie. Ook Peter was intussen wakker geworden en we aten ons ontbijt gezellig in bed op. Hierna volgende het traditionele ochtendritueel en om 7.00 uur zaten we gepakt en gezakt in de auto. Peter had bij de Starbucks in het hotel nog een koffie to go gehaald voor onderweg.

We vertrokken richting Plaza Blanca, om 7.45 uur parkeerden we de auto en nadat we de sandalen hadden gewisseld voor de wandelschoenen gingen we op pad. Het gebied is eigendom van Dar Al Islam maar aan het begin van de wandeling hangt een brief dat je welkom bent om je te amuseren maar vanwege het feit dat alles erg fragiel is mag je alleen op de paden lopen. Toen we begonnen aan de wandeling was het slechts 11 graden maar het voelde helemaal niet koud aan, het was nog licht bewolkt maar de zon deed erg z'n best om hier doorheen te breken. Het was heerlijk wandelweer.

Om ons heen zagen we verschillende kalkstenen rotsformaties en er werden weer de nodige foto's gemaakt, dat wordt nog een uitzoekerij als we thuis komen. Toen we bijna aan het einde van de wash waren leek het ondertussen een soort slot canyon. Mede doordat de zon inmiddels was doorgebroken kleurde de rotsen mooi in het zonlicht. Wederom een onverwacht toppertje, om 9.20 uur waren we weer terug bij de auto en een ervaring rijker. We hadden er toch weer zo'n anderhalf uur rondgestruind. We waren er helemaal alleen pas toen we terug kwamen kwam er net een ander stel aanlopen, het bleken Fransen te zijn.

Peter vertelde de man hoe mooi het was en wat er te zien was, de vrouw knipte bovenop een heuveltje een aantal foto's en daarna vertrokken ze weer. Tja kun je ook zeggen dat je er geweest bent.... In de auto aten we de meegebrachte meloen, dit vult suiker en vocht aan en dat was wel nodig.

Via de 155 verlieten we de omgeving. We reden door tot Lake Abiquiu, hier hebben we nog even de benen gestrekt en een paar foto's genomen en in het Visitor Center rondgekeken. We hadden ons voorgenomen om voor de rest van de dag rustig aan te doen, vanaf het meer was het toch nog een kleine drie uur rijden naar het hotel. We verblijven de komende drie dagen in hotel Microtell Inn & Suites in Aztec. Het eerste stuk reden we binnen door via een rustige weg, de 96 en voordat we de 550 op reden aten we eerst aan de kant van de weg onze broodjes op.

Toen we in Aztec aankwamen zijn we eerst doorgereden naar de Safeway om onze mondvoorraad aan te vullen, ook dronken we daar bij Starbucks een kop koffie. We kwamen rond 14.30 uur in het hotel aan, onze kamer was klaar en we konden meteen inchecken. Ook nu hebben we een mooie kamer. Nadat alles op z'n plek stond trokken we de zwemkleding aan en hebben de rest van de middag luierend doorgebracht aan het zwembad, het water was best fris dus het is vandaag bij één zwem actie gebleven, ook hier hadden we het bad voor ons alleen.

Eten deden we vandaag bij Wendy's, dit was niet echt een succes. De keuze was hamburger of hamburger...of maaltijdsalades.  Ik heb toen maar gekozen voor een maaltijdsalade. Gelukkig hadden we uit voorzorg een vest meegenomen en dit was ook wel nodig, de airco stond veel te hoog en het was er berekoud. We waren blij toen we weer buiten stonden. Op de kamer werden weer alle batterijen van de diverse apparaten geladen en bij een kop koffie werkte ik mijn dagboek bij.

Het vroeg opstaan, de hele dag buiten zijn en rijden eist toch nog steeds 's avonds zijn tol, zo ook vanavond, om 22.00 uur ging dan ook het licht uit in onze kamer.

 

Dag 16, woensdag 3 juni

Vandaag bezoeken we de Valley of Dreams, en aangezien het er behoorlijk warm kan worden en er weinig schaduw is hadden we gisteren al besproken om zo vroeg mogelijk te vertrekken. Ik was wederom om 5.00 uur wakker en stond op om koffie te maken en de lunch voor vanmiddag. Om 6.00 uur liepen we de ontbijtruimte in en de beide dames waren een beetje verrast dat er al zo vroeg gasten waren, nog niet alles was klaar maar we konden toch al beginnen met het ontbijt.

Om 6.30 uur zaten we in de auto en draaiden we de parkeerplaats af, volgens "Claire" zouden we er rond 8.00 uur zijn, in eerste instantie waren we een stuk te ver gereden. Draaien en terug na een poosje ging de verharde weg over in een zandweg. Het laatste stukje ging over een smal karrenspoor maar was goed te berijden. We parkeerden de auto langs de kant. En nadat we onze wandelschoenen hadden aangetrokken gingen we op weg. In het begin midden door het veld, Peter had de Gps in de hand en volgens hem liepen we regelrecht op ons doel af, na een kleine tien minuten zagen we de eerste rotssculpturen voor ons opdoemen. Het fototoestel moest weer aan het werk en je kunt bijna niet stoppen met foto's maken, telkens zie je wel weer iets anders moois, de omgeving doet zijn naam eer aan. We hebben alle drie de delen bekeken en zijn niemand tegen gekomen.

Wel zagen we een kudde Mustangs, schitterend zo in het wild. Er waren ook veulentjes bij, mooi om te zien hoe de hengsten ons in de gaten hielden en op een gegeven moment galoppeerde ze allemaal verder.

Tussendoor hebben we af en toen in de schaduw gepauzeerd en onze vochtbalans op peil gebracht. Na verloop van een aantal uren begonnen we aan de terugtocht, dit gaat veel sneller dan de heenweg, je hoeft dan namelijk niet meer zoveel foto's te maken. We waren om 11.30 uur weer terug bij de auto en hadden ongeveer 7 en een halve kilometer gelopen, slecht gemiddelde volgens Peter. Doch het heen en weer wandelen en foto's maken kost veel tijd. Het was gelukkig niet al te warm en af en toe waaide er een verfrissend windje. In de auto aten we eerst wat kersen die ik gisteren gekocht had. En daarna begonnen we aan de terugrit, het eerste plan om via Farmington terug te gaan hebben we halverwege laten varen, dit was toch verder dan we dachten.

Op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje van Jacquelien (collega P&O), ze vertelde me dat een collega van me was overleden, ze had met mijn baas overleg gehad of ze me dit moesten laten weten omdat ik het anders misschien ergens zou lezen zonder erop voorbereid te zijn. Dan wordt nog eens extra duidelijk hoe belangrijk het is om te genieten en niets uit te stellen, het kan zomaar ineens te laat zijn.

Voordat we de snelweg opgingen aten we nog eerst ons meegenomen broodje en coleslaw op. Om 14.00 uur stopte ik in Aztec bij het tankstation en vulde Peter de tank terwijl ik ondertussen de voorruit schoon poetste. De volgende stop was bij de Safeway voor brood en koekjes, en we dronken ook vandaag weer een kop koffie bij de Starbucks.

Om 15.00 uur waren we klaar om een verfrissende duik te nemen in het zwembad, hierna onze mail gecheckt en wat in de schaduw zitten lezen. Ik had even gegoogeld op eetgelegenheden in Aztec, met name Basil Thai kwam goed uit de bus op Tripadvisor dus we besloten om dit zelf ook te gaan uitproberen. Peter zocht op waar het was en het bleek vooraan in het dorp te zijn. Ik reed er naar toe, parkeerde langs de weg waar net een plekje was en we gingen op zoek. Volgens Peter lag het aan de andere kant van de weg/kruising. Braaf wachten we bij het verkeerslicht tot we over konden steken, we wandelden een stuk verder maar wat we zagen, geen Thai... Terug dus naar de auto want dan is het waarschijnlijk toch niet op loopafstand. Voor de duidelijkheid zou Peter het wel even in het navigatiesysteem zetten. Toen bleek dat we aan de andere kant van de weg moesten zijn. Braaf staken we weer de weg over en wat bleek, onze auto stond bij de Thai voor de deur geparkeerd, lachen..... Wij naar binnen, het tentje zag er niet uit. Alles was verouderd maar we waren binnen en benieuwd wat er ging komen. We waren de eerste gasten en even later volgden nog drie dames, gevolgd door nog een stel. We bestudeerden de menukaart en kozen beiden voor de Orange Chicken with crispy Noodles en ja dan moet er ook nog wat groenten bij, een salade dan maar. Helaas de salade was niet meer te bestellen. Het werden dus spicy vegetables. Eerst kregen we al een kopje soep, erg lekker. Daarna kwam de groenteschotel met voor ieder een flinke bol gestoomde rijst. Daarna kregen we beiden nog een schaal met de kip, het was allemaal super lekker maar eigenlijk te veel. Dat wordt geen koekje meer vanavond.

De avond werd verder in alle rust doorgebracht, lekker wat lezen. Foto's kijken (het wordt steeds moeilijker om te beslissen wat we over willen houden). Toen we terug keken op de site bleek dat we toch nog een aantal mooie formaties niet gezien hebben. We hadden nog wat verder door moeten lopen, helaas.....moeten we dus nog een keer terug hihi.

Tijdens het lezen sloeg de vermoeidheid toe, de letters werden steeds kleiner en mijn ogen vielen regelmatig dicht, waar wachten we nog op???Tandenpoetsen, raam open, airco uit en slapen! Om 21.30 uur ging ook het licht uit.

 

Dag 17, donderdag 4 juni

Heerlijk geslapen tot 5.20 uur. Opstaan en koffie zetten, heerlijk is dat eerste bakje op de rand van je bed 's morgens. Vandaag willen we nog een keer proberen of we tot in de Lybrook Badlands kunnen geraken, dit hebben we vorig jaar geprobeerd maar een hek belemmerde ons toen de doorgang. Volgens alles mag je dit hek gewoon open maken en doorrijden, dit gaan we vandaag opnieuw proberen.  

Eerst ontbijten en om 6.45 uur starten we de auto en gingen we op weg ook nu meldde "Claire" dat we om 8.02 uur zouden arriveren. Ik reed zodat Peter het laatste stuk kon navigeren met de wandelGps. Een 45 mijl lange rechte weg was het eerste stuk, waarna we afbogen richting Chaco Canyon, hierna reden we verder op ons geheugen en de Gps. Het hek dat er vorig jaar nog was, was verdwenen en we konden gewoon doorrijden, wel was de weg slechter dan vorig jaar en we zagen dat er nieuwe gasopslagtanks geplaatst waren, waarschijnlijk is door het vrachtverkeer de weg stuk gereden. Het laatste smalle gedeelte was weer beter te berijden. Ook nu parkeerden we de auto midden in het veld en gingen we, nadat we onze uitrusting bij elkaar hadden, op weg. Even later realiseerde ik me dat ik mijn fototoestel nog in de auto had laten liggen, dus gauw terug lopen om het te halen. Peter bleef aan de rand van de wash in de schaduw op me wachten.

Om 8.15 uur begon ik aan mijn tweede poging en tien minuten later was ik weer op het punt waar ik me had omgedraaid. De wandeling liep grotendeels door de wash, hier en daar waren stukken van de rand naar beneden gekomen, maar het was heel goed te lopen. Uiteraard werd er regelmatig gestopt om een foto te maken, om 8.43 uur bereikten we de eerste Hoodoos.

Ook vandaag waren we weer helemaal alleen in het gebied, we hebben tenminste niemand gezien, wel zagen we af en toe sporen van herten maar in levende lijve zijn we ze niet tegen gekomen. Ik heb alleen wat vogels en kleine hagedissen gezien vandaag, opvallend is wel dat er ondanks dat het gebied erg droog en dor is dat er diverse soorten bloemen bloeien in allerlei kleuren.

Het weer was aangenaam, zonnig en rond de 17 graden, (gevoelstemperatuur tijdens het lopen was zo'n 25 graden) af en toe waaide er een verkoelend briesje. Om 9.15 uur kwamen we aan bij de Twin Peaks, die uiteraard op de foto moesten en dat vanuit verschillende hoeken en kanten. Door het fotograferen verloren we elkaar uit het oog en dat is in zo'n gebied niet echt prettig, beiden waren we bang dat er wat met de ander gebeurd was omdat er op roepen niet gereageerd werd. 20 minuten later zagen we elkaar weer. We hebben nu afgesproken om toch wat dichter bij elkaar te blijven, ook hebben we beiden een scheidsrechters fluit zodat als we elkaar niet zien we ons misschien toch kunnen horen.

In de schaduw van een boom hebben we even uitgerust. Hierna zijn we via de wash weer verder gelopen tot Red Hill, hier kwamen we om 10.11 uur aan, ook hier werden weer de nodig plaatjes geschoten. Peter is nog een stukje doorgelopen maar kwam weer terug omdat je daar bijna niet verder kon zonder voor ons halsbrekende toeren uit te halen. We zijn toen aan de terug weg begonnen en halverwege hebben we weer even uitgerust en aten we een Trail Mix reep. Om 11.45 uur doemde de auto weer voor ons op en toen hadden we volgens de stappenteller 8,8 Km gelopen ofwel 15011 stappen in 3 uur en 35 minuten.

In de auto snoepten we wederom van de kersen en begonnen toen aan de reis terug. Op een gegeven moment zagen we in de verte een paar auto's staan en toen we dichterbij kwamen bleken dit een paar tankauto's te zijn die volgens ons het gas kwamen ophalen, hoe dichter we in de buurt kwamen hoe sterker de gaslucht werd. Een paar mannen stonden er gewoon met elkaar te praten, (zij zijn waarschijnlijk aan de geur gewend geraakt) wij zijn uiteraard verder gereden.

Op de terugweg wilden we nog gaan kijken bij Angels Peak, bij de eerste Picnicplek zijn we gestopt om onze boterhammen op te eten. Hierna zijn we doorgereden tot het eindpunt van de weg, maar als je in het begin van de dag al zoveel mooie formaties hebt gezien valt dit een beetje tegen. We hebben ook niet zo veel meer gelopen daar en misschien dat als je daar een trail gaat lopen dat het toch ook de moeite waard is. We zijn toen maar teruggereden naar het hotel om ons nog een keer lekker te laven aan het zwembad en de spa. Vandaag hadden we de pool niet voor ons alleen, een van de gasten was een klein meiske van zo'n 3 jaar, dat van het ene naar het andere bad liep en de beide meisjes die op haar moesten passen op een grappige manier commandeerde. Tegen Peter zei ze een paar keer, "I am a kid..."

Tegen vijven begon het wat meer te waaien en trok ook de zon weg, we zijn toen maar naar binnen gegaan, waar Peter mijn zere voeten verzorgde. Omdat we gisteren bijzonder lekker gegeten hadden bij het Thai's restaurant zijn we er vanavond weer naar terug gegaan.

We bestelden, een ervaring rijker, de groenteschotel, en één schotel met pittige kip en cashewnoten. Ook lekker maar dat van gisteren was aparter. Terug op de kamer al wat voorbereidingen getroffen voor morgen en ik werkte ons dagboek bij. Ook vandaag had mijn lijf meer behoefte aan slaap dan aan lezen en om negen uur deden we dan ook al de lamp uit. Even later toch maar opgestaan en het raam dicht gemaakt aangezien een groep jongeren die in het hotel verbleven het lekker vonden om nog even te gaan zwemmen, en dat ging niet zonder geluid. Het zwembad lag net tegenover onze kamer en slapen bij dat gespetter wilde niet echt lukken.

Toen ik om 0,20 uur weer wakker werd heb ik de airco uitgezet en het raam weer open. Met wat frisse lucht is het toch net wat lekkerder slapen.

 

Dag 18, vrijdag 5 juni

Vanmorgen werd ik om 5.20 uur wakker, aangezien ons was verteld dat het ontbijt vandaag een uurtje later zou starten doen we rustig aan, ik zet koffie terwijl Peter ondertussen Skypt met zijn zus Karin. Toen we klaar waren met douchen zetten we de koffers alvast in de auto en gingen we ontbijten, bleek toch dat dit gewoon om 6.00 uur gestart was. Op zaterdag en zondag starten ze een uurtje later.

Rond 7.15 uur stapten we in de auto, Aztec huilde dikke tranen toen we vertrokken, met andere woorden, het regende. We vertrokken in de richting van Farmington en draaiden daar de US64 op, richting Shiprock. Dit schip vergezelde ons een hele poos vandaag, het voer eerst links dan weer rechts van ons en dit wisselde nog een paar keer. Op een gegeven moment verscheen er een regenboog aan de hemel en zette we regelrecht koers naar de pot goud. Helaas..... iemand anders is ons waarschijnlijk voor geweest, want beiden waren ineens verdwenen. Wat het weer betreft zijn de voorspellingen niet al te gunstig, om ons heen allemaal donkere wolken maar wij reden grotendeels in de zon, af en toe viel er een klein spettertje. Omdat het weer zo onzeker was besloten we een route binnendoor te nemen. Vanaf Shiprock namen we de 64 richting Mexican Water, waarna we de 191 opdraaiden richting Bluff waar we een koffie pauze zouden houden. Aangekomen in Bluff reden we eerst langs bij het hotel waar we vorig jaar logeerden, La Posada Pintada. Er was echter niemand te zien en we zijn toen maar doorgereden naar restaurant Twin Rocks. Hier een kop koffie gedronken en een plaspauze waarna Peter het stuur overnam en verder reed.

We reden richting Mexican Hat om na een aantal mijl links af te slaan om verder te rijden over de 261, hier zit ook de Moki Dugway in, deze hebben we vorig jaar ook al gereden maar we vonden het beiden erg leuk om dit nogmaals te doen. We vervolgden de weg richting Hanksville waar we de nacht doorbrengen in hotel Whispering Sands.

Om 12.15 uurpasseerden we de Colorado River, hier zijn we even gestopt om een paar foto's te maken. We reden verder door de Glen Canyon, een schitterende weg en doordat het geregend had waren de rotsen diep rood van kleur. We zongen vrolijk mee met de muziek die op de radio was, we wilden er eerst nog een filmpje van maken voor YouTube maar dit hebben we toch maar niet gedaan.

Ons plan om naar de Leprechaun Canyon te gaan lieten we in verband met het weer varen, er hing een erg donkere wolk boven ons hoofd en af en toe zagen we ook al een bliksemflits.

Vorig jaar deden we tweemaal een poging om naar Little Egypt te gaan doch tweemaal hield het slechte weer ons tegen, zou het dit jaar dan weer mislopen???? De weergoden waren ons deze keer echter goedgezind, toen we in de buurt kwamen brak zelfs de zon door en om 13.00 uur stapten we uit de auto, trokken de wandelschoenen aan en gingen op weg.

Al met al hebben we er een klein uurtje rondgedwaald tussen de formaties en weer de nodige foto's gemaakt. Toen we aankwamen in Hanksville zijn we in eerste instantie naar de "buurtsuper" gegaan om brood en boter in te slaan voor de lunch van morgen. Ook voorzagen we de auto van de nodige drank zodat we er weer een aantal kilometer tegen kunnen.

Rond 14.30 uur checkten we in bij het hotel, dit keer hebben we een cabin. Lekker geen bovenburen en de auto voor de deur. Toen we net alle spullen binnen hadden brak er een onweersbuitje los. Echt weer om de was te doen, Peter zat heerlijk te lezen en ik werkte tussen het wassen en drogen door het dagboek bij. Ondertussen was het zonnetje weer te voorschijn gekomen.

We gingen vanavond eten bij Duke's Slickrock Grill, ik had pasta en Peter had spareribs. Vorig jaar toen we er waren kregen de gasten van Whispering Sands korting als men daar ging eten, ook nu stond dat op het kaartje dat we gekregen hadden in het hotel, bij het afrekenen vertelde de eigenares dat dit alleen gold voor het ontbijt...ja wie gaat daar nou ontbijten als het bij de prijs van het hotel is inbegrepen en bij de buren geserveerd wordt! Vreemd, Peet is het wel gaan melden bij de balie, doch het was al bij haar bekend, zo worden wel verkeerde suggesties gewekt.

De avond werd verder in alle rust doorgebracht, ik speelde nog wat bij My Vegas, en Peet zat lekker te lezen. Rond 19.30 uur begon het hard te regenen, het water stroomde over de weg en het kletterde op onze cabin. Om 21.30 uur vertrokken we in het ritme van de regen naar dromenland.

 

Dag 19, zaterdag 6 juni

Goedemorgen, 5.15 uur, ja mijn ingebouwde wekker doet het nog steeds. En ik begin aan mijn ochtendcorvee. Koffie zetten en zorgen voor de lunch. Dan weer heerlijk terug in bed met de koffie en nog wat lezen.

Vandaag rijden we naar Vernal waar we een Super 8 hotel hebben geboekt, hier blijven we weer twee nachten. Ontbijten deden we bij de buren, burger Shak. Het zelfde vrouwtje van vorig jaar stond er ook nu weer om uitleg te geven over het ontbijt. Na het ontbijt de auto geladen en om 7.15 uur reden we in de richting van de Crack Canyon, het was weliswaar zwaar bewolkt maar het zag er niet naar uit dat het zou gaan regenen. Claire gaf aan dat we er om 7.55 uur zouden arriveren, doch ze had geen rekening gehouden met het feit dat we ruim 10 mijl over een onverharde weg moesten rijden, uiteraard kost dit meer tijd en om 8.15 uur parkeerde Peter de auto netjes op de parkeerplaats waar de trail begon. Op een paar plekken was een gedeelte van de weg al weggespoeld en ons inziens moet er niet al te veel meer gebeuren of de weg is niet meer met een auto te berijden.

Het eerste stuk volgden we de wash en om 9.00 uur bereikten we het eerste gedeelte van de canyon, men noemt dit ook wel de Subway. Hier hadden we weer zo'n WoW moment. We liepen verder tot het gedeelte waar we een stuk naar beneden zouden moeten klauteren, ook zagen we dat er na de regen van gisteren water in stond. Omdat we geen idee hadden hoe diep te was namen dan ook het besluit om terug te gaan naar de auto, inmiddels was de zon doorgebroken en werd het zelfs warm, dus het jasje en vest verdween in de rugzak. Alles ziet er meteen een stuk mooier uit als de zon schijnt. Na 2 uur en 15 minuten waren we weer terug bij de auto en volgens de teller hadden we 6,74 km gelopen.

Nadat we nog wat gedronken hadden gingen we weer op weg, het was inmiddels 11.00 uur toen we via de 191 in de richting van Wellington reden. Hier kwamen we om 12.30 uur aan en we dronken in de Outlaw een kop koffie en maakte meteen gebruik van het toilet. We knoopten een praatje aan met de uitbaatster die nog een foto maakte van ons tweeën.

Ik nam het stuur over en net na Wellington boog de weg naar rechts en reden we een schitterende weg die zich hoog door de bergen slingerde, het weer was een beetje wisselend het ene moment scheen de zon door het glazen dak van de auto gezellig naar binnen en het volgende moment ging het over in regen, soms een paar spettertjes en een paar keer een flinke bui. Over het algemeen had de zon echter de overhand.

Langs de weg zagen we regelmatig, levende maar ook dode prairiedogs. Bij de auto die voor ons reed stak zo'n beestje plotseling de weg over en helaas hij kan het niet meer navertellen. Toen we even later de auto passeerden zagen we dat de dame achter het stuur heel bedrukt keek, volgens ons vond ook zij het erg dat ze het beestje overreden had.

Onderweg hadden we besloten om eerst door te rijden naar Dinosaur National Park, hier kwamen we om 15.30 uur aan en niet veel later konden we met het treintje mee. Hier zijn in het verleden vele restanten van botten van Dino's gevonden en om te zorgen dat deze veilig bewaard blijven hebben ze er een gebouw omheen gebouwd. We hebben eerst nog even staan praten met een Nederlands stel, zij kwamen uit Amsterdam en waren voor het eerst in Amerika, ze waren erg te spreken over wat ze tot nu toe gezien hadden. We hebben binnen rondgekeken maar het kon ons niet echt boeien, wij hebben meer met rotsformaties.

We zijn wandelend terug gegaan naar het Visitor Centre, het was een wandeling van ongeveer 2 km en eigenlijk wel weer mooi om te doen. We reden daarna terug naar Vernal, en besloten om eerst te gaan eten. Het werd wederom een Denny's, degene die ons bediende vertelde dat ze die dag niet bevoorraad waren en dat dus niet alles wat op de kaart stond voorhanden was. En ja ik bestelde dus iets wat ze niet hadden, toen maar gekozen voor een hamburger met heerlijke frites. Peter had vis met rijst en broccoli, maar hij vond mijn frites zo lekker dat hij ook maar een portie bestelde.

We kwamen om 19.00 uur aan bij het hotel (Super 8), en bij het inchecken vertelde de man aan de balie dat we geluk hadden want er was geen creditcard nummer bekend en dan wordt de kamer gewoon verhuurd als je er om 16.00 uur nog niet bent. Volgens hem hadden we geluk dat er anderen geannuleerd hadden. Peter baalde behoorlijk, denk je alles goed geregeld te hebben zou het nog bijna fout gaan. Hij heeft meteen het creditcard nummer doorgegeven aan de andere hotels die we via Bookings.com geboekt hadden. Zelf werkte ik ondertussen het dagboek zover mogelijk bij maar om 21.30 uur ging bij mij de lamp uit en niet veel later die van de kamer ook.

 

Dag 20, zondag 7 juni

Het lijkt wel alsof het iedere dag een beetje later wordt met wakker worden, het was vanmorgen bijna 5.30 uur, maar het is dan ook zondag. Ondanks dat we heel rustig zijn opgestart waren we toch de eerste en enige aan het ontbijt. We vertrokken om 7.30 uur bij het hotel richting Fantasy Canyon, volgens "Claire" was het een uurtje rijden, onderweg kwamen we een hertje tegen dat gemoedelijk langs de weg bleef staan voor de foto.

Om bij de Fantasy Canyon te komen moesten we ook weer 5 mijl over een onverharde weg rijden, hier stonden plots twee paarden langs de kant van de weg en ook deze bleven poseren. Niet veel later een aantal koeien, de Stier lag bijna halverwege de weg en stond op z'n gemak op toen we er aan kwamen rijden. Hij keek echter niet echt vriendelijk en we hebben hem dus ook niet op de foto gezet.

Ook hier wemelde het weer van de prairiedogs, het zijn heel lollige beestjes die op hun achterpoten en staart heel eigenwijs om zich heen kijken.

Het was duidelijk te ruiken dat we in een gebied waren waar gas gewonnen werd, toen we in de canyon rond liepen zagen we ook ineens behoorlijk wat gas de lucht inspuiten.

Rond 8.45 uur begonnen we aan de trail door de canyon, er zijn veel formaties en je kunt echt je fantasie laten werken, ieder ziet in de formaties wel weer iets anders. We zagen langs de trail verschillende ijzeren pinnen in de grond staan en wij dachten dat deze de route aangaven. Toen we rond gelopen waren zagen we op het informatiebord dat je bij die pinnen bepaalde figuren kon zien. Aangezien het heerlijk weer was, zonnig en zo'n 18 graden gingen we op onderzoek uit. Het was net een speurtocht, sommige waren duidelijk te zien, onder andere de kameel, het gezicht van de heks, de troon van de koning. Maar andere waren voor ons toch wel erg onduidelijk, ook hadden we het idee dat er verschillende dingen kapot waren. Het is en blijft natuurlijk de natuur en alles wat er staat komt tot stand onder invloed van water en wind.

Al met al hebben we er toch 2 uur rondgedoold. Plan 2 voor vandaag om door te rijden naar Flaming Gorge hebben we laten varen, we hadden geen zin om weer zo lang in de auto te zitten. Als alternatief hadden we gekozen voor de Red Cloud Loop, ook dit was volgens ons een mooie route. We gingen op weg en aten langs de kant van de weg onze boterhammen op. In de verte zagen we de lucht steeds donkerder worden en ook zagen we een bliksemflits. Aangezien de route grotendeels onverhard is en je er drie uur voor moest uittrekken kozen we ervoor, ook gezien de weersomstandigheden dit niet te gaan doen.

We maakten een U-bocht en reden terug richting Vernal, hierbij passeerden we de roze Dino die toch ook op de foto moest. Plan 3 was de Moonshine Arch, volgens de folder die we in het hotel hadden gevonden is het een van de best bewaarde geheimen van Vernal. De Arch is ongeveer 25 meter lang en zo'n 12 meter boven de grond. Ook om bij de Arch te komen moesten we een stuk over een onverharde weg, bij de parkeerplaats reed net een auto weg en er stond ook nog een auto. Spullen bij elkaar pakken en om 13.30 uur gingen we op weg, langzaam maar zeker vorderden we maar op sommige plekken was het een stevige klim naar boven. Regelmatig was het dan ook in de schaduw van een boom even op adem komen, met name ik had het op een gegeven moment erg zwaar. Uiteindelijk waren we een half uur later op de plek waar we voor gekomen waren. Je ziet de Arch echt pas op het allerlaatste moment.

Toen we aankwamen bleek er een echtpaar te zitten met een baby en een jongetje dat zeker niet ouder dan 3 jaar was. Onderweg hadden we ons al een paar keer afgevraagd welke sporen het waren die we in de zand zagen, dit bleek dus van hun kinderwagen te zijn. Zij vertrokken weer en wij hadden de Arch dus voor ons alleen en er werden zoals gewoonlijk weer de nodige foto's gemaakt vanuit allerlei hoeken. Frappant is dat mijn moeheid dan ook verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Zo heel lang durfden we niet te blijven aangezien er behoorlijk donkere wolken kwamen opzetten, twintig minuten nadat we vertrokken waren zaten we weer in de auto, naar beneden lopen gaat toch iets sneller.

Toen we weer terug waren in Vernal zijn we eerst doorgereden naar de Walmart om brood en kaas te halen, ook de yoghurt en het fruit was grotendeels op.

Bij de inpandige Subway dronken we een welverdiende kop koffie, hierna gingen we terug naar onze kamer om alle spullen op te ruimen. Meteen even onze mail doorgekeken. Ik zag dat Ben (mijn baas) een berichtje had gestuurd via Watsapp, ik stuurde heel enthousiast een antwoord en realiseerde me toen pas dat het daar inmiddels 2 uur 's nachts was. Hopelijk is hij hier niet wakker van geworden.

Vanavond aten we bij de buren, Win On Chinees Buffet. Het was weer een rib uit ons lijf, voor twee personen inclusief drinken 25 hele dollars!!! Hiervoor kon je zo vaak als je wilde teruggaan en opscheppen, de keuze was reuze en erg lekker. We kunnen er weer even tegen, wat mij betreft is er zelfs geen plek meer voor een koekje bij de koffie.

Terug op de kamer nog wat opgeruimd, mijn pijnlijke voeten in een voetenbadje gezet en het dagboek bijgewerkt. Peter zat lekker relaxt te lezen en zorgde via de mail dat onze kennissen weer op de hoogte waren van al onze belevenissen. Om 21.30 uur was het voor ons weer bedtijd.

 

Dag 21 maandag 8 juni

5.00 uur, goedemorgen, ik ben weer wakker en klaar voor de dag die komen gaat. Eerst even koffie! Daarna douchen, aankleden en ontbijten. Ook vanmorgen zijn we weer de eerste aan het ontbijt. Nadat weer alle spullen in de auto stonden konden we vertrekken. Het was 6.45 uur toen we van start gingen, ik begon vandaag aan de rit naar Grand Junction. We volgden de 64 zo'n 2 uur in oostelijke richting, de weg slingerde lieflijk door de bergen en grotendeels werden we vergezeld door de rivier White, afwisselend was hij goed zichtbaar, dan weer niet om dan plotseling weer op te duiken. De rivier was goed gevuld en stroomde behoorlijk, als dit een voorteken is voor de watervallen, dan hebben we geluk. Het was heerlijk rustig op de weg, alleen waren ook hier de prairiedogs weer goed vertegenwoordigd, sommige waren zelfs suïcidaal en bleven naar mijn zin veel te lang op de weg zitten. Na 2 uur draaiden we af in zuidelijke richting naar de 13 met als einddoel het Rifle Falls State Park.

Om 9.30 uur stapten we uit de auto om de fee te betalen en te kijken waar we verder naar toe moesten. Nadat we het envelopje hadden gevuld en de gegevens ingevuld reden we verder naar de parkeerplaats. Hier werd weer van schoeisel gewisseld en met wat drinken en proviand gingen we aan de wandel.

Dat wat we gehoopt hadden kwam uit, bij de auto hoorden we reeds het geluid van de waterval en ze was inderdaad goed gevuld. In drie stromen kwam het water naar beneden donderen. Om 10.00 uur maakten we onze eerste foto en het was op dat moment ook nog helemaal niet druk. Ik maakte een foto van een Amerikaans gezin en de man deed dit weer voor ons, hij bleek voor zijn werk ook weleens in Nederland te komen en kende Limburg ook, hij had het over Maastricht en Schinnen, ook noemde hij Geilenkirchen. Na elkaar een fijne vakantie gewenst te hebben ging iedereen weer zijn eigen weg.

We liepen in eerste instantie naar boven zodat je ook achter de waterval kon komen. Het is inderdaad een schitterend gezicht, aan de picnictafel aten we wat meloen om daarna de Coyotetrail te gaan lopen.

Deze trail liep in eerste instantie naar boven en je kwam uit op het plateau van waaruit het water naar beneden dendert. Ook vanaf dat punt heb je een prachtig uitzicht. We wandelden op ons gemak verder en kwamen via een bospaadje weer terug in de bewoonde wereld.

Toen we 's morgens aankwamen waren een tweetal dames bezig met een handdoek uit te wringen, tegen mekaar indraaien dan komt er het meeste vocht uit. Ik zei tegen Peter dat zijn vast Hollanders. Toen we uit het bos kwamen zat een van de dames aan een picnictafel te schrijven en Peter sprak haar aan en vertelde dat ik dacht dat ze Nederlanders waren, ik bleek er maar een stukje vanaf te zitten. Zij was Belgische en woonde in Washington. Ze vertelde dat het hier gisteren rond drie uur behoorlijk hard geregend had en ze hadden een aantal spullen buiten laten liggen. Er was nogal wat nat geworden, vandaar de wringactie. We hebben even met haar staan praten over wat we al gedaan hadden en nog gingen doen. Ook zij gaan nog naar Yellowstone park.

Vanuit de auto namen we de boterhammen mee en liepen terug naar de plek bij de waterval om ze daar lekker op te eten.

Na het eten begonnen we aan de Squirrel Trail, deze liep in eerste instantie langs het riviertje en ging daarna naar beneden richting de camping. De weg naar beneden zag er echter niet al te veilig uit, er lagen allemaal losse stenen en hier en daar was een stuk van het pad weggespoeld, waarschijnlijk door de hevige regenval van gisteren. We namen geen risico en liepen dezelfde weg weer terug.

Omstreeks 13.00 uur verlieten we het park en we spraken met elkaar af de rest van de dag lekker rustig aan te doen.

Bij Rifle reden we de autosnelweg op naar Grand Junction, dat was toch nog ruim 50 mijl, hier aangekomen zijn we eerst gaan tanken en daarna naar de Walmart gegaan om brood te kopen voor de lunch, ook kocht Peter een nieuwe zwembroek.

Vannacht hebben we ons onderkomen in hotel Ramada Inn. Nadat we ingecheckt hadden en alles op de kamer hadden opgeruimd, trokken we de zwemspullen aan en hebben we nog een uurtje aan het zwembad gezeten. Het was behoorlijk druk in het zwembad, een complete familie van wel zeker 15 man hadden de overkapping veroverd en kwamen hier ook niet mee onderuit. Afwisselend ging er wel eens iemand het water in, wij hadden ze de familie Flodder gedoopt. Peter haalde de tuinstoelen die op ons terrasje stonden zodat we ook in de schaduw konden zitten.

Eten deden we wederom bij Applebee's, we bestelden een menu voor 2, macaroni met kaassaus en kip, als appetizer hadden we een soort dip van kaas en spinazie, hierbij zaten taco's om te dippen. Ook hadden we nog een salade besteld. Ook nu weer veel te veel, we kregen het hoofdgerecht echt niet op.

Op de kamer later nog een kop koffie gedronken, wat gelezen en het dagboek bijgewerkt, maar de slaap kreeg toch de overhand en om 21.15 uur deden we het licht uit.

Dag 22, dinsdag 9 juni

Slecht geslapen vannacht, eerst werd ik al om 23.20 uur wakker. Na een plasje toch weer in slaap gevallen maar om 2.30 uur was ik weer wakker, ik had last van onrustige benen en ben opgestaan om een tablet te pakken. Ook nu viel ik weer in slaap maar om 4.00 uur liep in de aangrenzende kamer een wekker af en bleef aflopen (2 uur lang). Peter sliep er gelukkig doorheen, ik ben maar wat gaan lezen en om 5.15 uur begonnen met koffie zetten en de lunch voor vanmiddag klaargemaakt.

Ondertussen was ook Peter wakker geworden. Voordat we gingen ontbijten hadden we de koffers al in de auto gezet en na het ontbijt konden we dan ook bijna meteen vertrekken.

Voor de ochtend stond een bezoek aan Colorado National Monument op het programma. Dit was niet zover rijden van het hotel en hier stapten we dan ook al om 7.30 uur uit de auto en vijf minuten later waren we op weg voor de eerste wandeling namelijk naar Devils Kitchen. We waren hier niet alleen, toen we aan kwamen rijden hadden we de een na laatste plek op de parkeerplaats. Het weer was gunstig voor een wandeling, het was zo'n 18 graden en het zonnetje scheen.

Toch hebben we tijdens de wandeling slechts 6 andere personen gezien, en toen we uiteindelijk bij de "keuken van de duivel" aankwamen waren we weer helemaal alleen daar. We hebben een half uur gelopen vanaf de parkeerplaats tot in de keuken. Volgens de gegevens was het een eenvoudige wandeling, doch met name het laatste stuk moest er toch behoorlijk geklauterd worden.

We hebben in de schaduw een kwartier heerlijk zitten genieten van de rust en de stilte. De terugweg verliep vlotjes en om 9.00 uur draaiden we alweer de parkeerplaats af de rimweg op.

Het was de bedoeling om nog een wandeling te maken naar de No Thoroughfare Canyon, het was nog even zoeken naar de startplaats maar toen we eenmaal aan het lopen waren bleek dit voor ons toch te intensief te zijn. We moesten behoorlijk ver de canyon in en dat zag Peter niet zo zitten. We zijn omgekeerd en zijn terug gereden naar de Rim Rock Drive, deze is 23 mijl lang, met 19 viewpoints. De weg stijgt in totaal 594 meter, uiteraard met het nodige bochtenwerk, we hebben een stukje gereden met de GoPro op de ruit. Uiteraard zijn we regelmatig gestopt bij de viewpoints voor het maken van foto's doch we hebben ze niet alle 19 aangedaan. Op sommige plekken moet je een stukje lopen maar je hebt dan een prachtig uitzicht over de canyon.

Vandaag zagen we een groot aantal fietsers die de berg op fietsten, opvallend was dat de meerderheid hiervan vrouwen waren, chapeau!

Bij de picknickplaats aten we onze broodjes op, aangezien er geen tafels in de schaduw stonden kozen we ervoor om dit toch maar gewoon in de auto te doen. Het was inmiddels alweer 30 graden geworden. Na het eten verlieten we het park en gingen we via Delta en Montrose op weg naar de Black Canyon of the Gunnison.

Om 13.53 uur stonden we bij de ingang van het park. We bezochten de South Rim. Ook hier liggen langs de Rim 12 viewpoints, waar we er een aantal van bekeken hebben. We reden in eerste instantie naar het eindpunt van de Rim. Bij High Point hebben we even rond gekeken en zijn toen weer aan de terug weg begonnen, met name Dragon Point vonden we heel indrukwekkend, de wanden zijn heel steil en de canyon is onvoorstelbaar diep. We reden weer verder en bekeken nog een paar viewpoints, ook Rock Point vonden we de moeite waard.

Om 16.00 uur verlieten we het park en gingen op weg naar Gunnison waar we een kamer hebben geboekt bij de Rodeway Inn, de weg ernaar toe liep voor een groot deel langs het Blue Mesa Lake, ook in dit meer stond ons inziens erg veel water.

Om 17.00 uur waren we bij het hotel en werden we ontvangen door een heer van Poolse afkomst, hij vertelde waar hij vandaan kwam en dat hij een Nederlandse achternaam had, zijn naam was van der Wal. We hebben ook nu weer een eenvoudige doch nette schone kamer.

Eten deden we bij Mike's Pizzaria, we bestelden samen een salade en een pizza doch die laatste konden we met geen mogelijkheid op, er bleven 2 punten over die we meenamen zodat we wat lekkers hebben bij de lunch morgenmiddag.

Toen we terug kwamen op de kamer brak de slechte nacht van gisteren me op. Bij het foto's kijken viel ik al bijna in slaap, ik ben dan ook mijn tanden gaan poetsen en om 20.00 uur lag ik in mijn nestje. Ik heb niet meer gehoord dat Peter naar bed kwam.

 

Dag 23, woensdag 10 juni

Vannacht hadden we een wekker die wel erg zijn best deed, hij liep volgens mij 36 uur in 24 uurs tijd. Ik werd wakker en zag dat het reeds 5.20 uur was. Licht aan en uit bed. Ik vond wel dat het nog verdacht donker was en volgens mijn telefoon en IPad was het ook nog pas 1.30 uur. Licht uit en weer terug naar bed. Weer ingeslapen en om 5.00 uur opgestaan en het ochtendritueel uitgevoerd. Het ontbijt was verrassend goed, een hot breakfast.

Om 7.00 uur draaiden we in de regen de weg op richting Colorado Springs waar we 2 nachten verblijven in het Hampton Inn hotel. De weg slingerde ook vandaag weer hoog door de bergen en dit was ook te zien aan de temperatuur, het was op een gegeven moment nog maar 4 graden en om 8.00 uur bereikten we een punt waar nog sneeuw lag. Het was een wintersport gebied er waren skiliften bij het restaurant langs de weg, even stoppen voor een foto en weer door.

Had je gedacht, er waren wegwerkzaamheden en we werden door een mevrouw met een stopbord tegengehouden, zielig zij stond daar in een geel regenpak in de stromende regen, met dit weer niet zo'n erg leuke baan. Ze zei dat we even moesten wachten want er kwam verkeer van de andere kant en er was maar een rijstrook beschikbaar. Toen het verkeer boven was aangekomen konden we onze weg weer vervolgen en slingerden verder door de bergen, ook dit was wederom een prachtige route, ondanks de regen is het een feest om hier te rijden. Halverwege heeft Peter het stuur van mij overgenomen want het was toch wel weer een lange trip.

Om 10.20 uur bereikten we de ingang van de Garden of the Gods. Het was opgehouden met regenen en de zon deed flink haar best om door het wolkendek heen te breken, en ja hoor soms lukte haar dat. Je merkt dat dit een park is dat je gratis kunt bezoeken, het was naar onze begrippen al best druk. Bij de Balance Rock deden enkele kinderen verwoede pogingen de rots om te duwen, uiteraard allemaal voor de foto!

Wij reden verder het park in en stopten op een parkeerplaats waar we de overgebleven pizzapunt van gisteren op aten. Hierna pakten we onze spullen in, wandelschoenen aan en gingen we aan de wandel. We liepen een stuk van een trail tot aan het uitzichtpunt, doch dat viel wat tegen en gingen weer terug naar de auto. Vanaf het uitzichtpunt hadden we namelijk een ander pad zien lopen richting de rotsen, de Cathedral Rock en de South Gateway Rock. We staken de weg over en liepen de Ridge Trail.

Hierna reden we door naar het Visitor Center voor wat meer info. Een oudere mevrouw gaf aan de hand van een plattegrond de informatie die we nodig hadden. Ook vroeg ze waar we vandaan kwamen en wat we nog gingen doen. Peter vertelde dat we nog naar de Calhan Paint Mines wilde gaan. Hier had ze nog nooit van gehoord, ze riep er een mannelijke collega bij die ook al niet wist wat het was. Peter tipte hem en zei je moet er maar eens op Googelen. Dit deed hij meteen maar in plaats van naar de foto's te kijken op internet keek hij naar de geografische kaart, en zei tegen z'n collega och dat zijn de Badlands in de buurt van Calhan. Het klonk alsof hij het niet de moeite waard vond.

Om 13.00 uur gingen we op weg, het weer leek ons goed gezind te zijn. We lieten de donkere wolken achter ons en reden richting de zon. Om 14.10 uur arriveerden we op de parkeerplaats en wandelden we richting de formaties, op weg er naar toe kwamen we twee al wat oudere heren tegen die beiden in Colorado Springs woonden, een van de heren vertelde dat hij nog nooit eerder van dit gebied had gehoord, de andere zei, ik weet het pas sinds een maand en het is prachtig. Ze vonden het geweldig dat wij vanuit Nederland wel wisten wat er te zien was.

We liepen door en in eerste instantie leek het alsof we wegliepen van waar we moesten zijn, doch het pad maakte regelmatig een bocht en plotseling keken we van boven neer op de formaties, wat een kleurenspel en zeker met het zonlicht zag het er erg mooi uit. Het fototoestel kreeg amper kans om af te koelen, al met al hebben we zo'n drie kwartier tussen de rotsformaties doorgelopen.

We waren vergeten om ons te beschermen tegen de "steekbeestjes" en die zaten er en ze hadden honger. We hadden beiden de nodige bulten na de wandeling. Gelukkig hadden we wel afterbite dus af toe stoppen en deppen. Om 15.35 uur waren we weer terug bij de auto. We aten onze boterhammen op en besloten om vanavond niet te gaan uit eten maar een maaltijdsalade te gaan halen bij de Safeway.

Toen we terugreden naar Colorado Springs zagen we rechts van ons een grote donkere wolk die langzaam met ons meeging. Regelmatig zag ik een bliksemflits en hoorde ik het rommelen. Toen we onze boodschappen gehaald hadden en bij de versafdeling nog wat Coleslaw kochten vroeg de verkoper of we de laatste tien minuten nog buiten waren geweest, de bui die ons gevolgd was had zich namelijk ontladen, het water gutste over de parkeerplaats. Volgens de man was het een soort tornado, het had nog nooit zoveel geregend als de laatste tijd. Het was volgens hem veel te nat voor de tijd van het jaar. Toen we bij de auto kwamen stond tussen onze auto en de buurauto een winkelkarretje klem, dit is waarschijnlijk door de waterstroom er tussenin geparkeerd. Gevolg een kleine kras op de deur. We besefte toen pas wat we voor een mazzel hebben gehad met het weer vandaag. Het heeft toch anders uitgepakt dan dat er voorspeld was. Ben benieuwd voor morgen want ook dan zijn de voorspellingen niet al te best, thunderstorms staan ons te wachten.

Toen het droog was gingen we terug naar de auto en op weg naar een tankstation, toen we daar aankwamen bleek dat je een pas van de Costos nodig had om daar te tanken. Volgens een heer die aan een andere pomp aan het tanken was kon je deze in de winkel gaan halen. Peter ging naar binnen en ik wachtte in de auto, even later kwam hij onverrichter zake terug, je moest inwoner van Amerika zijn om zo'n pas te krijgen. Naar een volgend tankstation, want de boordcomputer gaf aan dat ons zwarte gevaar toch wel dorst had. Peter tankte hier een aantal gallon, morgen kijken we dan wel weer verder.

Omstreeks 18.00 uur waren we bij het hotel, inchecken en alle spullen naar de kamer brengen. We aten op de kamer onze salade en zoals de Amerikanen doen, aangevuld met chips. De rest van de avond hebben we lekker gelezen, foto's gekeken en opgeruimd. Om 21.00 uur begon mijn lijf te protesteren, ik ben mijn tanden gaan poetsen en niet veel later was ik vertrokken. Tot 3.00 uur doorgeslapen en daarna nog wat Hazeslaapjes.

Dag 24, donderdag 11 juni

Zoals bijna gewoon wordt was ik om 5.00 uur weer wakker, opgestaan en koffie gezet. Heerlijk de dag kan weer beginnen, het weer zag er vriendelijk uit, de zon scheen. Dus het plan om nog een keer naar de Garden of the Gods te gaan konden we uitvoeren bij dit weer.

Eerst douchen en ontbijten en om 7.30 uur gingen we op weg. Vanaf het hotel was het niet zover en om 8.00 uur gingen we dan ook al aan de wandel.

We liepen de Ute trail die tussen de diverse rotsformaties doorliep, we zagen de Kissing Camels, White Rock, South Gateway Rock en verschillende anderen.

Na een klein uurtje reden we naar de volgende parkeerplaats om de trail te lopen naar de Siamese Twins. Van daaruit heb je mooi zicht op een van de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains. De trail liep in eerste instantie berg op en het was een beetje Nederlands weer vochtig en warm. We liepen dus een beetje te puffen maar als je dan bij het doel aankomt is dat ineens verdwenen. Het was trouwens maar een kwartiertje lopen tot aan de Twins. Na de gebruikelijke fotosessie gingen we weer verder, niet zo goed opgelet dus kwamen we ineens terecht op een andere trail, het laatste stuk hebben we toen maar over de weg richting de auto gelopen.

Het volgende doel was de Air Force Academy Chapel. Het was nog een eindje rijden en volgens "Claire" zouden we er om 10.10 uur arriveren, doch ik denk dat ze een weg binnendoor had uitgekozen want plotseling stonden we ergens bij een landweg met een slagboom. Omkeren en nog wat verder op de grote weg. Hier was een wachthuisje met een paar militairen, iedereen die aankwam moest zich legitimeren. Wij vroegen of we door mochten rijden om de Chapel te bezoeken, dit kon maar dan moesten we via een andere route gaan. Een van de heren gaf ons de nodige uitleg hoe we moesten rijden en toen was het snel gevonden, wel kwamen pas een half uur later aan.

We wandelden over de parkeerplaats richting Chapel, voor alle zekerheid namen we de regenjas mee want er hing weer een donkere wolk. De Chapel is een heel apart bouwwerk, het bestaat uit 17 spitse punten van 45 meter hoog. De punten stellen gevechtsvliegtuigen voor die gezamenlijk de lucht ingaan, heel indrukwekkend. Opvallend zijn de glas in loodramen, hiervoor zijn verschillende kleuren gebruikt die naar het altaar toe steeds lichter van kleur worden. Op de eerste verdieping is de grootste ruimte (protestants gedeelte), ook bezochten we het katholieke gedeelte op de begane grond. Wat verder opviel was de soberheid, waardoor het juist erg mooi was.

Om 12.00 uur waren we weer terug bij de auto en aten eerst onze boterham op. Hierna reden we terug naar de stad, eerst tanken en toen op zoek naar de Mall. In bijna alle hotels staan kleine flesjes shampo, body lotion en/of douchegel. In een van de hotels waar we waren hadden ze White Citrus, beiden vonden we dit een heerlijke geur. We hadden al bij de Walmart en Safeway gekeken of ze het in hun assortiment hadden doch dat was niet zo. Gisteren geprobeerd bij de Walgreens doch ook zij konden ons niet helpen. Wel gaf ze ons de tip om het bij de Mall te proberen. Gisteren had Peter nog gezocht op internet en een winkel gevonden die het verkocht. Hier gingen we dus naar op zoek. Het is nog niet zo gemakkelijk om de winkel te vinden. "Claire" leidde ons over het parkeerterrein maar de winkel die we zochten zagen we niet. We zijn toen maar de eerste de beste winkel naar binnengelopen en het bleek een groot overdekt winkelcentrum te zijn. Met behulp van de plattegrond in het centrum hadden we de winkel die we moesten hebben snel gevonden. We kochten een voorraadje en keken nog even rond in het winkelcentrum doch echt gezellig was het niet.

We hadden nog wat boodschappen nodig dus hiervoor gingen we naar de Safeway, we waren nog maar net binnen of het begon weer flink te regenen. Komt dat door ons bezoek aan de Safeway??? Het was maar een bui en toen we buiten kwamen was het alweer droog. Er naast lag een "Ross Dres for Less", toch ook even binnen kijken. Hier kocht ik een nieuw badpak.

Het valt ons op dat de wegen in Colorado Springs slecht onderhouden zijn, in sommige dirt roads zitten minder gaten dan in de wegen in de stad. Inmiddels was het 15.00 uur en gingen we terug naar het hotel, de rest van de middag brachten we door aan het zwembad (binnenbad), gelukkig want regelmatig viel er weer een bui.

Eten deden we bij het Outback steakhouse, weer erg lekker gegeten. Het restaurant is op loopafstand van het hotel maar vanwege het weer zijn we toch maar met de auto gegaan. Terug op de kamer de foto's gekopieerd en bekeken en het dagboek bijgewerkt.

Op dit moment 19.45 uur onweert het hier weer, volgens de weerman op TV valt er in deze omgeving vijf centimeter regen per uur. Ook kreeg ik op mijn telefoon een weeralarm binnen. Ook de vooruitzichten voor morgen zijn niet al te best. Waarschijnlijk zal het dus wel een rustig dagje worden. Rond 21.00 uur begon de vermoeidheid zij tol te eisen en nadat we onze tanden hadden gepoetst doken we het bed in en bij het licht van een nachtlampje vertrokken we naar dromenland.

Dag 25, vrijdag 12 juni

De weerman had gelijk, vanmorgen regen. Eerst ontbijten, auto inpakken en op weg. Eenmaal op de autoweg viel het er met bakken tegelijk uit, het regende zo hard dat je nauwelijks iets kon zien door het vallende en opspattende water.

We verlieten de autosnelweg en gaven "Claire" de opdracht om autowegen te mijden, en lieten haar zelf de route bepalen naar Golden. Niet dat het daardoor minder regende maar het was minder druk op die wegen en het zag er niet naar uit dat het vandaag nog droog zou worden, om ons heen zagen we alleen maar donkere wolken. We reden door allerlei kleine dorpjes en op sommige plaatsen waren wegwerkzaamheden, op een plek waren ze langs de kant van de weg graszoden aan het leggen. Zal mij benieuwen of deze niet weggespoeld zijn.

Plotseling verscheen op de boordcomputer dat er te weinig lucht in de banden zat!??? Lekke band??? Aan het
rijden was niet echt iets te merken maar bij het eerste beste tankstation zijn we toch maar gaan kijken. Er was niet echt iets verontrustend te zien maar we hebben toch maar bij alle vier de banden wat lucht erbij gedaan, dit gebeurde in de stromende regen. Gelukkig dat we alle twee onze regenjas binnen handbereik hadden. Je moet in de automaat vier quartes stoppen en krijgt dan 5 minuten lucht, voor de vier banden moesten we dit tweemaal herhalen.

Hierna ging de reis weer verder, in Golden zijn we bij de Starbucks koffie gaan drinken, deze lag in de winkel van de Safeway. Ook hier zat een heer die vertelde dat ze normaal gesproken 300 dagen zon hadden maar dat ze dat dit jaar niet zouden gaan halen, het had nog nooit zoveel geregend in deze tijd van het jaar volgens hem.

We reden weer verder en ik nam het stuur van Peter over, via de 46 gingen we op weg naar Nederland!! En geloof het of niet, de regen werd minder en hoe meer bochten we tegenkwamen in de weg en hoe hoger we de berg opreden...plotseling was het droog!!!

Toen we bij het bord van Nederland stonden om een foto te maken brak zelfs de zon door, waar hebben we dat aan verdiend? We besloten dan ook om dat wat we voor morgen op het programma hadden staan vandaag al te doen, dus na de foto stop in Nederland kreeg Claire de opdracht om koers te zetten naar Rocky Mountain National Park. Ook nu weer reden we over een schitterend mooie weg (ik merk dat ik in herhaling val, maar het is wel zo).

Om 12.20 uur stonden we aan de ingang, ons eerste doel was de parkeerplaats van Bear Lake. Onderweg zagen we al een paar reeën, en ook een bord waarop stond dat de parkeerplaats bij Bear Lake vol was en dat je moest omkeren. Volgens Peter zou er ook een shuttlebus rijden doch dat bleek pas vanaf morgen van start te gaan. Optimistisch als ik ben reed ik toch door in de hoop dat als we er aan kwamen wel iemand was weggegaan, helaas dachten dat meerdere mensen en bij de parkeerplaats stond dan ook een file van wachtenden. We hebben toch maar niet gewacht, zonde van de tijd.

We reden terug en vonden wel een plekje bij de picknickplaats van het Sprague Lake, hier hebben we heerlijk IN DE ZON onze boterhammen opgegeten. Ook maakte Peter stiekem een paar foto's van een bruidspaar dat daar rond liep voor een fotosessie.

Na het eten liepen we een rondje rondom het meer, wie had vanmorgen kunnen denken dat dit überhaupt nog mogelijk was vandaag, wij in ieder geval niet en we genoten dan ook met volle teugen. Na de wandeling aten we aan de picnictafel nog onze meloen op en daarna gingen we op weg naar ons hotel. Onderweg zijn we nog gestopt bij het Visitor Center waar we nog naar het laatste stuk van de informatiefilm keken.

We kwamen om 15.30 uur aan bij ons onderkomen in Estes Park en konden meteen inchecken. We "wonen" in de Discovery Lodge, we hebben onze kamer helemaal op de hoek dus maar aan een kant buren. We hebben een "tuindeur" en kijken uit op een meertje. Achter ons huisje ligt een golfbaan. Hier kunnen we het wel een nachtje uithouden. Het is hier heerlijk rustig, dit in tegenstelling tot het dorp zelf, daar was het razend druk.

Er was helaas geen mogelijkheid om koffie te zetten op de kamer. Volgens alles konden we koffie halen in het
kantoortje voor, dit ging ik dan ook doen toen de koffers binnen stonden, doch hier bleek alleen in de ochtend koffie te zijn. De dame aan de balie was zo vriendelijk om me een koffiezetapparaatje mee te geven en koffie zodat we toch op onze kamer koffie konden maken. Wat een service, zeker omdat in dit hotel geen ontbijt is inbegrepen, is het toch wel lekker dat we zelf koffie kunnen zetten.

Omstreeks 17.00 uur gingen we terug naar het dorp, eerst om te tanken. Daarna naar de Safeway om brood te
halen, het is nog een kunst om de winkel te vinden. We zagen hem liggen en na een bocht in de weg was hij weer verdwenen, het was net een puzzel. Daarna moesten we nog een plekje vinden voor de auto, na een rondje over de parkeerplaats lukte dat uiteindelijk.

Peter had uitgezocht dat we bij Ed's cantina en grill zouden gaan eten, een Mexicaans restaurant. Het was er
behoorlijk druk en we moesten 20 minuten wachten voordat er een tafel vrijkwam. We gingen heerlijk buiten op een bankje zitten en bestudeerden ondertussen de menukaart. We kozen beiden voor fajita's met kip, het was erg lekker en alles ging dan ook helemaal op.

Achter het restaurant liep een riviertje dat mijns inziens een vriendelijk kabbelend beekje moest zijn maar
dat nu wel erg snel stromend langs kwam. We zijn er een stukje langsgelopen en toen terug gegaan naar ons onderkomen. De avond werd verder op de gebruikelijke wijze doorgebracht, dagboek vullen, foto's veilig stellen, dag van morgen voorbereiden enzovoort.

En net als andere dagen zochten we ook vandaag om 21.00 uur ons bedje op en maakten het licht uit.

Dag 26 zaterdag 13 juni

Vannacht om 3.00 uur hoorde ik wat gerommel, bleek Peter te zijn die lag te lezen op zijn IPad. Hij was wat onrustig en had waarschijnlijk wat last van de hoogte. Om 4.00 uur ben ik ook maar opgestaan en heb het ontbijt gemaakt, en zoals we gewend zijn in het weekend werd het dus ontbijt op bed gezellig! Peet ging daarna nog even onder zeil, hoezo gezellig....

We waren er dus echt vroeg bij vandaag,eerst maakte ik nog een foto van het meer voor ons huisje in het ochtendlicht. Het was nog niet eens half zeven toen we vertrokken en ook vandaag hadden we het weer mee, het was nog lekker koel maar wel volop zon. Gisteren hadden we bedacht om nogmaals te proberen om tot de parkeerplaats van Bear Lake te geraken, we waren nog zo vroeg dat zelfs bij de ingang van het park nog niemand was. Toen we net een kwartier in het park waren zagen we langs de kant van de weg twee reebokken grazen, deze moesten uiteraard op de foto. Hun gewei ziet eruit alsof het met fluweel is bekleed, prachtige beesten.

We reden verder naar boven en zoals we al gehoopt hadden was er nu voldoende parkeergelegenheid. Klokslag 7.00 uur begonnen we aan de wandeling. In eerste instantie even een foto maken bij Bear Lake.

Hierna gingen we op weg naar Nymph Lake, de weg ernaar toe liep door het bos en het ging gestaag berg op, gelukkig was het nog lekker koel. Nadat we zo'n 20 minuten gelopen hadden bereikten we de rand van het meer en uiteraard moesten ook hier weer foto's gemaakt worden.

Daarna volgden we het pad verder naar boven naar Dream Lake, de weg er naar toe was al een droom, tijdens de wandeling had je zicht op de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains. Zeker met de zon hier vol op was het een uniek gezicht.

Het laatste stukje naar het meer werd het pad wat glibberig en ook moesten we een stuk sneeuw oversteken maar het was de moeite dik en dubbel waard. Om 8.15 uur stonden we aan het meer en ook nu volgde weer een fotosessie. Verder lopen naar Emerald Lake hebben we, mede gezien de omstandigheden van het pad er heen, niet meer gedaan.

We keerden weer terug naar de auto, terug gaat altijd vlugger dan heen en deze keer ook. We liepen steeds berg af en we hoefden uiteraard niet meer te stoppen om foto's te maken.

Om 9.15 uur waren we weer terug bij de parkeerplaats en maakte ik een foto van Peter die een praatje maakte met een ranger. Hij vroeg naar de omstandigheden van de trail naar de Alberta Falls. Volgens haar was dit goed te doen, het pad liep in eerste instantie berg af en alleen de laatste halve mijl ging het weer berg op, eventueel zouden we ook met de shuttlebus van de ene parkeerplaats naar de andere kunnen gaan.

We begonnen aan trail nummer 2 vandaag, onderweg even gestopt om een reep trailmix te verorberen. Was wel nodig aangezien we wel erg vroeg ontbeten hadden vanmorgen.

Om 10.00 uur stonden we boven bij de Falls, ook hier kwam het water met donderend geweld naar beneden, als je te dicht bij kwam werd je nat van het opspattende water. Het was een fantastisch schouwspel. Wel merkte je dat het ondertussen al drukker begon te worden. Na een kwartier vonden we het welletjes en begonnen aan de weg terug, we hebben nog even getwijfeld of we de bus zouden nemen die ons dan naar de parkeerplaats zou brengen maar uiteindelijk zijn we toch lopend gegaan. Toen we bij de auto kwamen stond de parkeerplaats al helemaal vol en er stonden een paar auto's te wachten. We hebben onze rugzakken in de auto gelegd en maakten plaats voor andere liefhebbers, een jong stel was erg blij met ons plekje.

We reden weg om bij een Picnicplek onze schoenen te wisselen en de meloen op te eten, doch de eerste twee plekken waren ook al helemaal bezet en je kon je auto nergens kwijt. We zijn toen maar doorgereden tot we bijna aan het einde van het park waren. Inmiddels was het ook al lunchtijd dus aten we ook meteen onze boterhammen op.

We hadden voor vandaag een lange reisdag voor de boeg, ik begon aan de rit naar Rawlings waar we logeren in de Days Inn. Het eerste stuk ging door de rocky's over de trail Ridge Road, de weg slingerde hoog door de bergen heen en we hadden regelmatig fantastische uitzichten. Ook lag er langs de kant van de weg nog behoorlijk wat sneeuw, halverwege heeft Peter dan ook de GoPro nog even ingezet hopelijk zijn de beelden net zo mooi als dat wat wij zagen.

Via de 125 reden we naar het noorden en lieten we de Rocky's letterlijk en figuurlijk links liggen. Om ons heen begon het steeds donkerder te worden en even hebben we een hagelbuitje gehad. Het zag er vaak naar uit dat we richting donkere lucht en regen gingen maar telkens draaide de weg dan weer de andere kant op. We hebben dan ook bijna steeds in de zon gereden.

In Hot Sulpher Springs stopten we bij een tentje langs de weg om koffie te drinken, we kregen een bekertje met daarin een soort theezakje maar dan met koffie, het zag er vreemd uit maar smaakte niet echt slecht. Ondertussen babbelden we met een man die in het dorpje woonde, zijn ouders hadden eerst in LA gewoond en waren later hier naar toe getrokken. Hij woonde er graag en hield van de bergen. Plotseling begon het flink te waaien en leek het erop dat het zou gaan regenen, we zijn dus maar weer snel in de auto gestapt en Peter nam het stuur over voor de volgende etappe.

Volgens "Claire" zouden we pas om 18.00 uur bij het hotel aankomen, volgens ons kon dat niet kloppen gezien de mijlen die vermeld stonden op de borden langs de weg. We twijfelden zelfs even of er misschien tijdsverschil was in de staat Wyoming, tot ik plotseling een helder moment kreeg, gisteren hadden we namelijk in het navigatiesysteem ingegeven dat we autowegen wilde vermijden, dit stond inderdaad nog aan en toen we dit gewijzigd hadden zouden we een uur eerder in Rawlings arriveren. Het laatste stuk heb ik weer gereden, de eerste indruk van het hotel was niet zo bijzonder het zag er van buiten nogal sjofel uit, doch de kamer viel alleszins mee.

Eten deden we bij een Chinees restaurantje waar we aten van het buffet. Hierna gaven we ons zwarte vervoermiddel ook nog wat te drinken en begaven ons weer terug naar de Day's inn.

Vandaag braken we geloof ik het record, we lagen om 20.30 uur in bed en ik ben vrijwel meteen in slaap gevallen.

Dag 27, zondag 14 juni

Vanmorgen was ik weer om 5.00 uur wakker en zette meteen koffie. Hierna even de mail gecheckt en daarna de lunchpakketten in orde gemaakt. Ondanks dat het hotel er nogal sjofel uitzag was ook het ontbijt erg goed verzorgd.

Toen we klaar waren met alles zijn we eerst naar de Walmart gegaan, we hebben namelijk voor de komende twee nachten een lodge op een resort geboekt en weten niet of er in de buurt nog iets te koop is. Er is in ieder geval geen ontbijt bij inbegrepen.

Voor alle zekerheid namen we ook twee maaltijdsalade's mee en macaronisalade zodat we vanavond in ieder geval al een maaltijd hebben. Voor de rest zien we wel verder. Het personeel was over vriendelijk, er werd ons wel drie keer gevraagd of we konden vinden wat we zochten. De dame aan de kassa kon nog wat leren van haar collega's want bij haar kon er geen lachje of vriendelijk woord vanaf. Ze had duidelijk haar dag niet, het was misschien ook wel erg vroeg. We stonden om 7.00 uur alweer buiten en gingen op weg naar Moran waar we in het Hatchet resort een cabin hebben gehuurd.

Het zou zo'n vier uur rijden zijn, ik reed het eerste stuk en Peter deed deel twee. Ook vandaag reisde de zon weer de hele weg met ons mee.

Om 11.30 uur stonden we bij het resort en informeerden we even of de boeking inderdaad OK was, het klopte maar de kamers waren nog niet in orde, dus we konden nog niet inchecken. Buiten bij een van de picnictafels aten we onze lunch op en gingen daarna op weg naar Grand Teton National Park.

We vertelde "Claire" dat we naar Jenny Lake wilden gaan en zij wees ons de weg. Onderweg zijn we nog een paar keer gestopt om foto's te maken. Toen door naar het meer, hier was echter op de parkeerplaats geen plekje meer te vinden dus dat verschuiven we naar morgen.

Omdat we wilden gaan wandelen gaf Peter een nieuw doel in, Phelps Lake. Hij had waarschijnlijk per ongeluk een ander doel aangeraakt want we waren opeens op weg naar Mormon Row, hier ligt de alom bekende Barn en op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Tetons. Dan maar eerst foto's maken, de zon stond gunstig hiervoor, dachten we. Dan naar het Lake, ook hier was het druk en we hadden nog net het laatste plekje op de parkeerplaats.

Hier liepen we de Lake Creek trail naar het meer, de weg naar het doel was ook erg mooi. We liepen langs de rivier die op sommige plekken wild stroomde. Plotseling zag Peter in de bosjes een hert staan, langzaam slopen we dichterbij maar de foto's zijn niet echt geweldig.

Aan het meer aten we een yoghurtje en genoten van de rust en het uitzicht. Ook maakten we een praatje met een paar andere wandelaars.

Terug liepen we via de Woodland trailloop in totaal was het ruim 4,5 km. Bij terugkomst keken we nog even rond in het Visitor Center, het is een prachtig gebouw. De omgeving wordt ook wel het Laurence S. Rockefeller Preserve genoemd. Buiten bij de Center hebben we nog zitten genieten van de rust, je hoort er het ruisen van het water en de wind door de bomen. Na de rust weer de drukte van het verkeer in op weg naar ons onderkomen voor vannacht. We kwamen om 18.00 uur aan en kregen ruimte 1 toegewezen.

Het is een soort cabin, helemaal opgetrokken uit hout. We hebben alleen geen koelkast dus het plan om te gaan eten in het restaurant werd gewijzigd. We aten op het bankje buiten onze maaltijdsalade op. Hierna gingen we op zoek naar ijs, dat was na een paar aanwijzingen snel gevonden. En dan nog koffie, helaas hadden ze geen decafé dus dan maar geen koffie.

In ons onderkomen nog het dagboek bijgewerkt en foto's gekeken. Ook keken we voor de afwisseling nog even TV. Ik had vanavond wat last van hoofdpijn, dus met een paar paracetamolletjes dook ik toch weer op tijd onder de wol. Peter volgde ook al snel en om 21.30 uur was het weer donker.

Dag 28, maandag 15 juni

5.15 uur, ja hoor ik ben weer wakker. Bij dit onderkomen zit geen ontbijt en ontbijten in het restaurant kan pas vanaf 7.30 uur, dit vinden we laat dus maak ik een ontbijtje op de kamer, jammer dat we nu ook geen koffie hebben. Het is een van de duurdere hotels die we geboekt hebben maar de service is het minste wat we tot nu toe hebben gehad. Volgens de manager is in verband met brandgevaar geen koffiezetapparaat toegestaan op de kamers. Maar er is ook geen koelkast, dus we moeten ons behelpen met de koelbox en koeltas die we goed vullen met ijs.

Peter kwam wat moeilijk op gang vanmorgen, hij miste de koffie. Uiteindelijk was het dan ook al 7.30 uur geweest voordat we vertrokken. Toen toch maar eerst een koffie to go gehaald bij het restaurant.

We waren net een kwartiertje onderweg toen we een aantal auto's en nog meer mensen langs de kant van de weg zagen staan, enkele wezen in de verte en ja hoor daar was onze eerste beer (een Grizzly) deze vakantie. Uiteraard een poging gedaan om bruintje op de foto te zetten maar eigenlijk was hij toch net iets te ver weg, hij genoot van z'n ontbijt en scharrelde rustig tussen de struiken door.

We reden verder naar Jenny Lake en maakten ondertussen nog af en toe een foto stop onder andere bij de Chapel of the Transfiguration.

Vandaag konden we onze auto met gemak kwijt op de parkeerplaats. Het was wat bewolkt en slechts 8 graden, eigenlijk heel fijn wandelweer. Nadat we alle spullen die we nodig hadden, hadden ingepakt gingen we op weg, eerst nog een plattegrond en wat info gehaald bij de ranger.

Ons doel was de Hidden Falls, volgens mijn stappenteller was dit een trail van 4,5 km tot aan de waterval. Het pad liep door het bos en af en toe moesten we toch wel wat klauteren over stenen. Je moet trouwens constant naar de grond blijven kijken om te voorkomen dat je valt over uitstekende stenen of de wortels van de bomen die boven de grond uitsteken. Het was vochtig warm en het wemelde op sommige plaatsen van de muggen. Op een gegeven moment begon het te regenen, even twijfelen maar toch maar de regenjas aangetrokken en verder. Ook vandaag zagen we weer een ree doch ook nu stond hij of zij op een plek tussen de bomen en was het onmogelijk om een foto te maken.

Uiteindelijk bereikten we omstreeks 10.30 uur de waterval, en wederom een WoW effect en meteen ben je vergeten dat het laatste stuk wel erg vermoeiend was. De Waterval had zich inderdaad echt verborgen want je ziet hem pas in zijn volle glorie als je de laatste bocht hebt gehad. Met donderend geweld komt het water naar beneden, het is echt een fantastisch gezicht. Ook hier hebben we weer, na het maken van de nodige foto's, nog lekker zitten genieten van het uitzicht.

Je kon ook met een boot komen en je hoefde dan maar 1/2 mijl te lopen. Zo af en toe kwam er dan ook een groep naar boven en was het gedaan met de rust. Trouwens echt rustig was het er niet. Inmiddels was wel weer de zon gaan schijnen, ik heb mijn regenjas en vest uitgetrokken en een droog jasje aangedaan. Mijn vestje was helemaal vochtig van het transpireren.

We hadden, mede doordat er zoveel muggen zaten, het besluit genomen om met de boot terug te gaan. Hiervoor moesten we dus weer een 1/2 mijl naar beneden waar de aanlegsteiger was van de boot. Toen we aankwamen ging net het hek dicht en vertrok de boot maar niet veel later kwam alweer de volgende.

Om 12.00 uur stonden we weer bij de auto, we hadden inmiddels zin in koffie en hadden honger gekregen. Aan een van de picnictafels aten we onze lunch op, lekker met verse koffie deze keer!

We waren gisteren (per ongeluk) naar de Mormon Row gereden om foto's te maken van de Barn, deze waren echter vrij donker uitgevallen en vandaag gingen we op herhaling.

Hierna zijn we doorgereden naar Jackson, hier hebben we vier jaar geleden een aantal nachten gelogeerd en we vonden het een erg leuk dorp/stadje. Kijken of we nog iets terug herkennen.

Toen ik het stadje binnenreed herkende ik verschillende zaken en reed bijna blindelings richting het hotel waar we toen logeerden. We hebben gezellig door de diverse winkeltjes gelopen en koffie gedronken bij Starbucks. Ik kocht nog een wandelbroek en Peter een mooie leren riem. We wisten zelfs nog waar we vier jaar geleden gegeten hadden. Peter stelde voor om daar te blijven eten omdat er bij ons hotel slechts keuze is uit 1 restaurant.

We hebben wederom heerlijk gegeten bij een Chinees restaurant, beiden hadden we Wonton soep, en we kozen voor een vegetarische schotel en shezuan pork, beide schotels deelden we. Heerlijk gegeten, waarna we met een voldaan gevoel weer op weg gingen naar Moran.
Toen we aankwamen konden we de auto niet voor de deur zetten omdat ze het plein voor onze huisjes opnieuw geasfalteerd hadden. Morgenvroeg halen we hem dan wel deze kant op voor het inpakken van de koffers.

Omstreeks 20.00 uur heeft het nog even flink geregend en en klonken ook een paar flinke donderslagen. De avond werd verder op de gebruikelijke wijze gevuld en om 21.30 uur sloten we onze kamer af en onze ogen.

Dag 29, dinsdag 16 juni

Vanmorgen klonk er een stem naast me met de vraag hoe laat is het.....toen was ik dus ook wakker, het was 4.45 uur. De dag kan weer beginnen. Ik zag dat Marlie (een vriendin van me) online was en heb via messenger even liggen chatten met haar. Leuk dat zoiets zo makkelijk kan.

Nadat we eerst nog een coffee to go hadden gehaald reden we om 7.00 uur het terrein af richting Yellowstone. We verlaten Teton maar niet nadat we toch nog een paar foto's maakten. We reden rustig en om 8.00 uur maakte ik de eerste foto van het bord Yellowstone National Park.

Drie kwartier later passeerden we het Continental Divide, dit is een bergkam in Noord- en Midden Amerika die fungeert als waterscheiding. Dat wil zeggen dat hij de stroomgebieden van de verschillende rivieren op het continent die uitkomen in de Grote Oceaan scheidt van die van de rivieren die uitkomen in de Atlantische Oceaan.

Ook vandaag scheen wederom de zon en dat was de reden om door te rijden naar het geysergebied, we parkeerden de auto op een van de parkeerplaatsen in de buurt van de Old Faithfull. Verschillende gedeeltes van de parkeerplaatsen waren afgesloten. Deze waren ze opnieuw aan het asfalteren.

De eerste actie was een plaspauze waarna we bij de store een kop koffie dronken en een zakje chips erbij op aten. Hierna gingen we aan de wandel en om 9.45 uur kon het fotograferen beginnen. Volgens alles zou de Oldie, om 10.15 uur zijn krachten vertonen. Ik deed de GoPro om en wandelde al filmend tussen de pruttelende geisers. We liepen achterlangs de Oldie en bleven daar wachten tot hij zijn kunsten zou gaan vertonen en ook dat werd door de GoPro vastgelegd.

Hierna liepen we verder en bekeken verschillende geisers en pooltjes, de lucht begon echter steeds donkerder te worden en voor ons een reden om ergens onderdak te zoeken, ondertussen donderde het al in de verte, een opmerking van een klein jochie voor ons " he is throwing with Rocks".

Op de overdekte veranda van een van de schitterende gebouwen keken we naar de onweersbui. Peter had koffie en een lekker koekje gehaald en ik bewaakte de twee schommelstoelen. Hier hebben we gewacht tot het onweer over was en konden ondertussen ook nog een keer genieten van de show van de Oldie.

De rest van de middag wandelden we wederom rond in het basin en genoten volop van alle kleurenpracht om ons heen, zeker met het zonlicht (ja hoor de zon scheen inmiddels weer) erop geeft dit een geweldig effect. Ik denk dat we wel 100 foto's hebben gemaakt en hiervan zullen er best wel weer veel verdwijnen maar we hopen er een aantal mooie plaatjes aan over te houden.

Omstreeks drie uur waren we weer terug bij de auto en aten eerst ons broodje op, als de planning klopt komen we rond 16.15 uur aan bij het Super 8 hotel in Gardiner.

De planning werd echter in eerste instantie verstoort door een aantal bizons die rustig over de weg kuierden en dus een file veroorzaakten en daarna stonden we een hele poos in de wacht in verband met wegwerkzaamheden. Over een afstand van 7 mijl was gedeeltelijk slecht 1 rijstrook beschikbaar en de rest van dat stuk was veranderd in een dirt road. Ook kregen we nog een regenbui op ons dak. Ruim drie kwartier later dan gepland kwamen we aan.

Inchecken, hotel verkennen en toen eerst gaan eten. Dit werd Corral Drive Inn aan de overkant van het hotel waar we een heerlijke hamburger aten (veel meer keus was er ook niet). We waren nog maar net binnen toen er een hevige hagelbui losbarstte. Er was geen tijd om de spullen die op het terras stonden naar binnen te halen. Alle servetten, peper en zoutstelletjes waren kliedernat.

We werden bediend door een meisje dat een uitwisseling had vanuit school en oorspronkelijk uit de Oekraïne kwam. Toen ze hoorde dat we Nederlanders waren vertelde ze over het EK voetbal van 2012 en over de Nederlandse supporters die allemaal uitgedost waren in het oranje en vooral veel bier dronken. Het had schijnbaar een behoorlijke indruk bij haar achtergelaten.

Hierna gingen we naar de iets verderop gelegen market, waar we brood haalden en andere spullen voor onze lunch. Terug in het hotel heb ik de was gedaan zodat we nog even kunnen blijven. Alles is nu weer schoon en droog. Peter deed ondertussen de voorbereiding voor morgen, en zorgde middels een mail dat de thuisblijvers weer op de hoogte zijn van onze belevenissen. Om 22.00 uur vleiden we ons in de armen van Morpheus en ging het licht uit.

Dag 30, woensdag 17 juni

Goede morgen, om 4.30 uur werd ik wakker, even kijken op Facebook naar de stand van zaken rondom de fietsers van Gastenhof die vandaag de top van de Mount Ventoux beklommen hebben, qua tijdsverschil zou er al nieuws kunnen zijn, en ja hoor ook dit jaar heeft wederom iedereen de top gehaald, chapeau!

Daarna de douche in en Peter zette ondertussen koffie, de dag kan weer beginnen. Om 7.30 uur hadden we het ontbijt achter de kiezen en zaten we in de auto, we waren het dorp nog niet uit of daar stonden een paar reeën op hun gemak te grazen, foto stop 1. Zo'n 10 minuten laten bij Mammoth Hot Springs stonden er weer een paar, foto stop 2. Om 8.30 uur stonden we bij de Tower Fall, de zon stond in de gunstige hoek voor het maken van de foto's, ook hier komt het water met donderend geweld naar beneden.

We reden door richting Canyon Village. We stopten om 9.30 uur bij Artist Point vanwaar we een fantastisch uitzicht hadden op de Lower Falls en de Yellow Stone waar het park zijn naam aan te danken heeft. Uiteraard werden ook hier weer de nodige foto's gemaakt.

Hierna reden we verder naar het uitzichtpunt voor de Upper Falls, hier hebben we nog even de benen gestrekt voor een korte wandeling en foto's gemaakt op de plek waar we in 2011 ook waren, kunnen we vergelijken. Ook het weer werkte weer goed mee, zonnig en nog lekker koel.

De reis ging verder naar View of Brink of Upper Falls, een klein stukje lopen en dan krijg je weer zo'n WoW effect, geweldig mooi. We hebben een poosje stil zitten genieten van dit prachtige uitzicht.

In de auto aten we onze lunch op waarna we de North Rim Drive opreden en stopten bij een aantal viewpoints voor we de Canyon Rim Trail opdraaiden tot aan Inspiration Point.

Toen we daar uitgewandeld waren zijn we verder gereden naar Canyon Village. Hier aangekomen hebben we in het restaurant een ijsje gekocht en dat lekker buiten in het zonnetje opgepeuzeld. Hierna zijn we op ons dooie akkertje langs de winkeltjes gelopen, plotseling kwam er een stel "dames" in een wel heel bijzonder opgepimte auto aanrijden, deze moest uiteraard ook op de foto.

Bij een van de laatste winkels stond buiten een houten schommelbank, deze hebben we ons toegeëigend en met een kop koffie hebben we daar wel een uurtje doorgebracht met eigenlijk niets doen, genieten en mensen kijken.

We keken nog even rond in het Visitor Center en zijn toen verder gegaan, we reden de Lamar Valley road in de hoop wolven tegen te komen maar helaas....geen wolf te zien. Wel zagen we weer de nodige Bizons met hun jonkies, die kleine zijn net grote honden, en als klap op de vuurpijl file in verband met een BEER, en wederom liep hij te scharrelen tussen de bomen en was hij of zij moeilijk te fotograferen.

Eten deden we bij de Outlaw Pizza, we namen samen 1 kop tomatensoep, 1 salade en 1 pizza en deze laatste kregen we weer niet op. Twee slices werden voor ons ingepakt en deze zijn lekker als lunch hapje.

De dag begon met reeën en eindigde ermee, toen we bij ons hotel aankwamen stond er een gemoedelijk in de tuin van het hotel zijn avondeten bij elkaar te doen, dus even op de foto.

Eenmaal op de kamer kreeg ik een totale inzinking, ik kon mijn ogen niet meer open houden. Ik wilde even gaan liggen maar viel meteen in slaap. Peter heeft me nog wakker gemaakt voor de koffie en nadat ik die had opgedronken heb ik mijn tanden gepoetst en ben verder gegaan met dat waarmee ik voor de koffie al gestart was. Ik heb niet meer gehoord dat Peter naar bed kwam.

Dag 31, donderdag 18 juni

Vannacht heerlijk geslapen en om 5.20 uur werd ik wakker. De eerste bezigheid was koffie zetten en de mail checken. Na het ochtendritueel zijn we gaan ontbijten en hebben daarna even staan praten met een Belgisch stelletje. Zij waren ook aan het rondreizen en gingen ook net als wij verder naar Yellowstone West. Voordat we hier naar toe gaan, gaan we eerst de Mammoth Hot Springs Terraces bekijken.

Ook vandaag zaten we al om 7.30 uur in de auto en nog geen half uur later maakte ik mijn eerste foto van Liberty Cap, en er volgden er nog vele. Ook nu stond de zon aan de goede kant en zorgde voor mooie kleureffecten. We hebben het hele rondje gelopen en een uur en een kwartier later waren we weer terug bij de auto, waarna we de Upper Terrace Drive reden en ook hier moest het fototoestel er weer aan geloven.

De weg ging verder richting Norris, plotsklaps stak zo'n veertig meter voor de auto een Grizzlybeer de weg over. We waren zo overdonderd dat we niet meteen het fototoestel bij de hand hadden, in de opwinding riep ik nog wacht even, maar hij verstaat uiteraard geen Nederlands...  Hij of zij verdween heel snel achter een struik en we hebben dus alleen zijn achterkant op de foto. Het was nog geen 10.00 uur en al twee WoW momenten. Onze dag kan niet meer stuk.

Vandaag moesten we wederom de weg rijden waaraan ze aan het werk waren en om 10.15 uur stonden we als tweede auto stil, tijdens het wachten aten we de pizzapunt op die we nog van gisteren over hadden. Twintig minuten later mochten we weer verder achter de Follow Me Car.

Bij het Norris Bassin was het erg druk en het was zoeken geblazen voor de plekje voor de auto. We liepen in eerste instantie een stuk van het Porcelain Basis doch mede door de drukte zijn we daar weer snel omgedraaid en gingen we op weg naar het Back Basins, hier zijn we gelopen tot de Steamboat Geyser. Er liepen erg veel Aziaten rond die regelmatig op de meest gekke plekken stil blijven staan om foto's te maken in allerlei onmogelijke standen. Daarna gaan ze uitgebreid staan kijken of de foto OK is en blokkeren zo de doorgang voor andere mensen, erg irritant. We zijn daarom maar snel vertrokken naar Artist Paintpots, ook hier hebben we in 2011 rondgelopen en nu hebben we weer dezelfde ronde gemaakt. Het ziet er nog steeds heel kleurrijk uit.

Bij terugkomst aten we eerst onze boterham op en reden daarna verder over de Firehole Lake drive, hier stopten we om de waterval op de foto te zetten. (Het is dit jaar wel een beetje het jaar van de watervallen geworden).

Ook reden we nog de Fountain Flat Drive, hier lag aan de rand van de rivier een eenzame Geyser zijn best te doen. Er kwamen twee dames met een jong meisje aanlopen hier hebben we even mee staan praten, ze kwamen uit Texas en ze vertelden dat het altijd al een wens van hun was geweest om een keer met eigen ogen het westen te kunnen bekijken en dat deden ze nu. In onze ogen in een record tijd, ze hadden één dag in Yellowstone en wilden eigenlijk alles gaan bekijken. Toen we terugliepen naar de auto werden we aangesproken door een heer die vroeg wie de jar-head was, wij begrepen niet waar hij het over had maar een van de dames reageerde enthousiast en zei dat haar vader en man dat beide waren en zij trots met het teken op haar auto rondreed. Ze gaf ons daarna uitleg en zei dat beide mannen beroepsmilitair waren geweest bij het onderdeel Marine. We namen afscheid en wensten hun nog een fijne reis.

We vervolgden de weg en stopten bij het Lower Geyser Basin, toen we net de auto geparkeerd hadden stopte het echtpaar waarvan de man het over de jar-heads had naast ons. Peter vroeg hem wat dat woord betekende en waar het op sloeg, hij gaf als antwoord dat het te maken had met de haardracht van de militairen, en dat het speciaal gold voor de leden van de marine.

Ook bij dit geysergebied wandelden we een rondje, hierna reden we door naar de White Dome Geyser. We reden de weg verder af en reden daarna richting ons hotel in Yellowstone West, de Moose Creek Inn, we kwamen rond 16.00 uur aan en lieten ons nadat we ingecheckt hadden in de hal van het hotel in de fauteuils vallen met koffie en koek, even relaxen. Wat is vakantie houden zwaar. Hierna gingen we de kamer bewonderen, hij is niet al te groot maar alles wat we nodig hebben is aanwezig.

We lagen nog wat te lezen toen we buiten bekende stemmen hoorden en ja hoor het Belgische stelletje dat we vanmorgen in Gardiner troffen in het hotel had ook bij de Moose een kamer geboekt, even gedag gezegd waarna ieder weer zijn eigen weg ging. Hoe klein kan de wereld zijn.

Eten deden we vanavond bij the Canyon Street Grill, ik had een hamburger met frites en salade en Peter had Fish and Chips.

Terug op de kamer dronken we nog een kop koffie en werkten het dagboek bij terwijl Peter de foto's veilig stelde. En om 22.00 uur deden we het licht uit.

Dag 32, vrijdag 19 juni

Niet zo best geslapen vannacht, het duurde eerst een hele poos voor ik in slaap viel en ik was ook weer vroeg wakker. Voelde me een beetje een zombie. Opgestaan, koffie gezet en het ontbijt gemaakt, dit is namelijk niet inbegrepen. Ook Peter had opstart problemen. We deden daarom rustig aan en vertrokken pas om 7.50 uur vergezeld van een kop koffie.

Ons eerst doel was het Midway Geyser Basin, en met name de Grand Prisma Spring. Eerst fotografeerde ik nog een paar vissers die midden in de rivier stonden te vissen. Het was vanmorgen bewolkt en fris, de zon deed verwoede pogingen om door het wolkendek te breken maar dit lukte maar af en toe. Doordat het behoorlijk fris was vandaag hing er veel meer stoom boven de geysers waardoor de meeste foto's mislukt zijn.

Hierna gingen we door naar het Biscuit Basin, inmiddels lukte het de zon al iets beter om te winnen van de wolken. Dit was ook te merken aan de foto kwaliteit. Voor ons uit liep een ranger met een groep mensen, ze vertelde op een leuke manier over de geysers die we zagen.

Plotseling liep er een coyote over de vlakte en verdween niet veel later tussen de bomen. Aangezien hij een goede schutkleur heeft was het nog moeilijk om hem op de foto te krijgen. Een van de dames uit de groep vroeg aan de ranger "als we nu morgen op dezelfde tijd hier komen zien we de coyote dan weer??? Ze kreeg als antwoord, this is wildlife, not a zoo!!!

Nadat we het rondje hadden gelopen en de nodige foto's reden we door naar het Old Faithfull gebied. We keken eerst even rond in the General Store en zaten daarna even in het zonnetje op de veranda. Hierna gingen we nogmaals aan de wandel tussen de verschillende pools, het blijft heel bijzonder en ik kan er haast niet genoeg van krijgen.

Toen we uitrusten op een bankje raakte we aan de praat met twee Duitse dames, ze reisden met de camper en de echtgenoot van een van de dames was een trail aan het lopen. Een van de dames vertelde dat ze met haar zwager en zoonzus op stap was, haar kinderen waren het er niet mee eens omdat ze al 79 jaar was. Dit was echter niet aan haar te merken, ze kwebbelde er vrolijk op los en genoot volop. Ze had de tijd van haar leven zei ze. Geweldig om te zien. We namen afscheid, wenste elkaar een goede reis en wij liepen richting lodge. Hier hebben we weer een hele poos in de schommelstoelen op de veranda gezeten. Koffie gehaald en meteen onze lunch opgegeten. Ook zagen we de Oldie wederom in actie komen.

Hierna slenterden we nog wat rond, bekeken de gift shops en the Old Faithfull inn, wat een schitterend gebouw en dan te bedenken dat dit al 112 jaar oud is. En ook nu kwamen we weer het Belgische stelletje tegen, zij zouden nog de trail gaan lopen die achter langs de Grand Prisma loopt, je staat dan hoger en hebt een fantastisch uitzicht op de pool.

Om 15.00 uur waren we weer terug bij de auto en ik wilde ook nog een herkansing bij de Grand Prisma Spring, de zon stond ondertussen hoog aan de hemel en de wind was behoorlijk aangewakkerd. We hadden geluk, toen we aan kwamen rijden ging er net iemand weg en hadden we een plekje op de parkeerplaats die verder aardig vol stond. En we hadden nog meer geluk, de prisma was in het zonlicht extra fotogeniek en het bleef echt niet bij een foto, Peter maakte er dik 200 vandaag en ik passeerde de 100, dat wordt nog flink uitzoeken maar die van vanmorgen kunnen waarschijnlijk allemaal verwijderd worden. Het maakte onze dag weer helemaal goed en met een uiterst voldaan gevoel over Yellowstone Park gingen we terug naar het hotel.

Hier dronken we bij aankomst nog een kop koffie en gingen toen even met de beentjes hoog, mijn voeten branden van het vele lopen de laatste dagen.

Eten deden we bij de Chinees, we kozen weer voor een groenteschotel en chashew kip. Het was erg lekker en met onze buik gevuld wandelden we nog langs een aantal winkeltjes en zochten daarna de kamer op. Het waaide flink en er hing een donkere lucht boven ons hoofd. Toen ik voordat ik ging slapen nog even naar buiten keek zag ik dat het geregend had.

Hopelijk slapen we vannacht beter dan afgelopen nacht, we gaan het proberen om 21.30 uur ging het licht uit.

Dag 33, zaterdag 20 juni

Gelukkig, vannacht weer heerlijk geslapen! Om 5.00 uur koffie gezet en ontbijt gemaakt, en ja het is weekend dus ontbijt op bed! Ondertussen probeert Peet of Karin online is, en ja hoor ze is thuis en even via Skype de laatste nieuwtjes uitgewisseld.

Hierna volgde het gebruikelijke ochtendgebeuren, en toen Peter de koffers in de auto ging zetten kwam het Belgische stelletje ook aan, zijn gingen vandaag richting Teton, over en weer wat tips gegevens om te gaan doen waarna ze vertrokken.

Zij gaven ons het advies om de bergroute te nemen richting Cody, het is wel een uur langer rijden maar vele malen mooier. We namen hun advies aan en reden de Chief Joseph Senic Highway.

Om 7.00 uur vertrokken we met een paar kopjes koffie en het extra uur langer liep iets uit....al turend om ons heen reden we tot ik plotseling meende een beer te zien op een berg, hij was echter te ver weg om het echt zeker te weten, maar aan het lopen te zien was het er een. Niet veel later een paar auto's aan de kant van de weg en ja hoor daar was toch echt een zwarte beer aan de rechterkant van de weg. En nu hadden we de mogelijkheid om hem heel duidelijk op de foto te krijgen. Peter heeft hem zelfs nog even gefilmd. WoW.

Weer verder zagen we een gaffelbok langs de weg grazen en die moest uiteraard ook op de foto, volgende stop was voor een kudde bizons die langs ons door via een parkeerhaven naar de andere kant van de weg gingen. Ook hier zaten een aantal jonkies bij. Stoppen en foto's maken, dus jullie begrijpen wel dat we er iets langer over zouden doen dan dat we gepland hadden.

Om 12.10 uur stonden we bij de Walmart in Cody waar we onze spullen voor de lunch aanvulden. Op weg naar de Walmart kwamen we langs het terrein waar het PowWow festival vandaag en morgen plaatsvindt.

Een PowWow is een culturele bijeenkomst waar de Amerikaans Indiaanse identiteit wordt gevierd. Tijdens een PowWow komen leden van verschillende stammen bij elkaar om samen te dansen, muziek te maken, en om oude vrienden te ontmoeten. Het belangrijkste onderdeel wordt gevormd door de Intertribals, dat zijn danswedstrijden die plaatsvinden in verschillende categorieën. De deelnemers dragen daarbij traditionele kleding.

Publiek is daarbij welkom, maar toch mag een PowWow niet worden beschouwd als een commerciële gebeurtenis, en ook niet als puur entertainment. Het karakter van een PowWow wordt vooral bepaald door de spirituele en sociale betekenis die dit evenement heeft voor de Native Americans. Het was schitterend weer dus we besloten om er maar meteen vandaag al naar toe te gaan. Wat een fantastisch kleurrijk gebeuren en de muziek/zang en dans maakt je soms emotioneel. Jong en oud doet mee.

Tussendoor zijn we even naar het hotel gegaan om zeker te zijn van onze boeking, koffers op de kamer gezet en weer terug naar het festival, we zijn er tot 19.30 uur gebleven. Hier hebben we ook wat gegeten, en een poosje zitten praten met een ouder echtpaar uit Hamburg (terwijl we net een hamburger op hadden).

We hebben weer heel veel foto's en filmpjes gemaakt hopelijk zit DE foto erbij. Het was echt een dag met een GOUDEN randje waar we nog lang van zullen nagenieten. Hopelijk kan ik met zoveel adrenaline in mijn lijf ook nog slapen.

Dag 34, zondag 21 juni

21 juni, de zomer begint! En voor ons de laatste week van de vakantie. Heerlijk geslapen en om 5.00 uur was ik weer wakker. Even liggen chatten met Ria, grappig dat dit kan terwijl je bijna aan de andere kant van de wereld zit. 6.00 uur, ondertussen is ook Peter wakker en kunnen we ons klaar gaan maken om te ontbijten, dit kan vanaf 7.00 uur hier in Cody waar we verblijven in het Green Gable Inn hotel. We hebben weer een lekker ruime kamer, op de tweede verdieping, dus geen bovenburen.

Het was een echt Amerikaans ontbijt, geen brood maar muffins. De koffie was goed dus met de koffie naar de kamer en daar verder ontbeten met een boterham.

Peter kijkt alvast naar de route van morgen, het worden twee lange reisdagen naar Las Vegas. Morgen zitten we zo'n kleine acht uur in de auto en dan moet alles meezitten, het wordt dus vroeg opstaan. Ik ben dus al voorbereid.

Vandaag een rustige start van de dag, nadat we eerst onze Blackie van drank hadden voorzien (tanken) zijn we rond 8.30 uur vertrokken naar het Buffalo Bill Museum. Ondanks dat we beiden geen echte museumfans zijn hebben we hier toch ruim vier uur rondgelopen. Met name het eerste deel, Plains Indian Museum voden we beiden erg indrukwekkend. Er hangen veel oude kledingstukken gemaakt van dierenhuiden en versiert met duizenden kleine kraaltjes, sommige zijn al meer dan honderd jaar oud. Ook staat er een tipi gemaakt van dierenhuid, deze ziet er geweldig mooi uit en is nog in een prima staat.

Nadat we de afdeling van Buffalo Bill hadden bekeken vonden we het tijd voor koffie. We nestelden ons aan een tafeltje en bekeken de andere museum gangers, mensen van alle leeftijden en pluimage passeerden en werden soms door ons van commentaar voorzien, ook probeerden we te raden waar ze vandaan kwamen.

We hebben alle galeries van het museum bekeken en het ene sprak me meer aan dan het andere. Qua wapens was er een heel uitgebreid arsenaal, Peter zou zeggen, net auto's ieder jaar een ander model/type. Ook kwamen we er de pistolen tegen die gebruik zijn door de Cartwrights in de Bonanza serie (jeugdsentiment!)

Toen we op weg waren naar de uitgang werd ik plotseling aangesproken door een suppoost over het feit dat ik een flesje water in mijn tasje had, dit was ten strengste verboden zei hij. Vreemd ik liep hier al de hele ochtend mee rond en niemand had er ook maar iets van gezegd, omdat we toch naar buiten gingen mocht ik het meenemen.

In de auto aten we eerst onze lunch en gingen daarna het dorpje verkennen, we bezochten een aantal winkeltjes doch konden niet echt iets van onze gading vinden. En wat we wel mooi vonden was behoorlijk aan de prijs.

We reden hierna richting Walmart en gingen eerst kijken waar vanavond de rodeo wordt gehouden, dit was snel gevonden en toen terug naar de Walmart voor brood en koekjes. Ook kocht ik nog een T-shirt. Bij de Subway haalden we twee koffie en om 16.00 uur kwamen we terug op de kamer. Koffie drinken, relaxen en ons voorbereiden op de rodeo van straks. Peter haalde beneden bij het kantoortje de kaartjes zodat we straks gewoon kunnen doorlopen. Wel kreeg hij het advies om warme kleding mee te nemen omdat het 's avonds behoorlijk afkoelt en winderig is op de tribune. Dit advies zullen we ter harte nemen.

Nu nog kijken wat en waar we gaan eten vanavond...Peter heeft zin in Chinees en er zit een goede op de weg naar de Rodeo dus dat gaat het worden. Ook hier is het weer in buffet vorm en erg uitgebreid, uiteindelijk eet je dan toch meer dan de bedoeling is.

Als we klaar zijn met eten willen we nog even gaan kijken bij de PowWow, doch schijnbaar is dit op zondag maar tot 18.00 uur want er was niets meer te zien.

Dan overbruggen we de tijd maar even bij de Walmart, we zijn vanmiddag de snoeptomaatjes vergeten dus we hebben een doel. Ook kopen we nog anti muggenspul en een nieuwe rugzak voor mij. De mijne begon allerlei slijtplekken te vertonen, en deze hebben we dus in het hotel achtergelaten.

Om 19.00 uur gingen we naar het Rodeoterrein, ik trok mijn wandelschoenen aan en rolde mijn broek naar beneden. Trui aan, jasje mee en het badlaken om op te zitten. De tribunes zijn van aluminium en dat trek behoorlijk koud op. Het was op dat moment nog zonnig en 30 graden. We hadden een mooie plek op de derde rij en hadden zicht op de boxen waar de paarden en later de stieren instonden.

Eerst kwam een ruiter te paard die de vlag binnen bracht, en er volgde een gebed. De cowboy's gaan op hun knieën en bidden mee voor een goede afloop. Daarna werd het volkslied gespeeld, mooi om te zien hoe de aanwezigen hierin opgaan, ze gaan staan en met de hand op het hart wordt uit volle borst meegezongen.

Toen kon de show beginnen, eerst met de paarden, hoelang kun je op een gefrustreerd paard blijven zitten zonder zadel, de meeste werden er al vrij snel afgeworpen waarna het paard door twee cowboy's met lasso weer werd gevangen. Daarna herhaalde dit spel zich maar nu met zadel, dit ging al iets beter.

Tussendoor zorgde een paar als clown geschminkte cowboy's voor wat animatie. Het volgende onderdeel was kalfjes vangen met een lasso, het kalf werd de arena ingejaagd even later gevolgd door een cowboy of cowgirl te paard die met een lasso het kalf ving, daarna werd het door de cowboy op de grond gewerkt en werden de achterpoten bij elkaar gebonden. Het was mooi om te zien wat de taak van het paard hierbij was, het zorgde ervoor dat er spanning bleef staan op de lasso zodat de cowboy zijn werk kon doen. De girls moesten echter nog veel leren, er was slechts een meisje dat de lasso om de hals van het kalf kreeg doch liet toen de lasso los zodat het kalf alsnog kon ontsnappen.

Toen werden alle kinderen die aanwezig waren gevraagd naar beneden te komen in de arena, het waren er nogal wat. Volgens mij had de organisatie hier niet op gerekend. Het begon met wat spelletjes, op de buik gaan liggen en door de zand rollen. Een handje zand in je broekzak stoppen. En daarna werd de groep opgesplitst in de aller kleinsten tot 5 jaar, die mochten een eind naar voren komen. Plotseling werden er twee kalfjes de arena ingejaagd met een strik aan de staart en was het de bedoeling dat de kinderen de strik eraf zouden trekken. Het was een dolle boel al dat klein grut rende door en over elkaar heen achter de kalfjes aan. Het was een wonder dat er geen ongeluk gebeurde, ik vond het niet echt verantwoord.

In eerste instantie zaten we nog lekker in het zonnetje en was het ook niet koud, ik dacht nog heb ik weer, doe ik ook eens een trui aan...Wel was ik blij dat we de badlakens hadden meegenomen, zo zaten we een stuk zachter. Plotseling stak echter de wind op en het koelde binnen tien minuten af van 30 naar 15 graden. Wat was ik toen blij met mijn trui en jasje. Veel vaders zijn tussendoor naar de auto gelopen om jassen en dekens te halen. Andere zaten echt kou te lijden in hun T-shirt en korte broek.

Daarna werden er drie tonnen klaargezet en volgde de barrelrace wie het snelste het parcours aflegt met z'n paard, hierbij moest telkens om elke barrel (ton) heengereden worden. Het vraagt nogal wat behendigheid van ruiter en paard, erg mooi om naar te kijken.

Het laatste onderdeel was het rijden op de Stier, de beesten stonden achter elkaar van elkaar gescheiden door een soort schuifdeur. Een van de stieren, een behoorlijk groot beest was zo wild dat hij bijna over de deur en het hek sprong. Ze konden hem maar met moeite in bedwang houden.

Als de ruiter op de Stier zat werd het hek geopend en ging het beest de arena in, hij deed dan alle moeite om zijn berijder zo snel mogelijk van zich af te gooien. Als dat gelukt was waren er een drietal andere cowboy's die de aandacht van de Stier afleiden van de berijder die op de grond lag. Dit ging zo'n tiental keren goed en bij de laatste ging het mis, de Stier stond met zijn beide achterpoten op de berijder die op de grond lag en niet snel genoeg weg kon komen. De medische dienst moest er aan te pas komen en op de brancard werd hij weggedragen. Later zagen we ook de ziekenauto komen.

Het was een leuke avond en het is mooi om te zien hoe de mensen op de tribunes hierin opgaan, ze gillen, schreeuwen en stampen met hun voeten op de tribunes, het is soms een hels kabaal. Ook liepen er twee meiden rond met drinken, suikerspin (in een plastic zak) en popcorn. Ze prezen hun spullen zo hard aan dat ik er in eerste instantie van schrok, zelfs de presentator maakte er een opmerking over.

Om 22.00 uur zaten we weer in de auto op weg naar het hotel, nog even wat opruimen en voor ons doen laat naar bed, het was al 23.00 uur toen het licht uitging.

Dag 35, maandag 22 juni

Vanmorgen werd ik pas om 5.25 uur wakker, oeps... Meteen ontbijt en lunch gemaakt, hierna douchen en de spullen zover inpakken. Peter zorgde ondertussen voor ijs in de koelbox en bracht koffie mee naar boven zodat we konden ontbijten.

Om 7.15 uur reden we weg bij het hotel en begonnen we aan een lange reisdag, we overnachten vandaag in een Super 8 hotel in Ogden. Volgens de routebeschrijving van Google hebben we 728 km voor de boeg, we rijden over de 120 Cody uit. Het eerste stuk van de weg tot Thermopolis, slingerde lieflijk door een groen landschap. We vervolgden de weg over de 20 en het uitzicht veranderde, aan weerszijden van de weg verschenen hoge bergen, en links van ons stroomde een rivier die er het ene moment heel rustig uitzag om even later te veranderen in een woest stromende rivier. Dit duurde tot Shoshoni, waarbij we ook nog een paar meren passeerden. Ook doorkruisten we een drietal tunneltjes. Vervolgens draaiden we de 26 op om via Riverton richting Lander te reizen. Bij Riverton nam ik het stuur van Peter over tot Rock Springs, waar we in eerste instantie een tankstop hadden en daarna bij de Subway koffie haalden om ons eigen vochtgehalte aan te vullen.

Peter nam het stuur weer van me over en een eindje verder zette we de auto aan de kant om te lunchen en even te rusten. We besloten om het laatste gedeelte van de reis over de autobaan te rijden aangezien binnendoor nog drie kwartier langer zou gaan duren. We schoten lekker op en volgens "Claire" zouden we om 15.30 uur bij het hotel aankomen. Na nog een laatste plaspauze onderweg en nogmaals ruilen van bestuurder, stonden we inderdaad om 15.30 uur in het hotel, en konden we inchecken.

Alle spullen naar de kamer en even lekker relaxen, lezen, dagboek bijwerken en genieten van de rust.

Eten deden we bij Applebee's, tacosoep en lemonkip met quinoa en bessen en een salade. De soep werd gebracht en was lauw, we riepen de boy die ons de plaats had toegewezen en gaven dit door. De soep werd even later opgehaald door de manager. Niet veel later kregen we beiden een halve kop, de rest moest opnieuw warm gemaakt worden en zouden we daarna krijgen. Het werd allemaal een beetje rommelig want opeens stond het meisje dat ons bediende aan tafel met de salades en het hoofdgerecht, we gaven aan dat we nog aan het wachten waren op de soep en deze niet als toetje wilde. Ze nam het hoofdgerecht weer mee terug naar de keuken, excuses volgden en we hoorden wel 10 keer No problem. En ja hoor hierna liep het goed, we kregen de soep (deze keer goed warm) en aten daarna onze salade op. Het hoofdgerecht werd daarna gebracht en smaakte voortreffelijk, toch wel 20% fooi waard.

Voor de rest van de avond deden we lekker rustig, ik werkte ons dagboek bij en Peet trof al voorbereidingen voor de reis van morgen, de laatste grote trip terug naar Las Vegas.

Dag 36, dinsdag 23 juni

Ik werd om 4.00 uur wakker en zag dat Peet al lag te lezen in bed, hij was al een uurtje wakker zei hij. Toch maar proberen om nog wat te slapen want ook vandaag moeten we 737 km rijden naar Las Vegas. Dat slapen lukte nog en om 5.30 uur werd ik wakker en zette een kop koffie. Na het ontbijt (hot breakfast) nog de laatste spullen gepakt en met een koffie to go reed ik om 7.00 uur de parkeerplaats af. In Las Vegas is het pas 6.00 uur dus we winnen vandaag een uur, dat is wel lekker met zo'n lange reis in het vooruitzicht.

In het begin was het druk op de autobaan en met name rond Salt Lake City kwam het woon/werkverkeer op gang. File rijden, we sloten alle ramen en lieten de lucht in de auto circuleren, buiten was het bewolkt en warm (om 8.00 uur al 28 graden) en er hing smog. Toen we de stad eenmaal door waren werd het rustiger en konden we lekker doorrijden. Na zo'n veertig mijl rijden hebben we eerst een tankstop gemaakt. Blackie heeft zijn buik weer vol en we kunnen er weer een aantal mijlen mee verder.

Omstreeks 9.30 uur nam Peter het stuur van me over en reden we weer een uurtje verder. We maakten een tussenstop bij de grote gele M, beiden bestelden we een MacFlurrie, jammie eigenlijk veel te groot maar wel erg lekker. Plassen, koffie mee en weer verder, na eerst nog weer wat benzine getankt te hebben zodat we zeker weten dat we Vegas zullen halen.

In Saint George reden we bij de Walmart de parkeerplaats op....Pauze, meteen brood halen voor morgen en met nog een paar T-shirts, water en cola stonden we weer buiten. Het was inmiddels 38 graden en in de auto aten we onze boterhammen op.

Peter monteerde GoPro op de voorruit en ik nam het laatste gedeelte van de rit weer voor mijn rekening. Er volgde een schitterend stuk autobaan waar we niet zo makkelijk op uitgekeken raken.

Volgens "Claire" zouden we om 14.30 uur bij het hotel aankomen. Dit lukte door de drukte in het verkeer niet helemaal. De andere kant van de autobaan stond helemaal vast, daar was een ongeluk gebeurd dus niemand kon meer voor- of achteruit. Het was nog een kunst om de ingang van de parkeergarage te vinden maar met hulp van "Claire" en de oplettendheid van Peter lukte ook dat.

Om 15.00 uur stonden we aan de incheckbalie, we logeren in Hotel Harrah's, hier hebben we vorig jaar ook twee nachten doorgebracht. We werden door een praatgrage dame geholpen en namen een upgrade zodat we ook koffie kunnen zetten op de kamer. Nummer 1515 was ons kamernummer, doch toen we de deur openmaakten bleek dat we maar 1 bed hadden terwijl we om een kamer met 2 bedden gevraagd hadden. Weer terug naar beneden en de kamer laten omruilen, nu hebben we nummer 1521. We hebben nu ieder ons eigen bedje, wel zo lekker met temperaturen boven de 40 graden.

Op de kamer eerst koffie gezet, en Peter probeerde de WiFi aan de praat te krijgen, doch dit ging niet zonder slag of stoot. De hulplijn werd ingeschakeld en uiteindelijk kunnen we beiden onze IPad gebruiken.

Tussendoor naar de auto om de koffers op te halen. Het is nog een heel karwei om alles op de kamer te krijgen, we zullen straks nog een keer terug moeten.

Om 17.00 uur gingen we gewapend met de GoPro op weg om te gaan filmen tijdens het wandelen, doch hij werkte niet tot ik opperde dat het kaartje misschien vol was (vrouwen logica zullen we het maar noemen). Dit was inderdaad het probleem, hij heeft dus vanmiddag ook maar een klein stukje opgenomen helaas. Terug naar boven, kopiëren en daarna een hernieuwde poging. Nu lukte het wel, we wandelden nog een stuk door Venetian. Hierna was het weer zoeken geblazen naar de uitgang.

Eten deden we bij Peet's favoriete plek de Panda Express. Na het eten hadden we beiden niet erg veel puf meer. We haalden op de kamer de lege rugzakken op en haalden de laatste spullen op uit de auto. Morgen de koffers reorganiseren en nog wat gaan shoppen voordat we donderdag terug vliegen naar huis.

Nog even wat foto's maken vanuit onze kamer, daarna lekker uitrusten en luisteren naar de muziek die vanuit buiten hier goed te horen is. Om negen uur begon mijn lijf toch te protesteren, de vermoeidheid sloeg toe en nadat ik mijn tanden had gepoetst viel ik op de tonen van de muziek van buiten toch in slaap.

Dag 37, woensdag 24 juni

2.30 uur ik word wakker en hoor dat Las Vegas nog steeds leeft. Even de mail checken en meteen komt er een berichtje uit Nederland van Ria, ze zag dat ik online was en vroeg hoe het met ons was. Even via messenger zitten babbelen. Daarna toch weer in slaap gevallen en om 5.30 uur werd ik voor de tweede keer wakker, Peter was ook net wakker en vroeg hoe laat het was.

Koffie gaan zetten en voor het ontbijt gezorgd, dat zit niet bij dit hotel inbegrepen. Vandaag hebben we een rustig dagje voor de boeg dus starten we langzaam op, ik reorganiseer alvast wat in de koffers (hopelijk gaan ze goed dicht en hebben we geen overgewicht).

Het plan is om nog even naar de shoppingmall te gaan waarna we de auto terug moeten brengen naar Alamo, hij heeft ons 5 weken zonder noemenswaardige problemen daar gebracht waar we graag wilden zijn, gisteren zag ik onder het rijden 9900.0 mijl op de teller passeren, en we begonnen met 3140.8 we hebben de stand dus aardig omhoog gebracht. Straks de definitieve eindstand noteren.

Om 10.00 uur vertrekken we naar de shoppingoutlet, niet dat we echt iets nodig hebben maar het is buiten veel te warm en daar is het met de airco aangenaam. Eerst naar de Columbia winkel... Toen we daar naar buiten gingen had ik een jasje, broek, T-shirt en topje gekocht. Peter had een nieuwe rugzak, centuur en een overhemd.

De volgende winkel was van Heusden waar Peter naar buiten kwam met 6 overhemden, 2 met lange en 4 met korte mouw. Hierna nog 2 slips voor Peet gekocht om het geheel af te maken. Buiten op een bankje werden alle spullen verdeeld over de rugzakken, het was inmiddels 12.30 uur en we kregen trek, de volgende stop was bij de eetgelegenheden waar we beiden een pizzapunt kochten, beiden deelden we onze punt zodat we 2 verschillende smaken konden proeven.

Bij de Starbucks pauzeerden we om ons cafeïne gehalte op peil te brengen. Ook is het leuk om daar lekker te zitten en te kijken naar iedereen die daar langskomt. We hebben nog tot 14.45 uur in de Mall rondgelopen en zochten toen de auto op om hem terug te brengen. Het was inmiddels 45 graden buiten en ik kon het stuur van de auto bijna niet vasthouden zo heet was het binnen in de auto. Eerst nog even de tank helemaal vullen en dan naar Alamo. Eindstand van de auto...9929.7 mijl, zonder problemen leverden we hem in, hij had wel een wasbeurt nodig en volgens de boordcomputer moest de olie ververst worden. We hebben dus in 5 weken tijd 6789 mijl ofwel 10.930,29 kilometer gereden.

Met de shuttlebus gingen we naar de luchthaven waar we een kaartje kochten voor het openbaar vervoer. Het kaartje is 24 uur geldig en hiermee kunnen we vanavond met de bus naar Fremontstreet.

Omstreeks 16.30 uur waren we weer terug op de kamer en konden de aankopen opgeruimd worden, kaartjes eraf en in de koffer, ben benieuwd of die straks nog wel dicht gaat.

Om 18.00 uur namen we de bus richting Fremontstreet, dit ligt vanuit ons gezichtspunt aan het einde van de strip in Downtown. Tijdens de rit stop de bus bij bijna alle grote hotels langs de strip en met alle stoplichten ben je zo'n drie kwartier onderweg.

Bij aankomst zijn we eerst gaan eten, er lag een Denny's vlak bij de bushalte en we hadden niet veel zin om verder te gaan zoeken. Ik had een lekkere Hamburger en Peter at zalm. Er zat een groep van zo'n dertig man die de bruiloft van een van hun vierde, ze hadden behoorlijk veel kabaal en bij de medewerkers leverde het nogal wat stress op om ze allemaal gelijk van eten te voorzien.

Na het eten zijn we door Fremontstreet gaan wandelen, ook hebben we stukken gefilmd met de GoPro, ben benieuwd of het wat geworden is. Ons viel op dat op 2 plekken de lifebands vervangen waren door DJ's, ook was het minder druk dan wat wij ons herinnerden, en was de muziek erg hard. Tussendoor namen we nog een pauze op een terrasje met een ijsje en keken naar alles wat zich voor onze ogen afspeelde.

We worden al wat ouder en om 21.30 uur hielden we het voor gezien en namen de bus terug naar het hotel. Toen we in de lift stapten kwamen er 2 jonge dames bij, we hebben hun de buskaartjes gegeven. Hiermee kunnen ze nog tot morgen 16.00 uur reizen als ze dat zouden willen. Ze waren er blij mee.

Terug op de kamer nog een kop koffie gedronken waarna ik op zoek ging naar dromenland.

Dag 38, donderdag 25 juni

Vandaag is dan toch echt onze laatste dag aangebroken. We hebben wat langer geslapen maar om 7.00 uur ben ik toch maar opgestaan om het ontbijt te maken. Ook Peet begon terug te keren op aarde toen de koffie en zijn ontbijtje klaar was.

Het zal nog spannend worden of we alle spullen nog mee krijgen naar huis. Het had nogal wat voeten in aarde om alles goed verdeeld te krijgen over de koffers, een was echt te zwaar dus daar moest weer wat uit maar het is uiteindelijk gelukt. Om 10.30 uur waren we helemaal klaar en gingen we naar beneden om uit te checken. Met de shuttlebus vertrokken we naar het vliegveld en toen begon het wachten.

De balie van Virgin zou om 12.30 uur opengaan dus moesten we nog een uurtje de tijd zien te doden, gelukkig was er gratis WiFi dus konden we nog wat mail ophalen en een paar spelletjes spelen. Toen de balie openging vormde zich meteen een lange rij wachtenden en toen we eindelijk aan de beurt waren om onze koffers in te leveren waren er geen 2 plekken langs elkaar meer met meer beenruimte, jammer dan maar op de gereserveerde plekken gaan zitten.

Het was inmiddels tijd om te lunchen en we aten onze meegenomen broodjes op. Hierna gingen we door de douane en gingen we bij de Starbucks een kop koffie drinken. Op de afgesproken tijd 15.45 uur begon het boarden en een kwartiertje later dan gepland (16.45 uur) zagen we de hotels van Las Vegas onder ons verdwijnen. De lange zit is begonnen.

Een uur later werd begonnen met het uitdelen van de warme maaltijd, we konden kiezen uit, een stoofpotje van rundvlees, zoet/zure kip of pasta. Beiden namen we de kip met rijst. Na het eten wilde ik een poging doen om wat te slapen doch mijn achterbuurman was niet gecharmeerd van het feit dat ik mijn stoel naar achteren zette, dus echt lekker zitten was er niet bij. Op een gegeven moment kreeg ik toch wel last van mijn rug van het steeds in dezelfde houding te zitten en ook voelde ik regelmatig de knieën van mijn achterbuurman in mijn rug. Ik zette ondanks zijn protest toch de stoel in de relaxstand. Na overleg met de stewardess is hij ergens anders gaan zitten. Toen hij opstond moest mijn stoel het nog een keer ontgelden door er flink aan te schudden. Vervelend doch ook wij hadden niet echt veel ruimte, doordat degene die voor ons zaten hun stoel ook naar achteren hadden gezet.

Inmiddels is het bijna 24.00 uur en 9.00 uur in Nederland, ik heb wat gesluimerd maar niet echt geslapen. Nu huilt er een kindje achter ons dus is slapen helemaal onmogelijk geworden. Volgens de boordcomputer moeten we nog 2 uur en 20 minuten vliegen en dan zijn we in Londen. De langste tijd zit er dus alweer op.

Dag 39 Vrijdag 26 juni

Om 10.20 uur (plaatselijke tijd in Londen) stonden we weer op de luchthaven van Gatwick aan de grond. Het uitstappen duurde even en daarna konden we de koffers gaan ophalen. Ook dit duurde langer dan de vorige keer maar gelukkig waren ze alle twee meegekomen.

De taxichauffeur stond ook nu weer netjes op ons te wachten met een bordje met daarop Peters naam. Hij bracht ons naar Heathrow en hier stapten we om 12.15 uur uit de taxi.

De incheckbalie was open en we konden meteen onze koffers inleveren, de dame deed er ook niet moeilijk over dat we een stuks handbagage meer hadden dan was toegestaan.

Bij de "Giraffe" aten we een Mexicaans ontbijt als afsluiter van de vakantie. Ook nu moesten we weer wachten tot duidelijk was aan welke gate we ons moesten melden. Toen dit duidelijk was werden we er met een bus naar toe gebracht en drie kwartier later dan gepland (15.45 uur) gingen we op weg naar Düsseldorf. Tijdens de vlucht had de piloot een kwartiertje ingelopen en om 17.45 uur hadden we weer vaste grond onder de voeten.

Toen we de koffers hadden en richting uitgang liepen zag ik Bert al staan. Dat liep dus gesmeerd en om 19.00 uur stapten we in Herten weer uit de auto. Marij had gekookt en we werden verwend met een asperge maaltijd, de laatste van dit jaar. Ondertussen werden uiteraard wat vakantie ervaringen uitgewisseld waarna we begonnen aan het laatste stuk naar Weert.

Einde van weer een geweldige reis waar we met heel veel plezier op terug kijken. Nu kan het uitzoeken van de foto's en filmmateriaal beginnen, dit is nog een hele klus.

Nawoord

Ook deze reis was weer een geweldige ervaring waar we met veel plezier op terugkijken.

We vonden het erg leuk om Bart en Evy nu in levende lijve te ontmoeten nadat we al hun vakantieverhalen gelezen hadden. Ook is het mooi om hun blog te volgen van hun ervaringen in Arizona.

Een van de hoogtepunten van onze reis was het bezoek aan de PowWow. Een kleurrijk schouwspel dat ik niet had willen missen.

We hebben ook deze reis erg veel geluk gehad met het weer, er zijn regelmatig flinke regenbuien gevallen maar we hebben hier niet veel last van gehad. Meestal zaten we dan in de auto of zagen het in de verte terwijl wij in de zon wandelde.

We hebben weer veel gezien deze reis maar zoals het er nu uitziet zal het niet onze laatste reis naar de States zijn. We hebben alweer nieuwe plannen!